ตอนที่ 13 ทำสัญญา/3

ลีโอ ซานวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะกลางหน้าโซฟาเหมือนไม่มีความจำเป็นต้องใส่ใจ

หลุบตามองทรวงอกกลมกลึงที่ตึงอยู่ในเกาะอกสีแดงช้ำทรงเรียบ

เขากำลังสำรวจตรวจตราหล่อนราวกับสินค้า

สินค้าที่เพิ่งจะจ่ายเงินไปสดๆ ร้อนๆ เขาจะทำอย่างไรกับหล่อนก็ได้ แค่นึก...หญิงสาวก็รู้สึกผวา

“หื้อ” เขาครางออกมาขณะซุกริมฝีปากลงไปยังซอกคอหอมกรุ่น หล่อนขยับขืนตัวออกในชนิดที่เขาไม่เข้าใจ

“ฟางขอโทษค่ะ ฟางแค่ตกใจ”

เรียวลิ้นร้าย ไล้ริมฝีปากตัวเองไปมาเพียงครู่ ก่อนส่งมันไปไล้แถวริมใบหูหล่อน จนขนอ่อนทั้งร่างสาวลุกฮือขึ้นมา

เรียวขาหนีบเข้าหากันแน่น เอียงใบหน้าเหมือนจะหนีแต่หนีไม่พ้น

“กลัวหรือ” ริมฝีปากบนล่างค่อยๆ ขบไล้ไปตามผิวเนื้ออ่อนตามซอกคอขาว

“กลัวอะไร” เสียงแหบพร่าของเขา เสริมอาการสั่นเทาของหล่อนให้สั่นเทิ้มมากขึ้น

ห้วงลมหายใจว่างโหวง วัตถุที่เต้นอยู่ในอกข้างซ้ายกระเด็นกระดอนออกมาจนหล่อนตะครุบมันเอาไว้แทบจะไม่ทัน

“ฮึ...กลัวอะไร” เคราสากระคายเริ่มไล้ไปตามปลายคางกลมมน นิ้วร้ายสะกิดเพียงนิดใบหน้าที่พยายามเบี่ยงหนีก็เข้ามาประชิด เผชิญกับเขาแบบตรงๆ ทันที

“ลืมตาขึ้นมา” สุ้มเสียงของเขาเป็นไปในทางปลอบโยน แต่ก็ยังสัมผัสได้ว่ามันคือการหลอกล่อ ให้เหยื่อตายใจก็เท่านั้น

“กลัวแด๊ดเหรอ ฮึ แม่สาวน้อย”

เขาทำเอาตัวอ่อนๆ ของหล่อนแทบร่วงกราวไปกับพื้น

“หิวมั้ย” เขากำลังทำให้เหยื่อตายใจหล่อนรู้ แต่นี่มันเป็นช่องทางเดียวแล้วไม่ใช่หรือที่หล่อนจะต่อเวลาให้ตัวเองอีกนิด

“หิวค่ะ”

คนที่ไม่คิดว่าหล่อนจะตอบแบบนี้สะดุดเล็กน้อย แต่ก็พยักหน้า

“ทานอะไรดี ฉันยังไม่ได้สั่งอะไร...รอให้เธอสั่ง” แม้จะประหลาดใจว่าเขาจะทำอย่างนี้จริงหรือ เขาจะปราณีหล่อเพียงนี้เลยหรือ

แต่เมื่อมันคือโอกาส หล่อนก็จะต้องคว้าไว้

“ขอบคุณค่ะ”

ไม่กี่อึดใจหลังจากสั่งอาหาร ทุกอย่างก็มาเรียงรายบนโต๊ะให้ แบบพนักงานเสิร์ฟมีแต่ผู้หญิง

‘แด๊ดคงไม่อยากให้ใครมาเห็นฟางในสภาพนี้’ คำของโสภาเหมือนจะไม่ผิดเพี้ยนเลยสักหน่อย ขี้หวงใช้ได้นะพ่อคุณ

พอทรุดลงนั่งตรงกันข้ามกับเขาแล้ว ฟางข้าวก็เริ่มบริการเขาด้วยการหยิบจัดนั่นนี่ อย่างที่หล่อนคุ้นชิน บริการยายและน้าทั้งสอง

ท่าทีของหล่อนไม่ได้เหมือนจะเอาอกเอาใจ แต่ทำไปอย่างเป็นธรรมชาติ ธรรมชาติของอิสตรีที่มีความเป็นแม่บ้านแม่เรือนสูง

แววตาคมกริบอ่อนแสงลงเล็กน้อย เพราะท่าทีนี้เหมือนผู้หญิงคนหนึ่ง...ที่เขารักมาก

“ชอบทานเหรอ” ว่าพร้อมเอื้อมไปตักอาหารสักอย่างมาใส่จาน หล่อนสั่งแค่สองสามอย่างเพราะกลัวว่าจะรับประทานไม่หมด

เพราะเขาบอกว่าเขาไม่ค่อยทานมื้อเย็น แค่จะแกล้มเบียร์สักแก้วสองแก้ว ก็เป็นอันใช้ได้

“ใช่ค่ะ ปกติก็ทำทานเองที่บ้าน” หล่อนตักมาใส่จานตัวเองบ้าง อาหารที่ว่านั้นก็คือแกงจืดไข่น้ำธรรมดา กลิ่นหอมของขึ้นฉ่ายกรุ่นมากับน้ำซุปอุ่นๆ ทำเอาหล่อนยิ้มออก

คนได้ยินอย่างนั้นก็มีสะดุด เหลือบมองหล่อนอย่างนึกประหลาด ทำอาหารเป็นด้วยงั้นหรือ

ลีโอไม่เคยคิดที่จะมีแม่ของลูก เพราะเขารู้ดีว่าจุดจบของมาเฟีย มีเมียไม่ได้ แม้ว่าในอนาคตจะต้องสืบทายาทต่อไปก็ตาม

อดีตของตระกูลบอกชัดว่าจุดจบของการมีเมียมันจะเป็นเช่นไร

“แด๊ดละคะ ปกติชอบทานอาหารแบบไหน” ท่าทีผ่อนคลายของแม่สาวน้อย ทำเอาเขาต้องชะงักห้วงความคิดของตัวเองลง

“ไม่มีหรอก ฉันทานง่าย” หล่อนพยักหน้าก่อนตั้งใจรับประทานอาหารจานอื่นๆ ที่มีทั้งผัดผักกระเฉดไฟแดง ปลากะพงนึ่งมะนาว ที่รสชาติชั้นเลิศสมกับมาจากโรงแรมระดับห้าดาว

“เบียร์หน่อยมั้ย”

“เผื่ออยากจะย้อมใจ” แม้จะลังเลแต่หล่อนก็เห็นด้วยกับเขา หล่อนต้องย้อมใจ...ไม่เช่นนั้นค่ำคืนนี้คงจะลำบากใช่หยอก สำหรับหล่อน

เบียร์เย็นๆ ถูกรินลงไปในลำคอระหงช้าๆ หล่อนเคยดื่มมาบ้างแต่ก็ไม่บ่อย ครั้งละแก้วเห็นจะได้นี่มั้ง ล่าสุดดื่มไปเมื่อไหร่ยังจำไม่ได้เลย

“หรือจะค็อกเทลดี”

นั่นไง...แววตาเจ้าเล่ห์ซุกซนนั่น เธอรู้หรอกว่าเขากำลังหวนนึกถึงเรื่องเมื่อครั้งที่แล้วอยู่

“แค่เบียร์ก็พอแล้วค่ะ” รีบตอบจนเขาต้องเผยยิ้มกว้าง แต่ก็พยักหน้าแต่โดยดี กระดกตามหล่อนไปบ้างแต่ไม่วางตาจากใบหน้าสมส่วน

ฟางข้าวไม่ใช่คนสวยผุดผาด มองแวบแรกหล่อนดูน่ารัก พอได้สบตาด้วยหล่อนก็ดูสวยลงตัว...แต่พอมองเข้านานๆ กลายเป็นว่าสวยตรึงใจ