Stipulate นางบำเรอจำยอม-5กฎเหล็กที่ต้องจำ

พริมานั่งกุมมือเหี่ยวย่นและจ้องมองใบหน้าซีดเซียวไร้ซึ่งเลือดฝาดของมารดาอยู่ข้างเตียงผู้ป่วยในห้องพักรวมของโรงพยาบาลรัฐแห่งหนึ่ง ภายในหัวของเธอตอนนี้กำลังหนักอึ้งกับปัญหาต่าง ๆ ที่รุมล้อมเข้ามาอย่างไม่ทันที่จะได้ตั้งตัว ทุกอย่างมันดูเร็วไปหมดเหมือนโดนกำหนดไว้ ทั้งเรื่องที่ทางทำมาหากินเรื่องงานและเรื่องที่ดินที่ครอบครัวของตนใช้อาศัยอยู่ แต่สิ่งที่ทำพริมาเครียดและหนักใจมากที่สุดเห็นจะเป็นอาการป่วยของมารดาที่ทรุดหนัก

แพทย์ที่ทำการรักษาแนะนำให้ทำการผ่าตัดบายพาสหัวใจเพราะอำภาป่วยเป็นโรคหลอดเลือดหัวใจตีบ แต่ถึงอำภาจะมีสิทธิบัตรของรัฐ แต่บางอย่างมันอยู่นอกเหนือสิทธิ์การรักษาดังนั้นมันจึงมีค่าใช้จ่าย เธอจึงขอเวลาหมอเพื่อหาเงินก่อน ด้านคุณหมอจึงเตือนว่าอย่าปล่อยให้เวลาล่วงเลยผ่านไปนานนักเพราะมันอันตรายต่อชีวิตของคนไข้ ซึ่งเธอก็ตอบรับและรับปากว่าจะรีบหาเงินค่าผ่าตัดมาให้เร็วสุด

" พี่เทียนเราจะหาเงินที่ไหนเป็นค่าผ่าตัดแม่ " พชรถามพี่สาวด้วยน้ำเสียงเครียด

" พี่ก็ยังไม่รู้ " พริมาส่ายหน้าไปมาแววตาเศร้ายังคงจับจ้องอยู่ที่หน้าของอำภา

" เพชรอยากทำงาน เพชรว่าจะไปสมัครเป็นช่างสีที่อู่เฮียแดง " พชรบอกความประสงค์ของตนเองอย่างน้อยถ้าเขาได้ทำงานที่อู่ครอบครัวก็ยังพอมีรายได้มาช่วยเสริม

" เพชรอยู่ดูแลแม่เถอะ เดี๋ยวเรื่องงานพี่หาทำเอง " เธอบอกเพราะอยากให้น้องชายดูแลแม่ ส่วนเธอนั้นคิดแล้วจะหาทางออกจากปัญหาทุกอย่างในตอนนี้ยังไง

" พี่ได้งานทำแล้วเหรอ? " พชรถามต่อเพราะเด็กหนุ่มรู้ดีว่าพี่สาวตนยังไม่ได้งานทำ

" ยังหรอก แต่พี่จะลองเข้าไปของานเขาทำดู " พริมาตอบผู้เป็นน้องชาย

" แล้วถ้า.. " 

" เอาเป็นว่าทำตามที่พี่บอก เพชรอยู่เฝ้าแม่ก่อนนะพี่ขอไปทำธุระก่อนถ้าแม่ตื่นก็บอกแม่ด้วยว่าเดี๋ยวพี่มา "

" ครับ " พชรรับคำพริมาจึงลุกเดินออกไป

*-*

พริมายืนมองตึกสูงระฟ้าที่ตั้งเด่นตระหง่านอยู่เบื้องหน้า ด้านหน้าประตูทางเข้ามีชื่อ บริษัท ไพศาล พร็อพเพอร์ตี้ (ประเทศไทย) จำกัด (มหาชน) ติดอยู่อย่างเด่นหรา มือเล็กกระชับสายกระเป๋าสะพายแน่น เธอเองก็รู้สึกประหม่าอยู่ไม่น้อยที่ต้องมาที่นี่อีก ที่ที่เธอบอกกับตัวเองว่าชาตินี้จะไม่มีวันย่างก้าวเข้ามาเหยียบอีก เพราะที่แห่งนี้ได้สร้างความทรงจำเลวร้ายให้กับเธอ แต่ดูเหมือนว่าโชคชะตาจะไม่เข้าข้างเพราะฟ้าดันส่งให้เธอกลับมาเจอกับเขาอีกครั้ง ซึ่งครั้งนี้เธอเองก็ไม่รู้เลยว่าจะต้องพบกับเหตุการณ์แบบไหนจากผู้ชายใจร้ายคนนั้นผู้ชายที่ชื่อ ภูวดล รัตนะไพศาล 

" สวัสดีค่ะคือดิฉันมาขอนัดพบคุณ ภูวดล รัตนะไพศาล ไม่ทราบว่าท่านพอที่จะมีเวลาว่างให้ดิฉันเข้าพบไหมคะ? " พริมาเอ่ยถามพนักงานที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ตามที่ชายชุดดำได้บอกไว้

" ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรคะ และได้นัดท่านรองล่วงหน้าหรือเปล่า " พนักงานสาวกลับ

" ดิฉันชื่อ พริมา อมรคุณ ไม่ได้นัดไว้ล่วงหน้าค่ะ "

" งั้นรอสักครู่นะคะ " 

" ค่ะ " พริมารู้สึกประหม่าเล็กน้อยเพราะเมื่อบอกชื่อกับประชาสัมพันธ์ไปแล้ว หญิงสาวก็ถูกอีกฝ่ายใช้สายตาเหยียด ๆ มองตนตั้งแต่หัวจรดเท้า และดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะรู้อยู่แล้วว่าเธอจะต้องมาขอพบเขาอย่างแน่นอน พริมามองออกเพราะดูจากลักษณะท่าทางที่พนักงานคนนั้นแสดงออกมามันเหมือนว่ามีการบอกกล่าวเอาไว้แล้ว

" คุณนทีแจ้งว่าท่านรองติดประชุมอยู่ค่ะ ให้คุณพริมาเชิญนั่งรอก่อน " พนักงานหญิงคนเดิมบอกหลังจากที่วางสาย

" ไม่ทราบว่าท่านรองจะประชุมเสร็จกี่โมงเหรอคะ? " พริมาถามเพราะเมื่อกี้พชรส่งข้อความมาบอกว่ามารดาฟื้นแล้ว เธอจึงอยากรีบกลับไปหาแม่เพื่อดูอาการท่าน

" ดิฉันก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ ประชุมทีก็หลายชั่วโมงพอดีว่างานท่านเยอะจึงไม่ค่อยเวลา " หญิงสาวคนดังกล่าวบอก และถึงแม้ว่าใบหน้าจะดูยิ้มแย้มเวลาคุยกับเธอ แต่คำพูดและน้ำเสียงของอีกฝ่ายฟังดูคล้ายว่ากำลังพูดประชด

" ขอบคุณนะคะ งั้นดิฉันขอนั่งรอตรงนี้นะคะ " พริมาเอ่ยขอบคุณพร้อมหมุนตัวเดินไปนั่งรอที่โซฟารับแขกด้านหน้าประชาสัมพันธ์ ถึงแม้ว่าหญิงสาวจะเห็นว่าพนักงานหญิงกลุ่มนั้นมองมาที่เธอและหันไปซุบซิบกันตัวเธอเองก็ไม่อยากสนใจเพราะตอนนี้มีเรื่องมากมายที่ยังต้องคิด

ภูวดลนั่งพิมพ์ข้อความแชทคุยกับคู่หมั้นสาวอย่างอารมณ์ดีภายในห้องทำงานชั้นบนสุดของ ไพศาล พร็อพเพอร์ตี้ ต่างจากชายหนุ่มอีกคนที่ดูมีท่าทีกระวนกระวายเพราะรู้เป็นห่วงหญิงสาวด้านล่างที่ถูกหลอกให้นั่งรอโดยไม่รู้เลยว่าเจ้านายหนุ่มนั้นจะให้เธอขึ้นมาพบตอนไหน

ที่จริงแล้วภูวดลไม่ได้ติดประชุมอะไรทั้งนั้นช่วงนี้เขาว่าง ว่างทั้งอาทิตย์เพราะงานก่อสร้างที่มีปัญหาเขาได้จัดการเคลียร์ทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว แต่ที่เขาสั่งให้เลขาคนสนิทบอกแผนกประชาสัมพันธ์ไปแบบนั้นก็เพราะต้องการกลั่นแกล้งพริมาที่กล้าพูดจาแบบนั้นใส่เขา และภูวดลก็รู้อยู่แล้วว่าพริมาต้องมาหาตน ชายหนุ่มจึงสั่งให้นทีไปบอกเจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์ไว้ว่า ถ้ามีผู้หญิงชื่อ พริมา มาขอพบตนให้รีบโทรขึ้นมาแจ้งทันที แต่ภูวดลก็ไม่คิดว่าแผนการของเขาจะสำเร็จเร็วขนาดนี้ อาจเพราะอำภามารดาของพริมาเกิดโรคประจำกำเริบจนต้องเข้าโรงพยาบาลและถึงขั้นต้องผ่าตัด ถึงเขาจะรู้สึกตกใจอยู่ไม่น้อยที่อำภาอาการทรุดหนัก แต่มันก็ไม่ใช่ความผิดของเขามันเป็นเพราะสุขภาพของตัวเธอเองต่างหากภูวดลคิด

" คุณดลจะให้คุณพริมารออีกนานแค่ไหนครับ ตอนนี้คนของเราแจ้งมาว่าคุณอำภารู้สึกตัวแล้ว " นทีรายงานเจ้านายออกไปเมื่อเห็นว่าเวลาล่วงเลยมาสองชั่วโมงแล้วก็ไม่เห็นมีทีท่าว่าเจ้านายหนุ่มจะเรียกพริมาเข้ามาพบเลย

" กูคุยกับแวนด้าอยู่มึงไม่เห็น? " ภูวดลเลิกคิ้วถามเลขาคนสนิทอย่างไม่ชอบใจนัก

" เห็นครับ แต่ว่า " นทีหยุดพูดต่อเมื่อเห็นสีหน้าของเจ้านายหนุ่มที่แสดงออกมาว่าเริ่มจะไม่พอใจ

" รอได้ก็รอ รอไม่ได้ก็ไม่ต้องรอกูไม่ได้บังคับ " ภูวดลไหวไหล่อย่างไม่ยี่หระ เขาไม่สนว่าพริมาจะเป็นยังไงเพราะยังตอนนี้เธอก็แค่ลูกไก่ในกำมือ จะบีบก็ตายจะคลายก็รอด

" ครับ " นทีไม่รู้จะพูดอะไรจึงได้แต่นั่งเช็กดูงานไปเรื่อย ๆ ตามปกติแม้ว่าในใจจะร้อนรนแค่ไหนก็ตาม

" คุณครับ คุณ ตื่นครับออฟฟิศจะปิดแล้ว " พริมาสะดุ้งตื่นเมื่อพนักงานรักษาความปลอดภัยเอ่ยเรียกหลังจากที่ผล็อยหลับไปเพราะความเหนื่อยล้า

" ค่ะตอนนี้กี่โมงแล้วเหรอคะ? " หญิงสาวเอ่ยถามอย่างงัวเงีย

" จะหกโมงเย็นแล้วครับคุณ " พนักงานรักษาความปลอดภัยตอบ

" อะไรนะคะ! หกโมงเย็น แล้วลุงรู้ไหมคะว่าคุณภูวดลเขากลับไปหรือยัง? " พริมาตกใจเมื่อรู้ว่าตอนนี้เวลาล่วงเลยมาจวนจะค่ำแล้ว และเมื่อนับเวลาได้เธอนั่งเขามาสี่ชั่วโมงกว่าแล้ว

" ท่านรอง..."

" ลุงสง่าไปตรวจดูความเรียบร้อยรอบบริษัทเถอะตรงนี้ผมจัดการเอง " เป็นนทีที่เอ่ยขึ้นในขณะที่สง่ากำลังตอบพริมา และเมื่อพริมาเห็นหน้าเจ้าของเสียงที่พูดแทรกขึ้น ดวงหน้าหวานก็หม่นเศร้าลงทันทีเพราะเธอจำได้ว่าเขาคนนี้เป็นคนพาเธอขึ้นไปที่ห้องทำงานของภูวดลในวันนั้น

" สวัสดีครับผมชื่อนทีนะครับ เป็นเลขาของคุณภูวดลเชิญคุณพริมาตามผมมาครับท่านรองรอดู " ด้านทีถึงแม้ว่าอยากจะเอ่ยขอโทษอีกฝ่ายมากแค่ไหนแต่ตอนนี้เขาก็ไม่สามารถพูดมันออกไปได้ เพราะเจ้านายหนุ่มได้กำชับตนว่าให้พูดเท่าที่ควรจะพูด พอเมื่อได้เห็นแววตาและสีหน้าของอีกฝ่ายตอนเห็นตัวเขาก็ยิ่งรู้สึกผิดจนแทบอยากจะขัดคำสั่งเจ้านายเลยทันที

" สวัสดีค่ะ ฉันพริมาเชิญคุณนทีนำทางดิฉันไปได้เลยค่ะ " พริมากักเก็บความรู้ทุกอย่างไว้ข้างในเดินตามชายหนุ่มไปอย่างเงียบ ๆ

และเมื่อเข้ามาในห้องทำงานของภูวดลแล้ว ภาพเหตุการณ์ในวันนั้นก็ผุดขึ้นมาในหัวทันทีพริมากวาดสายตามองไปรอบห้องและเมื่อเห็นโซฟาตัวนั้นความอดสูก็แทรกซึมเข้ามาในใจทันที หญิงสาวได้แต่นิ่งงันเก็บซ่อนความเจ็บปวดและความรู้สึกมากมายไว้ในใจในขณะที่เธอกำลังติดอยู่ในวังวนความคิด เสียงเข้มคุ้นหูก็เอ่ยพูดขึ้นแม้ว่าจะได้เจอกันเพียงแค่ครั้งเดียวแต่เธอก็จำได้ว่าเป็นเสียงของใคร

" มาหาฉันวันนี้มีธุระอะไรหรือเปล่า? " ภูวดลเอ่ยถามพลางก้าวขาออกมาจากห้องนอนส่วนตัวด้วยท่าทีสบาย ๆ

" ขะ..คือ ดิฉันอยากจะมาคุยเรื่องที่ดินที่คุณให้คนไปติดป้ายประกาศขายค่ะ " พริมาตอบเสียงตะกุกตะกัก

" มีอะไรจะพูดก็พูดมา ฉันไม่ได้มีเวลาว่างมานั่งฟังเรื่องจิ๊บจ๊อยแบบนี้นานหนักหรอกนะ " ชายหนุ่มบอกพลางหยิบมวนบุหรี่ในซองขึ้นมาจุดสูบโดยไม่สนว่าพริมาจะรู้สึกเหม็นกลิ่นของมันบ้างหรือเปล่า

" คือดิฉันจะมาขอร้องให้คุณอย่าขายที่ดินผืนนั้นได้จะไหมคะ? " 

" เวลาเรียกฉันช่วยเรียกว่า คุณภูวดล ไม่ใช่คุณสั้น ๆ แบบนี้ฉันไม่ชอบเข้าใจไหม? " ชายหนุ่มไม่ตอบแต่กลับบอกให้เธอเรียกเขาใหม่ ซึ่งพริมาก็พยักหน้ารีบเอ่ยถามใหม่อีกครั้งพร้อมกับเรียกชื่ออย่างที่เขาต้องการ

" ดิฉันจะมาขอร้องให้คุณภูวดลอย่าขายที่ดินผืนนั้นได้จะไหมคะ? "

" ทำไมฉันจะขายไม่ได้ในเมื่อที่ดินตรงนั้นฉันเป็นซื้อมาแถมราคาก็แพงเกินจริงอีกด้วย " ชายหนุ่มพลางเอนหลังพิงเก้าอี้นวมพ่นควันขาวออกมาอย่างไม่แยแส

" ดิฉันจะหาเงินมาคืนให้ " พริมาตอบกลับเสียงสั่น

" หกแสนเธอมีปัญญาหามาซื้อคืนงั้นเหรอ? " ชายหนุ่มถามพลางรอบมองอีกฝ่ายอย่างจับสังเกต

" หกแสน! ทำไมมันแพงขึ้นเป็นเท่าตัวขนาดนั้นละคะ " ร่างบางตาเบิกโพลงพูดออกมาด้วยความตกใจเมื่ออยู่ที่ดินที่มารดาเธอเอาไปจำนองราคาสูงขึ้นเป็นเท่าตัวขนาดนี้

" ใช่! ฉันซื้อเสี่ยอำพลมาด้วยราคานี้จริง ๆ ไม่เชื่อก็ดูหลักฐาน " พูดจบเขาก็ผายมือให้นทีที่ยืนถือแฟ้มยืนรออยู่ส่งให้หญิงสาวได้ดู และเมื่อพริมาดูเอกสารทุกหน้าความสิ้นหวังจึงผุดขึ้นมาทันทีเธอได้แต่นั่งเงียบพูดอะไรไม่ออก สำหรับเธอแล้วตอนนี้ไม่มีทางไหนให้เลือกเลย

" สรุปเธอจะเอายังไง " ภูวดลเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายนิ่งเงียบนั่งมองโฉนดแผ่นนั้นด้วยแววตาเศร้า

" แล้วคุณภูวดลต้องการให้ดิฉันทำอะไรคะ " พริมาถามทั้งที่รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการอะไรจากเธอ

" แล้วเธอมีอะไรให้ฉันล่ะพริมา? "ภูวดลยกยิ้มมุมปากพลางขยับกายยื่นหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าของพริมาจ้องมองเธอด้วยสายตากรุ้มกริ่ม

" ขะ.คุณภูวดลต้องการอะไรดิฉันให้ได้ทุกอย่าง " ร่างบางตอบเสียงตะกุกตะกักพลางเบือนหน้าหลบปลายจมูกของเขาที่แตะลงมาที่แก้มของเธอ

" หึ! ถ้าฉันต้องการให้เธอมาเป็นนางบำเรอชั่วคราวของฉันล่ะเธอจะยอมไหม? " ร่างสูงผละหน้าออกจากดวงหน้าหวานพลางลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเอ่ยถามอีกฝ่ายพลางมองเธออย่างสะใจ

" ยะ..ยอมค่ะ " พริมาตอบเพียงสั้นๆ พลางหลุบตาลงต่ำไม่กล้าสบตาคมของเขา

" ไหนเธอบอกว่าเธอมีศักดิ์ศรีมากกว่าเศษเงินของฉันล่ะพริมา และทำไมเธอถึงยอมฉันง่าย ๆ แบบนี้ทั้งที่ตอนแรกเธอเป็นคนปฏิเสธเองไม่ใช่เหรอ ถ้าฉันเดาไม่ผิดอาจเพราะที่ดินผืนนี้เป็นสิ่งเดียวที่แม่เธอรักเธอจึงยอมตกลง เธอรู้ไหมพริมาไอ้ที่ดินตาบอดผืนเท่าแมวดิ้นตายนั่นน่ะ ฉันก็ใช้เศษเงินของฉันซื้อมันมานะ แต่เอาเถอะในเมื่อเธอตกลงฉันก็จะยังไม่ขายครอบครัวเธอก็ยังอาศัยอยู่ต่อไปได้ฉันอนุญาต อ่อฉันแถมให้เธออีกอย่างหนึ่งแล้วกันพื้นที่ตรงหน้าตลาดนั่นที่เธอเคยขายข้าวแกงน่ะฉันอนุญาตให้ขายต่อได้เพราะเช่าเอาไว้ฉันก็ไม่ได้ใช้ทำอะไรแค่ล้อมเชือกไว้ให้มันดูเก๋ ๆ ก็เท่านั้น "

ภูวดลร่ายยาวด้วยท่าทางและน้ำเย้ยหยันพลางคิดว่าถ้าพริมาไม่ทะนงตัวใส่เขาเรื่องราวมันคงเป็นแบบนี้ แต่เมื่ออีกฝ่ายพูดจาหยิ่งผยองใส่เขาก็ต้องสั่งสอนให้รู้บ้าง เพราะคนอย่างภูวดลอยากได้อะไรก็ต้องได้และไม่ชอบให้ใครมาลูบคมโดยเฉพาะผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างเธอ

" ฮึก! ค่ะดิฉันตกลงคุณภูวดลต้องการให้ฉันทำอะไรบ้างบอกมาได้เลยค่ะ " พริมายกหลังมือขึ้นปาดน้ำตาอดที่จะสมเพชตัวเองไม่ได้ และเมื่อยิ่งได้ฟังประโยคที่เขาพูดเมื่อครู่เธอก็รู้เลยว่าทุกอย่างมันคือเกมที่เขาได้วางหมากไว้เพื่อล่อให้เธอจนมุม

พริมาได้แต่กลืนก้อนเหนียว ๆ ลงคอ เก็บกักความน้อยเนื้อต่ำใจความรู้สึกต่าง ๆ ให้ลึกสุดใจ เวลานี้เธอไม่มีทางเลือกซึ่งไม่ต่างอะไรกับหมาจนตรอกจะถอยก็ไม่ได้จะเดินต่อทางก็ตัน ตอนนี้ครอบครัวของสำคัญมากกว่าศักดิ์ศรีและความรู้สึกเพื่อแม่กับน้องเธอก็ยินดีที่จะทำ

" โอเคในเมื่อเธอตกลงฉันก็จะบอกสิ่งที่เธอควรทำควรรู้ ที่สำคัญฉันมีคู่หมั้นอยู่แล้วเธอชื่อแวนด้าและฉันจะมีสัญญาให้เธอเซ็นลงนามเป็นข้อตกลงร่วมกันของเรา เธอจะต้องอยู่กับฉันจนกว่าแวนด้าจะกลับมาเข้าใจไหม ทุกเดือนฉันโอนเงินให้ถือซะว่าเป็นค่าตัว เอ้ย! ไม่ใช่ซิเงินเดือนต่างหากโทษทีพอดีฉันพูดผิด ต่อไปนี้ฉันจะเรียกเธอว่าเทียนหอม ส่วนเธอก็แทนตัวเองด้วยชื่อเล่นแล้วกันอีกอย่างฉันอนุญาตให้เธอเรียกว่าคุณดลเฉย ๆไม่ใช่หรอกนะ เพราะเวลาอยู่บนเตียงฉันไม่อยากรู้สึกเหินห่าง " ภูวดลมองอีกฝ่ายพร้อมยกยิ้มมุมปากอย่างถูกใจที่เกมนี้เขาเป็นผู้ชนะ

" รับทราบค่ะ คุณดลเชิญบอกสิ่งที่เทียนควรรู้มาได้เลยค่ะ " พริมาบอกเสียงสั่นเครือพยายามสกัดน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาประจานความอ่อนแอให้ต้องอับอายเขาอีก

" กฎเหล็กของฉันคือ ห้ามท้อง ห้ามเรียกร้อง ที่สำคัญห้ามรัก เพราะฉันมีคนรักแล้ว และถ้าเมื่อไหร่ที่แวนด้ากลับมาคือวันที่สัญญาของเราสิ้นสุด และที่สำคัญเธอต้องอยู่ในที่ของเธอห้ามวุ่นวายเรื่องของฉันเพราะฉันไม่ชอบเข้าใจใช่ไหมเทียนหอม "

" เข้าใจค่ะเทียนจะทำตามกฎตามสัญญาที่เราได้ตกลงกันไว้ คุณดลไม่ต้องห่วงนะคะเทียนจะอยู่ในที่ของเทียน และถ้าคุณแวนด้ากลับมาเทียนจะรีบไปทันทีค่ะ "

" โอเค ทีมึงเอาสัญญามาให้เธอเซ็น " 

" ครับ " นทีรับคำรีบนำเอกสารสัญญามาให้พริมาเซ็นทันที ตอนนี้นทีเองรู้สึกอึดอัดและสงสารหญิงสาวเป็นอย่างมากและเมื่อเขาได้ยินคำพูดต่าง ๆ ที่ออกมาจากปากเจ้านายหนุ่ม เขานึกอยากจะซัดหมัดหนัก ๆ เข้าที่ปากอีกฝ่ายสักที แต่ติดที่ว่าภูวดลนั้นคือเจ้านายและเป็นคนที่มีบุญคุณกับครอบครัวเขามาตลอด เขาจึงทำได้แค่คิดไม่กล้าที่จะลงมือทำได้

" เรียบร้อยแล้วค่ะ " ร่างบางวางปากกาพร้อมกับมองหนังสือสัญญาด้วยความรู้สึกอดสู

" โอเค พรุ่งนี้ฉันจะให้นทีแจ้งรายละเอียดไปอีกที ส่วนวันนี้หมดธุระของเธอแล้วเชิญ ส่วนเรื่องที่ดินตรงบ้านและตลาดฉันจะให้คนไปเอาป้ายกับแนวกั้นออก "

" งั้นเทียนขอตัวนะคะ สวัสดีค่ะ "

" เชิญ " ภูวดลผายมือไปทางประตูส่วนพริมาก็รีบเดินออกไปโดยมีนทีเดินตามลงไปส่งด้วยความเป็นห่วง

" เล่นกับใครไม่เล่น ดันมาเล่นกับฉัน นี่มันแค่เริ่มต้นเองนะเทียนหอม "

____

*นี่ปากหรือกรรไกรค่ะคุณภูวดล สาบานว่าอีดลคือพระเอกไรท์ไม่ได้จำสลับกับนทีใช่ไหม เทียนหอมจะเป็นยังไงบ้างนะที่ต้องอยู่กับคนแบบนี้ โกธรแค้นอะไรลูกสาวฉันขนาดนั้น ระวังนะ ระวังจะโดนลบคม "

____

*มาส่งตอนต่อไปให้แล้วคะตอนแรกว่าจะอัพให้สองตอนแต่ไม่ทันจริง ๆ ตอนนี้เลยจัดให่ยาวหน่อย ฝากกดไลค์กดเพิ่มเข้าคลังและคอมเม้นท์เป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะขอบคุณค่ะ เม้นได้ตามใจเลยค่ะไรท์ไม่ว่าด่าได้หมายถึงด่าภูวดลนะคะ*

____

*มีคำผิดต้องขออภัยจะถ้าอ่านเม้นบอกได้นะคะจะรีบแก้ไขให้ค่ะ เรื่องนี้ไรท์จะอัพทุกวันนะคะแค่ไม่แน่ใจว่าจะช่วงเวลาไหนแต่อัพให้แน่นอนค่ะขอบคุณค่ะ*

_______