ตอน ตัวขัดกาลกิณี

เมื่อมาถึงร้าน แมนก็เข้าไปนั่งด้านในโต๊ะทำงานเพื่อตรวจเช็คความเรียบร้อยที่ทำเอาไว้เมื่อคืน

ครืดดด

เสียงเปิดประตูเลื่อนทำให้แมนต้องเงยหน้าขึ้นไปมองด้วยความสงสัย ก่อนจะหันกลับไปทำงานต่อ เมื่อเห็นลูกน้องทั้งสามคนของตัวเองเดินเข้ามา

“มาแต่เช้าเลยนะซ้อ” เสียงแหบของนกยูงพูดแซวยิ้มๆ

“ใครจะมาสายเหมือนพวกมึงล่ะ” แมนตอบกลับไปโดยไม่หันไปมอง

“โหซ้ออ่ะ แค่สายไปห้านาทีเอง”

แมนได้แต่ส่ายหน้าไปเล็กน้อยโดยไม่ตอบอะไรกลับไป ทั้งอ่ำ บาสและนกยูงต่างพากันเอากระเป๋าส่วนตัวของตัวเองไปเก็บในล็อคเกอร์ประจำของตัวเอง ก่อนจะเดินมานั่งโซฟาตรงข้ามโต๊ะทำงานของแมน

“เออแล้วนี่น้องมันยังไม่มาอีกเหรอซ้อ หรือว่ามันไปเรียน” อ่ำถามขึ้นด้วยความสงสัย เพราะปกติพริกจะต้องมารออยู่ที่นี่ก่อนพวกเขาเสียอีก

“มันนอน..” แมนชะงักคำที่จะพูดออกไปนิด ถ้าหากเขาบอกออกไปตรงๆว่าตอนนี้พริกได้นอนอยู่ที่บ้านของเขา มีหวังคงโดนพวกมันล้อยันลูกบวชแน่ๆ

“มันนอน?..นอนไหนซ้อ” นกยูงขมวดคิ้วมองหน้าแมนด้วยความสงสัยและอยากรู้

“จะนอนที่ไหนก็เรื่องของมันสิวะ ไม่มาก็ดีแล้วไม่ใช่หรือไง หนวกหูกู”

“แหมม เดี๋ยวถ้ามันไม่มาจริงๆล่ะจะคิดถึง” บาสได้แต่แบะปากมองคนปากแข็งอย่างแมน

“คิดถึงพ่อมึงสิ มันไม่ใช่ผัวกู กูจะไปคิดถึงมันทำหอกอะไรล่ะ”

“ปากดีจริงจริ๊งงงง” อ่ำแกล้งแซว ทั้งบาสและนกยูงต่างก็พากันยิ้มขำให้กับความขี้แกล้งของอ่ำ

“ปากดีงั้นเหรอไอ้อ่ำ..ถ้าอย่างนั้นโบนัสเดือนนี้คงต้องถูกงดเอาไว้ก่อนแล้วกันเนอะ มึงคงไม่อยากได้เงินเพิ่มจากคนปากดีอย่างกูหรอกนะจริงไหม” แมนแกล้งวางปากกาลงแล้วเอื้อมไปหยิบสมุดบัญชีรายรับรายจ่ายของร้านมาถือเอาไว้

อ่ำที่เห็นแบบนั้นก็รีบวิ่งไปหาแมนด้วยความเร็วสูง

“โหซ้ออ่ะ ผมหยอกเล่นนน อย่าจริงจังนักสิครับ เดี๋ยวหน้าแก่ขึ้นมาซ้อต้องไปฉีดฟอร์มาลีนเพิ่มอีกนะ”

“ฟอร์มาลีนพ่อมึงสิไอ้ฉิบหาย! เขาเรียกว่าโบท็อกซ์เว้ย” แมนตบไปที่หัวของอ่ำอย่างแรงด้วยความหมั่นไส้

ผัวะ!

“โอ๊ย! ผมล้อเล่นซ้อ จริงจังไปได้โถ่” อ่ำยิ้มแหยๆแล้วรีบกลับมานั่งที่เดิมทันที

“ปากอย่างมึง อยู่ให้ทันลูกอียูงมันบวชนะไอ้อ่ำ”

“หนูมีลูกได้ที่ไหนล่ะซ้อ ผัวหนูเป็นผู้หญิงนะ เผื่อซ้อลืม” นกยูงเอนตัวพิงโซฟาแล้วนั่งไขว้ห้าง

“เออๆๆก็นั่นแหละ”

“หึหึหึ แล้วนี่ซ้อไม่ไปรับผัวซ้อเหรอ เห็นซ้อบอกเมื่อวานว่าผัวจะกลับมาวันนี้นี่” บาสเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม ถึงแม้พวกเขาทั้งสามคนจะไม่มีใครชอบผัวของซ้อคนนี้เลยก็ตาม แต่ด้วยความที่เจ้านายของพวกเขาเป็นคนเลือกที่จะคบกับนิคแล้ว พวกเขาก็ทำได้แค่ช่วยดูอยู่ห่างๆเท่านั้น ไม่ได้คิดที่จะเข้าไปยุ่งแต่อย่างใด ถ้าหากมันไม่จำเป็น

แมนรู้สึกตกใจเล็กน้อยเพราะเขาเผลอลืมเรื่องนี้ไปจนสนิท

“ซ้ออย่าบอกนะว่าซ้อลืมอ่ะ” นกยูงกระพริบตาปริบๆมองหน้าแมนอย่างไม่อยากเชื่อสายตา เพราะปกติแล้วเรื่องของนิคจะมาเป็นอันดับหนึ่งมากกว่าเรื่องอื่น

“กูไม่ได้ลืม แต่..กู..เดี๋ยวกูลองโทรหาเขาก่อนแล้วกัน” แมนรีบคว้าโทรศัพท์แล้วกดโทรหานิคทันที โดยมีสายตาของลูกน้องทั้งสามคนมองมาอย่างจับผิด

แมนรอสายไปได้สักพักอีกฝ่ายก็กดรับสายเขา

“ฮัลโหลคะที่รัก ที่รักจะมาหาเค้าตอนไหนคะ” แมนกรอกเสียงหวานถามออกไปด้วยความอยากรู้

“(ผมใกล้จะถึงร้านของคุณแล้วครับคนสวย คุณอยากทานอะไรไหม เดี๋ยวผมซื้อไปฝาก)”

แมนอมยิ้มเล็กน้อยแล้วเหลือบหางตาหันไปมองลูกน้องของตนนิดๆ ก่อนจะไล่ทั้งสามผ่านสายตา ซึ่งทั้งหมดก็รับรู้ได้แล้วพากันเดินออกไปทันที

“เค้าไม่เอาหรอกค่ะ แต่เค้าอยากเจอที่รักมากกว่า รีบมาไวๆนะ”

“(โหที่รัก ผมนึกว่าคุณจะตอบว่าอยากกินผมซะอีก)” นิคแกล้งพูดหยอกเย้า

แมนขมวดคิ้วนิดๆเพราะจู่ๆก็รู้สึกแปลกๆกับถ้อยคำของคนรัก

“เอ่อ..”

“(หึหึหึ ผมล้อเล่นครับ ผมรู้ว่าคุณไม่ชอบเรื่องแบบนั้น)” น้ำเสียงของนิคอาจจะฟังดูปกติ แต่แมนกลับรับรู้ถึงความไม่พอใจในน้ำเสียงที่อีกฝ่ายพูดออกมาได้

“ขอโทษค่ะ พอดี..เค้าแค่รู้สึกยังไม่พร้อม”

“(ไม่เป็นไรครับผมรอคุณได้เสมอนั่นแหละ ผมรักคุณนะ..อีกนิดก็จะถึงแล้ว เอาไว้เจอกันครับที่รัก)” นิคพูดจบก็วางสายไป ทิ้งให้แมนได้แต่มองเบอร์ที่ขึ้นโชว์ด้วยสายตาที่เครียดเล็กน้อย

“เฮ้ออออ เอาไงดีวะ” แมนถามตัวเองอย่างคนคิดไม่ตก

ก๊อกๆๆ

ครืดดดด

“ซ้อ มัน..ผัวซ้ออ่ะมาแล้วนะ” บาสเกลือบหลุดพูดถ้อยคำที่ใจคิดออกไปแล้ว ดีที่เขาไหวตัวทันจึงรีบเปลี่ยนสรรพนามที่เรียกอีกฝ่ายใหม่

“อืมๆ” แมนพยักหน้าตอบรับ ก่อนจะก้มดูเสื้อผ้าของตัวเองเพื่อความเรียบร้อยแล้วเดินออกไปหานิคทันที บาสที่มองตามหลังเจ้านายของตัวเองได้แต่ส่ายหน้าไปมาให้กับความไม่เป็นตัวเองของเจ้านาย

“ซ้อแม่งก้มดูตัวเองอีกแล้วว่ะ อะไรจะต้องดูดีตลอดเวลาขนาดนั้น” อ่ำเดินเข้ามาหาบาสแล้วพูดขึ้น เพราะเขาเห็นจังหวะที่แมนก้มมองสำรวจตัวเองพอดี

“นี่ถ้ากลับกันเป็นไอ้พริกมานะ กูไม่เห็นซ้อจะต้องดูดีอะไรขนาดนี้เลย” บาสกอดอกแล้วมองภาพที่แมนโผลเข้ากอดนิคเพื่อแสดงความคิดถึง

“นี่ขนาดซ้อไม่ทำอะไรมากนะมึง มันยังทั้งรักทั้งหลงซ้อขนาดนี้เลย ผิดกับไอ้เหี้ยนั่น..ต่อหน้าอย่างลับหลังอย่าง ตอแหลฉิบหาย นี่กูยังไม่เข้าใจเลยว่าทำไมซ้อไม่เลิกๆกับแม่งให้มันจบๆไป ทั้งๆที่ก็รู้ว่ามันไม่ได้มีแค่ซ้อคนเดียวเหมือนที่มันเคยตอแหลเอาไว้”

“มึงก็รู้ว่าซ้อรักมันมากแค่ไหน ไม่งั้นจะยอมให้มันสวมเขาแบบนี้ทำไมตั้งเป็นปีปี” บาสถอนหายใจออกมาหนักๆให้กับความอดทนของลูกพี่ตัวเอง

“ขนาดรู้ว่ามันแอบพาใครขึ้นไปเอาที่คอนโดตั้งแต่ปีแรกที่คบกัน ซ้อแม่งก็ยังจะทนคบได้อีกอ่ะ กูล่ะอย่างเชื่อเลยให้ตายสิ”

“มึงรอดูต่อไปเรื่อยๆเถอะ กูว่าอีกไม่นานหรอก..ซ้อได้เลิกกับไอ้เหี้ยนั่นแน่” บาสยกยิ้มมุมปากนิดๆ อ่ำมองหน้าเพื่อนตัวเองด้วยความสงสัย

“ทำไมมึงดูมั่นใจจังเลยวะ”

“มึงดูนั่นดิ” บาสพยักหน้าไปยังตรงที่แมนยืน อ่ำเองก็รีบหันไปดู ก่อนจะยิ้มกว้างออกมา เมื่อเห็นพริกยืนทำหน้าบึ้งอยู่ที่ด้านหลังของนิค

“บังเทิงแน่ๆมึงงานนี้ ไอ้เวรนั่นไม่มีทางเข้าใกล้ซ้อได้เหมือนเดิมแน่”

“แบบนี้เขาจะเรียกว่ามารผจญหรือเปล่าวะ”

“ใครจะเรียกยังไงก็ช่าง แต่กูขอเรียกมันว่าตัวขัดกาลกิณีแล้วกันว่ะ”

“ทำไมวะ”

“ก็ไอ้เหี้ยนิคเสือกเป็นกาลกิณีในชีวิตของซ้อไงวะ กูเลยต้องเรียกไอ้พริกว่าตัวขัดกาลกิณี”

“อ๋ออออ หึหึหึ เข้าใจเปรียบนะมึงเนี่ย แต่กูชอบว่ะ”

“ชอบไอ้นิค?”

“ชอบมุขมึงนี่แหละไอ้ควาย”

ทั้งสองมองหน้ากันนิดๆ ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาพร้อมกัน

++++++++++++++

#ช่วงนี้อาจจะไม่มีอะไรมากนะคะ ขอเอาความโบ๊ะบ๊ะของสองแสบอ่ำบาสมาฝากก่อน แหะๆ^^