ตอนที่ 1

" ผมเคยบอกแล้วใช่มั้ยว่าห้ามมีข้อผิดพลาดเกิดขึ้นที่นี่คุณพจน์!!! " เสียงทรงอำนาจของใครบางคนดังขึ้น ทำให้หนุ่มวัยกลางคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของประธารหนุ่มยิ่งตัวสั่นมากกว่าเดิม

ใครๆต่างก็เคยได้ยินเรื่องความโหดของกานต์กันทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นงานทุกอย่างที่ผิดพลาดอะไรไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว เพราะถ้าพลาดขึ้นมา...คือไล่ออกสถานเดียวเท่านั้น! งานของกานต์จะต้องเป๊ะและเป็นระเบียบทุกชิ้น เอกสารทั้งฝ่ายบัญชีและบุคคลจะต้องถูกตรวจสอบจากกานต์ทุกแผ่น พนักงานทุกคนที่เข้ามาอยู่ที่นี่คือคนที่กานต์เป็นคนคัดเองทั้งนั้น และถ้าใครที่คิดจะหักหลังหรือทรยศโดยการเอาความลับของบริษัทไปบอกบริษัทอื่น..คนคนนั้นได้หายสาปสูญไปอย่างแน่นอน ซึ่งพจน์เองก็เคยเห็นมันมาแล้วด้วยอายุงานของเขาที่มากพอสมควรมันจึงทำให้เขาเห็นและรู้จักกับความโหดของกานต์เป็นอย่างดี

" ผะ..ผมขอโทษครับคุณกานต์ " พจน์ตอบเสียงสั่น ในใจของเขาได้แต่ภาวนาว่าขอให้อายุงานที่เขาทำมาทั้งหมดได้โปรดให้ประธารคนนี้ได้เมตตาเขาอีกสักครั้งเถอะ

" ผมเบื่อคำนี้แล้วคุณพจน์มันคือคำตอบที่ผมไม่อยากได้ยิน ตอบผมมาว่าทำไมลูกค้าถึงคอมเม้นต์งานของบริษัทเราเยอะขนาดนี้ " กานต์ถามพร้อมโยนแฟ้มเอกสารไว้บนโต๊ะแล้วจ้องมองชายหนุ่มที่อายุราวๆห้าสิบปีด้วยความโมโหไม่น้อย

" คะ..คือฝ่ายแผนกการตลาดของเราลืมเอาเอกสารมาให้ลูกค้าหลายท่านครับทำให้การตัดสินใจในการคุยธุรกิจมีข้อผิดพลาดนิดหน่อย " พจน์ก้มหน้าตอบด้วยความรู้สึกผิดเพราะตัวของเขาก็ไม่ได้ตรวจสอบอะไรให้ดี เพราะคิดว่าทุกอย่างมันจะเรียบร้อย โดยที่เขาเองก็ลืมไปว่าถ้าเรื่องนี้มันผิดพลาดขึ้นมา..อะไรจะเกิดขึ้นบ้าง

"ผมว่าไม่นิดหรอกมั้งครับ ผมขอให้งานนี้เป็นงานสุดท้ายที่ผมจะได้รับข้อผิดพลาดจากคุณนะครับคุณพจน์ เห็นแก่คุณที่ทำงานให้กับพ่อผมมานาน วันนี้ผมจะไม่เอาเรื่องอะไร " กานต์จ้องหน้าพจน์อย่างกดดัน

" ครับๆผมจะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีกครับ " พจน์ตอบอย่างรนๆเพราะนี่ถือว่าเขายังโชคดีอยู่มากที่ได้รับโอกาสแบบนี้

" เชิญออกไปได้แล้วครับ " กานต์ผายมือให้พจน์เดินออกไปทางประตู พจน์ก้มหัวให้กานต์ด้วยความเคารพและรีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

" ขออนุญาตครับท่านประธาน " ลูกน้องคนสนิทของกานต์เดินเข้ามาหาอย่างรีบร้อน

" มีอะไรธร " กานต์ถามเสียงนิ่ง

" คุณสินชนะให้คุณกานต์เข้าไปพบที่บ้านครับ " สิ้นสุดคำพูดของธรทำให้กานต์ขมวดคิ้วทันทีเพราะคนที่ธรพูดถึงคือพ่อของเขาเอง

" เมื่อไหร่? "กานต์ถามด้วยความสงสัยเพราะปกติพ่อของเขาจะไม่เรียกให้เขาเข้าไปคุยแบบนี้

"ตอนนี้เลยครับ"

" อืม “ กานต์พยักหน้านิดๆ เมื่อธรเห็นท่าทางของเจ้านายก็ก้มหน้าลงแล้วเดินออกไปนอกห้องเพื่อไปเตรียมรถให้กานต์ได้กลับไปยังบ้านของตัวเอง

--------------------

" โอ๊ยยยยเหนื่ยยย " เสียงของชายหนุ่มร่างบางที่ชื่อสโนว์ดังขึ้นหลังจากที่พึ่งออกมาจากห้องสอบพร้อมกับเพื่อนอีกสองคน

" มึงจะเหนื่อยห่าไรของมึงห๊ะสโนว์ " ติ๊ดส่ายหัวนิดๆเมื่อมองเพื่อนรักอย่างสโนว์บ่นและแสดงสีหน้าออกมาว่าเหนื่อยมากเสียเหลือเกิน

" ก็กูเครียดอะดิ ข้อสอบห่าอะไรก็ไม่รู้กูไม่เห็นจะรู้เรื่องเลยอาจารย์แม่งออกข้อสอบไม่ตรงกับที่สอนนี่หว่า " สโนว์บ่นพร้อมเบะปากไปทางเพื่อนรักทั้งสอง

" มึงเคยเห็นอาจารย์ออกตามที่สอนมั้ยล่ะ " ทินเนอร์เพื่อนอีกคนของสโนว์พูดขึ้นอย่างเอือมๆ

" เออว่ะ ฮ่าๆๆ " สโนว์หัวเราะอย่างเห็นด้วยกับคำพูดของเพื่อน

"สอบเสร็จไปไหนกันดีวะ" ทินเนอร์หันมาถามเพื่อนทั้งสอง

"กูต้องกลับไปที่บ้านว่ะ พ่อกูมีเรื่องจะคุยกับกูอะเห็นบอกสำคัญ " สโนว์ตอบเพื่อนกลับไป

" โหหห ถ้างั้นพวกกูก็ไม่ไปอ่ะไม่มีมึงไปด้วยมันไม่สนุก " ติ๊ดพูดอย่างเสียดาย

" หึหึหึ เออๆงั้นเอาไว้เจอกันคืนนี้นะมึงที่ผับเดิม โอเค๊? " สโนว์เลิกคิ้วถาม

"เออๆ " ติ๊ดตอบรับส่วนทินเนอร์ก็ได้แต่พยักหน้าตอบ

#รีไรท์รอบที่สอง เริ่ม!