เพื่อนพี่ชาย 02 แต่งงานสิ(1)

ที่โซฟากลางบ้านเพื่อนที่สนิทจริง ๆ ของพี่เบนซ์นั่งกันอยู่ ในกลุ่มของพี่เบนซ์มี พี่ที พี่ธาร พี่ทาร์ พี่ลม และพี่เอิ๊กที่ยืนข้างฉันในตอนนี้ โต๊ะกลางวงที่มักมีขวดเหล้าตั้ง อีกทั้งรอบบ้านที่ไม่กี่ชั่วโมงก่อนมีผู้คนมากมาย ตอนนี้หายไปหมดแล้ว ส่วนแม่เลี้ยงเธอนั่งหน้านิ่งที่หัวโต๊ะไม่พูดไม่จา วางท่านิ่งขรึมทั้งที่ในใจตอนนี้อาจจะกำลังดีใจที่เกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นกับฉัน หล่อนน่ะอยากจะเขี่ยฉันให้ออกจากความรับผิดชอบของพ่อ อยากให้พ่อเลิกส่งเสียฉัน แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นคนที่ยอมเสียผลประโยชน์

พี่เอิ๊กจูงมือฉันมานั่งที่โซฟาตรงข้ามกับพี่เบนซ์ หลุบตามองหน้าพี่ชายครู่หนึ่ง ชะอุ้ย บอกเลยว่าน่ากลัวมาก ๆ

“ผมขอโทษน้ากลอยด้วยนะครับที่ล่วงเกินน้อง” พี่เอิ๊กเอ่ยหลังจากที่นั่งโซฟา

“...” แม่เลี้ยงยังคงเชิดหน้า

“มึงพูดมา” พี่เบนซ์พูดเสียงดุ แล้วจู่ ๆ ก็เปลี่ยนคำพูดใหม่ “ไม่เอาดีกว่า ไอ้ดื้อพูดมาซิ เรื่องเป็นไง ห้ามลองดีกับพี่นะ”

ง่ะ แล้วไหงความซวยมาตกฉันอะ

“…” ฉันนิ่งเงียบ ไม่รู้ควรพูดอะไรดี เอาเข้าจริงฉันก็ยังตัดสินใจไม่ได้ ถ้าจะให้บอกว่าพี่เอิ๊กเมาจนเกิดเรื่องที่ไม่ควรเกิด เพื่อนกันคงได้ทะเลาะกันหนักถึงขั้นตัดขาด แล้วถ้าให้บอกว่าเป็นแฟนกับพี่เอิ๊กมันก็คือการลองดีกับพี่ชาย ซึ่งไม่ใช่สิ่งที่ควรทำ เพราะถ้าโดนจับได้คนที่ซวยก็จะเป็นฉันอีกตามเคย

อีกอย่างการเป็นแฟนพี่เอิ๊ก บอกใครก็ไม่มีคนเชื่ออยู่แล้ว คนรู้กันทั่วหนองว่าแฟนพี่เอิ๊กมีแค่คนเดียว

“ไอ้ดื้อตอบพี่”

“…” จะเร่งเร้าอะไรนักหนากันอ่า คนคิดอยู่นะไอ้พี่เบนซ์นี่ เกิดพูดอะไรผิดขึ้นมาก็เป็นเรื่องอีก

“ดื้อ!” ฉันสะดุ้งโหยงเพราะน้ำเสียงตะคอกของพี่ชาย

“มึงจะเสียงดังทำไม น้องไม่ตอบก็ถามกู” ขณะที่พูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งพี่เอิ๊กกุมมือฉันไว้แน่น อยากจะกระชากมือออกจริง ๆ เขามันตัวชนวนของเรื่อง ถ้าเขาไม่เข้าห้องฉันมีเหรอเรื่องจะเป็นแบบนี้

“มึงอย่าเพิ่งเสือกไอ้เอิ๊ก กูจะจัดการน้องดื้อ ๆ ของกู แล้วก็ปล่อยมือน้องกูด้วย” อ่า พี่เบนซ์ร่างแปดจะออกมาแล้ว แต่ถามหน่อยฉันดื้อตรงไหน เรื่องนี้ฉันผิดหรือไง ฉันไม่เคยคิดจะอ่อยพี่เอิ๊กเลยด้วย ถึงจะหล่อ เท่ ขยัน ทว่าคนที่เอื้อมเท่าไหร่ก็ไม่ถึงฉันไม่ฝันถึงหรอก

ตัวฉันสะดุ้งอีกครั้งเมื่อพี่เบนซ์บอกว่า “ถ้าไม่พูดเช้านี้ก็เก็บเสื้อผ้าไปอยู่กับแม่ ไม่ต้องอยู่มันแล้วที่นี่”

นี่ไม้เด็ดของพี่เบนซ์ เวลาฉันมีความผิดก็ชอบขู่ฉันด้วยข้อนี้ ครั้งนี้ฉันก็เลยต้องพูดเพราะถ้าเงียบฉันจะซวยมากกว่านี้ เออ พูดมันออกไปเถอะ พูดมันออกไปเลยเหตุผลที่ฟังไม่ขึ้นน่ะ “เบลคบกับพี่เอิ๊ก”

“โกหก เดี๋ยวนี้หัดโกหกพี่เหรอเบล คิดว่าพี่ไม่รู้จักไอ้เอิ๊กเหรอ”

“เบลไม่ได้โกหกนะ” ถ้ารู้ว่าโกหกแล้วจะมาถามฉันเพื่ออะไร สรุปพี่ชายฉันต้องการอะไรจากเรื่องนี้ เขากำลังคิดอะไรอยู่นะ ต้องการให้ฉันพูดต่อหน้าน้ากลอยเหรอว่าพี่เอิ๊กปล้ำฉันเพราะความเมาล้วน ๆ

ให้ตายสิ พูดแบบนั้นได้ที่ไหนกันล่ะ

“ยังจะโกหกอีก ไอ้เอิ๊กมันไม่คบใครอยู่แล้ว ไม่เชื่อฟังพี่แบบนี้…”

“กูคบกับน้องเบลจริง ๆ น้องไม่ได้โกหก เราแอบคบกัน กูชอบเบล น้องน่ารัก” พี่เอิ๊กพูดแทรกพี่เบนซ์ที่กำลังคิดจะส่งฉันกลับไปหาแม่อีกครั้ง ในบ้านหลังนี้คนที่ขู่ฉันได้ก็มีแค่คนเดียวนี่แหละ ถึงพี่เบนซ์จะชอบขู่ แต่ฉันก็เต็มใจจะอยู่กับพี่เบนซ์ เพราะเขาคือคนที่รักฉันที่สุด

“มึงคิดว่ากูไม่รู้จักมึงเหรอไอ้เอิ๊ก กูเพื่อนมึง ผ่านอะไรด้วยกันมาตั้งเท่าไหร่ อย่ามาทำเหมือนกูไม่ใช่เพื่อนมึง ไม่งั้นมึงจะไม่ใช่เพื่อนกู”

“กูคบกับน้องเบลจริง ๆ จะให้กูทำไงมึงถึงจะเชื่อ”

“แต่งงานกับเบลสิ กูถึงจะเชื่อ” พี่เบนซ์แสยะยิ้มเย้ย

“เหี้ยเบนซ์” พวกเพื่อนต่างพูดเป็นเสียงเดียวกัน

“…” พี่เบนซ์จ้องหน้าพี่เอิ๊ก ฉันก็จ้อง คือถึงขั้นต้องแต่งเลยเหรอ มันแค่ครั้งเดียวเอง เราไม่ได้รักกัน มันเกิดจากความผิดพลาด ใครก็พลาดกันได้ แค่ครั้งแรกเอง สมัยนี้ไม่ต้องซีเรียสก็ได้ แค่เซ็กซ์เอง ไม่เห็นต้องจริงจังอะไรเลย ก็แค่เซ็กซ์ไม่ได้รักกันสักหน่อย

“…” แล้วดูสิ พี่เอิ๊กเงียบ พูดอะไรสักอย่างสิพี่เอิ๊ก พูดสิคะพี่เอิ๊ก เบลไม่แต่งกับพี่เอิ๊กหรอกนะ คนไม่มีหัวใจไว้รักใครเบลไม่เอาใจไปผูกด้วยนะ อย่าเงียบแบบนี้สิพี่เอิ๊ก

ถ้าพี่เอิ๊กไม่พูด เบลจะพูดแล้วนะคะ ก่อนที่ทุกอย่างจะแย่ “คือจริง ๆ แล้ว…”

“ได้ กูจะแต่งกับน้องเบล” เสียงของฉันโดนเสียงของพี่เอิ๊กกลบจนมิด และฉันอ้าปากค้างกับคำตอบที่ได้ ไม่สิ พี่เอิ๊กจะตอบแบบนี้ไม่ได้ เราจะแต่งงานกันไม่ได้

ตั้งหลักได้ฉันก็ค้านสิ “ไม่! เบลไม่แต่ง เบลเพิ่งจะอายุ 20 เมื่อ 2 เดือนก่อนเองนะ เบลไม่แต่งกับพี่เอิ๊ก”

“หุบปากไปไอ้ดื้อ!” พี่เบนซ์ตะคอกฉันอีกแล้ว