EP : 4 : สารภาพรัก

"พี่เควินคะ" ฉันเดินเข้าไปหาผู้ชายที่ทั้งฮอตทั้งน่ารักก่อนที่จะเรียกชื่อพี่เขาออกมาด้วยพลังทั้งหมดที่มี

"ครับ เรียกพี่เหรอ" พี่เขาหันมายิ้มให้ฉันพร้อมทั้งเอียงคอด้วยความสงสัยแล้วก็เอานิ้วชี้ที่ตัวเอง งือ~ น่าร้าก~ ยิ่งเห็นหน้าพี่เขาใกล้ ๆ แบบนี้ก็ยิ่งตกหลุมรัก หน้าหล่อ ขาวใส ออร่าเวอร์

"ค่ะ" ฉันตอบเบา ๆ แล้วก็ยิ้มด้วยความอาย แถมขาเริ่มสั่นแล้ว เอาไงดี เอาไงดี!

"มีอะไรกับพี่รึเปล่าครับ" พี่เขามองหน้าฉันยิ้ม ๆ งื้อ~ ถามบ้าอะไรก็ไม่รู้ มีอะไรกับพี่รึเปล่า บ้า! >///< ไม่ใช่แล้วอย่าคิดลึกนะขนมอิอิ เอาวะมาถึงขนาดนี้เเล้วจะถอยก็คงไม่ทัน ตั้งใจแล้วก็ต้องสู้สิ ฉันค่อย ๆ สูดลมหายใจเข้าให้เต็มปอดแล้วก็มองหน้าพี่เขาที่กำลังยืนมองฉันอยู่

"หนู...หนูชอบพี่ค่ะ หนูชอบพี่มาก หนูแอบชอบพี่มานานแล้ว พี่คบกับหนูได้ไหม!" กรี๊ด! พูดไปแล้ว พูดไปรัว ๆ คล้ายท่องอาขยาน แต่ไม่เป็นไรเพราะความจริงใจฉันใส่ไปเต็ม อิอิ

“น้องชอบพี่?” พี่เขาดูจะไม่ได้อึ้งหรือแปลกใจอะไรกับการสารภาพรักของฉัน พี่เขาแค่ถามพร้อมกับยิ้มแค่นั้น

“ค่ะ” ฉันพยักหน้าตอบรับแล้วก็ยิ้มแฉ่งให้ ใจเต้น ตื่นเต้นไปหมดแล้ว ^///^

“ขอบคุณนะครับ ถ้างั้นพี่ขอตัวก่อนนะ” ฮะ! อะไร? ขอบคุณครับ ขอตัวก่อนนะ แล้วจะทิ้งให้ฉันยืนเบลออยู่ตรงนี้น่ะเหรอ จะไม่พูดอะไรสักนิดเลย?

“พี่จะไม่...เอ่อ” ฉันถามเขาเบา ๆ รู้สึกหน้าแหกนิด ๆ ที่พี่เขาไม่หือไม่อืออะไรเลยกับคำสารภาพรัก

“ถ้าน้องไม่มีธุระอะไรแล้วพี่ขอตัวก่อนนะครับ” พี่เขาบอกด้วยน้ำเสียงปกติไม่ต่างจากตอนที่หันมาคุยกับฉันในประโยคแรก แถมยังเดินอ้อมฉันเพื่อไปเปิดประตูรถอีก

“พี่ไม่ชอบหนูเหรอคะ ถ้าไม่ชอบพี่บอกมาตรงนี้ได้เลยค่ะ หนูโอเค” ฉันหันขวับไปถามทันที คือฉันมาสารภาพรักนะเว้ย ไม่ชอบไม่ว่าแต่บอกดี ๆ สิ ไม่ใช่ขอบคุณแล้วหนีไป ทำแบบนี้มันค้างคาใจ

“น้อง น้องยังจะให้พี่พูดอีกเหรอครับ” พี่เค้าหันมามองหน้าฉันพร้อมมองด้วยสายตาที่มีประโยคคำถาม เออสิถ้าไม่ให้พูดฉันจะถามเขาทำไม

“ค่ะ หนูอยากได้ยินจากปากพี่ว่าพี่รู้สึกยังไง”

“วันนี้พี่มีผู้หญิงมาสารภาพรักเยอะมาก เสนอตัวนอนด้วยก็มี สวย ๆ ทั้งนั้นแต่พี่ปฏิเสธหมดเลย” พี่เขาพูดไปยิ้มไป แต่ทำไมฉันเริ่มรู้สึกว่ารอยยิ้มของเขามันไม่ได้สดใสเหมือนที่เคยมองเห็นจากที่ไกล ๆ หรือที่เคยเห็นในรูปเลย

“...”

“ทีนี้รู้แล้วใช่ไหมครับว่าคำตอบของพี่คืออะไร กลับบ้านไปพักผ่อนได้แล้วครับ อย่ามาเสียเวลากับพี่เลย สวยกว่าน้องเป็นร้อยเท่าพี่ก็ปฏิเสธมาหมดแล้ว”

“พี่ชอบคนสวย?” ฉันถามด้วยความอึ้ง ก็ไม่ได้แปลกใจนะใครล่ะจะไม่ชอบคนสวย ฉันก็รู้ตัวว่าฉันไม่ได้เกิดมสวยจัดจ้านเหมือนคนอื่นเขา หน้าตาก็แค่พอไปวัดไปวา ยิ่งเทียบกับบรรดาผู้หญิงที่พี่เขาควงก็ยิ่งไม่เห็นฝุ่นแต่มันใช่เรื่องที่จะต้องมาพูดปฏิเสธคนที่มีความรู้สึกดี ๆ ให้ตัวเองด้วยคำพูดแบบนี้เหรอ

“ใครไม่ชอบบ้างล่ะน้อง สวยก่อนค่อยมาให้พี่พิจารณาแล้วกันนะครับ ส่วนตอนนี้...พี่ขอผ่านก่อนนะคะ” พี่เขาบอกแล้วก็หันหลังขึ้นรถก่อนที่จะขับรถออกไปทันทีทิ้งไว้แค่ฉันที่ยืนนิ่งกับคำพูดของเขา

“...”

ปฏิเสธฉันดี ๆ ก็ได้ค่ะ ฉันไม่ได้มาตื้ออะไรมากมาย ฉันรู้ว่าฉันไม่สวย แต่ก็แค่อยากบอกความรู้สึกให้ใครสักคนที่เรารู้สึกดีด้วยได้รับรู้มันไม่ได้เลยเหรอคะ ทำไมต้องพูดจาแบบนี้...

“คุณ คุณ เฮ้! เป็นไรรึเปล่าครับ” เสียงผู้ชายตรงหน้าเรียกฉันเบา ๆ แต่หลายครั้งมันทำให้ฉันหลุดจากภวังค์ที่กำลังนึกถึงเรื่องเก่าให้มีสติขึ้นมาอีกครั้ง

“ฮะ! คะ? ว่าไงคะ”

ฉันมองหน้าผู้ชายตรงหน้าที่มองมาที่ฉันด้วยความเป็นห่วง

“คุณโอเคไหม ไม่สบายรึเปล่า ผมเห็นอยู่ดี ๆ คุณก็นิ่งไป” เขาขยับเข้ามาใกล้ฉันนิดหน่อยแล้วก็ทำท่าเหมือนจะเอามือมาแตะหน้าผากแต่ฉันขยับตัวถอยหลังได้ทัน บ้ารึเปล่าอยู่ดี ๆ จะมาแตะตัวฉันเนี่ยนะ

“ขอโทษครับ ผมแค่เห็นคุณดูท่าทางไม่ค่อยโอเค” ผู้ชายตรงหน้าลดมือลงแล้วก็เอ่ยขอโทษฉันทันที

“ค่ะ ฉันไม่เป็นอะไร ขอตัวก่อนนะคะ” ฉันบอกเขาแค่นั้นก็รีบเดินหันหลังออกมาทันที ทิ้งไว้แค่เสียงเรียกฉัน 2-3 ครั้งจากผู้ชายคนนั้น

ฉันเดินเลี่ยงออกมาให้ไกลจากผู้คนอีกหน่อย เรื่องนั้นมันเข้ามาในหัวของฉันอีกแล้ว แต่ครั้งนี้ชัดเจนกว่าทุกครั้ง ความทรงจำชั่วร้ายที่ทำให้ฉันมีแรงผลักดันในชีวิตในการเปลี่ยนแปลงตัวเองเพราะหลังจากที่ฉันโดนผู้ชายคนนั้นหักหน้า หักอกแล้วกระทืบรักแรกของฉันจนเละไม่มีชิ้นดีฉันก็ร้องไห้ฟูมฟายไปหาแจน และบังเอิญมีพี่อริส รุ่นพี่ของแจนที่เป็นคนที่รวยมากแถมมีแฟนเป็นเจ้าขอคลีนิคเสริมความงามนั่งอยู่ด้วยพี่เขาเกิดถูกชะตาหรือสงสารสมเพชเวทนาอีหนมก็ไม่รู้เลยยื่นโปรแกรมพิเศษให้เพื่อพลิกชีวิต ตอนแรกก็จะไม่เอาหรอกค่ะ ใจไม่ถึง แต่พอพี่เขาพูดปลุกใจให้เปลี่ยนชีวิตให้เลิศให้ผู้ชายที่มันเคยดูถูกเรามันไม่กล้าว่าเราแบบนั้นอีก ฉันเลยโอเคแลกกับการเป็นพรีเซ็นเตอร์ติดโปสเตอร์ before after ไซต์ใหญ่เท่าบ้านบนดาดฟ้าคลีนิคเป็นเวลา 1 ปี

ไม่ต้องเอียงคอสงสัยค่ะ ไม่ต้องงงด้วย หนมไม่ใช่นางเอกในนิยายค่ะที่จะเกิดมาสวยเลิศตั้งแต่ปลายเส้นผมที่ไม่แตกปลายสักเส้น ยันเล็บนิ้วโป้งเท้าที่ไม่มีขี้เล็บติดแม้แต่นิดเดียว คนเราเกิดมาไม่สวยอยากสวยก็ต้องศัลยกรรมค่ะ

ตอนนั้นฉันแทบจะยอมให้ทุบหน้าได้เลยใครจะว่ายังไงฉันไม่สน เพราะตอนนี้หนมสวยแล้วค่ะ สวยมากด้วยอันนี้มั่นใจ อิอิ ใครต่อใครก็เอ่ยปากชม เกิดมาไม่สวยก็แก้ไขแค่นั้นค่ะไม่ใช่เรื่องยาก กายพร้อมใจพร้อมเงินพร้อมเราทำได้ แต่ดีหน่อยที่ไม่ได้แก้ไขอะไรเยอะ หน้ามันก็ได้รูปอยู่แค่แก้ไขยกกระชับปรับแก้นิดหน่อยให้เข้ารูปมากขึ้น จัดฟันให้สวยเข้าที่จมูกเดิมก็โด่งเชิด แต่บาน กรี๊ด! ไม่อยากบอกแต่ก็ต้องบอก จมูกฉันมันโด่งแต่บาน บานมากด้วยต้องเย็บปีกจมูกค่ะซิส ดังนั้นไร้ปัญหาการโดนตบแล้วดั้งเบี้ยวนะเพราะไม่มีซิลิโคนที่จมูกหนมพร้อมรบมากถ้ามีใครท้าชน จากนั้นก็กรีดตาสองชั้นให้มันชัดขึ้น แค่นั้นค่ะ โปรแกรมขึ้นเขียงของน้องหนม ที่เหลือก็ดูแลหุ่นดูแลผิวพรรณของตัวเองจนสุดท้ายน้องหนมก็ได้สวยเลิศ แถมเซ็กซี่สุดขั้วเกินความคาดหวังที่ตั้งไว้ในตอนแรกมายืนอยู่ตรงนี้

แล้วก็โชคดีที่แฟนพี่อริสมีฝีมืออันดับต้นๆ หน้าฉันมันเลยไม่ปลอม มันธรรมชาติมาก ใครอยากสวยเหมือนหนมหลังไมค์มาค่ะ อิอิ บ้า! ล้อเล่น~

แต่ถึงแม้ตอนนี้จะสวยขึ้นเท่าไหร่ มีคนมาจีบมากมาย แต่ความสวยที่ฉันตั้งใจทำมาก็ยังไม่บรรลุเป้าหมายที่ฉันต้องการ สิ่งที่ฉันต้องการมากที่สุดคือรอเวลาแก้แค้นไอ้บ้านั่น โชคดีจริง ๆ ที่ได้เจอ ถึงแม้ว่าเมื่อกี้จะสติหลุดแล้วก็ยังไม่พร้อมก็ตามเถอะ

ใช่ค่ะ ผู้ชายสุดหล่อที่ทำให้ฉันอึ้งไปพักใหญ่และเดินจากมาเมื่อกี้นั่นแหละ ไอ้บ้านั้น

...ไอ้เควิน!