EP : 7

ฉันไปคบกับไอ้ผู้ชายสารเลวขนาดนั้นได้ยังไงวะ! ที่จริงฉันก็รู้จักไอ้บ้านั่นมานานแล้วนะคะ รู้จักกันแบบผ่าน ๆ เพราะที่บ้านเราเป็นคู่ค้ากัน แต่เพิ่งมาเคยคุยกันตอนที่ไปซัมเมอร์ที่อังกฤษตอนจบม.ปลาย หลังจากนั้นก็คุยกันมาเรื่อย ๆ ถึงได้ตัดสินใจคบกัน

เวลาที่คุยกันมาตั้งหลายเดือนไม่ได้ทำให้ฉันรู้ถึงสันดานเลวทรามของเขาเลยสักนิด ถ้าวันนี้ไม่ได้มารู้ความจริงซะก่อนฉันคงต้องมากอดจูบกับคนที่ไปมีอะไรกับใครมาบ้างก็ไม่รู้ แค่นึกว่าที่ผ่านมาเขาก็ต้อเคยงทำแบบนี้ก็ขยะแขยงเต็มทนแล้ว

ติ๊งต่อง!

เสียงออดหน้าห้องดังขึ้นในเวลาสามทุ่ม ใครมากวน? อย่าบอกนะว่าเป็นแอลฟ่าเพราะถ้าใช่ฉันจะด่าให้หนักเอาให้ฉิบหายกันไปข้างเลย

พอเดินมาส่องดูตรงตาแมวก็เป็นเขาจริง ๆ ค่ะ นี่ฉันกลับมาตั้งแต่หนึ่งทุ่มเขาเพิ่งตามมาหาฉันตอนสามทุ่มกว่า ๆ เนี่ยนะ ไม่ต้องเดาก็รู้แล้วล่ะว่าเอาเวลาไปทำอะไรอยู่ คนเราพออยากขึ้นมาอะไรมันก็ฉุดไม่อยู่จริง ๆ ผิดชอบชั่วดีไม่รู้กูรู้แค่กูจะต้องทำให้เสร็จ หึ!

“มีอะไร” ฉันเปิดประตูออกไปก็ถามผู้ชายที่ยืนหน้านิ่งอยู่หน้าห้องทันที ไม่ได้อยากคุยนะคะแต่โตแล้วขี้เกียจมาทำเป็นงอนไม่ยอมคุยสู้คุยกันให้จบเรื่องไปเลยดีกว่าง่ายดีไม่ต้องมาเสียเวลาอะไรมากมาย

“ใจเย็นรึยัง” แอลฟ่าถามฉันพร้อมกับส่งรอยยิ้มบาง ๆ มาให้ แต่ฉันได้ยินแล้วยิ่งโมโหถามแบบนี้เหมือนฉันเป็นคนผิดเลยค่ะ อยากจะเอามีดกดลงไปที่หน้าแล้วคว้านมันออกมาวัดว่าหน้าเขานี่มันหนากี่นิ้วจริง ๆ

“หายเงี่-นแล้วเหรอ” ฉันไม่ตอบคำถามแต่เลือกที่จะถามกลับไป เป็นคำพูดหยาบคายที่ฉันเองก็ไม่นึกว่าจะพูดมันออกมาได้ขนาดนี้ แต่มันคงเพราะอารมณ์หรือความเจ็บที่อยู่ในใจที่ทำให้พูดออกมา

แอลฟ่าได้ยินก็เหมือนจะอึ้งไปเหมือนกัน แต่ฉันไม่สนใจหรอกจะอึ้งหรือจะรู้สึกยังไงกับคำพูดฉันยังไงก็เชิญ เพราะที่ฉันเจอมามันมากกว่านั้น

“ไม่ใช้อารมณ์สิมิลค์” แอลฟ่าตอบแล้วจ้องหน้าฉันด้วยสายตาดุ ทำเหมือนฉันเป็นเด็กไม่มีเหตุผลยังไงยังงั้น ยิ่งเห็นแบบนี้อารมณ์ฉันก็ยิ่งขึ้นสิคะ หมดแล้วความรู้สึกดีที่เคยมี ไอ้รักก็รักอยู่หรอกแต่ไม่ได้โง่ขนาดรักผู้ชายมากกว่าตัวเอง ยิ่งผู้ชายสันดานสารเลวแบบนี้ยิ่งเลิกรักได้ไม่ยาก

“กลับไปซะแอลฟ่าฉันไม่อยากคุยกับนาย” ฉันตอบกลับอย่างใจเย็น ที่จริงก็พยายามใจเย็นนั่นล่ะ ไม่รู้จะตีโพยตีพายต่อหน้าเขาอีกทำไมในเมื่อขนาดฉันเห็นเขานั่งขย่มผู้หญิงอยู่ต่อหน้าเขายังไม่รู้สึกรู้สากับเสียงตะโกนของฉันเลย

“ฉันอยากคุยกับเธอให้เข้าใจก่อนมิลค์” แอลฟ่าบอกแล้วเดินปรี่เข้ามาในห้องฉันทันทีพร้อมกับเดินไปทิ้งตัวที่โซฟาอย่างถือวิสาสะด้วยส่วนฉันได้แต่มองการกระทำของเขาด้วยความอึ้ง

“ออกไป เอาร่างกายเน่า ๆ ของนายออกไปจากห้องฉันซะ” ฉันบอกเขา พยายามกดเสียงให้นิ่งที่สุด ถึงแม้ว่ามือจะเริ่มสั่นแล้วก็ตาม

“มานั่งคุยกันก่อน ฉันอธิบายได้น่า” แอลฟ่ายังคงใจเย็น สรุปคือฉันไล่ยังไงก็คงไม่ไปสินะ โอเคถ้างั้นก็ขอฟังคำแก้ตัวกับเหตุผลสารเลวของเขาหน่อยเถอะ

“พูดมาสิ เหตุผลของการกระทำชั่ว ๆ ของนาย” ฉันบอกไปแต่ก็ยังยืนอยู่ นั่งคุยมันจะดูสุนทรีเกินไปเกิดคำไหนมันชั่วเกินให้อภัยจะได้เดินไปคว้าอะไรมาทุบหัวเขาทัน

“ก็อย่างที่บอกเธอแล้วไง มันก็แค่เรื่องธรรมดาไหมวะมิลค์ฉันมีอารมณ์แต่ทำกับเธอไม่ได้ฉันก็ต้องหาที่ลง เสร็จแล้วก็ต่างคนต่างไปไม่ได้มีพันธะต่อกันเลย ฉันไม่ได้คบซ้อนสักหน่อย” แอลฟ่าบอกออกมา นี่น่าจะเป็นการพูดยาว ๆ ครั้งแรกของเขาเลยนะ แต่ไม่น่าเชื่อว่าการพูดอะไรยาว ๆ ออกมา มันจะเต็มไปด้วยคำพูดเหี้ยๆ ความคิดเหี้ย ๆ ได้ขนาดนี้

“แล้ว? แล้วมันถูกต้องตรงไหนกับการที่นายไปมีอะไรกับคนอื่น ทั้งที่นายเองก็มีแฟนอยู่แล้ว” ฉันถามเขาด้วยความอยากรู้ว่าเขาจะเอาตรรกะชั่ว ๆ อะไรมาตอบฉันอีกบ้าง

“ฉันป้องกันทุกครั้งน่า” แอลฟ่าเอนหลังไปที่โซฟาแล้วก็บอกฉัน บอกเหมือนเริ่มรำคาญที่ฉันพูดไม่รู้เรื่อง แต่คำตอบมึงไม่ได้ตรงตามคำถามกูเลยสักนิด!

“ไอ้ชั่ว” ฉันพูดออกมา แค่พูดเท่านั้นนะคะไม่ได้ตะโกน เพราะเหลืออดจริง ๆ ไม่นึกเลยว่าเขาจะไม่สำนึกได้ขนาดนี้

“ก็แฟร์หน่อยสิวะมิลาน ฉันรอเธอพร้อมได้ไม่ได้เร่งรัดอะไรเธอเลยเธอก็น่าจะเห็นใจฉันบ้าง ฉันเป็นผู้ชายมันก็ต้องอยากเป็นธรรมดาเธอจะใช้ฉันนั่งช่วยตัวเองกี่ปีบอกตรง ๆ แค่ครั้งเดียวยังไม่อยากทำ” โอ้โห! ไม่เหี้ยจริงพูดแบบนี้ไม่ได้นะคะ โตมายังไงเลวฉิบหาย!

“แล้วถ้าฉันคบนายแล้วฉันไปมีอะไรกับคนอื่นเหมือนที่นายทำบ้างล่ะ” ฉันถามกลับไป ใจเขาใจเราบ้าง อยากรู้ว่าแอลฟ่าจะรู้สึกยังไง

“แล้วเธอจะไปมีคนอื่นทำไม” แอลฟ่าถามขึ้นทันทีพร้อมมองฉันด้วยแววตาดุดัน อย่าบอกนะว่ารู้สึกโกรธขึ้นมา

“เอ้า! ในเมื่อนายมีได้ฉันก็ต้องมีได้สิแอล แฟร์แบบที่นายบอกไง” ฉันตอกกลับไปพร้อมกระตุกยิ้มให้เขา เพื่อกวนประสาทกลับบ้าง

“เธอแม่งไม่เข้าใจว่ะ ฉันไปเอาคนอื่นก็เพราะเธอไม่พร้อมถ้าเธอพร้อมฉันก็หยุดแล้วก็มีแค่เธอก็แค่นั้น ส่วนเธอฉันพร้อมจะมีอะไรกับเธอทุกเวลาเธอไม่ต้องไปหาใครมาแก้ขัดเหมือนฉันเลย” มันตอบกลับฉันมาได้ชนิดที่เรียกได้ว่าความชั่วเต็มสปีด เต็มจนทะลุพุ่งทะยานขึ้นฟ้า ลอยขึ้นอวกาศ หลุดไปนอกกาแลคซี่ ไอ้เลว!

“มันอยากมากเลยเหรอ มันอดกลั้นไม่ได้เลยเหรอแอล” ฉันถามกลับไปด้วยความอึ้ง ยอมใจเขาแบบสุดขีด ไม่อยากด่าเลยค่ะเพราะรู้เลยว่าถึงด่าก็ทำอะไรเขาไม่ได้

“อืม เงี่-นขึ้นมาไม่มีใครทนได้หรอกมิลค์ ที่สำคัญฉันไม่ชอบช่วยตัวเองด้วยว่ะ” แอลฟ่าตอบเสียงเนือย เหมือนกำลังคุยเรื่องปกติที่แสนจะน่าเบื่อกับเพื่อน โห~ จิตใจเขาทำด้วยอะไรวะ

“แล้วมันมีใครตายเพราะไม่ได้เอาผู้หญิงบ้างแอล หรือถ้าอยากเอาอยากมั่วก็อย่ามีแฟน อย่าคบใคร นายไม่มีพันธะ นายจะไปมั่วไปสำส่อนจนเป็นเอดส์ตายก็ไม่มีใครว่า” ฉันตอกกลับแล้วก็เหมือนเขาจะเริ่มสะท้านบ้างแล้วมั้งถึงได้จ้องฉันไม่วางตาหลังจากที่ฉันพูดจบ

“ฉันป้องกัน ไม่เป็นเอดส์หรอกน่า” ถุย! อีนี่ก็นึกว่าจะมีใจคิดหรือสำนึกบ้าง แต่ไม่ค่ะ มันไม่สะท้านจริง ๆ ไอ้แอลฟ่า! อยากจะตัดไอ้จ้อนของมันมาสับให้ละเอียดแล้วเอาไปเผาให้เป็นขี้เถ้าเอาให้สลายไปเป็นธุลีดิน!

“กลับไปซะ ไปอยู่ในที่ชอบ ๆ ของนายเถอะอย่ามายุ่งกับฉันเลย” ฉันขี้เกียจต่อปากต่อคำแล้ว พูดมาเป็นร้อยประโยคสิ่งที่ได้คือความไม่มีสามัญสำนึกเท่านั้นซึ่งมันไร้ประโยชน์

“สรุปยังโกรธอยู่” แอลฟ่าถามแล้วเดินมาหยุดตรงหน้าฉัน

“อืม โกรธ เกลียดด้วย แล้วก็มั่นใจว่าไม่มีทางหายง่าย ๆ” ฉันตอบไปตามความจริง มองหน้ายังไม่อยากมองเลยให้ตายเถอะ

“ขอโทษนะที่รักต่อไปจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้อีก จะไม่พาใครมาที่ห้องอีกแล้วกัน” อืม พูดมาเหมือนจะดีแต่ประโยคสุดท้ายกำกวมว่ะ แล้วคำขอโทษนี่ไม่พูดมันตอนกูมีสามีไปเลยล่ะกว่าจะนึกได้ว่าควรพูด ทั้งที่มันควรจะเป็นประโยคแรกเลยด้วยซ้ำ

“สรุปคือจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้อีกคือไม่ให้ฉันเห็นนายมีอะไรในห้องกับผู้หญิงคนอื่นอีกใช่ไหม” ฉันถามออกไปตามความเข้าใจเพราะฉันไม่เชื่อว่าเขาจะหยุด ส่วนแอลฟ่าก็เลือกที่จะไม่ตอบเขานิ่งไปซะงั้นซึ่งนั่นก็คือการยอมรับนั่นแหละ

“ฉันไม่รู้ว่านายใช้ตรรกะอะไรในชีวิตถึงได้มีความคิดและการกระทำแบบนี้นะแอล แต่ฉันรับมันไม่ไหวรับไม่ได้ด้วยแค่เสี้ยวเดียวฉันก็รับไม่ได้ ถ้าการที่ฉันไม่พร้อมที่จะมีอะไรกับนายมันทำให้นายเที่ยวไปมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่นได้ง่าย ๆ ทั้งที่นายกำลังคบกับฉันอยู่แบบนี้ฉันไม่โอเค ฉันว่านายเห็นแก่ตัวเกินไป”

“แล้วเธอจะเอายังไงวะ โอเค ๆ ต่อไปนี้ฉันจะช่วยตัวเอง ปิดเทอมไปญี่ปุ่นกันจะไปเหมาเซ็กส์ทอยมาไว้ช่วยตัวเองเลยโอเคยัง” ฉันได้แต่ถอนหายใจออกมาหลังจากที่ฟังคำพูดของเขาจบ หมดปัญญามองหาความสำนึกและคุณธรรมในตัวเขาแล้ว

“กลับไปซะ” ฉันบอกแล้วก็เบี่ยงตัวเพื่อเปิดทางให้เขาเดินไปที่ประตูได้สะดวก

“โอเควันนี้ฉันจะกลับไปก่อน รอเธออารมณ์ดีกว่านี้ก่อนแล้วกัน” แอลฟ่าบอกแล้วก็เดินไปหน้าห้องฉันเลยรีบเดินตามไปทันที

“นายแม่งโคตรเหี้ยเลยแอลฟ่า ไปไกล ๆ เลยไป แล้วจะบอกให้นะต่อไปนี้ไม่ต้องมาตื้อมาคุยกันอีก เวอร์จิ้นกูเนี่ยไม่มีทางเป็นของมึงแน่นอนไอ้เลว!”