หว่านล้อม2

“แม่ค่ะ”

“ห๊ะ?”

“ที่จูบด้วยคือแม่ ทำไมคุณอาต้องทำหน้าดุไข่ด้วย ทำไมคุณอา…” รัมภาเงียบเสียงเมื่อถูกริมฝีปากของอนุวัฒน์ประกบแตะจูบ

“แบบนี้ใช่ไหมที่ทำกับแม่”

“ค่ะ” หญิงสาวพยักหน้ารับแบบงุนงง

“งั้นลองแบบนี้แล้วตอบคำถามอาอีกรอบนะ” รอบนี้เขาจับปลายคางให้รัมภาเผยอกลีบปาก จากนั้นสอดเรียวลิ้นเข้ามาในโพรงปากหวาน จูบนี้รสคาราเมล ก่อนหน้าที่จะเอาข้าวมาส่งรัมภานั่งเคี้ยวลูกอมคาราเมลเล่น หญิงสาวเผยอริมฝีปากค้างไว้ หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำ สิ่งที่คุณอากำลังทำคือจูบแบบที่ในหนังทำกัน ซึ่งเขามาทำกับเธอแบบนี้คิดดีไม่ได้เลย

อนุวัฒน์ถอนริมฝีปากอย่างนึกเสียดาย เขาอยากลิ้มลองมากกว่านี้ แต่ต้องยั้งใจไว้ก่อน “แบบนี้น้องไข่เคยทำกับใครหรือเปล่าคะ”

“ไม่ค่ะ แบบนี้ไม่เคย” รัมภาส่ายหน้าปฏิเสธ นัยน์ตายังคงจับจ้องใบหน้าหล่อคมของคุณอา

“ดีมากค่ะ แบบนี้ห้ามทำกับใคร เราทำกันได้แค่สองคนพอ ถ้าอยากทำมาทำกับอา เข้าใจไหมคะ”

“…”

“น้องไข่เจียวเข้าใจไหมคะคนดี”

“ทำไมเราทำกันได้ แบบนี้ต้องทำกับคนที่รักนะคะคุณอา แต่คุณอาเป็น…”

“เป็นคนที่รักคนดีมาก ๆ หรือว่าน้องไข่ไม่รักอา”

“แต่คุณอาเป็นเพื่อนพ่อ”

หมายถึงเขาแก่ใช่ไหม บ้าน่า ถึงอายุจะเข้าเลขสี่ แต่หน้าก็ยังหล่ออยู่เว้ย แบบเขาเนี่ยสาว ๆ น้อยใหญ่กำลังต้องการ แค่กระดิกนิ้วเรียกก็รีบวิ่งเข้าหา “โอเคค่ะ คงเป็นอาที่รู้สึกกับน้องไข่แค่คนเดียว อาคิดไปเอง เอาเป็นว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้นแล้วกัน” ไม่เพียงพูดเปล่าเขาปล่อยกอดและจับร่างบางลงจากตัก

“คุณอา…” เล่นเอาหญิงสาวใจเสีย แค่อยากฟังความในใจคุณอาเองนะ

“อาไม่ได้โกรธอะไร น้องไข่กลับบ้านนะ” เขาส่งยิ้มให้เธอ

อีกคนเริ่มกังวล กลัวอาจะโกรธแล้วผิดคำพูดที่เพิ่งสัญญากันไป “อาเป้งคะ”

“ครับ” ขานรับอย่างไว นาน ๆ ครั้งรัมภาจะเรียกเขาแบบที่เทวาเทวัญเรียกประจำ

“เราจะรักกันได้เหรอคะ อายุเรา…”

“รักไม่ได้อยู่ที่อายุ มันอยู่ที่หัวใจ ถ้าน้องไข่ไม่รักอาก็คือจบ แค่นั้นค่ะคนดี” พูดไปงั้น ยอมจบที่ไหน รักมาตั้ง 18 ปี ไม่ปล่อยให้ไปไหนหรอกน่า

“แล้วถ้าไข่รักคุณอามันจะเป็นยังไงต่อคะ”

“อืม ไม่รู้สิ ต้องลองนะถึงจะได้คำตอบ น้องไข่รักอาไหมคะ” ดึงหญิงสาวมานั่งตักอีกครั้ง จ้องใบหน้าหวานเพื่อรอคำตอบ

“รักที่ว่าใจเต้นแรงเวลาสบตา รักที่หน้าเห่อร้อนเวลาถูกหอมแก้ม รักที่ว่าเวลาเห็นอยู่ใกล้คนอื่นก็พร้อมใจหน่วงใจ อยากร้องไห้ ไม่เห็นหน้าก็คิดถึง แบบนี้เรียกรักหรือเปล่าคะ”

“น้องไข่เป็นแบบนี้กับใครคะ” รู้คำตอบอยู่แล้ว ทว่าเขาก็ยังอยากได้ยินจากปากเธอ คนผ่านมาเยอะแบบเขาทำไมจะมองไม่ออก ที่ทำอยู่แค่แสดงให้เป็นผู้ชายแสนดีไปงั้น

“คุณอาค่ะ กับคุณอาแค่คนเดียว”

“งั้นก็แปลว่าน้องไข่รักอาแบบที่อารักน้องไข่ไงคะ” พูดแล้วโน้มใบหน้าประกบจูบที่เรียวปากบางอีกรอบ รัมภาเผยอปากรับ เธอลองวนลิ้นสะเปะสะปะกลายเป็นความไร้เดียงสาที่น่ารักสำหรับชายหนุ่ม

อนุวัฒน์ถอนริมฝีปาก มืออีกข้างไล้ลูบที่ปอยผม ใบหน้าหวาน และสบตากับหญิงสาว ไม่เสียแรงที่เขาเฝ้าทะนุถนอมมาหลายสิบปี สวยถูกใจจริง ๆ

รัมภาใจเต้นตึกตักเมื่อได้จูบ และได้ประสานดวงตาเข้ากับนัยน์คมที่หวานเยิ้มของคุณอาที่เป็นเพื่อนของพ่อ คนที่เป็นฮีโร่ในหลาย ๆ เรื่องในชีวิตเธอ แล้วสาวน้อยรัมภาก็เกิดคำถามที่มาจากความกังวล “รักกันแล้วจะเป็นยังไงคะ พ่อเคลิ้มลุงตั้มลุงตามไม่ยอมแน่ ไหนจะ…”

“ตอนนี้เป็นความลับของเราก่อนดีไหมคะ พอคนดีเรียนจบเราค่อยแต่งงานกัน” หลอกเด็กไปอีกหนึ่งดอก ได้แต่งง่าย ๆ ที่ไหนกัน พาหนียังง่ายกว่า คิดถึงหน้าเพื่อนแล้วไอ้ที่ว่ากำลังแข็งก็อ่อนฮวบ

“คุณอาคะ”

“คะ”

“ตอนนี้น้องไข่อายุ 18 คุณอา 41 กว่าน้องไข่จะเรียนจบก็ตั้งหลายปีนะคะ พ่อเคลิ้มบอกให้น้องไข่เรียนไปเรื่อย ๆ ไม่ต้องมีแฟน ไม่ต้องมีใคร พ่อเคลิ้มกับแม่เลี้ยงได้” รัมภาบอกเล่าตามที่พ่อพูดบอกเธอทุกวัน ทุกครั้งที่มองลูกสาวเคลิ้มจะย้ำเสมอด้วยความหวงลูก และกลัวลูกจะเสียใจเพราะผู้ชายระยำ กลัวเวรกรรมสมัยที่เขาวัยรุ่นจะมาตกที่ลูกสาวของเขา

“น้องไข่คะ”

“ขาคุณอา”

“เราไม่ต้องคิดไปไกลขนาดนั้นดีกว่าเนอะ เอาเป็นว่าตอนนี้เรารักกัน คบกัน น้องไข่เป็นของอา น้องไข่ห้ามรักคนอื่นแบบนี้ดีไหมคะ อาว่าอย่าพูดถึงเรื่องอายุที่ห่างกันของเราบ่อยนักเลย อารู้ค่ะว่าอาแก่ อย่าตอกย้ำให้อาจุกเลยเนอะ” พอลองเทียบอายุแล้ว ไม่ใช่น้อย ๆ ที่ห่างกัน ย้ำให้เขารู้ว่าต้องหาของบำรุงชั้นดีมากินมาโกงอายุ ไม่อย่างนั้นสักวันที่เดินข้างกันได้โดนทักว่าพ่อลูกกันแน่

“คุณอาอย่าน้อยใจไปนะคะ คุณอาเพอร์เฟคสำหรับหนูเสมอ หล่อที่สุดค่ะ หล่อกว่าพ่อด้วย”

“สาวน้อยคนนี้ทำไมขยันปากหวานจังครับ” ได้โอกาสก็ป้อนจูบกวาดความหวานในปากหญิงสาวอีกรอบ เรื่องฉกฉวยเขาคนนี้ถนัดนักเชียว

“หนูกลับบ้านก่อนดีกว่านะคะ” ใบหน้าเริ่มเห่อร้อน หายใจถี่รัว ไม่ไหว ให้รัมภาอยู่นานกว่านี้คงเตลิดไปไกล