บทที่ 1 เพลงดาบราคะจวนอ๋องตู้ （1）

ณ จวนอ๋องตู้ เสียงครวญครางดังลอดออกมานอกประตูห้อง ทำให้ทหารเวรยามต่างพากันหันมายิ้มให้กันกรุ้มกริ่มด้วยรู้ดีว่าท่านอ๋องของพวกตนกำลังทำอะไรอยู่ ส่วนด้านในห้องกำลังเคลื่อนไหวโยกกับนางรำที่เพิ่งหิ้วมาจากโรงน้ำชาด้านนอก แม่นางเสี่ยวเล้งคือแม่นางที่เป็นที่โปรดปรานของอ๋องตู้ ยามศึกอ๋องตู้จะโหดเหี้ยม แต่ยามพักศึกจะโหดเหี้ยมยิ่งกว่ายิ่งเวลาอยู่บนเตียง และความโหดเหี้ยมของท่านนี่แหละที่ทำเหล่าสตรีหลงใหลจนอยากปรนนิบัติท่านอ๋องของพวกมัน

“อ่า...อื้ม” เสียงครางของทั้งคู่ที่กำลังประกอบร่างหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกันด้วยเพลิงราคะรัญจวนเสน่หา ทั้งสองร้องครางต่ำสลับกันขึ้นลงพร้อมกับที่ร่างน้อยของแม่นางเสี่ยวเล้งขยับโยกไหวแอ่นเด้งเร่าตอบสนองท่านอ๋องของนางที่กำลังสอดเร่ากระแทกเนื้อกายอุ่นร้อนใหญ่โตราวเหล็กกล้าเข้าออกในความเป็นสตรีของนาง

“อ่า...อืม เจ้าช่างอ่อนหวานนักเสี่ยวเล้งของข้า อืม...เจ้าไม่เคยทำให้ข้าต้องผิดหวังเลยเสี่ยวเล้ง อืม...” ปากหนาครวญครางพึมพำพร้อมกับดูดเร่าสองเต้าอวบใหญ่ล้นมือของแม่นางเสี่ยวเล้งคนงามจากหออี้หรู

“อือ...ท่านอ๋องตู้ก็ไม่เคยทำให้เสี่ยวเล้งแห้งเหือดเช่นกันเจ้าค่ะ อ่า...อืม” หล่อนร้องครางบิดเร่ากายตอบสนองคนตัวโตที่คร่อมทับโยกไหวเหนือร่างด้วยชั้นเชิงแห่งเทพ

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

จังหวะเร่าร้อนของกายเนื้อเปลือยเปล่าดังกระทบกระทั่งกันทำให้ทหารเวรยามที่หน้าประตูได้แต่อมยิ้มบิดตัวเขินแทนเจ้าของห้อง ถึงจะเป็นแบบนี้เป็นประจำเวลาท่านอ๋องกลับจวนมักจะเรียกแม่นางเสี่ยวเล้งจากหออี้หรูมาให้ความสำราญยามเหนื่อยจากการฝึกซ้อมกองทัพที่ค่ายด่านนอกเมือง

“คุณหนู ท่านแม่ทัพให้มาตามคุณหนูไปพบเจ้าค่ะ” เสียงหลันหลงสาวใช้ประจำตัวคนสนิทที่มาด้วยกันกับนางเอ่ยบอกขณะที่เธอกำลังจะเดินออกนอกประตูของจวน

“ท่านพ่อเหรอหลันหลง”

น้ำเสียงสดใสของคุณหนูชู่เอ๋อ วัย 18 ปี เอ่ยถามสาวใช้คนสนิทตัวเองพร้อมกับยกยิ้มมุมปากส่งให้หลันหลงก่อนจะรีบสาวเท้าเร็วๆ แล้วเปลี่ยนเป็นวิ่งออกทางประตูจวนไปทันที ส่วนหลันหลงก็ได้แต่วิ่งตาม ที่ชู่เอ๋อไม่ไปพบท่านพ่อตามที่สาวใช้มาบอกนั้นเพราะรู้ดีว่าท่านจะพูดคุยเรื่องอะไรกับตน เพราะหลายวันก่อนท่านก็คุยเรื่องจะให้นางออกเรือนไปกับลูกชายของตระกูลหวัง

“คุณหนู! คุณหนู!”

หลันหลงได้แต่ตะโกนร้องเรียกคุณหนูของตนไว้พร้อมสาวเท้าวิ่งตามไปติดๆ พร้อมกับทหารรับใช้ที่เฝ้าประตูหน้าจวนก็วิ่งตามไปด้วยเช่นกัน

“หลันหลงเจ้ากลับไปบอกท่านพ่อเถอะ ข้าไม่ไปพบท่านหรอก ท่านจะบังคับข้าออกเรือน ข้าไม่ยอม” ชู่เอ๋อวิ่งหนีโดยไม่สนใจสิ่งกีดขวางข้างหน้า นางเป็นบุตรสาวคนเดียวของแม่ทัพชู่เว่ย และแม่ของนางก็อายุสั้นจากไปตั้งแต่ที่นางยังแบเบาะหลังจากให้กำเนิดนาง ท่านก็สิ้นใจทันที

“คุณหนูระวัง!”

หลันหลงร้องบอกคุณหนูของตัวเองที่กำลังวิ่งอยู่ตรงหน้า เมื่ออยู่ๆ ก็มีกลุ่มคนชุดดำมากมายวิ่งไล่กันมาทางนี้ ส่วนชู่เอ๋อเมื่อได้ยินดังนั้นจะหลบก็ไม่ทันเสียแล้ว เมื่อชายชุดดำกับกลุ่มคนที่ควบม้าไล่ตามมาได้มาถึงตัวแล้ว แต่จังหวะที่หยุดยกมือปิดหน้าตัวเองนั้น ร่างเปราะบางก็ลอยขึ้นเหนืออากาศแล้วมารู้สึกตัวอีกทีเมื่อก้นกระแทกกับอานม้า

ตุ้บ!

ว้าย!

“จับพวกมันให้ได้ ถ้าไม่ได้ก็ฆ่ามันให้หมด” เสียงเหี้ยมดังขึ้นเหนือหัวของชู่เอ๋อพร้อมกับที่ม้ายังคงถูกควบไปข้างหน้า และอีกมือของเขากำบังเหียน ส่วนอีกมือกอดรัดเอวนางแน่นจนอึดอัด

“อือ...ปล่อยข้านะ ปล่อยข้า!” ชู่เอ๋อเริ่มดิ้นเมื่อรู้ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังโดนชายแปลกหน้าโอบกอดเอว

“หุบปากเจ้าซะ!”

เสียงเข้มตวาดตอบกลับพร้อมกับเขาหยุดม้าแล้วผลักนางลงจากหลังม้า ก่อนจะควบม้าไล่ตามพวกชายชุดดำไป ส่วนชู่เอ๋อก็ได้แต่เม้มปากแน่น โกรธชิงชังคนที่เพิ่งช่วยตัวเองไม่ให้โดยม้าวิ่งเหยียบตาย

“เจ้าคนชั่ว! เจ้าคนเลว!” นางได้แต่ตะโกนไล่ด่าตามหลังตามม้าอ้วนพีสีน้ำตาลที่เพิ่งได้นั่งก่อนหน้านี้ไป

“คุณหนู...คุณหนูเป็นอะไรไหมเจ้าคะ” หลันหลงวิ่งมาถึงก็จับตัวคุณหนูหมุนไปมาเพื่อสำรวจทันทีด้วยความเป็นห่วง

“ข้าไม่เป็นอะไรหรอกหลันหลง แต่ข้าโกรธผู้ชายคนนั้น กล้าดียังไงมาตวาดข้า” นางชี้ไปยังม้าที่วิ่งห่างไปไกลมากโข

“แต่ยังไงเขาก็ช่วยคุณหนูไว้นะเจ้าคะ” หลันหลงเอ่ย

“ถ้าเจ้าคนเลวนั่นไม่ควบขี่ม้าเข้ามาในตลาดแล้วข้าจะเจออันตรายไหมหลันหลง เจ้าดูสิ มองไปดูด้านหลังสิ พวกพ่อค้าต่างก็เสียหาย” ชู่เอ๋อเอ่ยอย่างมีอารมณ์

“คุณหนูกลับจวนเถอะขอรับ” ทหารสองนายที่วิ่งตามมาเอ่ยทันทีเมื่อตามมาถึง

“ข้าไม่กลับ!” ชู่เอ๋อตอบกลับอย่างคนดื้อ

“แต่ว่าท่านแม่ทัพรอคุณหนูอยู่นะเจ้าคะ” หลันหลงเอ่ย

“ข้าไม่กลับจนกว่าท่านพ่อจะไม่ไล่ให้ข้าไปออกเรือน ข้ายังไม่อยากออกเรือนได้ยินไหมหลันหลง” นางโต้สวนกลับ

“แต่...”

“ข้าไม่กลับ ถ้าข้ากลับ ท่านพ่อก็จะบังคับให้ข้าออกเรือนกับลูกเหล่าขุนนางพวกนั้น ข้าไม่กลับหลันหลง” พูดจบความทหารทั้งสองก็เข้าประชิดตัวนางทันที

“พวกเจ้า!” นางขืนตัวเองตวาดใส่ทหารทั้งสองด้วยสายตาแข็งกร้าว

“คุณหนูได้โปรดกลับกับเราเถอะขอรับ ท่านแม่ทัพบอกว่าช่วงนี้ห้ามให้คุณหนูออกจากจวน พวกเราจำเป็นต้องทำแบบนี้ขอรับ” หนึ่งในทหารเอ่ยตอบ

“กลับกับพวกเราเถอะคุณหนู หลันหลงรู้ว่าคุณหนูรู้สึกยังไง แต่ว่าการที่คุณหนูหนีมาแบบนี้ พวกเราทุกคนก็โดนท่านแม่ทัพโบยทุกที” หลันหลงเอ่ยขอความเห็นใจ

ชู่เอ๋อคิดตามคำพูดของสาวใช้แล้วก็พยักหน้า ตวัดสายตาสั่งทหารทั้งสองให้ปล่อยตัวเองพร้อมกับเอ่ย

“ก็ได้ ข้าจะกลับกับพวกเจ้า”

พูดจบทหารทั้งสองก็ยอมปล่อยตัวคุณหนูให้เดินกลับจวนเอง หลันหลงและทหารทั้งสองต่างพากันถอนหายใจออกมาพร้อมกันด้วยความโล่งอกโล่งใจ หากกลับไปไม่มีคุณหนู พวกเขาต้องโดนท่านแม่ทัพโบยหลังแน่นอน