บทที่ 4 ล็อกเป้าเสน่หา

หมอหนุ่มพาสาวเจ้าคนสวยเลี้ยวรถมาจอดในร้านอาหารไทยแห่งหนึ่งที่อยู่ห่างจากโรงพยาบาลที่ตัวเองทำงานไม่ไกลเท่าไรนัก จริง ๆ แล้วอยากพาแม่คนเล็กมาทานข้าวด้วยมากกว่า ใช่ว่าคนอย่างนภสินธุ์จะทำตัวไร้สาระนะ ที่ทำอยู่ตอนนี้คือการจีบหล่อนล้วน ๆ ถ้าหล่อนมองสักนิดก็จะเห็นความหนักแน่น ความจริงจังจากเขา ที่จีบจริงจัง หาใช่คิดเล่น ๆ ไม่ ไม่คิดจริง ไม่ลงทุนขนาดนี้เหรอแม่นางเอ๊ย!

“ทานสิครับ ผมสั่งแต่ของโปรดผมทั้งนั้นเลยนะ คุณต้องตา”

เอ่ยพลางตักแกงเลียงกุ้งสดของโปรดตัวเองให้เจ้าหล่อนทาน แม้ว่าสาวเจ้าจะหน้าบิดเบี้ยวไม่พอใจก็ตาม แต่เขาก็ยังจะตักผัดเปรี้ยวหวานไข่ให้หล่อนอีกอย่างเพิ่มไปในจาน

เจ้าหล่อนมองการกระทำของชายหนุ่มแล้วหงุดหงิด รำคาญเหลือเกิน อยากลุกขึ้นแล้วสาดแกงร้อน ๆ ใส่หน้าเขาเหลือเกิน แต่เธอต้องท่องไว้ 'สิบล้าน ๆ' ในใจตลอดเวลา เพราะตอนนี้เขาเป็นลูกค้ารายใหญ่คนหนึ่งของเธอเลยก็ว่าได้

“แล้วทำไมต้องสั่งแต่ของโปรดคุณด้วย ดิฉันไม่ชอบกินสักอย่างที่คุณตักให้”

หล่อนบอก พร้อมกับเขี่ยกับข้าวที่ชายหนุ่มตักให้ออกไว้ขอบจานข้าว แล้วตักผัดพริกหยวกไก่ใส่จานตัวเองแทน ใช่ มีอย่างหนึ่งที่หล่อนชอบคือผัดพริกหยวกไก่

“ก็ผมอยากให้คุณเรียนรู้ผมและรู้จักผมให้มากขึ้น เรียกผมหมอเผือกสิ หรือพี่เผือกก็ได้ ผมอยากให้เราสนิทกันมากกว่าคุณหมอกับคนไข้ และลูกค้ากับคนดูแลด้านการเงิน เรียกผมแบบคนพิเศษได้ไหม” น้ำเสียงหนักแน่น แววตาจริงจัง มือใหญ่เอื้อมมากุมมือเล็กอีกข้างที่วางนิ่งอยู่บนโต๊ะทานข้าว

หล่อนชักมือกลับหาตัวทันที เมื่อถูกมือใหญ่ทาบทับลงมา นาทีที่มือใหญ่กุมมือหล่อนนั้นมันเหมือนมีกระแสไฟวิ่งผ่าน ทำให้ตัวหล่อนกระตุกแปลก ๆ จนต้องรีบชักกลับ ใบหน้าสวยจ้องมองคนตรงหน้าอย่างไม่ชอบใจ

“กรุณาให้ความสัมพันธ์ของเราอยู่เพียงแค่นี้พอค่ะ ให้มันอยู่แค่ควรจะเป็น ดิฉันรู้ว่าคุณหมอจีบดิฉัน แต่ดิฉันขอบอกไว้ตรงนี้เลยนะคะว่ามันเป็นไปไม่ได้ค่ะ ดิฉันไม่ได้รักและไม่ชอบคุณ ยิ่งทำอาชีพหมอด้วยแล้วยิ่งแล้วใหญ่ ฉันไม่ชอบผู้ชายที่ชาตินี้ทั้งชาติก็ไม่มีวันจะเป็นแบบสเปกดิฉันได้ค่ะ แม้ฉันไม่สวยแต่ฉันก็ซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกตัวเองค่ะ”

เมื่อได้ฟังคำพูดของเจ้าหล่อนที่ตัดความสัมพันธ์ตั้งแต่ยังไม่ทันเริ่ม นภสินธุ์รู้สึกขุ่นเขืองในใจลึก ๆ ยังมีอีกเหรอ ผู้หญิงที่กล้าปฏิเสธเขา ได้ หล่อนได้เห็นดีกันแน่ รักไม่รักไม่รู้ ตอนนี้ต้องลองกันสักตั้งแล้ว อยากรู้เหมือนกันว่าใครกันแน่จะพ่ายแพ้ต่อสนามรักในครั้งนี้ ที่แน่ ๆ ไม่ใช่เขาแน่ เพราะเขามั่นใจว่าตั้งใจให้เป็นแบบนั้นอยู่แล้ว ยังไงเสีย ต้องตาก็ต้องเป็นของเขา เขาล็อกหล่อนไว้แล้ว และต้องได้ด้วยสิ คนอย่างหมอเผือกมีหรือจะยอมถอยเพียงแค่คำพูดตัดทางกันแบบนี้

“ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าผมไม่ใช่สเปกคุณต้องตายังไง แต่ยังไม่ต้องตอบผมตอนนี้หรอกครับ รอหลังจากนี้หนึ่งเดือนค่อยตอบก็ได้” กระตุกยิ้มมุมปากพร้อมกับแผนการเจ้าเล่ห์เต็มหัว

"เฮ้อ!"

สาวเจ้าถอนหายใจออกมาด้วยความรำคาญ พูดขนาดนี้แล้วเขายังจะดื้อด้านตามหล่อนอีกเหรอนี่ ผู้ชายอะไรน่าเบื่อ น่ารำคาญชะมัดเลย

“ถอนหายใจแบบนี้ เพราะกลัวจะตกหลุมรักผมใช่ไหมครับ คนสวย”

มองคนตรงหน้าด้วยสายตาลวนลามอย่างเปิดเผย ลำคอระหงช่างขาวเนียนสวยเหลือเกิน ไล่เลื้อยมายังแอ่งชีพจรที่ขยับขึ้นลงตามจังหวะการหายใจของหล่อนนั้นมันช่างยั่วยวนเหลือเกิน นภสินธุ์กลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบาก เมื่อมองต่ำลงมายังเนินอกอวบอิ่มที่ดุนดันเครื่องแบบพนักงานธนาคารของหล่อน

“ฉันรำคาญ!” หล่อนโต้ตอบเสียงต่ำลอดไรฟันแล้วเริ่มทานข้าว ไหน ๆ ก็ของฟรี มีหรือต้องตาจะไม่ทาน

“รำคาญหรือว่ารักก็พูดมาเถอะครับ ไม่ต้องเขินต้องอาย ผมแมนพอที่จะรับฟังและตอบโต้กลับอย่างลูกผู้ชาย” เอ่ยพลางยกเท้าใต้โต๊ะอาหารมาถูไถเรียวขาเล็กที่ซุกซ่อนอยู่ข้างใต้ พลางเลิกคิ้วมองต้องตาอย่างท้าทาย

“นี่คุณ!"

เอ่ยเสียงแข็งมองคนตรงหน้าอย่างเอาเรื่อง ยิ่งได้เห็นใบหน้าหล่อตีมึนก็ยิ่งโกรธ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้จึงได้แต่สงบสติอารมณ์เพราะคำว่าลูกค้ารายใหญ่ และเงินสิบล้านบาทของเขา หล่อนทำได้แต่กัดฟันมองเขาด้วยสายตาไม่พอใจและขยับขาตัวเองถอยห่าง แต่ยิ่งถอยเขาก็ยิ่งตาม การทานข้าวที่เธอเสียเปรียบจึงเกิดขึ้น

“กับข้าวมื้อนี้อร่อยมากเลย ว่าไหมครับคนสวย” เอ่ยพลางตักข้าวเข้าปากตัวเอง พร้อมตักอาหารให้คนตัวเล็ก แม้ว่าเธอจะเขี่ยออกข้างจานแต่ก็ยังจะหน้าด้านตักให้

“อร่อยกับผีน่ะสิ” หล่อนตอบพลางตักคำข้าวเข้าปากเหมือนกัน

“ผีอะไรจะหล่อจะสวยขนาดนี้ครับ ว่าไหม ถ้าเป็นผีก็คงเป็นผีนางฟ้ากับผีเทพบุตรแน่ ๆ เลย หึหึ”

นภสินธุ์ไม่รู้เลยว่าตอนนี้ตัวเองนั้นเอ่ยคำหวานเกี้ยวสาวเจ้าตรงหน้าไม่มีหยุด ตั้งแต่เป็นหนุ่มมา ชายหนุ่มไม่เคยต้องทำอะไรแบบนี้ เพราะที่ผ่านมา การทำแบบนี้มันเป็นเรื่องไร้สาระ แต่ตอนนี้เห็นจะไม่ไร้สาระเสียแล้วสิ จากคนที่ไม่เคยทำตัวไร้สาระกลับมาทำแบบนี้ได้ แสดงว่าเขานั้นเริ่มจริงจังแล้ว ซึ่งตัวเขาเองก็ไม่รู้ตัวเช่นกัน ว่าตัวเองนั้นหลงลืมความเป็นตัวเองที่ผ่านมา

“เพลียจิต!"

“น่ารักจัง”