ฟักนะยูว์(หมอเลว) ตอนที่ 5 ฉันเกลียดคุณ

“อือ...คุณ...ไม่ไหวแล้ว ร้อน อ่า...” ชณินันท์ยอมแพ้แล้ว หล่อนยอมแล้ว ตอนนี้หล่อนร้อนรุ่มเหลือเกินราวกับมีไฟโหมลุกท่วมร่างเปลือยชื้นเหงื่อของเธอ

“อ่า...ฉันรู้ว่าเธอร้อนเพราะอะไรพยาบาลนิด อ่า...” เขาเคลื่อนมาจูบหน้าผากมนชื้นเหงื่อของสาวอวบ และตัวเขาเองก็เหนียวชื้นเหงื่อไม่ต่างจากเจ้าหล่อน

“พร้อมนะ ฉันแทบทนรอไม่ไหวแล้ว”

“อ่ะ...กรี๊ดดดด ออกไป…เจ็บ! อึก!”

ร่างอวบดิ้นแรงพร้อมกับน้ำตาแห่งความเจ็บปวดเสียใจไหลอาบลงมาเปื้อนหมอนที่นอนหนุนอยู่ สองมือเล็กทุบตีดันร่างใหญ่เหนือร่างออกไปให้พ้นร่างตัวเอง แต่ยิ่งดิ้นก็ยิ่งเจ็บปวดกลางร่าง ตอนนี้สาวอวบรู้สึกเหมือนกับว่าถูกฉีกแยกร่างออกจากกันก็มิปาน

ฮือๆๆๆ

“เจ็บ! ออกไป…อึก!”

“ชูว์...อย่าดิ้นสิพยาบาลนิด ฉันรู้ว่ามันเป็นครั้งแรกและฉันก็ใหญ่กว่าช่องแคบของเธอ แต่ถ้าดิ้นแบบนี้จะยิ่งเจ็บ เชื่อฉันนะ อ่า...” ไม่ใช่แค่หล่อนที่เจ็บปวด ฟักทองเองก็ทรมานร้าวไปทั่วเอ็นร้อน ยิ่งสาวอวบดิ้นไม่ให้ความร่วมมือภายในของหล่อนก็ยิ่งตอดรัดคลึงเขาแน่นจนแทบอยากกระแทกดุนดันเข้าออกเป็นจังหวะแบบไม่สนใจเลยว่าหล่อนจะเจ็บและฉีกขาดแค่ไหน

“ฮือ...ไม่เอา ดิฉันไม่ต้องการ อึก! เจ็บ! ปล่อยดิฉันไปเถอะนะ ฮือๆๆ” ชณินันท์หยุดดิ้นตามเขาบอกเปลี่ยนมาเป็นนอนเกร็งร่างแทน แต่ก็ไม่ได้ทุเลาความเจ็บปวดกลางกายสาวได้เลย ทั้งอึดอัดลำตัวและเจ็บราวกับว่าถูกฉีกเป็นชิ้นๆ

อึก! ฮือๆๆ

เสียงสะอื้นไห้ของชณินันท์ทำให้ฟักทองอยากหยุด แต่เขาหยุดไม่ได้ ตอนนี้เขาได้เข้าไปในร่างอวบสุดทางรักของหล่อนแล้ว มีทางเดียวคือต้องเดินไปให้สุดทาง และเขาเชื่อว่าถ้าเธอผ่านครั้งนี้ไปได้ ครั้งต่อๆ ไปในคืนนี้เธอจะชอบและสนุกไปกับมัน

“ผ่อนคลายนะ อย่าเกร็ง ทำตัวตามสบาย ฉันจะขยับแล้วนะพยาบาลนิด อ่า...” เขาครางพร่าในท้ายประโยคเมื่อภายในคับแน่นของสาวเจ้าตอดรัดลูกชายของเขา

“ไม่! ดิฉันไม่ต้องการ ดิฉันอยากกลับ อึก! ฮือ...”

“อย่าดื้อกับฉันน่า เธอควรดีใจสิที่ผู้ชายที่เธอแอบรักเลือกเธอนอนด้วย ชูว์...ไม่ไหวแล้ว ขอขยับแล้วนะ อ่า...”

ฟักทองเริ่มขยับเคลื่อนตัวโหมจังหวะเอวสอบเข้าออกในกายคับแน่นที่ตอดรัดทรมานเอ็นเนื้อร้อนของเขาที่ฝากฝังนอนนิ่งในกายของหล่อน สองมือใหญ่เคลื่อนมาสอดประสานสองมือเล็กของสาวอวบที่ข้างลำตัวแล้วกดไว้กับเตียงนุ่ม ปากหนาก็โน้มลงไปซุกซบบดจูบซอกคอหอมของหล่อน

“อ่ะ...เจ็บ! อือ อ่า...”

แม้จะเจ็บแต่ก็ยอมรับว่ารู้สึกเสียวร้อนกลางร่างเมื่อเขาเริ่มขยับเสียดสีเร่าร้อน พอทำตัวผ่อนคลายไม่เกร็งอย่างเขาบอกเหมือนร่างกายของหล่อนจะปรับรับเขาได้แล้วและเริ่มคุ้นชินกับการเคลื่อนไหวของเขา ความร้อนที่จุกในกลางร่างของชณินันท์เริ่มรุนแรงอีกครั้งจากที่คิดว่าก่อนหน้าดับไปแล้ว เพราะมีความเจ็บปวดมาแทนที่

“อ่า...ไม่ไหวแล้ว เธอรัดฉันแรงเหลือเกินพยาบาลนิด อูว์...สบายๆ ทำตามฉันบอกดีแล้ว อ่ะ...อืม”

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

เสียงจังหวะของเนินเนื้อสอดประสานกันดังกระทบกระทั่งแอ่นเด้งสอดประสานรวมเป็นทำนองเพลงเดียวกัน แม้ว่าชณินันท์จะโต้ตอบกลับเงอะงะผิดจังหวะ แต่ก็ทำให้ฟักทองประทับใจและโหมกระหน่ำบั้นเอวเข้าหาสาวอวบไม่หยุดยั้ง

“อ่า...ไม่ไหวแล้ว ผู้อำนวยการ อือ...ดิฉัน อ่า...ไม่ไหว”

“ฉันรู้ว่าเธอรู้สึกยังไง ครางดังๆ เลยพยาบาลนิด อ่า...เธอแน่นนุ่มไปทั้งตัวเลยรู้ไหม ฉันอยากกัดให้ทั่วร่าง อ่า...” ว่าแล้วก็ซุกไปกับไหล่ของคนเจ้าเนื้อแล้วกัดหมับทันที พร้อมกับเอวหนาเคลื่อนกระแทกกระทั้นเข้าออกในความฉ่ำแน่นของสาวเจ้า

“อ่ะ...อือ ไม่ไหวแล้ว อ่า...”

“อ่า...ฉันรู้ อ่า...ฉันก็ไม่ไหวแล้ว อูว์...พยาบาลนิด อ่า...คับเป็นบ้า”

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

จังหวะเร่าร้อนโหมโรงรุนแรงหนักหน่วงช่วงทุกแรงกระแทกเข้าหาร่างคับแน่นของชณินันท์ สองเสียงครางพร่าประสานสลับกันขึ้นลง ปากหนาเคลื่อนไหวจากไหล่ของหญิงสาวมาดูดเม้มสองเต้าที่แอ่นยกเร่าขึ้นเบียดสีร่างใหญ่เปลือยของเขา เอวหนาก็แอ่นเด้งกระแทกจ้วงลึกทุกการเคลื่อนไหว

“อ่า...อือ ไม่ไหวแล้ว ผู้อำนวยการ ดิฉัน อ่ะ...อือ...”

“อ่า...อะไร เสียวใช่ไหม ซี้ดด อือ...ไม่ไหวแล้ว ฉันจะแตกแล้ว อ่า...เธอตอดรัดฉันแรงมาก อูว์...”

การเคลื่อนไหวรัวเร็วเสียดสีจังหวะเร่าร้อนเข้าออกในกายสาวทำให้ถุงยางอนามัยที่เขาสวมใส่ไว้รั่วโดยที่ตัวเขาเองก็ไม่รู้ตัว และเมื่อตอนนี้ร่างอวบสั่นไหวใกล้ถึงจุดไคลแมกซ์ เขาก็ยิ่งเร่งเพราะตัวเขาก็ถูกตอดรัดแรงจนจะปริล้นแตกแล้วเช่นกัน

“อ่า...พยาบาลนิด อือ...ฉันไม่ไหวแล้ว หอมและแน่นเป็นบ้า ซี้ดดด อ่า...”

“อือ...ผู้อำนวยการ อ่ะ...อือ...”

“ไม่ไหวแล้ว พร้อมกันพยาบาลคนเก่ง อ่า...ไม่ไหวแล้ว ซี้ดดด”

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

ฟักทองเร่งเร้าเมื่อตอนนี้ใกล้ถึงสวรรค์ที่เฝ้ารอแล้ว และก็ได้สมหวังเมื่อสาวอวบใต้ร่างสั่นไหวกระตุกเกร็ง และตัวเขาเองก็แตกซ่านตามหล่อนไปติดๆ เช่นกัน เมื่อความสุขมาทักทายชายหนุ่มก็ปล่อยสายธารรักอุ่นของตนในกายสาวด้วยคิดว่าตัวเองใส่ถุงยางอนามัยแล้ว ไม่มีทางจะเกิดความผิดพลาดได้ แต่หารู้ไม่ว่าถุงยางนั้นรั่วไหล

“อือ...พยาบาลนิด ฉันสร่างเมาเลย อือ...” ใช่...ตอนนี้เขาแทบไม่เหมือนคนเมาก่อนหน้านี้ เขาตาสว่างสร่างเมาและพร้อมจะมีต่อยกที่สอง

“อือ...ดิฉันกลับได้รึยังคะ อ่ะ...อือ...” ถามเขาและก็ครางซ่านเสียวเมื่อร่างใหญ่เหนือร่างขยับเอวทำให้เกิดการเสียดสีภายในของตนเอง เพราะเขายังฝากกายใหญ่โตอยู่ในร่างของเธออยู่

“ชูว์...จะรีบกลับไปไหน วันนี้ปีใหม่แล้วนะ อยู่ต่อจนเช้าก็ได้นะ ถือว่าฉันนอนกับเธอเป็นของขวัญปีใหม่ก็แล้วกัน แอบรักก็ได้แค่แอบ แต่ว่าตอนนี้เธอก็ไม่ได้แอบรักแค่อย่างเดียวแล้วนะ เพราะตอนนี้ฉันลดตัวมานอนกับเธอ เธอควรจะดีใจที่ฉันลดตัวลงมาหาพยาบาลอย่างเธอ” น้ำคำดูถูกพ่นออกมาจากปากหนาไม่หยุด

คำพูดของฟักทองยิ่งไปกระตุ้นความเจ็บปวดความเสียใจของชณินันท์ หล่อนหมดแล้วความภาคภูมิใจในตัวเอง ความสาวที่เก็บไว้มานานมาเสียเพราะชายที่ตนแอบรัก และยิ่งเจ็บเมื่อเขานั้นพูดดูถูกความรักของเธอ เขาเห็นหล่อนเป็นแค่ของเล่นแค่ที่ระบายความใคร่เท่านั้น

“ฉันเสียดายความรู้สึกที่มี ใช่...ฉันยอมรับว่าแอบรักคุณ แต่ตอนนี้รู้ไหมดิฉันเสียดายความรู้สึกและเวลามากที่เห็นผู้ชายเลวๆ อย่างคุณเป็นคนดีมาตลอด” หล่อนกัดฟันพูดทั้งน้ำตา ตอนนี้หล่อนร้องไห้จนน้ำตาแห้งเหือดไปแล้ว

“มนุษย์เรามันไม่ได้มีด้านดีแค่ด้านเดียวเธอก็รู้ และฉันก็เป็นมนุษย์ทั่วไป ต่อกันเถอะ เธอตอดรัดยั่วยวนฉันอีกแล้ว”

“ฉันเกลียดคุณ” ปากบอกว่าเกลียด แต่สายตาไม่ได้บอกว่าเกลียด เกลียดตัวเองนักที่สั่งสอนหัวใจตัวเองไม่ได้ แม้เขาจะข่มเหงตัวเอง แต่เธอก็ยังเกลียดเขาไม่ลงเหมือนที่ปากบอกออกมาอยู่ดี

หึหึ

“พูดมากเสียเวลา ทำต่อกันเถอะ”

“อ่ะ...อ่า...”

แล้วชณินันท์ก็ครางครวญออกมาอีกครั้งเมื่อร่างใหญ่เหนือร่างเริ่มขยับเคลื่อนไหว สองมือของเขาก็บีบเคล้นสองเต้าดุนดันยอดอกของเธอเข้าปากหนาของเขาและปากของเขาก็กำลังดูดเคล้นยอดอกของเธอพร้อมกับเอวสอบที่ทำหน้าที่ขยับโยกเร่ากระแทกเข้ามาในร่างของเธอจนสั่นไหวกระเด็นไปตามแรงกระแทก

“อ่า...เห็นไหม เราเข้ากันได้ดีแล้วพยาบาลนิด อ่า...ซี้ดดด เสียวแน่นเป็นบ้า ชูว์...”

บทรักบทสวาทรอบใหม่เริ่มขึ้นอีกครั้ง และครั้งนี้ก็ทำให้เขายิ้มกริ่มเมื่อร่างอวบของชณินันท์นั้นแอ่นพลิ้วไปยกเด้งเร่าตอบสนองตนเอง เขารู้ว่าเธอเคลิบเคลิ้มไปกับเขาและก็ปรารถนาให้เขาสอดประสานเสียดสีเร่าร้อนเป็นจังหวะรัวถี่เพื่อพาเธอไปพบกับความสุข

“โอว์...อ่า...ไม่ไหวแล้วพยาบาลนิด อูว์...”