ตอนที่ ๑ หรรมใหญ่

"อุ๊ย!"

“sorry!"

เสียงหวานเอ่ยขึ้นทันทีเมื่อชนเข้ากับร่างใหญ่ที่เดินพ้นประตูห้องออกมา เพราะหล่อนสนใจแต่โทรศัพท์ในมือจนลืมดูทางเดินข้างหน้า

คนโดนชนหน้าย่นทันที หงุดหงิดอารมณ์เสียจากคนในห้องมาแล้วยังต้องมาโดนชนจากผู้หญิงที่ไม่คิดจะสนใจมองทาง

“เพราะไม่ดูทางไงถึงชนผม” น้ำเสียงกระด้างเปล่งออกมาจากริมฝีปากหนาโดยไม่คิดจะมองคู่กรณี

น้ำเสียงกระด้างน่าเกลียดดังลอดออกมาทำให้เธอผละจากโทรศัพท์มาสนใจคนตัวโตตรงหน้า มือเล็กเท้าสะเอวจ้องมองสำรวจคนปากไม่ดีตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า สภาพไม่น่ามาอยู่ในโรงแรมหรูระดับห้าดาวนี้ได้ แววตามองสำรวจบุรุษตรงหน้าด้วยสายตาดูถูกเดียดฉันท์ มองรองเท้าแตะเก่า ๆ กางเกงยีนส์ขาดเข่าสีซีด เสื้อกล้าม แล้วเสื้อยีนในมือที่เขาตวัดขึ้นพาดไหล่ ปากหนาคาบไม้จิ้มฟัน ใบหน้ารกไปด้วยหนวดเครา ดวงตาก็แข็งกร้าวน่ากลัว ดูทรงแล้วไม่น่าใช่คนดี เท้าเล็กจึงถอยห่างชายตรงหน้าไปเล็กน้อยเพื่อตั้งหลัก

“ฉันก็ขอโทษคุณไปแล้วยังไงคะ” เธอเท้าสะเอวตอบกลับอย่างเอาเรื่อง

ครั้งนี้ชายหนุ่มจ้องมองหน้าสวยที่แหงนเงยขึ้นมาสบตาของตน ปากนิด จมูกหน่อย ผิวขาว ผมทอง ตาสีน้ำตากลมโตกำลังจ้องมองเขา ร่างเล็กเพรียวระหงด้วยชุดเดรสเปิดไหล่รัดรูป

"หึหึ ก็แค่ผู้หญิงหากิน”

แม้จะชื่นชมความเป็นลูกครึ่งของหล่อนที่ผสมผสานกันอย่างลงตัว แต่ก็อดเอ่ยเยาะเย้ยดูถูกสาวเจ้าไม่ได้

“what?” เธอถามคนตรงหน้า เธอฟังออกว่าเขาพูดอะไร แต่กล้าดียังไงถึงมาดูถูกหล่อนแบบนี้

“ไม่ต้องมาว็อดเวิ้ดหรอก หมายความอย่างที่พูดนั่นแหละ ไหน ๆ ก็เจอแล้วไปกันเถอะ พี่จะให้ห้าร้อยเลยคืนนี้” ไม่พูดเปล่า คนถ่อยก็กระชากข้อมือเล็กเปิดประตูกลับเข้าไปในห้องที่เพิ่งทำให้ตนหงุดหงิด

"ว้าย!"

สาวเจ้าร้องตกใจขืนร่างไว้แต่ก็ต้านแรงกระชากของคนถ่อยไม่อยู่

“ฉันขอใช้ห้องเธอหน่อยนะ ไหน ๆ เธอก็ให้ความสุขฉันไม่ได้แล้ว” เข้ามาในห้องของสาวที่ตั้งใจจะมาหาความสุขด้วยแล้วก็ไล่หล่อนออกจากห้องของตน เพราะเขาจะขอยืมห้องเธอสักคืน

“ไปสิเจน เธอเป็นเมนส์ให้ความสุขฉันไม่ได้ก็ควรจะไปซะ ไปค้างไหนก็ได้คืนนี้ เพราะคืนนี้ฉันจะใช้ห้องเธอกับยัยแหม่มนี่” ไล่ซ้ำอีกครั้งเมื่อเห็นเจนจิรายืนงงอยู่

“ค่ะ” หล่อนรีบรับคำทันที เพราะดื้อดึงไปตัวหล่อนเองนั่นแหละจะซวย ด้วยรู้ดีว่าชายตรงหน้าร้ายกาจแค่ไหน