บทที่7 : ถ้าไม่อยากรับแขกก็ทำตัวดีๆ

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

เสียงเนื้ออุ่นร้อนของพวกเขาดังกระทบกระทั่งกันเป็นจังหวะหนักหน่วง ความเจ็บกลางร่างของมายาวีถูกแทนที่ด้วยความร้อนรุ่มทรมานเสียวไปทั่วเรือนกาย ร่างเล็กอาบโชกไปด้วยเหงื่อไคล ส่วนบุรุษแข็งแรงเองก็ไม่ต่างกัน เขาเกร็งร่างบดเอวสอบทรมานกายสาวตามเชิงรักของเขา

“อ่า...เรียกสิเมย์ เรียกชื่อฉัน อ่า...อื้อ...” คำหยาบถ่อยก่อนหน้าที่เขาพูดพร่านั้นเปลี่ยนมาเป็นเสียงกระเส่าอ่อนโยนพร้อมจูบซับเหงื่อที่หน้าผากมนให้เด็กสาวโดยที่ตัวยักษ์เองก็ไม่เคยทำแบบนี้กับคู่นอนคนไหนมาก่อน

“อ่า...มะ...ไม่! อ่า...อ่อย อือ...”

“เรียกสิเมย์ เด็กดื้อ จะเรียกไม่เรียก พั่บ!”

“อ่ะ...อ่อย อื้อ...ยะ...ยอมแล้ว อ่า...” เมื่อถูกความแข็งแรงกระแทกจ้วงลึกจนจุก หล่อนยอมแพ้ทันที เพราะตอนนี้เธอไม่ไหวแล้ว ใจจะขาดแล้ว มันร้อนทรมานและเสียววาบในช่องท้องยามเขาบดเอวหมุนทวนเข็มนาฬิกา

“โอว์...ดีมากเมย์ เรียกสิ เรียกฉันว่าคุณยักษ์ อ่า...เรียกสิอีหนู อ่า...ไม่ไหวแล้ว ฉันจะแตกแล้วนะ อ่า...มันเป็นบ้า อ่า...”

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

“คะ...คุณยักษ์ ดะ...ได้โปรด...ไม่ไหวแล้ว หนูร้อน อื้อ...อ่า...ร้อนเหลือเกิน อ่า...” เอวเล็กยกแอ่นเด้งเดียงสาเงอะงะตอบสนองเมื่อเขาหมุนควงเอวกระแทกจังหวะเสียวดิบเถื่อนเข้าหาจนเธออดเผลอตอบโต้กลับไม่ได้

มุมปากหนาของยักษ์หยักยิ้มพร้อมกับจูบเปลือกตาชื้นเหงื่อของคนตัวเล็กแล้วจัดการเร่งสาวเอวสอบซอยถี่เพื่อส่งตัวเองและเด็กสาวไปให้ถึงความสุข ยิ่งมายาวีตอบสนองแอ่นจังหวะเงอะงะตอบสนอง เขาก็ยิ่งร้อนราวกับม้าพ่อพันธุ์ในฟาร์มที่อยู่ในวัยผสมพันธุ์ก็มิปาน

“อ่า...ไม่ไหวแล้ว เมย์...หนูน้อยของฉัน อ่า...แม่โสเภณีตัวน้อย อ่า...”

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

จังหวะดุดันเคลื่อนไหวซอยถี่พร้อมโอบกอดรัดร่างน้อยของเด็กสาวขึ้นหาตัวเอง จนตอนนี้สองร่างกลืนเป็นเนื้อเดียวกัน และไม่นานมายาวีก็กระตุกเกร็งกอดรัดเขาแน่นพร้อมกรีดร้องเสียงแห่งความสุขออกมา ส่วนเขาเองก็เร่งสาวเอวตามไปติดๆ จนถึงความสุขสมที่ปรารถนาพร้อมปล่อยน้ำเสียวแห่งความสุขฝากฝังไว้ในกายสาวด้วยความเผลอลืม

“โอว์...อ่า...”

ยักษ์แช่ตัวซึมซับความสุขที่ได้รับ ไม่นานก็ขยับเคลื่อนไหวเอวสอบอีกครั้ง จนคนตัวเล็กในวงแขนนั้นขยับตัวร้องครวญครางประท้วง

“อือ...มะ...ไม่ไหวแล้ว หนูเจ็บ อื้อ...”

“อ่า...ไม่มีสิทธิ์พัก ถ้าฉันยังไม่อิ่มเมย์ อ่า...สดใหม่แบบนี้ต้องถึงเช้า อ่า...ต่อกันเถอะ”

“อ่ะ...อ่อย”

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

แล้วจังหวะโยกเสียวของคนถ่อยก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง เมื่อตอนนี้ร่างเล็กเริ่มเรียนรู้และปรับตัวยืดหยุ่นไปกับความอุ่นร้อนของเขาที่สอดเร่าประสานกายอยู่ในร่างหล่อนแล้ว ปากหนาขบเม้มให้ความสุข ฝากรอยราคีไว้ตามร่างนวลเนียนพร้อมกับเอวหนาทำหน้าที่ปลุกเร่าความเสียวให้เด็กน้อย

“อ่า...อื้อ...”

ฮือๆๆๆ

เสียงสะอื้นไห้ดังขึ้นตั้งแต่เธอตื่นนอน ร่องรอยความเจ็บปวดและความน่าขยะแขยงยังคงติดตรึงอยู่ตามตัวของเธอ มือเล็กลูบไล้ตัวเองไปด้วยความรังเกียจสัมผัสของคนเลว

“ร้องไห้หาเชี้ยอะไรวะ ก็แค่เสียตัว อีกอย่างพรหมจรรย์ของเธอ มันก็แค่เยื่อบางๆ เท่านั้น”

ยักษ์หงุดหงิดเมื่อเธอตื่นมาก็เอาแต่ร้องไห้จนเขาอยากจะจับหล่อนมารักแรงๆ ให้หยุดร้องไห้ แต่ดูสภาพของหล่อนแล้วคงไม่ไหว เพราะเขาใช้งานเครื่องเพศของหล่อนหนักจนมันบวมแดงไปหมด ใช่...เขาตื่นมาไล้ปลายลิ้นเลียทำความสะอาดเช็ดของแต่เช้าแล้ว และก็ลักหลับหล่อนด้วย พอคิดถึงตรงนี้ก็อยากจะด่าตัวเองเหมือนกันที่ไม่รู้จักหักห้ามความต้องการตัวเอง ทั้งๆ ที่ไม่เคยทำแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อน

“คนเลว คุณทำร้ายหนู สำหรับคนเลวอย่างคุณมันอาจไม่มีค่า แต่สำหรับหนู มันคือทั้งชีวิต ฮือๆๆ คนเลว”

“แม่ง...อีห่านี่ คำก็คนเลว กูไปเลวบนหัวพ่อมึงรึไงวะ อีกอย่างจำไว้ด้วยว่าอยู่ที่นี่ตัวเองเป็นแค่โสเภณี เป็นแค่เด็กในเลานจ์ของฉันเท่านั้น เดี๋ยวฉันจะส่งไปรับแขก แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ เธอต้องเป็นงานกว่านี้ก่อน” คนไม่เคยอ่อนโยน ไม่เคยเอาใจใคร ไม่เคยปลอบใคร ไม่รู้จะพูดยังไง เพราะทั้งชีวิตรู้จักแต่ความถ่อย สถุล ต่ำตม

ฮือๆๆ

“คนไร้หัวใจ คนเลว หนูเกลียดคุณ ได้ยินไหมคุณยักษ์ หนูเกลียด อึก! ฮือๆๆ”

“แม่งเชี้ย! มึงว่ากูรักมึงรึไง มึงก็แค่มีรูให้กูปลดปล่อยเท่านั้นแหละ หยุดร้องได้แล้ว รำคาญเว้ย! อีกอย่างถ้ายังไม่อยากมีหลายผัวก็หยุดร้อง แต่ถ้าอยากมีหลายผัวก็ร้องดังๆ กูจะส่งมึงไปบำเรอคนในกาสิโน”

ท้ายประโยคยักษ์เน้นคำหนักแน่นแล้วลุกขึ้นก้าวลงจากเตียงด้วยความหงุดหงิดรำคาญ คือที่เขาเป็นแบบนี้เพราะตอนนี้เขาเริ่มไม่ชอบที่เห็นเด็กน้อยร้องไห้แล้ว ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้ เขาหงุดหงิดเพราะไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้มายาวีเลิกร้องไห้จึงเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อใช้น้ำดับความหงุดหงิดนี้

อึก!

มายาวีกลืนก้อนสะอื้นทันทีเมื่อเขาขู่ เธอรู้ว่าเขาทำจริงแน่ เพราะเขามันคนเลว ขนาดเมื่อวานยังจะให้บอดี้การ์ดหน้าห้องมารุมโทรมเธอเลย สาวน้อยกอดตัวเองในผ้าห่มผืนใหญ่มองไปยังประตูห้องน้ำที่ตอนนี้ปิดสนิทและมีเพียงเสียงน้ำดังออกมาให้ได้ยิน

“ฉันต้องหนีออกไปจากที่นี่ให้ได้ ต้องหนีให้ได้” หล่อนพึมพำบอกตัวเองพร้อมคิดหาทางหนีเอาตัวรอดไปจากที่โสโครกแห่งนี้จนเผลอหลับไปอีกรอบด้วยความอ่อนเพลีย

เวลาผ่านไปสิบกว่านาที ยักษ์ก็เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยร่างเปลือยเปล่าเปียกโชกไปด้วยน้ำ ผมเปียกและที่ไหล่หนามีผ้าเช็ดตัวพาดติดออกมาด้วย ร่างสมบูรณ์ของบุรุษที่หาที่ติไม่ได้ของชายหนุ่มยืนอยู่หน้าประตูห้องน้ำจ้องมองคนที่หลับสนิทแล้วมุมปากหนาก็เผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวแล้วเดินเช็ดผมที่เปียกชื้นไปยังเตียง อกแกร่งของเขาเต็มไปด้วยแผลเป็น มือใหญ่ลูบแผลเป็นที่อกตัวเองและตามแผ่นหลังก็เต็มไปด้วยรอยสัก หน้าอกก็ด้วย ต้นแขนก็ด้วย คือชีวิตในวัยเด็กของเขามันไม่ได้สุขสบาย ทุกความเจ็บปวดบนร่างกายของเขามันคือความลำบากของเขาในวัยเด็กที่เขาสักไว้คอยเตือนความจำตัวเองว่าชีวิตของตัวเองนั้นมันเน่าเฟะแค่ไหน

“หลับเถอะเด็กน้อย ถ้าขืนยังร้องไห้แบบเมื่อกี้อีก ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงกับเธอแล้ว” พอนั่งลงบนเตียงเขาก็ยื่นมือไปปัดเกลี่ยปอยผมยาวสลวยที่ติดตามแก้มของเธอออกแล้วโน้มหน้าลงไปหอมแก้มนวลแผ่วเบา

อือ...

มายาวีขยับตัวพลิกตัวตะแคงหันหลังให้เขาพร้อมยกมือขึ้นลูบแก้มตัวเองแรงๆ และกิริยาท่าทางของเด็กน้อยก็ทำให้คนถ่อยอย่างเขาเผลอยิ้มตาม และหัวใจก็พองโตแบบที่เขาก็ห้ามไม่ได้เหมือนกัน

“กูเป็นอะไรไป” มือใหญ่ยกทาบอกตัวเองพร้อมกับมองแผ่นหลังเนียนที่โผล่พ้นออกมาจากผ้าห่ม ก่อนจะลุกขึ้นไปแต่งตัวไปทำงาน เพราะตอนนี้มันสายแล้ว