INTRO | ลูกค้า

@คลับหรูใจกลางเมือง

“ยาหยี”

“ขาพี่เป๊ก” เจ้าของเรือนร่างเซ็กซี่ขานรับด้วยน้ำเสียงสดใส ก่อนที่เธอหันหน้าไปมองผู้เป็นเจ้านายพร้อมกับระบายยิ้มบางๆ “พี่เป๊กมีอะไรกับหยีหรือเปล่าคะ”

“พอดีพี่จะมาบอกว่าวันนี้มีแขกวีไอพีมาที่คลับของเรานะ เป็นคนที่พี่เคยร่วมงานด้วย อยากให้เราไปดูแลหน่อย คนนี้มีปัญหาไม่ได้เลยนะ”

“แล้วหยีเคยมีปัญหากับลูกค้าด้วยเหรอคะ” หญิงสาวหัวเราะเบาๆ อย่างมีจริต แล้วหยิบเครื่องสำอางราคาแพงขึ้นมาแต่งเติมบนใบหน้า

“เพราะเราไม่เคยมีปัญหากับลูกค้า พี่เลยไว้ใจเราให้ดูแลลูกค้าคนนี้ไง”

“พอจะบอกเกี่ยวกับเขาคร่าวๆ ได้ไหม หยีจะได้ไม่เผลอตัวทำให้เขาไม่พอใจ…อย่างเช่นเป็นคนใหญ่คนโตอะไรประมาณนี้ค่ะ”

“เป็นมาเฟียแต่ไม่ได้ถือตัวเท่าไร ไม่เหมือนกับคนอื่นๆ ที่เราเคยเจอหรอก แต่ดูแลเขาตามที่เราทำกับลูกค้าคนอื่นๆ แค่นั้นก็พอ”

“รับทราบค่ะ” คำว่ามาเฟียไม่ได้ทำให้ยาหยีรู้สึกประหม่าแต่อย่างใด เพราะตั้งแต่ที่เธอเข้ามาทำงานในคลับแห่งนี้เมื่อสามปีที่แล้วก็พบเจอลูกค้ามากมายโดยเฉพาะคนในวงการธุรกิจสีดำจึงทำให้เธอมีภูมิคุ้มกันสำหรับคนพวกนี้อยู่พอตัว “เขาจะมาถึงตอนไหนเหรอคะ”

“น่าจะอีกครึ่งชั่วโมง เราเตรียมตัวให้เรียบร้อยก็แล้วกัน”

“โอเคค่ะ” ยาหยียกมือทำท่าตะเบ๊ะ แล้วมองตามแผ่นหลังของเจ้านายหนุ่มไปจนกระทั่งเขาเดินลับสายตาไป เธอจึงหยัดกายลุกขึ้นยืนมองใบหน้าและเรือนร่างของตัวเองผ่านกระจกสะท้อนจนพอใจ

…

…

ก๊อก ก๊อก ก๊อก~ มือเล็กเคาะประตูห้องวีไอพีสองสามครั้งเพื่อขออนุญาตคนข้างใน ก่อนจะมีเสียงทุ้มเล็ดลอดออกมาให้ได้ยินเบาๆ

“เข้ามา”

“สวัสดีค่ะ พี่เป๊กให้หยีมาดูแลคุณ” เมื่อเปิดประตูเข้ามายาหยีก็กล่าวทักทายลูกค้าเจ้าของใบหน้าแบบฉบับชาวยุโรปด้วยน้ำเสียงสดใส “หยีขออนุญาตนั่งนะคะ”

“ตามสบาย” น้ำเสียงราบเรียบตอบกลับมาอย่างไม่ได้ใส่ใจมากนัก แต่ทว่าดวงตาสีเทาหม่นของเขายังจดจ้องที่ใบหน้าของเธอไม่ละสายตา “เธอชื่อหยี?”

“ชื่อยาหยีค่ะ แล้วคุณจะให้หยีเรียกคุณว่าอะไรดี…”

“ฟาริส”

“ชื่อเพราะจังเลยนะคะ” หญิงสาวเอ่ยชมอย่างที่ชอบทำทุกครั้งเพื่อเอนเตอร์เทนลูกค้าให้พึงพอใจกับการบริการของเธอมากยิ่งขึ้น…ยิ่งลูกค้าพึงพอใจมากเท่าไร เธอก็จะได้รับค่าตอบแทนมากเท่านั้น

“หึ” ฟาริสแค่นเสียงหัวเราะในลำคอให้กับคำชมของหญิงสาวหน้าตาสะสวยตรงหน้า แวบแรกเขารู้สึกถูกใจใบหน้านั้นของเธอ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกพิศวาสมากมายอะไร

“คุณฟาริสดื่มอะไรดีคะ เดี๋ยวหยีชงเครื่องดื่มให้”

“ออนเดอะร็อก” ยาหยีระบายยิ้มบางๆ แล้วจึงหันไปทำหน้าที่ของตัวเอง ก่อนจะเขยิบเข้าไปใกล้อีกฝ่ายมากกว่าเดิมเล็กน้อยพร้อมกับส่งแก้วเครื่องดื่มสีอำพันให้กับเจ้าของดวงตาสีเทาหม่น

“ของคุณฟาริสค่ะ”

“แล้วของเธอ?”

“หยีไม่ดื่มในเวลางานค่ะ เดี๋ยวทำงานได้ไม่ดีพอ”

“จะให้ฉันดื่มคนเดียว?” ฟาริสเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม ก่อนจะรับแก้วเครื่องดื่มมาจากมือของหญิงสาว แล้วกระดกดื่มจนหมดแก้ว

“ถ้าอย่างงั้นหยีขอดื่มแค่นิดหน่อยได้ไหมคะ”

“ดื่มเป็นเพื่อนฉันจนกว่าเหล้าขวดนั้นจะหมด”

“ได้ค่ะ” ยาหยีรู้ว่านั่นคือคำสั่ง เธอจึงยอมตกลงอย่างว่าง่าย เพราะไม่อยากให้ลูกค้าคนสำคัญรู้สึกไม่พอใจกับความดื้อรั้นของตัวเอง “ขอโทษที่หยีละลาบละล้วงนะคะ” ทำไมคุณฟาริสถึงมานั่งดื่มคนเดียวละคะ”

“แล้วที่เธอนั่งอยู่ในห้องนี้ไม่ได้มาดื่มเป็นเพื่อนฉันเหรอ”

“หยีหมายถึงคุณฟาริสไม่ได้พาเพื่อนมาดื่มด้วยกันเหรอคะ”

“ฉันมาคนเดียว ถ้ามากับเพื่อนคงไม่ให้เธอมานั่งด้วยหรอก”

“ไม่พอใจที่หยีถามหรือเปล่าคะ” ยาหยีเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้เล็กน้อย ระบายยิ้มบางๆ เป็นเชิงถาม แอบใจเต้นแรงเมื่ออีกฝ่ายโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้จนทำให้เห็นเงาสะท้อนของตัวเองอยู่ในดวงตาสีเทาหม่นของเขา แม้คนตรงหน้าจะดูมีอายุเล็กน้อย แต่ก็ยังดูหล่อมากมายอยู่เลย

“ทำไมถึงคิดว่าฉันจะไม่พอใจล่ะ”

“หยีอาจจะพูดมากเกินไป”

“ไม่ล่ะ เธออยากพูดอะไรก็พูดเถอะ ห้องนี้มันจะได้ไม่เงียบจนเกินไป” เจ้าของร่างสูงส่ายหัวปฏิเสธ แล้วหยิบแก้วเหล้าที่เพิ่งถูกเติมใหม่ขึ้นมาแกว่งเบาๆ พลางเอนตัวพิงพนักโซฟา

“คุณฟาริสเหงาเหรอคะ”

“?”

“พอดีหยีเห็นจากแววตาของคุณน่ะค่ะ”

“ฉันดูง่ายขนาดเลยเหรอ” ฟาริสกระตุกยิ้มที่มุมปาก เหลือบมองยาหยีเล็กน้อย เขารู้สึกว่าเธอเป็นคนช่างพูดมากกว่าที่คิด

“ส่วนมากแขกที่มาใช้บริการที่นี่ก็มักจะอยากได้เพื่อนแก้เหงาแหละค่ะ”

“แล้วเธอมีวิธีทำให้ฉันหายเหงาเหรอถึงถามแบบนี้”

“ถ้าหยีเป็นคนดูแลส่วนมากลูกค้าก็จะไม่เหงานะคะ” ยาหยีหัวเราะเบาๆ แล้วหันไปชงเครื่องดื่มของตัวเอง ก่อนจะหันกลับมาสนใจคนข้างๆ อีกครั้ง แต่ทว่าเมื่อหันกลับมาก็พบว่าอีกฝ่ายอยู่ใกล้ชิดเธอจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน

“ที่ลูกค้าไม่เหงาเพราะเธอพูดไม่หยุดหรือเปล่า”

“นะ…นั่นอาจจะเป็นความสามารถเฉพาะตัวของหยีละมั้งคะ” หญิงสาวรู้สึกประหม่าทั้งที่ไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน น้ำเสียงของเธอเริ่มสั่นเครือเมื่อลมหายใจของอีกฝ่ายเป่ารดรินอยู่บริเวณปลายจมูกเชิดรั้น

“ดูเธอประหม่านะ กลัวฉันเหรอ”

“เปล่าค่ะ หยีแค่ตกใจ”

“แปลว่าเธอไม่เคยรับงานนอกเหนือจากนี้ล่ะสิ…ใช่ไหม” ยิ่งเห็นอีกฝ่ายเริ่มมือไม้สั่น ก็ยิ่งอยากแกล้งให้เสียอาการเข้าไปใหญ่ “ไม่ตอบเหรอ ฉันเป็นแขกของเธอนะ”

“ชะ…ใช่ค่ะ หยีไม่เคยนัดนอกรอบกับลูกค้า”

“ดีแล้วล่ะ เธอยังเด็กทำอะไรควรนึกถึงอนาคตด้วย”

“หยีไม่เด็กแล้วนะคะ”

“เหรอ เธออายุเท่าไรล่ะ” ฟาริสยกมือขึ้นมาเกี่ยวเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนของหญิงสาวเล่นเบาๆ แล้วเลิกคิ้วเป็นเชิงถามเธอไปด้วย

“ยะ…ยี่สิบหกค่ะ”

“ก็ยังเด็กอยู่ดี”

“แล้วคุณฟาริสละคะ” ทั้งที่เป็นกฎข้อห้ามของคลับที่ไม่ให้ถามอายุของลูกค้า แต่ยาหยีก็พลั้งปากถามออกไปอย่างไม่ได้ตั้งใจ

“เธอคิดว่าฉันอายุเท่าไรล่ะ”

“น่าจะสามสิบปลายๆ ใช่ไหมคะ”

“ไม่รู้สิ ลองเดาเอาก็แล้วกัน” ริมฝีปากหนาโน้มเข้าไปกระซิบข้างใบหูเล็กเบาๆ ทำเอาคนฟังถึงกับขนลุกชันไปทั่วทั้งตัว น้ำเสียงที่เขาพึมพำออกมาดูมีเสน่ห์ชวนฟังอย่างน่าประหลาด

—————————————————

###เอาแด๊ดดี้ฟาริสกับน้องยาหยีมาเปิดตัวค่าาาาา แด๊ดดี้อ่อยมากกกก เด็กมันหนุบหนับอะเนาะ ?

**หากเจอคำผิดสามารถพิมพ์บอกให้คอมเมนต์ได้เลยนะคะ”