FRIEND 4 | เรื่องคืนนั้น

‘แกคิดว่าการที่แกได้ครั้งแรกของฉันไป แกจะมีสิทธิ์อะไรในตัวฉันก็ได้เหรอวินซ์ อย่าพูดอะไรน่าขำขนาดนี้ออกมาสิ’

‘ฮ่าๆๆ’ วินซ์หัวเราะร่วน แล้วเปลี่ยนสีหน้าเป็นนิ่งเฉยเพียงแค่เสี้ยววินาที ทำเอามารียาเสียวสันหลังวาบกับแววตาเยือกเย็นของเขา ‘มันน่าขำขนาดนั้นเลยเหรอ’

‘…’

‘ในเมื่อเธอมาไม่คิดจะหยุดอยู่ที่ฉัน ฉันก็จะทำให้เธอหยุดเอง’

‘วินซ์จะให้ฉันพูดอีกสักทีกี่ครั้งว่าฉันไม่ได้รู้สึกเหมือนแก’

‘เรื่องนั้นฉันไม่สน’ เขาไม่สนใจว่ามารียาจะรู้สึกยังไงกับเขา แต่ที่เขาสนคือความรู้สึกของเขาที่มีต่อเธอมากกว่า และนั่นก็เปลี่ยนเหตุผลว่าทำไมเขาถึงต้องการครอบครองเธอเอาไว้เพียงคนเดียว

‘แกชอบฉัน ใช่นั่นมันก็เรื่องของแก แต่ฉันไม่ได้ชอบแกด้วย เข้าใจสักทีได้ไหม’ ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับวินซ์มันเป็นเพียงแค่เพื่อนกันเท่านั้น เธอไม่เคยคิดอยากจะเลื่อนสถานะให้วินซ์ขึ้นมาเป็นคนรักหรืออะไรก็ตามที่ไม่ใช่เพื่อน

‘…’

‘ต่อให้แกจะเอาฉันอีกสักกี่ครั้ง มันก็เปลี่ยนความรู้สึกของฉันไม่ได้’ มารียาพ่นลมหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอปฏิเสธความรู้สึกจากวินซ์ ‘ฉันขอเตือนว่าแกอย่าทำแบบนี้กับฉันอีก…นอกจากจะไม่ได้เป็นผัวฉัน เพื่อนแกก็จะไม่ได้เป็น’

‘หึ คิดว่าจะหยุดฉันได้เหรอ’

‘เลิกเอาแต่ใจสักทีเหอะ’

‘หรือจะให้ฉันเอาแต่เธอล่ะ ลองดูไหมว่าฉันจะทำให้เธอเปลี่ยนความรู้สึกได้หรือเปล่า’

‘เซ็กซ์กับความรักของฉันมันแยกกันนะ ฉันมีเซ็กซ์กับใครก็ได้โดยไม่ต้องใช้ความรัก ฉันว่าเรื่องนี้แกรู้ดี’ ถึงวินซ์จะเป็นผู้ชายคนแรกของเธอ แต่ก็ไม่ใช่ว่าที่ผ่านมาเธอจะไม่เคยเล่นสนุกกับผู้ชายคนไหนมาก่อนเลย เพียงแต่ว่ามันยังไม่ได้ไปถึงขั้นนั้น

‘หึ ยังจะกล้าไปนอนกับผู้ชายคนอื่นอีกเหรอ’

‘แล้วทำไมฉันจะนอนกับคนอื่นไม่ได้ ในเมื่อฉันทำแบบนั้นมาตลอด’

‘ฉันขอเตือนว่าอย่าทำให้ฉันโมโหจะดีกว่า เพราะคนที่เจ็บตัวมันคือเธอ’

‘ฮ่าๆๆ’ มารียาหัวเราะเสียงใส แล้วเงยหน้ามองเพดานห้องสีดำสนิทของตัวเอง ก่อนจะพึมพำออกมาเสียงราบเรียบ ‘ฉันต้องกลัวแกเหรอ’

‘อย่าแรดพาผู้ชายกลับมานอนกกที่ห้องเหมือนที่ผ่านมา เพราะถ้าเธอทำได้…คำว่าเพื่อนมันจะยังคงอยู่’

‘นี่คือข้อตกลงเหรอ? แล้วถ้าฉันทำไม่ได้ล่ะ’ มารียาถามอย่างพาซื่อทั้งที่รู้ว่าคำพูดของวินซ์มันหมายความว่าอย่างไร

‘ถึงตอนนั้นเธอก็จะรู้เอง’

“ดูเหมือนเธอจะกำลังเป็นฝ่ายจ้องหน้าฉันเองนะมารี” เสียงของวินซ์ทำให้ร่างเล็กหลุดออกจากภวังค์ความคิดของตัวเอง เธอพ่นลมหายใจพรืดใหญ่เมื่อบทสนทนาเหล่านั้นประเดประดังเข้ามาในสมองราวกับต้องการย้ำเตือนสติของเธอเหมือนกับที่เธอชอบเตือนสติของวินซ์อยู่บ่อยๆ

“ทีแกยังจ้องหน้าฉันได้เลย แล้วทำไมฉันจะจ้องหน้าแกบ้างไม่ได้”

“กำลังคิดเรื่องคืนนั้นอยู่ล่ะสิ หรือว่าคิดถึงเซ็กซ์ที่ผ่านมาของเรา?”

“ไอ้แฝดเซ็กซ์แกไม่ได้น่าจดจำขนาดนั้นนะ อย่าสำคัญตัวผิด” แม้ว่าครั้งแรกของเธอจะเมาอย่างหนัก แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะจำอะไรไม่ได้เลย พอสร่างเมาทุกๆ อย่างก็แล่นเข้ามาในสมองราวกับภาพที่ฉายซ้ำไปซ้ำมา

“ฉันว่าเธอน่าจะจำได้ดีนะ เพราะดูเหมือนว่าหนึ่งปีที่ผ่านมาเธอจะไม่พาใครมานอนกกที่ห้องอีกเลย”

“เหรอ? แกไม่เห็นไม่ได้แปลว่าฉันไม่ได้ทำนะ” มารียาทิ้งท้ายไว้ด้วยรอยยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะพลิกตัวนอนตะแคงหันหน้าออกมาอีกฝั่ง มองตัวเองผ่านกระจกหน้าต่างด้วยสายตานิ่งเฉย ทุกอย่างที่วินซ์คิดมันผิดทั้งหมด…เธอยังคงทำแบบเดิมอยู่หลายครั้ง แต่เขาแค่ไม่รู้เท่านั้นเอง

หลายวันต่อมา…

@Joseph U, คณะบริหาร

“พวกมันหายไปไหนกันหมดนะ” มารียาเดินนวยนาดลงมาจากรถยนต์ของตัวเอง พลางมองหาเพื่อนสนิททั้งสองคนที่ควรจะนั่งอยู่ที่โต๊ะประจำ แต่ทว่ากลับไร้ซึ่งเงา นั่นจึงทำให้เธอเดินมาทางโรงอาหารของคณะเพื่อมองหาเพื่อนอีกครั้งหนึ่ง “มานั่งตอแหลกันอยู่ที่นี่นี่เอง”

“แกสิตอแหล” เป็นวีร่าที่หันมาตอกกลับมารียาด้วยน้ำเสียงราบเรียบในขณะที่กำลังตักข้าวเข้าปาก แต่มารียากลับลอยหน้าลอยตาแล้วเดินมาวางกระเป๋าสะพายลงบนโต๊ะตัวยาว

“ร้อยวันพันปีพวกแกไม่เคยคิดจะมานั่งกินข้าวในโรงอาหารกันเลยนะ นี่นึกครึ้มอะไรกัน”

“มันจะมีเหตุผลอะไรนอกจากหิวคะ?” เป็นคำตอบของเฮร่าที่เงยหน้าขึ้นมาจากจานข้าวแล้วเลิกคิ้วถามเพื่อนด้วยสายตายียวน

“เออ พูดแล้วก็หิวเหมือนกัน ฝากกระเป๋าหน่อยไปหาซื้ออะไรกินแป๊บ” หญิงสาวหยิบเงินออกมาจากกระเป๋าแล้วเดินมาที่ร้านอาหารที่คนต่อแถวน้อยที่สุดท่ามกลางสายตาของนักศึกษาที่มองมาอย่างให้ความสนใจ เพราะไม่ว่าใครก็คงไม่รู้จักสาวฮอตอย่างมารียา ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหรือหน้าตาสะสวยของเธอก็เป็นที่น่าชวนมอง แถมยังเป็นลูกสาวของนักธุรกิจดังอีกด้วย

“พี่มารียาครับ…”

“หืม? …” มารียาครางรับเสียงเรียกโดยที่ไม่รู้ว่าเป็นใคร ก่อนที่เธอจะหันไปสบตากับอีกฝ่ายด้วยสีหน้าเรียบเฉย “…อ่า น้องไปป์นี่เอง”

“มากินข้าวเหรอครับ”

“ช่ายย~ พี่หิวน่ะ หิวจนแทบจะกินคนได้เลยนะ” หญิงสาวคลี่ยิ้มสดใสราวกับดอกไม้ที่ผลิบานตอนเช้า แต่ใครจะรู้ว่ามันเป็นรอยยิ้มที่มีบางอย่างแอบแฝง

“ผมขอเลี้ยงได้ไหมครับ…แลกกับเบอร์ของพี่”

“เบอร์พี่เหรอ อยากได้ขนาดนั้นเลย”

“ครับ พี่มารียาบอกให้ผมเข้ามาทักอีกครั้งหนึ่งแล้วจะให้เบอร์ผม”

“นั่นสินะ พี่ลืมไปได้ยังไง…” มารียาแค่นหัวเราะเบาๆ แล้วมองหน้าชายหนุ่มรุ่นน้องด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา “…ถ้างั้นพี่ฝากซื้อข้าวด้วยนะ แล้วมานั่งกินเป็นเพื่อนพี่ที่โต๊ะ แล้วพี่จะให้เบอร์”

###นุ้งมารียาของแม่ก็อ่อยไม่ไหวววววว อีวินซ์รู้เดี๋ยวก็ซวยหรอก แม่เตือนด้วยความหวังดี อีวินซ์คือวาคีนนะลูก 555555555555

**หากเจอคำผิดสามารถพิมพ์บอกให้คอมเมนต์ได้เลยนะคะ ไรท์อ่านทุกคอมเมนต์งับบ***

แค่คนละหนึ่งคอมเมนท์ หนึ่งไลก์ไรท์จะได้มีกำลังใจเขียนมากขึ้นนะคะ?

????????