บทที่4 ใส่อารมณ์

บทที่ 4

"เฮียจะมาขัดทำไมเนี่ย!! แผนพังหมดเลย" น้ำฟ้าแหวใส่พี่ชายเสียงเขียวพลางทำหน้ามุ่ยอยู่ในอ้อมแขนของพี่ชายทันทีหลังจากที่เห็นว่าชาวีได้ขับรถออกไปไกลพอสมควรแล้ว

"ให้มันน้อยๆหน่อย" เพลิงว่าให้น้องสาวพลางวางน้องสาวลงจากท่อนแขนแกร่งของตัวเอง

"ทำแบบนี้ชาวีก็กลัวหมด" น้ำฟ้ายืนกอดอกจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของพี่ชายด้วยความไม่ชอบใจ

"เธอเป็นนักฆ่าหรือเป็นกะหรี่" ยังไม่ทันที่เพลิงจะได้อ้าปากตอกกลับน้องสาว ริชาร์ดก็เอ่ยแทรกขึ้นมากระแนะกระแหนก่อน

"นี่!!" น้ำฟ้าหันไปกระแทกเสียงใส่ริชาร์ดด้วยความเกรี้ยวกราด ทว่าริชาร์ดกลับเดินชนไหล่ของเธอตรงไปที่รถยนต์คันหรูของตัวเองอย่างไม่สะทกสะท้าน

"ไอ้ริชาร์ด!" น้ำฟ้าตะเบ็งเสียงเรียกริชาร์ดพลางจ้องมองรถยนต์คันหรูของริชาร์ดที่กำลังแล่นออกไปจากลานจอดรถของผับด้วยความเร็วอย่างเอาเรื่อง

"กลับบ้านได้แล้ว" เพลิงถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายก่อนจะเดินจูงมือน้องสาวไปที่รถลีมูซีนคันหรูของตัวเอง

@หลายวันต่อมา

@มหาวิทยาลัย

"เรียนเหนื่อยไหม" เสียงหวานของน้ำฟ้าดังขึ้นที่ข้างใบหูทำให้ชาวีที่นั่งอ่านหนังสือเรียนอยู่บนเก้าอี้ใต้อาคารเรียนของคณะแพทยศาสตร์หันมามอง ทว่าในจังหวะที่ชาวีหันมานั้นปลายจมูกเชิดรั้นของน้ำฟ้าชนเข้ากับแก้มสากของชาวีพอดิบพอดี

"ขอโทษครับ" ชาวีเอ่ยขอโทษพลางก้มหน้าสำนึกผิด

"แค่จมูกชนแก้มเองจะขอโทษทำไมกัน แต่เด็กน้อยของฉันแก้มหอมจังเลยน๊า" น้ำฟ้าเอ่ยหยอกเย้าเสียงหวานก่อนจะก้าวขาเข้ามานั่งลงข้างๆของชาวี

"ทานข้าวเที่ยงรึยัง ไปทานข้าวเป็นเพื่อนหน่อยสิ" น้ำฟ้าเอ่ยถามพลางหยัดกายลุกขึ้นยืนแล้วลากท่อนแขนแกร่งของชาวีให้เดินตามมาโดยที่ไม่รอให้ชาวีได้ตอบกลับ

"ฟ้า" ทว่าในระหว่างที่เธอและชาวีกำลังจะเดินเข้าใกล้รถสปอร์ตคันหรูของเธอ เสียงเข้มของใครคนหนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลังทำให้น้ำฟ้าและชาวีหันกลับไปมองที่ต้นทางของเสียงนั้นพร้อมกันอัตโนมัติ

"ไปรอฉันที่รถก่อนเดี๋ยวฉันมา" น้ำฟ้าที่เห็นว่าเป็นริชาร์ดที่เอ่ยเรียกเธอจึงหันมาเอ่ยบอกชาวีก่อนจะเดินตรงเข้าไปหาริชาร์ดที่ยืนรอเธออยู่ใต้อาคารเรียนโดยมีคุณชายหวังเหว่ยยืนอยู่ข้างๆของริชาร์ดด้วย

"ของขวัญวันเกิดของเธอล่วงหน้า" ริชาร์ดยื่นซองสีน้ำตาลที่บรรจุธนบัตรจำนวนมากอยู่ในซองให้กับน้ำฟ้า "เอาไปเลี้ยงไอ้ชาวีซะ" ริชาร์ดเค้นเสียงลอดไรฟันออกมาเอ่ยประชดประชันใส่อารมณ์อย่างไม่ปิดบังทำเอาน้ำฟ้ากลั้นขำกับท่าทางของริชาร์ดที่แสดงออกมา

"มึงดูใส่อารมณ์นะ" คุณชายหวังเหว่ยเอ่ยแซวเพื่อนรักติดตลก

"เอาเงินที่ฉันให้เป็นของขวัญวันเกิดไปซื้อข้าวเลี้ยงมันซะ" ริชาร์ดกัดฟันพูดแสดงอารมณ์โมโหผ่านทางสายตาและน้ำเสียงอย่างเปิดเผยอีกครั้ง

"นายจะไปไหน"

"มีงานด่วนต้องรีบกลับไปจัดการ"

"ด่วนขนาดที่ไม่ว่างมางานวันเกิดของฉันเลยเหรอ"

"ถึงฉันไม่มา เธอก็ไม่ได้สนใจใยดีฉันอยู่แล้ว"

"รู้ตัวก็ดี" น้ำฟ้ายักไหล่ใส่ริชาร์ดอย่างไม่ยี่หระ "ขอบคุณสำหรับเงินที่ให้ฉันเอาไปเลี้ยงผู้ชายนะ" น้ำฟ้าเอ่ยขอบคุณอย่างขอไปทีก่อนจะเดินนวยนาดกลับไปหาชาวีที่นั่งรอเธออยู่ภายในรถสปอร์ตคันหรูของเธอ

โดยมีสายตาคมกริบของริชาร์ดและคุณชายหวังเหว่ยมองตามทุกย่างก้าวของเธอตลอดเวลา ชาวีที่เห็นว่าน้ำฟ้ากำลังเดินตรงมาจึงลดกระจกรถฝั่งที่นั่งข้างคนขับฝั่งตัวเองลง

"กูอยากฆ่ามันใจจะขาด" ริชาร์ดเค้นเสียงลอดไรฟันออกมาอย่างไม่สบอารมณ์เขากัดฟันกรอดจนสันกรามปูดด้วยเห็นว่าน้ำฟ้ายื่นใบหน้าเข้าไปจูบริมฝีปากของชาวีที่นั่งอยู่ภายในรถสปอร์ตคันหรูต่อหน้าต่อตา

ไม่นานนักน้ำฟ้าก็ผละใบหน้าออกจากริมฝีปากของชาวีแล้วจึงเดินอ้อมไปด้านหน้ารถเพื่อที่จะไปนั่งฝั่งคนขับ ชาวีที่เห็นว่าน้ำฟ้ากำลังหันหลังให้ตนอยู่จึงตวัดลิ้นสากเลียรอบริมฝีปากของตัวเองเบาๆพลาง

ใช้นิ้วชี้ถูวนที่ริมฝีปากของตัวเองเบาๆ เสี้ยววิหนึ่งชาวีเผลอจ้องมองแผ่นหลังบางของน้ำฟ้าด้วยแววตาที่เจ้าเล่ห์ก่อนจะดึงสายตากลับมามองน้ำฟ้าด้วยแววตาที่ใสซื่อดังเดิมเมื่อเห็นว่าน้ำฟ้ากำลังเปิดประตูรถออก

"ดูนั่นสิ" หญิงสาวผมบอนด์หนึ่งในกลุ่มเอ่ยขึ้นทำให้เพื่อนของเธออีกสองคนหันไปมองที่น้ำฟ้าที่กำลังขับรถสปอร์ตเปิดประทุนผ่านหน้าของพวกเธอโดยมีชาวีนั่งอยู่บนเบาะที่นั่งข้างคนขับเป็นตาเดียวกัน

"ชาวีหล่อมากเลยแต่ไม่น่าใส่แว่นถ้าถอดแว่นตาออกมาคงหล่อมากๆแน่เลย เผลอๆหล่อกว่าคุณเพลิงอีก" หญิงสาวชาวจีนอีกคนเอ่ยขึ้นมาพลางจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของชาวีไม่วางตา

"นั่นสิ แต่ดูเข้าถึงยากมากชะมัด" หญิงสาวผิวแทนหนึ่งในกลุ่มอีกคนเอ่ยเสริม

"จะไม่เข้าถึงยากได้ยังไงยัยปีศาจน้ำฟ้าคอยตามติดชาวีอย่างกับเจ้าชีวิต" หญิงสาวผมบอนด์เอ่ยสมทบ

"อย่าพูดเสียงดังเดี๋ยวนางได้ยิน" หญิงสาวผิวแทนเอ่ยแทรกขึ้นมาเสียงเบาด้วยเคยเห็นฤทธิ์เดชความเกรี้ยวกราดของน้ำฟ้ามาบ้างแล้วจึงไม่อยากเสี่ยงชีวิตมีปัญหากับน้ำฟ้า

"ชาวีใสซื่อจริงๆใช่ไหม" หญิงสาวชาวจีนเอ่ยถามเพื่อนๆของเธอด้วยความสงสัยกับภาพลักษณ์ที่ชาวีแสดงออกมาให้คนอื่นได้เห็น

"ฉันว่าชาวีแค่เป็นคนเงียบๆไม่ชอบพูดแต่เรื่องใสซื่ออาจจะเป็นเพราะสายตาสั้นก็เลยใส่แว่นตา จึงดูเหมือนคนซื่อๆ แต่ฉันว่าชาวีดูเป็นผู้ชายที่น้ำนิ่งไหลลึก" หญิงสาวผิวแทนเอ่ย

"แต่ฉันว่าชาวีน่าจะเนิรฺ์ดจริง ได้ยินมาว่าชาวีไม่เคยมีแฟนแถมยังซิงการเรียนก็อยู่อันดับหนึ่งมาตลอด" หญิงสาวผมบอนด์เอ่ยแย้ง

"จริงปะ?" หญิงสาวชาวจีนเอ่ยถามอย่างมีความหวัง

"ถึงจะเป็นเรื่องจริงพวกเราก็ไม่มีสิทธิ์ ตราบใดที่ยัยปีศาจยังไม่เบื่อชาวี" หญิงสาวผมบอนด์เอ่ยพลางกรอกตามองบนเมื่อนึกถึงความเฟียซของน้ำฟ้า

"ก็จริง" หญิงสาวชาวจีนเอ่ยอย่างเห็นด้วยพลางถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย

"อด" หญิงสาวผิวแทนเอ่ยพลางยักไหล่หนึ่งครั้งก่อนจะเดินตรงไปที่รถยนต์คันหรูของตัวเอง