Wish Pain : So bad - บทนำ

​

แต่... เมื่อความรักมาเยือน

ฉันโอบกอดมันอีกครั้ง ด้วยหัวใจที่ร้อนแรง

แต่... เมื่อความรักจากไป

หัวใจฉันก็โดนฉีกกระชาก เต็มไปด้วยบาดแผล...

ฉันจ้องมองดูรักจากไปอย่างเจ็บปวด....

....มองดูความจริงอันว่างเปล่ารอบๆ ตัว

ทุกสิ่งกลายเป็นแค่ลม... สายลมแผ่วเบา

Song :: Wish pain

By :: So bad!!

​

บทนำ

ตื้ดดดดดดดดดดด

ติ้ด!

ณ ตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์ แผ่นป้ายขนาดยักษ์โปรโมทวงดนตรี ที่ได้มาเล่นคอนเสิร์ตในวันเฟรชชีไนท์เมื่อสองเดือนก่อนยังไม่ถูกถอดออกไป ถ้าไม่ใช่เพราะสโมฯ งานยุ่งจนไม่มีเวลามาเก็บกวาดก็คงเป็นเพราะว่าแผ่นป้ายนี่ถูกใจสาวๆ จนไม่มีใครกล้าเอาออกไป เนื่องจากมีรูปของวงดนตรีร็อคที่กำลังโด่งดังอยู่ในขณะนี้... เล่นเบียดวงอื่นๆ จนเกือบจะตกป้ายอยู่แล้ว =_=;

ตื้ดดดดดดดดดด

ติ้ด!

โซแบด!! คือวงดนตรีที่ฉันพูดถึง มีสมาชิกทั้งหมด 4 คน ไททัน... เฮเดส... โพไซดอน... และชิน หมอนั่นเป็นคนเดียวในวงที่มีชื่อปกติที่สุด นอกนั้นโอเวอร์มากจนฉันรู้สึกหมั่นไส้! แถมหน้าตาแต่ละคนนี่ไม่ธรรมดาเลย

ได้ยินว่าสามคนแรกเคยเป็นเพื่อนเรียนด้วยกันมาตั้งแต่สมัยมัธยมและเป็นที่นิยมของสาวๆ มาตั้งแต่สมัยนั้น บรรดาแฟนคลับรักและเทิดทูลพวกเขาถึงขั้นคลั่งไคล้และตั้งให้เป็นเจ้าชายภายใต้ชื่อกลุ่ม THE PRINCE (เว่อร์ไปไหมเนี่ย >_O< ไอ้บ้าไมค์จะโทรมาอะไรนักหนานะ พูดไม่รู้เรื่องหรือไง! ฉันตัดสินใจปิดเครื่องในที่สุด ก่อนจะก้าวเข้าสู่ใต้ถุนอาคารเรียนด้วยอารมณ์หงุดหงิด

“เฮ้ยๆ ไปกินรังแตนที่ไหนมาคนสวย ^O^ วี๊ดดดดวี๊วววว”

ฉึ่บ!!

ฉันตวัดสายตาคมกริบไปยังกลุ่มผู้ชายที่สวมเสื้อช็อป พวกนั้นเงียบเสียงลงทันที ก่อนที่ใครคนหนึ่งในนั้นจะลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วเป็นฝ่ายคุยกับฉันก่อน

“อะไรกัน แค่ไอ้บูมแซวหน่อยทำเป็นโมโห มีเรื่องอะไรงั้นเหรอ” แฟรงก์ผู้ชายที่มีแววตาคล้ายกับฉันมองมาอย่างสงสัย เขาเป็นเพื่อนที่ฉันสนิทที่สุดในคณะและยังเป็นเมดกันด้วย แต่อย่าเพิ่งคิดไปไกล เราทั้งคู่ไม่ได้มีอะไรพิเศษแบบคู่รักสักนิด

“เหอะ! จะอะไรซะอีกล่ะนอกจาก...”

ฉันหยุดพูดแล้วปรายตามองพวกผู้ชายที่ทำตาละห้อยแบบตั้งใจฟัง บ้าจริง! ทำไมแฟรงก์จะต้องมาอยู่กับไอ้พวกบ้านี่ในเวลานี้ด้วย

“ทะเลาะกับไมค์?” แฟรงก์จ้องหน้าฉัน

“เปล่า” ยิ่งกว่าทะเลาะอีก

“งั้นแล้วอะไรล่ะ” ฉันจ้องหน้าแฟรงก์ เขาใส่ใจฉันแบบนี้ตลอด ไม่เคยปล่อยให้ปัญหาของฉันผ่านเลยไปโดยที่เขาไม่รับรู้สักครั้ง

ฉันถอนหายใจแล้วก้าวเข้าไปกระซิบพูด ได้ยินกันแค่สองคน

“ฉันเลิกกับเขาแล้ว”

“O_O”

“...”

“เฮ้ยนี่หวายๆๆๆๆ” เสียงเรียกชื่อฉันดังขึ้นแบบรัวๆ ยัยกระปุกวิ่งหน้าตั้งมาแต่ไกล เดี๋ยวก็สะดุดส้นสูงล้มหรอก =^= ยัยนั่นเป็นดาวคณะศิลปศาสตร์ ชอบแต่งตัวแรงๆ แบบเน้นสีสันสดๆ เหลืออีกนิดเดียวก็จะกลายเป็นศาลพระภูมิเคลื่อนที่ได้แล้ว

“ไงกระปุก” แฟรงก์ทักทายยัยกระปุกตามปกติ ผิดกับพวกบ้าที่นั่งอยู่บนโต๊ะที่เอาแต่มองเพื่อนฉันตาเยิ้มน้ำลายไหล

“กระปุกค้าบบหวัดดีค้าบบบ ^.,^”