EP 1 อลิซ อลัน

“อลันเค้าเหนื่อย ขอพักบ้างได้ไหม” ฉันโอดครวญกับผู้จัดการสุดหล่อของตัวเอง เมื่อรู้สึกว่าร่างกายอยากจะพัก เพราะสามสี่เดือนมานี่ฉันทำงานแทบทุกวันไม่มีวันหยุดสักวัน มันเหนื่อยแสนเหนื่อยเลยนะรู้ไหม ถึงอาชีพนางแบบจะเป็นอาชีพที่ฉันรักก็เถอะแต่มันก็ต้องมีพักกันบ้างสิ แต่ก่อนฉันจะมีเวลาพักผ่อนเดือนล่ะสามวันแต่นี่สี่เดือนแล้วที่ฉันไม่ได้พัก ร่างกายเลยร้องหาธรรมชาติ ท้องทะเล ภูเขา หรือที่ไหนก็ได้ที่บรรยากาศดีๆ

“อืม คิดดูก่อนนะ” ดูมันตอบฉัน ฉันก็หันไปมองมันตาขวางทันที ใครๆ เขาก็ถามว่าทำไมต้องมีผู้จัดการเป็นผู้ชาย

ที่อลันได้มาเป็นผู้จัดการให้ฉันเพราะว่าเราสองคนเป็นเพื่อนสนิทกัน สนิทมากด้วย พอฉันเข้ามาทำงานในวงการนางแบบมันก็เกิดเป็นห่วงว่าฉันจะมีคนมาหลอก เพราะตอนเข้าวงการใหม่ๆ ฉันยังอ่อนประสบการณ์ต่อเรื่องนี้นัก มันก็เลยอาสามาเป็นผู้จัดการให้ แล้วหลังจากนั้นก็เป็นมาโดยตลอด ถึงบางครั้งเวลาไปไหนมาไหนคนอื่นเขาจะเข้าใจผิดว่าเราสองคนเป็นแฟนกันก็เถอะ แต่ฉันไม่สนและขี้เกียจแก้ข่าว เลยปล่อยให้คนอื่นเข้าใจอย่างนั้นไป จะได้ไม่มีใครกล้าเข้ามาจีบเพราะฉันเองก็ไม่ได้อยากมีแฟนอยู่แล้ว เพราะผู้ชายหน่ะมันก็เจ้าชู้กันทั้งนั้น

“อลันอ่ะ ไม่สงสารลิซเหรอ เราไปพักผ่อนกันดีไหม” ฉันออดอ้อนมันส่งสายตาปริบๆ ไปให้ ทำแบบนี้ทุกครั้งมันก็ได้ผล และฉันคิดว่าครั้งนี้มันก็ต้องได้ผล

“เห้อ ก็ได้ แต่ลิซต้องเคลียร์งานให้หมดก่อน” พอมันพูดว่าก็ได้ฉันก็ยิ้มกว้างทันที เห็นไหมฉันบอกแล้วว่ามันได้ผล

“ขอบใจนะลันน่ารักที่สุดเลย มาๆ จุ๊บหน่อย” ฉันเรียกชื่อเล่นที่แสนน่ารักของมัน มันบอกฉันหลายครั้งแล้วว่าอย่าเรียกว่าลันเฉยๆ เพราะมันเหมือนผู้หญิงแต่ฉันไม่ฟัง มันออกจะน่ารัก มันยังเรียกว่าฉันว่าลิซเฉยๆ เลย ฉันเลยอยากจะเรียกมันว่าลันเฉยๆ บ้าง ผิดตรงไหน ฉันเดินเข้าไปหามันเพื่อที่จะกอดแล้วมอบจูบเป็นรางวัล

“เอ๊ย ไปเลยไม่ต้อง” แต่มันดันผลักหัวฉันออก ทำให้ฉันหน้ามุ่ยใส่มันทันที ฉันบอกยังว่าผู้จัดการของฉันคนนี้ หล่อมากผมยาวนิดหน่อยอย่างเท่ แถมยังเจ้าชู้ด้วยสาวๆ นี่ติดมันตรึมเลย ถึงจะมีบางคนเข้าใจว่ามันกับฉันเป็นแฟนกัน แต่ดูเหมือนผู้หญิงพวกนั้นจะไม่สนใจสักนิด ตอนไปไหนมาไหนกับฉันพวกนั้นก็ไม่กล้าหรอก ลับหลังฉันนี่แอบส่งสายตาให้มันเป็นแถว แต่ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรมันเป็นสิทธิ์ของมันที่จะหาความสุขใส่ตัว

และคงจะไม่แปลกที่สาวๆ จะติดมัน เพราะมันเป็นถึงช่างภาพมือทองที่ได้รับรางวัลมาแล้วนับไม่ถ้วน แต่มันก็ไม่เคยละเลยฉันนะ ถึงบางครั้งฉันต้องออกไปรับงานเองบ้างก็เถอะ แต่ตอนกลับมันก็ไปรับฉันกลับทุกครั้ง

“ลันใจร้ายอ่ะ” ฉันหน้ามุ่ยใส่มันแล้วก็เดินกลับไปนั่งที่เดิม

“ไม่ต้องเลย ลันให้เวลาลิซพักแค่เดือนเดียวแล้วต้องกลับมาทำงานเหมือนเดิม” มันดุฉันแล้วก็ยื่นข้อเสนอให้ แค่นั้นฉันก็ยิ้มออกแล้ว อีกอย่างที่มันต้องเรียกตัวเองว่าลันก็เพราะฉันบังคับ มันโวยวายใหญ่เลย บอกว่าชื่อลันเหมือนผู้หญิง โวยวายเหมือนตอนที่มันได้ยินฉันเรียกมันว่าลันครั้งแรก มันเหมือนผู้หญิงตรงไหน ชื่อลัน ผู้ชายก็มีเยอะแยะ ฉันยกเหตุผลมาอ้างกับมันต่างๆ นานา และ ถ้ามันไม่แทนตัวเองว่าลันฉันจะงอนมัน มันก็เลยยอมเรียก แรกๆ ก็ไม่ชิน นานๆ เข้ามันก็ติดปากไปเอง

“โอเค แล้วเราจะไปพักผ่อนที่ไหนดี” ฉันพูดพร้อมกับทำท่าครุ่นคิด คิดแค่ว่าอยากพักแต่ยังไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนดี

“แล้วแต่เพราะลันคงไม่ได้ไปด้วย” มันพูด

“ทำไมอ่ะ ทำไมลันไม่ไปด้วยลิซไม่ยอมหรอกนะลันต้องไป” ฉันโวย เริ่มเป็นคุณหนูเอาแต่ใจตัวเอง มันจะปล่อยให้ฉันไปเที่ยวคนเดียวได้ไงไม่ห่วงฉันบ้างรึไง

“ไม่ได้ลันต้องทำงาน ลันรับงานเขาไว้แล้ว ที่ลันปล่อยให้ลิซพักเพราะช่วงนั้นลันไม่ได้มีเวลามาดูแลลิซ เข้าใจไหม” มันพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ฉันก็หน้าง้อใส่มัน เหตุผลมันก็คือรับงานเลยปล่อยให้ฉันพัก แบบนี้ฉันก็ไม่สนุกหน่ะสิ ฉันจะไปเที่ยวคนเดียวได้ไง เพราะทุกครั้งที่ไปพักผ่อนฉันก็ไปกับมัน

“ลันจะทิ้งลิซ” ฉันไม่ยอมเข้าใจเหตุผลของมัน ทำหน้าง้อหันหลังให้มันทันที รูปลักษณ์ภายนอกฉันอาจจะเป็นนางแบบสาวสวยที่ดูหยิ่งๆ บางครั้งหวานบางครั้งวีน แต่นั่นมันก็แค่ภายนอกหรือแค่นิสัยส่วนหนึ่งของฉันเท่านั้น เพราะฉันมีนิสัยอีกอย่างหนึ่งคือนิสัยเด็กเอาแต่ใจ ไม่ได้อะไรดังใจจะงอน

“อลิซ” มันเรียกฉันเสียงดุเมื่อฉันทำกิริยาแบบนี้ใส่มัน มันเรียกชื่อจริงฉันแสดงว่ามันก็เริ่มจะมีอารมณ์กับฉันแล้วเหมือนกัน ฉันสะดุ้งทันทีที่ได้ยินน้ำเสียงแบบนั้น

“ลันอ่ะ ก็ได้” ทุกทีสิน่า ทำไมฉันต้องแพ้มันตลอดเลยนะ ฉันไม่เคยชนะมันได้เลย ต้องยอมมันตลอด มีเรื่องเดียวคือเรื่องชื่อ ก็ตอนมันโกรธฉันนี่สิน่ากลัวกว่า ไม่ยอมพูดด้วยฉันก็เหงาหน่ะสิ ครั้งหนึ่งที่มันโกรธฉันมันไม่ยอมคุยกับฉัน ไม่ยอมมาหาไม่ยอมพาไปเดินแบบ มันแค่ส่งคิวงานมาให้ฉันทางไลน์แล้วก็สั่งๆ งานฉันแค่นั้น เป็นแบบนั้นอยู่เป็นเดือน ทำไงล่ะที่นี่ ฉันก็ต้องง้อมันหน่ะสิ

“ดี ไปนอนได้แล้วไป พรุ่งนี้มีงานเช้า แล้วก็ไปคิดนะว่าอยากจะไปเที่ยวที่ไหน” มันสั่งฉันเสร็จสับ ฉันก็พยักหน้าเข้าใจ นี่เพื่อนหรือพ่อ ดุจัง

“กู๊ดไนท์คิสก่อน” ฉันพูดพร้อมกับฉันเดินไปคิสมัน

“หยุด เข้าห้องไป” แต่มันก็เหมือนเดิมไม่ยอมให้ฉันคิส จะหวงอะไรนักหนา ทีกับสาวๆ นี่แทบจะกลืนกินกันอยู่แล้ว

“ลันอ่ะ” ฉันหน้ามุ่ย มันก็ถลึงตาใส่ฉัน

“เอ๊ย ยานอวกาศ” ฉันทำท่าตกใจแล้วตะโกนออกมาชี้มือไปทางหน้าต่าง มันก็หันไปมองตาม ฉันเลยอาศัยจังหวะนั้นวิ่งเข้าไปหามัน

“จุ๊บ ฮ่าๆ ๆ” จัดการจุ๊บแก้มมันหนึ่งที แล้วก็หัวเราะออกมาอย่างชอบใจ

“อลิซ ยัย” มันมองฉันอย่างเข่นเขี้ยว แต่ใครจะอยู่ให้มันจัดการละ ฉันรีบวิ่งเข้าห้องนอนของตัวเองทันที คิดก่อนว่าจะไปเที่ยวที่ไหนดี แต่เอาไว้ก่อนแล้วกัน ค่อยคิดอีกที