EP03 เรื่องปิดบัง?

ดวงตากลมโตบวมช้ำไปด้วยหยาดน้ำตาเมื่อผ่านร้องไห้มาตลอดทั้งคืน เธอลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงอย่างยากลำบากแล้วพยุงร่างกายอ่อนล้าของตัวเองช้าๆ นี่แค่แต่งงานกันวันแรกเธอก็ยังบอบช้ำขนาดนี้ ตามร่างกายของเธอเต็มไปด้วยรอยขบกัดและรอยช้ำเขียวตามร่างกายจนนึกสมเพชชะตากรรมของตัวเองที่สุดท้ายแล้วต้องมาจบอยู่แบบนี้

"ตื่นแล้วเหรอคะ" เสียงราบเรียบของแม่บ้านวัยสาวน่าจะมีอายุมากกว่าเธอไม่กี่ปีเดินเข้ามาพร้อมยาลดไข้และของใช้เธอที่ซื้อใหม่เข้ามา

"ทานข้าวทานยาก่อนค่ะ" สาวเจ้าเอ่ยก่อนจะวางถาดโจ๊กและยาให้เธอซึ่งโชคดีหน่อยที่สื่อสารกับเธอเป็นภาษาอังกฤษเพราะเธอไม่เข้าใจภาษาบ้านเกิดของพวกเขาเลย

"เธอเป็น..?" 

"อ๋อ ฉันเป็นคนรับใช้ส่วนตัวของคุณค่ะ ดิฉันชื่อเดลเฟีย เรียกใช้ได้เสมอนะคะ" เธอยิ้มบางๆ ก่อนจะเดินผ่านหน้าเธอแล้วไปหยิบชุดที่ผู้เป็นนายสั่งเอาไว้

"นายหญิงอาบน้ำและใส่ชุดนี้นะคะ นายท่านสั่งเอาไว้" เธอตอบก่อนจะเดินออกไปเงียบๆ ทว่าต้องหยุดชะงักเมื่อเธอเรียกเอาไว้

"เอ่อ ฉะฉันอยากได้ยาคุมกำเนิด ฉันยังเรียนอยู่.." ไหนๆ เธอก็เป็นคนส่วนตัวและยังเห็นสภาพเธอแบบนี้ก็คงเดาได้ไม่ยาก

"อ๋อ นายใหญ่ไม่ใช่นายหญิงใช้ค่ะ ดิฉันขอตัวนะคะ"

เธอตอบด้วยท่าทีนอบน้อมเจียมเนื้อเจียมตัวจนเธอเบาใจลงนิดหน่อยเพราะตั้งแต่เธอขึ้นมาเธอก็มองสาวเจ้าอยู่ตลอดเวลา ใครบ้างจะไม่คิดหละมีแม่บ้านสาวสวยขนาดนี้ก็นึกว่าเป็นเมียเก็บสามีเธอเหมือนในละครที่เคยดูซะอีก

ดวงตากลมโตเหลือบมองนอกหน้าต่างห้องนอนใหญ่ก็พบว่าตอนนี้เต็มไปด้วยหิมะและฝนตกปรอยๆ แค่เห็นก็หนาวแทบสะบั้นเพราะตั้งแต่ลงเครื่องมาถึงสเปนมันก็หนาวมากแล้ว โชคดีที่มีฮีทเตอร์ช่วยทำความอบอุ่นแก่ร่างกายของเธอ

แกร๊ก!

ตึก ตึก ตึก 

"ตื่นแล้วก็รีบทานข้าวไปอาบน้ำแต่งตัว จะพาไปบ้านแม่" เขาตอบเสียงราบเรียบจนเธอสะดุ้งน้อยๆ แต่ทว่าก็แอบกระตุกยิ้มมุมปากเพียงเท่านั้น

"ค่ะ" เธอพยักหน้าแผ่วเบา เมื่อคืนคนตรงหน้ากับตอนนี้ต่างหากราวกับฟ้ากับเหวจนเธอเบาใจลงมานิดหน่อยเพราะนึกว่าเขาจะน่ากลัวเหมือนเมื่อคืนก็เถอะ แต่ทว่าตอนนี้ก็น่ากลัวแต่ก็ไม่เท่าเมื่อคืน

หมับ!

"อ๊ะ!" เธอตกใจแล้วรีบใช้เรียวแขนตวัดโอบรัดลำคอแกร่งเมื่อเขาช้อนตัวอุ้มเธอแนบอกแล้วเดินเข้าห้องน้ำวางเธอลงบนอ่างอาบน้ำแล้วเปิดน้ำอุ่นให้เต็ม

"จะอายทำไม มากกว่านี้ก็ทำมาแล้ว" เขาเอ่ยก่อนจะเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วปล่อยให้ภรรยาสาวอาบน้ำอยู่ในนั้นเงียบๆ คนเดียว 

แล้วเขาก็ออกมาคุยธุระกับคนสนิทที่ริมระเบียงห้องนอนเงียบๆ ไม่ให้ภรรยารู้เรื่อง

[จัดการปิดปากเรียบร้อยแล้วครับ] 

"อืม ดีมาก" 

ที่บอกว่าปิดปากก็คือคนในบ้านนี้นี่แหละเพราะก่อนหน้าที่จะแต่งงานกับลิเดียเขาก็มีฮาเร็มส่วนตัวแต่อยู่บ้านคนละหลังในพื้นที่นี้แต่ทว่าฉีกสัญญาออกไปหมดแล้วและสั่งคนในบ้านเงียบปากให้สนิทเพราะเขาไม่อยากให้ลิเดียไม่ไว้วางใจและรังเกียจ

ก่อนหน้านี้เขาจะมีอะไรกับใครมันก็ไม่ผิดหรอก แต่ทว่าพอแต่งงานแล้วถึงเขาจะไม่ใช่คนดีแต่ก็ใช่ว่าจะอยากมีเล็กมีน้อยมาให้ภรรยาและลูกชายในอนาคตช้ำใจ 

สักพักใหญ่ๆ เธอก็เดินออกมาจากห้องน้ำเมื่อทำธุระส่วนตัวเสร็จสะอาดเรียบร้อยทว่าก็บังเอิญได้ยินสามีพูดอะไรบางอย่างแล้วก็วางสายไป

"เรื่องอะไรปิดบังนะ.." เธอพึมพำเพราะระหว่างที่เธออาบน้ำเสร็จแล้วออกมาเธอก็ได้ยินแค่ว่าเขามีเรื่องปิดบงเท่านั้น ช่างเถอะ ไปเปลี่ยนชุดดีกว่า

"หนาวมากรึเปล่า" เมื่อนั่งรถออกมามาจากบ้านเขา ไม่สิ ต้องเรียกว่าคฤหาสน์แต่มันน่ากลัวมากเหมือนในหนังลึกลับภาพยนตร์ต่างประเทศเพราะมันเป็นโทนสีดำเข้มและสีเทาแม้กระทั่งพื้นห้องก็ยังเป็นกระเบื้องสีเทาจนดูลึกลับน่ากลัวมากกว่าน่าอยู

"ก็นิดหน่อยค่ะ" ตอนนี้เธอก็สวมเสื้อโค้ทตัวใหญนะแต่ก็หนาวอยู่ดี ทว่าระหว่างที่เขาถามเธอเขาก็หยิบเสื้ออีกตัวมาคุมให้เธอแล้วก็นั่งเงียบๆ ไม่พูดไม่จาเอาแต่เทรดหุ้นในไอแพดอย่างตั้งอกตั้งใจ

"ขอบคุณค่ะ" เธอยิ้มบางๆ แล้วเอ่ยขอบคุณก่อนจะนั่งเงียบๆ จนกว่าจะถึงที่หมายที่เขาบอกเอาไว้

"กลัวเหรอ? แม่ฉันใจดีหรอกหน่า" เขาจับมือบางเดินเข้าไปในบ้านที่ใหญ่ไม่ต่างกันกับบ้านของเขา

"ก็กลัวนิดหน่อยค่ะ" ยิ่งรู้ว่าตัวเองได้สามีไม่ธรรมดาและยังแต่งเข้ามาเป็นสะใภ้ตระกูลมาเฟีย พ่อแม่ของเขาจะขนาดไหนกัน คงไม่มีศึกแม่ผัวลูกสะใภ้หรอกนะเพราะถ้าเป็นแบบนั้นเธอต้องแย่คูณสองแน่ๆ เพราะสามีก็ต้องเข้าข้างแม่ของเขาอยู่แล้ว

"เข้ามาสิ จะยืนอยู่ตรงนั้นอีกนานมั้ย.." ว่าแล้วน้ำเสียงราบเรียบเย็นชาไม่ต่างจากสามีเธอสักเท่าไหร่ก็เอ่ยขึ้นในขณะที่เธอและสามีเดินเข้ามาในบ้าน ท่านก็นั่งอ่านข่าวในมือถืออยู่

"สะสวัสดีค่ะ" เธอเอ่ยเสียงแผ่วก้มหน้าหงุดเพราะกลัวว่าคนตรงหน้าจะไม่ชอบเธอเพราะจริงๆ แล้วแม้แต่งงานแต่งเธอท่านก็ไม่ได้มาร่วมงานด้วย น่าจะไม่ชอบลูกสะใภ้ที่มีแค่ตัวอย่างเธอนั่นแหละ

"มานั่งข้างๆ" ท่านตบเบาๆ ลงบนโซฟาข้างๆ ท่านด้วยในหน้านิ่งๆ ครอบครัวนี้เหมือนกันไปซะทุกอย่าง

"ค่ะ.."

"อายุเท่าไหร่หล่ะเรา" พอจะรู้ประวัติเด็กคนนี้มาบ้างแต่ใช่ว่าจะไม่ชอบอะไรหรือดูถูกคนแต่ก็แค่อยากรู้ด้วยตัวเอง เด็กสาวตัวเล็กๆ ที่ถูกเลี้ยงโดยแม่นมไม่ได้รับความรักจากพ่อคนเดียวที่เหลืออยู่ หนำซ้ำที่ผ่านมาก็ยังใช้ชีวิตคนเดียวราวกับไม่ใช่ลูกเศรษฐีก็น่าสงสารไม่น้อย

"18 ย่าง 19 แล้วค่ะ หนูเพิ่งเรียนจบมัธยมค่ะมาดามลอร่า" เธอตอบด้วยท่าทีนอบน้อมเพราะถูกเลี้ยงมาให้รู้จักเคารพผู้ใหญ่และไม่ก้าวร้าว

"ทำเรื่องเรียนต่อรึยังหล่ะ" ก็น่าสงสารอยู่หรอกที่ถูกผู้เป็นบิดาขายเพราะเห็นแก่เงิน

"ยังค่ะ"

"ทำอาหารเป็นรึเปล่า ฉันอยากได้ลูกสะใภ้ที่ดูแลลูกชายฉันได้ไม่ใช่ใช้เงินไปวันๆ"

"ก็นิดหน่อยค่ะ คือหนูคิดไว้ว่าจะเรียนต่อด้านอาหารอยู่แล้วค่ะ ศึกษามาบ้างค่ะ" เธอคิดว่าอนาคตอยากมีร้านอาหารและเบเกอรี่เป็นของตัวเองเพราะมันเป็นสิ่งที่เธอฝันไว้ตั้งแต่เด็กๆ