EP01 โตเป็นสาว

ตึก ตึก ตึก 

เสียงรองเท้าหนังราคาแพงกระทบพื้นห้องอาหารเดินเข้ามาด้วยท่าทีน่าเกรงขามทำให้ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบฉับพลับ ลีอันโดรมาเฟียหนุ่มเชื้อสายสเปนนั่งลงบนเก้าอี้โต๊ะอาหารโดยข้างกายมีบอดี้การ์ดตัวใหญหน้าดุยืนอยู่ข้างหลังโดยที่มีปืนติดตัวไว้อย่างเปิดเผย

ดวงตาเฉียบคมน่ากลัวเหลือบไปมองว่าที่เจ้าสาวของตัวเองด้วยแววตาเย็นชาก่อนจะหัวเราะเบาๆ ในลำคอเมื่อเห็นรอยนิ้วมือประดับอยู่บนแก้มนวล

หึ สร้างภาพสินะ 

ใครจะคิดว่าเจ้าสัวบุรินทร์ที่ใครๆ ต่างนับหน้าถือตาและยกย่องชื่นชม รักครอบครัวไม่คิดมีภรรยาเล็กภรรยาน้อยมาให้ลูกเมียช้ำใจ บัดนี้แค่สร้างภาพบังคับลูกสาวตบตีทำร้ายเพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง

เขาละสายตาจากดวงหน้าหวานที่เฝ้าคิดถึง ใบหน้าที่ตกหลุมรักตั้งแต่แรกเจอ จะเติบโตเป็นสาวสวยสพรั่งและงดงามถึงปานนี้ ยิ่งคิดยิ่งอยากครอบครองแต่เพียงผู้เดียวใจจะขาด

"สินสอด 500 ล้านพอมั้ยครับ" เขาเอ่ยถามเสียงเรียบนิ่งก่อนจะหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นว่า ว่าที่พ่อตากำลังตกใจกับจำนวนที่เขาเสนอออกไป

"หลังจากที่ลิเดียแต่งงานมาเป็นภรรยาผม พวกคุณไม่มีสิทธิ์ในตัวเธออีก ตกลงมั้ยครับ" ยิ่งรู้มาว่าชีวิตเธอน่าสงสารก็ยิ่งอยากเลื่อนงานแต่งเข้ามาเป็นเดือนนี้หลังจากฤกษ์เดือนหน้า

"ครับ"

"ป๊า!" ธันวาเอ่ยแต่ทว่าผู้เป็นบิดากลับทำหน้าเฉยเมย

ร่างเล็กแทบร้องไห้ออกมาอยู่รอมร่อเมื่อเธอมีค่าแค่เงินตรา เพียงแค่เขาเสนอเงินมา ป๊าเธอก็รับข้อเสนอแต่โดยเร็วแทบไม่ต้องคิดว่าหากเธอไปอยู่กับคนแบบนั้นแล้วเธอจะมีความสุขจริงๆ 

"ตกลงมั้ยสาวน้อย? แต่ฉันแต่งงานไปแล้วฉันไม่กลับมาที่นี่อีก" เขาหันมาถามเธอเธอจึงเม้มปากแน่นเพียงครู่แล้วพยักหน้าเบาๆ ในเมื่อเขาอยากขับไล่ในส่งเธออยู่แล้วเธอก็จะไป ไปแล้วไม่ต้องกลับ ในเมื่อพ่อไม่เห็นค่า หน้าตาแม่ก็ไม่เคยเห็นไม่มีแม้กระทั่งรูปถ่าย ชีวิตนี้เธอก็ไม่มีใครอยู่แล้ว ไปตายเอาดาบหน้าก็แล้วกัน หวังว่าที่นั่นคงไม่มีใครใจร้ายกับเธอหรอกนะ

.

เพียงไม่นานทุกอย่างก็ราบลื่น งานแต่งก็ผ่านพ้นไปเมื่อวาน วันนี้เธอจึงมาลาพี่ชายและผู้เป็นน้าสาวด้วยใบหน้าเศร้าสร้อยเพราะคงไม่ได้เจอหน้ากันอีกแล้วหล่ะ ชีวิตเธอเหมือนเริ่มต้นใหม่หมดทุกอย่าง ภาษาสเปนก็ไม่ได้ มีเพียงภาษาอังกฤษเท่านั้นที่เธอสามารถสื่อสารเข้าใจภาษาของสามีหมาดๆ ของเธอ

"ขอบคุณนะคะที่เลี้ยงหนูมา ขอบคุณนะคะพี่ธันที่รักและเป็นห่วงหนูมาโดยตลอด ถ้ามีโอกาสเราคงจะได้เจอกันสักวันนะคะ" เธอเอ่ยเสียงสั่นก่อนจะสวมกอดน้าสาวแน่นก่อนจะค่อยๆ ผละออกไปกอดพี่ชายครั้งสุดท้าย

"ฮรึก ไว้น้าจะหาโอกาสบินไปเยี่ยมนะ" วิราวรรณเอ่ยเสียงสั่นเครือเพราะเธอรักลิเดียเหมือนลูกแท้ๆ จะร้องไห้ก็ไม่แปลกเพราะไม่รู้ว่านอกจากวันนี้แล้วเธอจะได้เจอลิเดียอีกรึเปล่า เธอหวังแค่ว่าผู้ชายคนนั้นจะรักและดูแลลิเดียจริงๆ 

"พี่จะรีบตามไปหานะ ไม่ต้องร้องเดี๋ยวไม่สวย" ธันวาเอ่ยแต่ทว่าตัวเองก็ขอบตาแดงไม่ต่างกัน

จากนั้นเธอก็ล่ำลาและเกิดออกมาด้วยความในเสียแต่ทว่าเมื่อมาถึงผู้เป็นบิดานั่งอ่านหนังสือพิมพ์ด้วยท่าทีสบายใจ เธอมองครู่เดียวแล้วเดินผ่านออกไปเพราะเขาคงไม่อยากเห็นหน้าเธอ ก็แหงหล่ะได้เงินไปเยอะเลยนิเนอะ

เธอลาออกจากโรงเรียนและลาเฟรย่าเพื่อนสนิทเพียงคนเดียว ต่อไปนี้คงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว ใจหายชะมัดเลย

.

"ฮรึก แม่ไปพักผ่อนก่อนนะ" วิราวรรณปรายตามองสามีด้วยความไม่พอใจก่อนจะเอ่ยบอกลูกชายเสียงสั่นแล้วเดินขึ้นห้องไปเพราะยังทำใจไม่ได้ที่จะต้องปล่อยลิเดียออกไปจากอ้อมอกเพียงคนเดียว ลิเดียยังเด็กและยังไม่รู้จักใครเลยแม้แต่น้อย ไปอยู่ต่างที่ต่างเมืองแน่นอนว่าคงร้องไห้ไม่หยุดแน่นอน ไปในที่ไม่มีใครที่รู้จักไปอยู่กับสามีที่ไม่เคยทำความรู้จักนิสัยใจคอกันเลยสักครั้ง ขอเถอะอย่าให้คนทางนั้นใจร้ายกับลิเดียเลย

แบบนี้จะไม่ให้เธอเป็นห่วงได้ยังไง

.

"กว่าจะมาได้.." น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยถามภรรยาสาวหมาดๆ ที่ตอนนี้นิ่งเงียบอยู่ข้างกายราวกับไม่ได้เอาปากมาด้วยจนเขาเริ่มที่จะมีน้ำโห จะกลัวอะไรนักหนาก็ไม่รู้

"ค่ะ พะพอดีว่าลาคุณน้านานหน่อยค่ะ" เธอตอบเสียงแผ่วไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าเขา เธอกลัวจะเผลอทำอะไรที่ไม่ถูกใจเขาเพราะเราสองคนต่างเพิ่งรู้จักกันได้ไม่ถึงอาทิตย์และมาตกลงแต่งงานกันแบบนี้ อีกอย่างเขาเป็นมาเฟียเธอก็เพิ่งรู้วันแต่งงานแต่ก็พอจะเดาได้ตั้งนานแล้วแหละเพราะเขามีลูกน้องและยังน่ากลัวมากๆ อีกด้วย

"อืม" เขาตอบแค่นั้นก่อนจะรวบเอวบางเข้ามาแนบชิดจนเธอตกใจเพราะการกระทำของเขา

"อ๊ะ!" 

"กลัวเหรอ จะกลัวทำไม กลับไปก็ต้องนอนด้วยกันอยู่แล้ว" เขาตอบเสียงราบเรียบแต่ก็แอบยกยิ้มมุมปากด้วยความเอ็นดูเมื่อยัยตัวเล็กมีอาการกลัวเขามากขนาดนี้

"..."

"แม่บอกว่าอยากอุ้มหลานแล้ว ฉันอยากมีลูกเลย หวังว่าเธอจะไม่ขัดนะใจนะ" เขาเอ่ยเสียงเรียบไม่ได้ปรายตามองเธอเลยแม้แต่น้อยแต่ทว่ามือก็กอดรัดเอวคอดกิ่วเข้ามาแนบชิดมากกว่าเดิม

เมื่อมาถึงสนามบินก็อดใจเสียไม่ได้เพราะเธออยู่ที่นี่มาตั้งสิบเก้าปี วันนี้กลับต้องจากบ้านเกิดตัวเองไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ไกลถึงสเปนและสร้างครอบครัวที่นั่น

"เดินไปกับแดเนียลไปก่อน ฉันไปคุยธุระกับครูซก่อนเดี๋ยวตามไป" เขาหันมาบอกเธอซึ่งเธอก็พยักหน้าพร้อมกับยิ้มบางๆ แล้วเดินตามคนที่ชื่อแดเนียลไปอย่างว่าง่าย

"เคลียร์ทางที่นั่นเรียบร้อยแล้วใช่มั้ย" 

[ครับ รับรองว่านายหญิงไม่รู้เรื่องนี้แน่นอน] 

"อืม อย่าให้พลาด" 

[ครับ]