Chapter 1 ความมืดมนของชีวิต

Chapter 1

ความมืดมนของชีวิต

ณ นิวยอร์ก สหรัฐอเมริกา

ปังงงงง

เพียงกระสุนนัดเดียวจากคู่ต่อสู้ก็ทำให้ชีวิตของไบรอันมืดมนลงตลอดกาล ร่างสูงของมาเฟียหนุ่มล้มลงบนพื้นพร้อมกับบอดี้การ์ดที่พยายามจะเข้ามาช่วยชีวิต

“คุณไบรอัน! คุณไบรอัน! ไอ้เลวเอ๊ย!”

ได้แต่สบถด่าแล้วยิงสวนก่อนที่จะรีบพาตัวเจ้านายหนุ่มขึ้นรถและไปรักษายังโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง

ณ บริษัทการเงินเล็กๆแห่งหนึ่งในอเมริกา

พนักงานสาวชาวไทยตัวน้อย ‘เอมิกา’ อายุยี่สิบห้าปี เธอเรียนจบมหาวิทยาลัยในอเมริกาในคณะบริหารธุรกิจ สาขาการเงิน คนตัวเล็กกำลังนั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะของตัวเอง ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

มาเรียนที่นี่ได้เพราะพ่อส่งเสียให้มาเรียนโดยใช้เงินก้อนสุดท้ายของบ้านที่มีอัดฉีดให้เธอได้มีอนาคตที่ดี แม้คนตัวเล็กจะพยายามส่งเงินให้ที่บ้านประคองธุรกิจไม่ให้ล้มละลายแต่ก็ไม่อาจทำได้ ตอนนี้บ้านของเธอโดนฟ้องล้มละลายทั้งยังเป็นหนี้อีรุงตุงนัง

“เฮ้อ”

ได้แต่มองหน้าจอคอมพลางลอบถอนหายใจ เงินเดือนออกสิ้นเดือนนี้ก็ต้องส่งเงินกลับไทย เธอจะส่งพ่อกลับไปอยู่บ้านสวนที่ต่างจังหวัดและปล่อยคฤหาสน์หลังใหญ่ในกรุงเทพมหานครให้โดนธนาคารยึดขายทอดตลาดไปซะ

หลังเลิกงาน

เอมิกานัดพบกับเพื่อนที่เป็นคนดัง เธอเป็นทั้งนางแบบและอินฟลูเอ็นเซอร์แถมยังมีแบรนด์เครื่องสำอางเป็นของตัวเองอีก เรียกได้ว่าเป็นเพื่อนสาวที่ทั้งสวยทั้งเพอร์เฟค

“เป็นอะไรไปยัยเอมี่ ทำหน้าอย่างกับเบื่อโลก”

เพื่อนนางแบบสาวแสนสวย ‘ลูก้า’ เอ่ยถามพร้อมกับคนน้ำปั่นสตรอเบอรี่ของตัวเองไปด้วย สองสาวนั่งกันอยู่ในคาเฟ่ต์และดื่มน้ำผลไม้

“ก็พ่อที่ไทยน่ะสิลูก้า กำลังมีปัญหาใหญ่เรื่องหนี้สิน เดี๋ยวก็ต้องส่งเงินกลับไปอีกแล้วไม่รู้ว่าพ่อจะรับไหวไหมกับสถานการณ์ที่เคร่งเครียดขนาดนี้”

“ทำไมจะรับไม่ไหวล่ะ....คุณลุงเป็นพ่อคนแล้วทำใจส่งแกมาเรียนไกลบ้านไกลเมืองได้ขนาดนี้ เรื่องธุรกิจล้มละลายคงเตรียมใจเอาไว้อยู่แล้วแหละ”

“อือ แต่ลำพังเงินเดือนที่ได้ไม่รู้จะพอสำหรับหนี้เล็กหนี้น้อยหรือเปล่า อยากมีรายได้เสริม”

“รายได้เสริมเหรอ...ที่จริงพี่ชายฉันรับสมัครแม่บ้านอยู่นะยัยเอมี่”

“หืม แม่บ้านงั้นเหรอ..”

คนตัวเล็ก ผิวขาว ตาคม ผมยาวสีดำขลับถูกปล่อยสยายเต็มหลังเอ่ยถามเพื่อนรักไปอย่างรู้สึกสนใจ ได้ยินมาว่าพี่ของลูก้ามีอิทธิพลมากมายแถมยังมีเงินและรวยมากอีก

“อื้ม แต่ไม่ใช่แม่บ้านอย่างที่แกคิดหรอกนะ...แกคงเคยรู้เกี่ยวกับเรื่องอิทธิพลของพี่ชายฉันใช่ไหม”

ลูก้าสาวมั่นตัวสูงโปร่งในชุดเดรสสีแดง ผิวขาวขับกับหน้าคมสวยของสาวมั่นชาวอเมริกันเอ่ยปากคุยกับเพื่อนรัก ก่อนหน้านี้เธอไม่เคยเล่าเรื่องของพี่ชายให้เพื่อนรักได้ฟังเลย

“พอจะเคยได้ยินมาบ้าง แล้วที่บอกว่าไม่ธรรมดานี่คือยังไง”

“แม่บ้านมาเฟีย...ทุกอย่างเป็นความลับ จะสามารถทำงานประจำได้แล้วก็ไปรับงานตอนช่วงกลางคืนได้อีก”

“งานกลางคืนเนี่ยนะ...”

“อืม แกสนใจไหมล่ะฉันจะบอกพี่ชายให้”

“เงินดีใช่ไหมลูก้า...แกคงรู้นะว่าฉันจำเป็นเรื่องนี้”

“แน่นอนอยู่แล้ว...พี่ลูคัสไม่เคยจ้างใครถูกๆหรอก เพราะทุกอย่างมีราคาต้องจ่าย พี่บอกไว้อย่างนั้น”

“งั้นฉันขอฝากแกหน่อยนะเรื่องนี้...เดือดร้อนมากจริงๆ”

หญิงสาวตัดสินใจขอความช่วยเหลือจากเพื่อนทั้งที่รู้ว่างานนี้คงไม่ธรรมดา จะมีงานแม่บ้านที่ไหนเงินดีขนาดนั้นล่ะ

ณ คฤหาสน์สุดหรูของลูคัส

‘ลูคัส’ ชายหนุ่มร่างสูงกว่าร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตร อายุสามสิบสามปีนั่งทำงานอยู่ภายในห้องทำงานโดยน้องสาวแจ้งว่ามีเพื่อนต้องการจะมาทำงานเป็นแม่บ้านที่นี่

ลูคัสตัดสินใจรับเพราะเห็นว่าเป็นเพื่อนของน้องสาวและสั่งให้คนเทรนงาน ทั้งยังย้ำว่าห้ามนำความลับอะไรก็แล้วแต่ของคฤหาสน์ไปเผยแพร่ให้ใครได้ฟังที่ไหน

แน่นอนว่าหญิงสาวที่จะตัดสินใจมาทำงานที่นี่ก็ต้องยอมรับอยู่แล้วในข้อเสนอนี้

เอมิกาทำงานภายในคฤหาสน์ช่วงกลางคืน เธอมีเวลานอนแค่เพียงสามชั่วโมงเท่านั้นก็ต้องไปทำงานต่อโดยงานที่บริษัทการเงินซึ่งเป็นงานประจำเริ่มทำที่เก้าโมงเช้าและเลิกหกโมงเย็น พอช่วงสองทุ่มเธอก็ไปเริ่มงานที่คฤหาสน์และเลิกงานในตอนตีห้า กว่าจะเดินทางกลับจากคฤหาสน์จนถึงห้องนอนอาบน้ำนอนอีกก็มีเวลาไม่มากนัก แต่ยังโชคดีที่ได้นอนสามชั่วโมง

เอมิกาปัดกวาดเช็ดถูบางส่วน งานแม่บ้านกลางคืนที่จริงไม่ได้เน้นหนักไปทางงานบ้านแต่ที่ถูกว่าจ้างก็เพราะว่าไม่อยากให้ช่วงเวลากลางคืนภายในบ้านนั้นเงียบงันเกินไป

ลูคัสมีปมกับความเงียบเพราะโตมากับน้องสาวเพียงสองคน ต้องการให้คฤหาสน์นี้คึกคักทั้งวันทั้งคืนและมีผู้คนอยู่ตลอดเวลาแม้ว่าจะต้องใช้เวลาจ้างแม่บ้านกลางคืนรวมทั้งเปิดไฟทั่วคฤหาสน์เลยก็ตาม

ที่สำคัญงานนี้ก็เหมือนกับการช่วยเฝ้าคฤหาสน์ไปในตัวแม้ว่าภายนอกจะมียามและบอดี้การ์ดล้อมอยู่มากมาย

ติ๊ง

เสียงกริ่งเรียกให้เข้ามาภายในห้องทำงานดังขึ้น เอมิกาที่กำลังปัดกวาดรูปภาพโรมันราคาแพงเดินไปยังห้องทำงานชั้นสองของลูคัสในทันที

เขาแค่รู้เพียงว่าเพื่อนของน้องสาวมาทำงานหารายได้เสริมแต่ไม่เคยเจอและไม่เคยพูดคุยด้วยเลยสักครั้ง เพียงแค่ให้คนเก่าจัดการเทรนงานให้ก่อนที่เธอคนนั้นจะลาออกไปเป็นแม่บ้านเต็มตัวเพื่อเลี้ยงลูก

“คุณลูคัสมีอะไรจะใช้ดิฉันเหรอคะ”

ร่างสวยของสาวไทยตัวเล็กเดินย่างกายเข้ามาภายในห้องทำงานของมาเฟียหนุ่มพร้อมกับสอบถามความต้องการ เพียงเงยหน้ามองดวงหน้าสวยนั้นใจของลูคัสก็รู้สึกเหมือนติดขัดไปแป๊บนึงแต่ก็รีบเรียกสติตัวเองและพูดสิ่งที่ต้องการออกไป

“ต้องการกาแฟสักแก้ว...พอดีช่วงนี้ฉันทำงานล่วงเวลา”

เอ่ยบอกไปแบบนั้น

“ได้ค่ะ...รอสักครู่นะคะเดี๋ยวฉันจะไปนำกาแฟมาให้คุณ”

สาวไทยตัวเล็กเอ่ยพูดคุยกับเจ้านายหนุ่มเป็นภาษาอังกฤษ แม้จะเป็นถึงเพื่อนน้องสาวแต่ก็ไม่เคยคิดใช้สถานะนี้ก้าวก่ายลูคัสเลยแม้แต่น้อย

มาเฟียร้ายมองตามแผ่นหลังเล็กกับสะโพกผายนั้นไปอย่างหลงใหล...เธอเป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์ เห็นหน้าครั้งเดียวก็รู้สึกอยากชิดใกล้

“ยัยลูก้าไม่เห็นบอกว่าเพื่อนที่จะมาสมัครงานสวยขนาดนี้”

จ้องมองตามแผ่นหลังนั้นไปอย่างรู้สึกอยากจะให้เธอเป็นมากกว่าแม่บ้านยามกลางคืน

ณ คฤหาสน์ของไบรอัน

ร่างสูงนอนอยู่บนเตียงพร้อมกับมีผ้าก๊อซสีขาวปิดตาไว้ทั้งสองข้าง มาเฟียหนุ่มทายาทคนเล็กของตระกูลเบอริอันต์ ‘ไบรอัน บรมภูมิ เบอริอันต์’ อายุยี่สิบห้าปี

เขานอนแน่นิ่ง เหตุเกิดจากการประทะกับแก๊งค์มาเฟียคู่อริที่เป็นคู่ปรับแสนเกลียดกันมานาน ‘ลูคัส’ สะเก็ดจากลูกกระสุนในครั้งนี้ทำใหไบรอันสูญเสียการมองเห็นไปโดยคงจะใช้เวลานานในการรักษานานพอสมควร โชคดีที่ยังมีมีความหวังว่าจะกลับมามองเห็นได้แม้ว่าตอนนี้มันจะเลือนลางมากก็ตาม

“พี่จะไปจัดการมัน”

‘บริกซ์ตั้น’ ผู้เป็นพี่ชายได้แต่มองน้องที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงด้วยความเศร้าโศกและแค้นใจ ลูคัสเป็นคู่ปรับกับตระกูลมาเฟียของเขามานาน ทั้งการปะทะมากมายและยังแย่งลูกค้าอาวุธที่ทำการค้ากันอยู่อีก

“ไม่เป็นไรหรอกพี่บริกซ์...มันอาจถึงคราวของผมแล้วก็ได้”

“ใจเย็นนะคะพี่บริกซ์...ไบรอันต้องสู้นะ หมอบอกว่าสามารถรักษาให้หายได้แต่อาจจะใช้เวลาสักหน่อย ยังไงต้องกลับมาหายดีอย่างแน่นอน”

เพียงฟ้าภรรยาของผู้เป็นพี่ชายซึ่งอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเขาเอ่ยบอกเพื่อให้มีความหวัง

“ฉันปล่อยให้มันเป็นอย่างที่ควรจะเป็นแล้วล่ะเพียงฟ้า หายก็หายไม่หายก็ไม่เป็นไร"

ความรู้สึกในตอนนี้คือเขาไม่ได้มีความหวังอยากจะใช้ชีวิตอะไรแล้ว แฟนสาวที่รักที่สุดอย่างซีเวียก็เสียชีวิตลงไปเมื่อประมาณสองปีที่แล้วโดยเงื้อมมือของลูคัสที่เข้ามาทำร้าย ซึ่งตอนนั้นไบรอันเพิ่งจะเรียนจบและไม่ได้คิดจะเข้ามาทำทางด้านการค้าอาวุธกับงานสายมืดร่วมกับพี่ชายเลย

แต่เพราะความแค้นในตอนนั้นทำให้เขาตัดสินใจตบเท้าเดินเข้าวงการนี้กับพี่ชายโดยเป็นธุรกิจที่ทำสืบทอดกันมาตั้งแต่ต้นตระกูล ยิ่งพอพี่ชายอย่างบริกซ์ตั้นมีลูกแฝดกับเพียงฟ้าเขาก็รับหน้าที่แทนพี่เกือบทั้งหมด

และในวันที่พลาดพลั้งไป...ตอนนี้ไบรอันมีแต่ความเลือนราง แม้แต่แสงของอาทิตย์อัสดงก็ยังมองไม่เห็น

“จะพยายามรักษาตัวเอง...แต่ผมบอกตามตรงเลยนะพี่บริกซ์ ผมไม่อยากมีแม้แต่ชีวิตจะอยู่ต่อ...”

ชีวิตของเขาในตอนนี้ไม่มีอะไรดีเลย ทำงานกลับบ้านนอนแถมยังต้องทะเลาะวิวาทกับพวกแก๊งค์มาเฟียคู่อริ ทั้งเรื่องผลประโยชน์ที่ไม่ลงตัวและลูกค้าที่แย่งตัวกัน

แถมคนที่เขารักและอยากจะสร้างครอบครัวด้วยแฟนสาวอย่างซีเวียก็จบชีวิตลง เขาไม่สามารถเรียกร้องความยุติธรรมให้เธอได้เลย

“แกต้องมีชีวิตอยู่สิ...ยังมีหลานแฝดทั้งสองคนรักแกมาก ในอนาคตแกก็ต้องมีลูกมีเมียนะเว้ยไบรอัน”

“หึ...หัวใจผมมันว่างเปล่าพี่ ว่างเปล่าเกินไปไม่อยากจะมีใครอยู่แล้วในชีวิตตอนนี้”

ได้แต่พูดแล้วแค่นหัวเราะสมเพชตัวเองที่มีชีวิตแบบนี้

เพียงฟ้ากับบริกซ์ตั้นได้มองหน้ากันอย่างเป็นกังวล

“นี่ก็เย็นมากแล้วพวกพี่ออกไปทานข้าวกันเถอะ ผมขอนอนคนเดียวเงียบๆคิดอะไรเพลินๆซักแป๊บ"

“อืม...เดี๋ยวพี่จะมาเยี่ยมใหม่”

บริกซ์ตั้นสินใจโอบไหล่ภรรยาสาวแล้วพาเดินออกมานอกห้องพร้อมกับหันไปมองบอดี้การ์ดที่เฝ้าอยู่หน้าห้อง

“เจเรมี่...เฝ้าน้องกูให้ดีๆนะ ห้ามให้ไบรอันเครียดหรือคิดสั้นเด็ดขาด”

“ครับนาย"

เจเรมี่บอดี้การ์ดหนุ่มที่อยู่คู่กับตระกูลมานานขานรับ ร่างแกร่งโอบไหล่ภรรยาสาวลงเดินไปข้างล่างเพื่อที่จะเดินทางกลับไปยังคฤหาสน์ของตัวเอง ซึ่งเป็นคฤหาสน์เก่าแก่ที่อยู่กันมาตั้งแต่ต้นตระกูล ส่วนที่นี่คือคฤหาสน์ของไบรอันที่สร้างเพิ่มขึ้นมาหลังจากพี่ชายแต่งงานมีครอบครัว

“ไบรอันดูสิ้นหวังมาก...เราจะจะทำยังไงกันดีคะพี่บริกซ์”

“นี่ก็ผ่านมาสองปีกว่าแล้วแต่มันยังไม่ลืมแฟนเก่ามันเลย พี่กลัวน้องชายจะคิดสั้น”

“ซีเวียจากไปนานแล้ว...ไบรอันก็ยังลืมไม่ได้ แต่ชีวิตของไบรอันควรจะไปต่อนะคะ ถ้าซีเวียรู้ว่าเขาไม่สามารถมูฟออนได้คงจะเสียใจมาก”

หน้าสวยของเพียงฟ้าแม่ลูกสองมีความกังวล นึกถึงเหตุการณ์ในครั้งนั้นที่เธอเห็นซีเวียเพื่อนรักต้องตายลงต่อหน้าต่อตามันก็รู้สึกบีบหัวใจอยู่ไม่น้อย

“เพียงฟ้า”

“อะไรคะ?"

ร่างเล็กเอ่ยขานรับเมื่อจู่จู่สามีก็เรียกชื่อเธอขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

“ที่เมืองไทย...ผู้ชายคนนั้นที่เข้ามาขอยืมเงินจากพี่ เธอจำได้ไหม"

เพียงฟ้าพยายามครุ่นคิดว่าบริกซ์ตั้นหมายถึงใคร

“อ๋อ..คุณอาอธิป มีอะไรหรือเปล่าคะ?”

“สรุปแล้วไม่มีเงินคืนพี่ใช่ไหม แล้วธุรกิจที่เมืองไทยก็กำลังจะล้มละลายถูกหรือเปล่า”

“ใช่ค่ะ...ขอโทษนะคะที่ไม่สามารถบีบให้คุณอาเอาเงินมาคืนพี่ได้ หนูไม่น่าเป็นคนนำเรื่องนี้มาทำให้พี่ลำบากใจเลย”

ร่างเล็กพูดเสียงเศร้า เพราะเป็นคุณอาที่สนิทกับพ่อของเธอเธอจึงคุยกับบริกซ์ตั้นให้คุณอาท่านนั้นยืมเงินไปถึงสิบล้านบาทด้วยกัน ที่สำคัญเธอเองก็เคยสนิทกับลูกสาวของคุณอาด้วย มาเรียนที่อเมริกาเหมือนกันแต่เรียนคนละที่ทำให้ไม่ได้เจอกัน

“มีลูกสาวเรียนอยู่ที่อเมริกาใช่ไหมคุณอาอธิปอะไรนั่นน่ะ"

“ใช่ค่ะ...ยัยเอมี่เองก็เป็นเพื่อนของฟ้าด้วย"

“ดี งั้นฟ้าไปบอกกับคุณอธิปทีว่าพี่ต้องการลูกสาวให้มาอยู่ดูแลไบรอันในช่วงที่ป่วย”

“เอ๋...แต่ว่า แต่ว่ายัยเอมี่มีงานทำแล้วนะคะไม่รู้ว่าจะมาช่วยงานตรงนี้ได้หรือเปล่า”

“ก็ในเมื่อไม่มีสิบล้านบาทมาคืน งั้นก็มาทำงานใช้หนี้แล้วกัน"

เขาเป็นห่วงน้องชายกลัวว่าไบรอันจะคิดสั้นดังนั้นจึงคิดจะเอาผู้หญิงมาอยู่ใกล้ชิด อย่างน้อยก็อาจจะทำให้ลืมซีเวียและความโศกเศร้าบ้าง

“มันจะดีจริงๆเหรอคะ...”

เพียงฟ้ารู้สึกหวั่นใจ ไม่รู้ว่าคุณอากับเอมี่เพื่อนสาวจะยอมหรือเปล่า แต่ในเมื่อเป็นหนี้สามีเธอถึงสิบล้านบาทอย่างไรก็คงจะต้องแกมบังคับกันบ้างล่ะว่าต้องมาทำงานใช้หนี้

“ดีสิ...ไบรอันมันจะได้มีคนดูแล”