03 เสือผู้หญิง

มหาวิทยาลัย

"ห๊ะ!?"

"พวกแกจะเสียงดังนะทำไมเนี่ย คนมองกันหมดแล้ว" วันใหม่ข่มเสียงปรามเพื่อนๆ

"นะ นี่แกมีอะไรกับพะ พี่คินเหรอวันใหม่"

"อื้ม...ก็เมื่อคืนก่อนนั่นแหละที่เมาน่ะ ฉันจะกลับไปที่รถใครก็ไม่รู้เอาเหล้าให้ฉันกิน จากนั้นฉันก็รู้สึกร้อนวูบวาบแล้วก็...อย่างที่เล่านั่นแหละ"

"เวรแล้วไง แล้วนี่พี่คินได้ป้องกันหรือเปล่า แกกินยาคุมหรือยัง"

"กินแล้ว" วันใหม่พยักหน้าตอบรับ

"เฮ้อ...ฉันได้ยินมาว่ารายนั้นน่ะเสือผู้หญิง ฉันว่าแกอย่าเข้าไปยุ่งวุ่นวายจะดีกว่า มันพลาดแล้วก็ถือว่าพลาดไป"

ใครต่อใครก็ได้ยินถึงกิตติศักดิ์ความเจ้าชู้ของภาคิน ผู้หญิงหลายๆ คนก็ยังอยากที่จะเข้าหา เพราะภาคินมีหมดแล้วทุกอย่าง คนรวยแถมยังหล่ออีกต่างหากใครจะไม่อยากเข้าหาบ้างล่ะ

แต่ใครก็ยังไม่รู้ลึกไปว่า วันใหม่เธออาศัยอยู่บ้านเดียวกับภาคิน และเธอก็เป็นเด็กกำพร้าที่ถูกครอบครัวของภาคินรับเลี้ยงมาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว เธอไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังเลย

จะบอกให้เธออยู่ห่างก็คงจะไม่ได้ เพราะยังไงเธอก็ต้องเห็นหน้าภาคินทุกวันอยู่แล้ว

"พี่ชายของฉันเคยเล่าให้ฟังว่า สมัยที่พี่คินยังเรียนอยู่มหาวิทยาลัย แกฮอตมากเลยนะ แต่ฉันจำได้ว่าพี่คินมีฝาแฝดนี่นา เห็นว่าหน้าตาเหมือนกันจนแทบแยกไม่ออก"

"....." เรื่องนี้วันใหม่เธอก็รู้ดี หลายคนแยกไม่ออกว่าคนไหนคือภาคินคนไหนคือภากร

แต่วันใหม่เธออยู่ด้วยกับทั้งสองคนมาเป็น 10 ปี เธอมองออกว่าคนไหนคือภากรคนไหนคือภาคิน เพราะแววตาของทั้งสองคนไม่เหมือนกันเลยแม้แต่นิดเดียว

โดยเฉพาะแววตาที่มองหน้าของเธอ ภากรช่างเป็นผู้ชายที่แสนจะอบอุ่น ใครได้ไปเป็นคู่ชีวิตก็คงจะโชคดีมากมาย ส่วนภาคินสายตาที่เขาใช้มองเธอมันเป็นสายตาที่เย็นชาและไร้ความรู้สึก และดูเหมือนว่าจะรังเกียจเธอมาตั้งแต่เด็กแล้ว

"วันใหม่"

"หือ??"

"แกเป็นอะไรไปนั่งเหม่อเชียว คิดถึงเรื่องพี่คินอยู่หรอ"

"เปล่าน่ะ"

"เฮ้อ...ความจริงฉันก็อยากให้เขารับผิดชอบแกนะ แต่ใครๆ ก็รู้ว่าพี่คินเป็นเสือผู้หญิง ฉันกลัวว่าถ้าแกได้เข้าไปอยู่ในวังวนของผู้ชายคนนั้น แกคงจะเสียใจมาก สู้อยู่แบบนี้ดีกว่าอย่างน้อยแกก็ไม่ต้องเสียใจ แค่เสียดายที่เสียตัวผิดคน" เพื่อนพูดปลอบ

"ขอบใจแกมากนะ แต่ฉันไม่ได้คิดถึงเรื่องที่รับผิดชอบหรอก เพราะต่อให้ฉันเรียกร้องอะไรไปมันก็ไม่ได้อยู่ดี"

"ดีแล้ว....ช่างมันเถอะเดี๋ยวฉันพาไปหาผู้ใหม่ เอาแบบหล่อๆ กว่าเดิมเลย นิสัยดีกว่าพี่คินด้วย"

"ใครกัน?" เพื่อนอีกคนถาม

"พี่ชายฉันไง"

"หืมแหวะ! พี่ชายของแกก็เป็นเพื่อนกับพี่คินไม่ใช่หรือไง เพื่อนกันนิสัยก็คงไม่แตกต่างกันมากหรอก"

"เฮ้ยๆๆ แกอย่ามากล่าวหาพี่ชายฉันนะ พี่ชายฉันเป็นคนที่รักเดียวใจเดียวย่ะ"

"อ้อ นี่แกคงไม่ได้กำลังแนะนำพี่ชายให้กับเพื่อนตัวเองหรอกนะ"

"ก็แหม.....วันใหม่ทั้งเรียนเก่งนิสัยดี ฉันก็อยากจะแนะนำคนดีๆ ให้กับพี่ชายตัวเองบ้าง ได้วันใหม่มาเป็นพี่สะใภ้ก็ดีเหมือนกันนะ มีทั้งพี่สะใภ้มีทั้งเพื่อนพร้อมกันเลย"

"พอๆ กันเลยทั้งสองคนเนี่ย พูดอะไรเป็นตุเป็นตะไปได้" วันใหม่พูดขัดขึ้น

"เอ้าก็ฉันพูดจริงนี่นา"

"พอเหอะ ใกล้จะได้เวลาเข้าเรียนแล้วเนี่ย"

ที่เธอคิดมากเพราะว่าเธอต้องเจอกับภาคินทุกวัน แต่เธอคงจะมองภาคินเป็นพี่ชายเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว แต่เธอก็ไม่ได้มีสิทธิ์ไปเรียกร้องขอสถานะอะไรกับภาคินเลย

เพราะเรื่องนั้นเธอพลาดเอง มันพลาดไปหมดแล้วทุกอย่าง สิ่งเดียวที่เธอทำได้ก็คืออย่าให้เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นซ้ำอีก

เวลาต่อมา

"วันใหม่ วันใหม่ นางสาววันวิสา!"

"คะ คะอาจารย์!?"

"เป็นอะไรล่ะเราวันนี้ ทำไมถึงไม่มีสมาธิในการเรียนเลย ไม่สบายหรือเปล่า"

"ปะ เปล่าค่ะอาจารย์ ขอโทษด้วยนะคะ"

"โอเค"

วันใหม่ตีแก้มของตัวเองเบาๆ ให้ได้สติ เมื่อเธอเผลอนั่งเหม่อลอยจนไม่ได้ฟังสิ่งที่อาจารย์กำลังสอนเลย

ใครก็ว่ามันแปลกเพราะวันใหม่เธอไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย

"เป็นอะไรไปใหม่ ไม่สบายแกก็ไปพักก่อนได้นะ เดี๋ยวฉันจดงานไปให้"

"ไม่เป็นอะไรหรอก ฉันไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ ขอบใจมากนะ" วันใหม่หันไปตอบ เพราะไม่อยากเป็นภาระให้กับเพื่อนๆ

เวลาผ่านไป

หลังจากเลิกคลาสเรียนวันใหม่เธอก็ลงมานั่งเล่นอยู่ที่ม้าหินอ่อนใต้ร่มไม้ที่ประจำของเธอ

"ทำไมยังไม่กลับบ้านอีก?"

"อือ....เดี๋ยวก็กลับแล้วล่ะ" วันใหม่หันไปตอบเพื่อน

"ถ้าอย่างนั้นฉันกลับก่อนนะ พอดีว่าคุณพ่อมารับแล้ว"

"จ้า เจอกันพรุ่งนี้นะ"

วันใหม่โบกมือลาเพื่อน ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างแรง เธอพยายามเลิกคิดพยายามเลิกนึกถึงเรื่องในคืนนั้นแล้ว แต่เธอก็ทำไม่ได้ทั้งภาพทั้งเสียงทั้งคำพูดมันลอยวนเข้ามาอยู่ในหัวของเธอตลอดเวลา ทำให้เธอไม่มีสมาธิทำอะไรเลย

เวลาผ่านไป

บ้านกระทิง

"กลับมาแล้วค่า" วันใหม่เธอเดินเข้าไปในบ้านตามปกติ

"กลับมาแล้วเหรอลูก"

"ค่ะ ว่าแต่นี่ทำอะไรกันอยู่หรอคะ"

"นี่แฟนของพี่ภากรเขา"

"อ๋อ สวัสดีค่ะหนูชื่อวันใหม่นะคะ เป็นน้องสาวของพี่ภากร"

"ยินดีที่รู้จักจ้ะ พี่ชื่อโรสนะ"

"ค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วหนูขอตัวขึ้นไปพักก่อนนะคะ"

"จ้ะ"

พูดจบวันใหม่ก็เดินขึ้นบันไดไปทันที เพราะตอนนี้ยังไม่มีอารมณ์คุยกับใครเลย มองหน้าคนอื่นเธอยังต้องฝืนยิ้มเพื่อให้ทุกคนไม่ต้องมารับรู้ว่าเธอกำลังมีความทุกข์อยู่ในใจ

กึก!

ร่างบางทิ้งตัวนอนลงบนเตียงใหญ่ด้วยความเหนื่อยล้า วันใหม่เธอรู้ดีว่าเธอเป็นเด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยง และคนที่อุปการะเธอมาเลี้ยงก็เป็นคนที่มีบุญคุณกับเธอมาก ทุกคนบอกกับเธอว่า เธอเกิดอุบัติเหตุทำให้ความจำในตอนเด็กเสื่อม เธอไม่สามารถทำอะไรได้เลยในตอนเด็กจนกระทั่งทุกวันนี้ เหตุการณ์ที่เธอจำได้ก็คือเธอตื่นขึ้นมาในโรงพยาบาล รักษาตัวจนหายดีแล้วเธอก็กลับมาอยู่ที่บ้านหลังนี้

จากนั้นกระทิงและดารินก็ส่งเสียเลี้ยงดูให้วันใหม่เธอได้ร่ำเรียน แต่ไม่มีใครรับรู้ว่าเธอชื่ออะไร ก็เลยตั้งชื่อขึ้นมาใหม่ ว่าวันใหม่ ให้ชีวิตมันเหมือนกับชื่อของเธอ