PLEASE REMEMBER ME -2- 【2】

"อะไร ๆ" ฉันตอบแก้เขิน

"เมื่อกี้ทำไรกันอ่ะ แน่ะ ๆ ๆ ๆ" ยัยขวัญใจแซวด้วยการทำปากจู๋ไปมา ๆ

"ไอ้บ้า!!!" ฉันตีไหล่เพื่อนทันที

"มึงว่า กูเปิดใจให้เขาไวไปรึเปล่าวะ?" ฉันถามความเห็นจากยัยเฟย์กับยัยขวัญใจ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน

"ไวมาก!!! มึงควรดูดี ๆ ก่อน" ขวัญใจตอบแบบกลาง ๆ

"ไม่ไวหรอกมึง ดูกูกับเดวิดสิ เจอกันตอนไปผับแค่คืนเดียว ยังคบกันมาได้ถึงวันนี้เลย" ยัยเฟย์ขัดขึ้น แล้วก็เล่าเรื่องของตนเองอย่างภาคภูมิใจ

"แอบกลัวว่ะ นี่ดีเลย์ก็รุกกูตลอดเลยนะ" ฉันลองปรึกษาพวกนางดู

"ปกติแหละ ผู้ชาย อารมณ์ทางเพศมันสูง ฮ่า ๆ แต่กูว่าเขาดูจริงใจกับมึงนะ นี่ขนาดยอมพาไปเจอเพื่อนเลย" ยัยเฟย์พยายามสรรหาเหตุผลร้อยแปดมาพูดเชียร์ดีเลย์

"แต่เขาก็น่ารักดี" ยัยขวัญใจก็ยิ้มตามน้ำ

ฉันก็ได้แต่แอบยิ้มในใจ...

"ผู้ชายอ่ะนะ ถ้าพาผู้หญิงคนไหนไปเจอเพื่อน แสดงว่านั่นน่ะตัวจริง" เฟย์พูดเสริม...ทฤษฎีไหนของมันอีกเนี่ย ยัยเพื่อนคนนี้

"ทำไมไม่ตกลงเป็นแฟนไปซะทีล่ะ หยิ่งหนักหรอยะ!!! ระวังสาว ๆ คนอื่นจะคาบไปกิน" ยัยเฟย์พูดไปกินขนมในมือของนางไป

"กูแอบกลัวอ่ะมึง แบบถ้าเป็นแฟนกัน กูต้องขี้หึงมาก ๆ ๆ ๆ ๆ เลย" ฉันรู้จักนิสัยตัวเองดี

"ที่มึงเลิกกับไอ้คิม เพราะเผลอไปตบกับพี่สาวมันอะนะ" ยัยขวัญใจออกปากแซวทันที

คิม...แฟนเก่าฉันเอง คบกันได้ 3 วันแรก เห็นมันเอาผู้หญิงซ้อนมอเตอร์ไซค์ ฉันกระชากมาตบไม่ยั้ง แล้วมารู้ทีหลังว่านั่นพี่สาวของมัน ไม่ต้องถามว่า เลิกกันเพราะอะไร... เล่าตอนนี้อาจจะขำ แต่ตอนนั้นขำไม่ออกนะจ๊ะ

หลังจากเข้าเรียน 2-3 คาบ ชีวิตปีสุดท้ายมันก็ดีตรงที่ไม่เรียนเยอะ แต่งานเยอะมากกกกกก ยิ่งที่นี่ไม่มีหรอกสอบปลายภาค มีแต่ส่งผลงานอย่างเดียว ชีวิตอีเฌออออออออ

มีเพียงฉันกับยัยเฟย์ เพราะยัยขวัญใจหายตัวไปทำงานพาร์ทไทม์เช่นเคย

"นั่นไง ดีเลย์มารับแล้ว" เสียงยัยเฟย์พูดขึ้นทันทีที่เห็นรถ BMW ขับเข้ามา...

ไม่ต้องบอกก็พอรู้ว่า เวลาที่เราจะคุยกับใครสักคนจริงจัง ผู้หญิงอย่างเราต้องข้อมูลแน่นแน่นอน

เขาเป็นลูกเจ้าของบริษัทขายเครื่องบินเจ็ทส่วนตัว รูปหล่อ พ่อรวย ต้องขอบคุณข้อมูลเบื้องลึกจากลูกพี่ลูกน้องสุดหล่ออย่างพี่ทีสอง แต่เรื่องความเจ้าชู้และอันตรายเนี่ย ฉันว่าพี่ทีสองน่าจะมั่วขึ้นมาเองมากกว่า

คงพูดใส่ร้ายให้ดีเลย์ดูแย่ไปด้วยมากกว่า ชิชิ

————————

ร้านอาหารไทย...อเมริกา

"นี่ไอ้แวร์ซายด์ นี่ไอ้วินเทอร์" ดีเลย์เริ่มแนะนำเพื่อน ๆ ของเขาทันทีที่ฉันเดินเข้ามาในร้าน พร้อมกับเลื่อนเก้าอี้ให้นั่ง

"หวัดดี ๆ เฌอรีน" เพื่อนเขาเอ่ยทักอย่างเป็นกันเอง เพราะเรารุ่นเดียวกัน

"นึกว่าเธอจะไม่ยอมมากินข้าวร่วมกับพวกเราซะแล้ว" วินเทอร์พูดขึ้น

"ดี แวร์ซายด์ วินเทอร์" ฉันเอ่ยทักทายตามมารยาท

ดีเลย์จับมือของฉันตลอด...

"นี่เฌอเขายอมมาเองเลยนะ..." เขาพูดกับเพื่อนอย่างเยาะเย้ย

"มีอะไรรึเปล่าหรอ?" ฉันเห็นสีหน้าของเพื่อนใหม่ทั้งคู่ดูหงอย ๆ เลยลองถาม

"เปล่า ๆ ทานข้าวกัน ๆ คิดถึงอาหารไทยจะแย่แล้ว"

ดูเหมือนแวร์ซายด์ที่หน้าหงอย ๆ เปลี่ยนอารมณ์แฮปปี้ได้ทันที มันแปลก...แต่ก็โอเคแหละมั้ง

เราก็นั่งกินข้าวกันไปพูดคุยกันไป แวร์ซายด์เป็นคนคุยสนุก ทำให้ฉันไม่ค่อยเกร็ง และดูเหมือนเราจะเข้ากันได้ วินเทอร์ก็บริการดี

"พวกมึงคงไม่ลืมสัญญานะ" ดีเลย์พูดกับเพื่อน ๆ ของเขาขณะที่เราเดินมายังรถ

"รถมันแรง แต่แทงให้เข้าเส้นชัยนะ ค่อยมาเอารางวัลอ่ะ" วินเทอร์พูดจาแปลก ๆ คงหมายถึงแข่งรถละมั้ง

"หยุดตอนนี้ยังทันนะ" แวร์ซายด์หันมาพูดนิ่ง ๆ

แล้วดีเลย์ก็เอามือจุ๊ ๆ ที่ปากตัวเอง ส่วนฉันก็ไม่ได้ถามอะไร ได้แต่ยืนฟัง เพราะตัวเองไม่ค่อยรู้เรื่องแข่งรถเท่าไร

พอรถมาจอดเทียบหน้าห้องพักของฉัน...

"เป็นแฟนกันนะ เฌอรีน" เขาจับมือของฉันไปจับที่หน้าอกของเขา

"ดีเลย์" ฉันเรียกเขาเบา ๆ เพราะมือของดีเลย์กำลังลูบไล้เรียวขาของฉันอยู่ และเขาพยายามจะเลื่อนเข้ามาในกระโปรง