PLEASE REMEMBER ME -2- 【1】

Cherlin part ?

"เดี๋ยวฉันพานายไปโรงพยาบาลนะ"

ฉันพูดพลางฉุดตัวชายนิรนามฮีโร่ที่ช่วยฉันไว้จากนิโกรหื่นกามนั่น

"ไม่ ๆ ฉันกลัวหมออ่ะ เธอทำแผลให้หน่อยได้มั้ย"

"อื้ม... ก็ได้"

ฉันพยักหน้าก่อนจะพยุงเขาให้ลุกขึ้น ดูแล้วหมอนี่สีหน้าท่าทางไม่มีพิษไม่มีภัย ไหน ๆ เขาก็เป็นคนช่วยฉันจากนิโกรหื่นกามพวกนั้น ช่วยเขาสักหน่อยก็ไม่เป็นไรหรอก

หลังจากที่เคลียร์เรื่องนี้กับตำรวจเสร็จ ก็แจ้งความไว้สำหรับออกตามตัวคนร้ายต่อไป

@ห้องพักของเฌอรีน

หมอนี่เป็นผู้ชายคนแรกเลยนะที่ได้เข้ามาในห้องของฉัน

"นั่งตรงนี้ก่อน" ฉันบอกให้เขานั่งลงตรงโซฟา ก่อนที่จะไปหยิบอุปกรณ์ทำแผล

"เจ็บปะ?"

ฉันค่อยทายาลงบนใบหน้าของเขา หมอนี่นายหน้าตาพอใช้ได้ ไม่สิ เรียกว่าหน้าตาดีเลยดีกว่า ฉันเผลอพิจารณาชายหนุ่มตรงหน้านานไปหน่อย

"ฉันชื่อ ดีเลย์..." หมอนั่นแนะนำตัวด้วยรอยยิ้ม

"อื้ม..." ฉันได้สติจึงรีบทำแผลต่อ

หลังจากที่ทำแผลเสร็จ ชายหนุ่มนามว่าดีเลย์ก็กล่าวขอบคุณพร้อมจะขอตัวกลับ ก่อนจะหยิบเสื้อแล้วเดินไปทางประตู ฉันว่าผู้ชายคนนี้แปลกกว่าทุกคนนะ ทำไมเขาถึงช่วยเราโดยไม่หวังอะไรตอบแทน ทั้งที่เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน

"เดี๋ยวสิ!!" ฉันรั้งเขาไว้ "คือ...ฉันยังไม่ได้ตอบแทนอะไรนายเลยนะ ที่นายช่วยฉัน"

เขาหยุดเดินทันที ก่อนจะค่อย ๆ หันหน้ามา

"ไม่เป็นไรครับ" ดีเลย์พูดก่อนจะกดล็อกประตู ก่อนเดินออกไป เขาหันมามาเตือนฉัน" ล็อกประตูด้วยนะ อันตรายแย่อยู่ห้องคนเดียว" ก่อนที่ประตูจะปิดลง

ทำไมฉันต้องยิ้มด้วยเนี่ย!! ไม่ ๆ ๆ ๆ ที่เขาว่ากันว่า ผู้หญิงมักจะแพ้ความดี มันคือเรื่องจริงสินะ

ทุก ๆ วัน ฉันยังคงมาที่มหาลัยเป็นปกติ โดยมียัยเฟย์กับขวัญใจ เพื่อนสนิทของฉันอยู่ด้วยกันไม่ห่าง

"แหม เพิ่งจะเห็นคนเย่อหยิ่งแบบคุณเฌอรีน สนใจผู้ชายที่เพิ่งเจอแค่เสี้ยววินาที"

ฉันได้เล่าเรื่องเหตุการณ์เมื่อวานให้ยัยเพื่อนสนิททั้งสองของฉันฟังเรียบร้อยแล้ว ซึ่งยัยพวกนี้เองก็อยากเจอ ดีเลย์มาก ๆ

"อะไร กูก็แค่อยากตอบแทนที่เขาช่วยกูเท่านั้นเอง" ฉันตอบแก้เขินไปและพยายามทำหน้านิ่ง ๆ

"รู้แค่ชื่อ แล้วจะไปตามหาได้ที่ไหนละ" ยัยเฟย์พูดด้วยน้ำเสียงเสียดาย

"แต่คนเรา รู้หน้าไม่รู้ใจนะ" ยัยขวัญใจพูดเตือนสติ

"อย่าฟังเลย หน้าตาหล่อซะขนาดนั้น ไม่น่าเป็นคนไม่ดีนะ" ยัยเฟย์ค้านขึ้น เพราะถ้าฉันว่าใครหล่อ นั่นคือหล่อจริง ๆ คนอย่างเฌอไม่ชมใครง่าย ๆ

"ค่ะ!! ก็มึงดูคนที่หน้าตาไงอีเฟย์" ยัยขวัญใจส่ายหัวไปมา

"กูไปทำงานก่อนนะ เจอกันดึก ๆ" ยัยขวัญใจเนี่ยก็ขยันเวอร์ ทำงานพาร์ทไทม์ไม่หยุด ไม่ใช่ว่ามันจนนะ แต่เพราะว่ามันเอาเงินค่าเทอมไปซื้อของแบรนด์เนมหมดแล้ว เลยต้องรีบหามาใช้คืน

หลังจากที่ยัยขวัญใจเดินออกไป ฉันกับเฟย์ก็เดินไปตามทางเพื่อกลับหอพัก

"...ไฮ เฌอรีน..." อยู่ ๆ ก็มีเสียงผู้ชายคนหนึ่งเรียกฉันขึ้นมา

"...นาย??? นายคนที่เจอเมื่อวานนิ..." เป็นนายคนเมื่อวานจริง ๆ ด้วย

"เฮ้ยย เราเรียนมหาลัยเดียวกันเลย" เขาพูดก่อนจะยิ้ม ๆ

"อ่อ อื้ม นี่เพื่อนฉัน ชื่อเฟย์" ฉันแนะนำยัยเฟย์ที่เอาแต่ยืนนิ่งบิดไปบิดมา

"หล่ออ่าาา อยากดั้ย ๆ ๆ ๆ" ยัยนี่พูดขึ้นอย่างไม่อายฟ้าอายดิน ทั้งที่นางมีหลัวฝรั่งอยู่แล้ว

"ดีเลย์ครับ" ดีเลย์หันมายิ้มอย่างหล่อให้ยัยเฟย์ "แล้วพวกเธอเรียนที่นี่หรอ มหาลัยนี้คนไทยเยอะดีจัง" เขาพูดอย่างเป็นกันเอง

"อื้ม เรียนแฟชั่นดีไซน์" ฉันตอบเสียงเรียบ

"เออ เฌอ!!! ไหนแกบอกว่า อยากตอบแทน พ่อหนุ่มหน้าหล่อคนนี้ที่ช่วยเหลือเมื่อวานไง นี่ไง เจอแล้วทำไมไม่พาเขาไปเลี้ยงข้าวล่ะ ไปมั้ย ๆ" ยัยเฟย์หันไปชวนตาดีเลย์ทันที โดยไม่รอฟังคำตอบของฉันก่อนเลย

"มึงจะบ้าหรอ เขาอาจจะไม่ว่างก็ได้" ฉันจับแขนเพื่อนสุดแรดก่อนจะถลึงตาใส่มัน

"ว่างสิ ๆ กำลังหิวพอดีเลยนะ" เขาพูดไปลูบท้องไป

"อ่อ" ฉันได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ เลี้ยงข้าวผู้ชายครั้งแรกในชีวิต!!!

"ไม่ได้ไปด้วยนะ พอดี หลัวมารับแล้วจ้า บัยส์มึง บ๊ายย ดีเลย์ จุ๊บ ๆ"

นางพูดจบก็เดินไปขึ้นรถที่มาจอดรอรับทันที ยัยบ้า ทิ้งกันดื้อ ๆ ตอนนี้มีแค่ฉันยืนกับดีเลย์แค่สองคน

"งั้นเราไปกันเลยมั้ย เธอเอารถมารึเปล่า" เขาเอ่ยถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

"ไม่อ่ะ...ฉันไม่มีรถ"

ฉันตอบไปตามตรง อยู่ไทยฉันคือคนรวย แต่อยู่เมกาฉันคือยาจก ฮือออออ แล้วดีเลย์ก็พาฉันไปที่รถของเขา ระหว่างเดิน เขาก็ชวนฉันคุย

"น่าแปลกใจที่เธอมีเพื่อนคบนะ หน้าเธอหยิ่งมาก ๆ" เขาเปิดประเด็น ว่าแต่ นี่คือคำชมใช่มั้ยเนี่ย

"นี่หลอกด่าฉันถูกปะ?" ฉันถามอย่างงง ๆ

"ไม่นิ ฉันชอบนะ"

แล้วเราก็เดินมาหยุดอยู่ที่รถสุดหรูคันหนึ่ง ซึ่งเป็นรถของดีเลย์เอง เฮ้ยย หมอนี่รวยใช่เล่น!!!

หลังจากวันนั้นผ่านไป เราก็แลกไลน์กัน ฉันคุยกับเขาทุกวัน ทุกเวลา ดูแล้วดีเลย์ไม่ได้เข้ามาจีบเหมือนผู้ชายทั่ว ๆ ไป เขาดูจริงใจและคุยสนุก และก็น่าแปลกที่ฉันเปิดใจให้กับเขาอย่างง่ายดาย...คงเป็นเพราะคนแรกที่เจอกัน เขาสร้างความประทับใจด้วยแหละมั้ง ฮีโร่ของฉัน...

ผ่านไป 3 เดือน...ไวเหมือนโกหก

ความสัมพันธ์ของเราพัฒนาไปเร็วมาก ฉันจำไม่ได้แล้วว่า ฉันเคยมีความรักแบบนี้ครั้งสุดท้ายเมื่อไร อาจจะเป็นช่วงมอปลายละมั้ง

ดีเลย์ขับรถมาส่งฉันหน้าตึกเรียน

"เลิกเรียนแล้ว โทรหาด้วยนะ" ก่อนที่เขาจะเอื้อมมือมาจับใบหน้าและบดขยี้จูบอันดูดดื่มอย่างดุดัน และมือค่อยลูบไปตามแขน...

"พอก่อน ฉันมีเรียน ๆ" ฉันรีบผลักเขาออกทันทีเพื่อเบรกเอาไว้ก่อน

"โอเค ๆ เจอกันนะครับ" ดีเลย์ขำเล็กน้อย ก่อนจะลูบหัวฉันเบา ๆ

ฉันพอเข้าใจในผู้ชายนะ ว่ารักกับเซ็กส์มันต้องไปด้วยกันได้ ที่นี่มันอเมริกานะ เสรีเรื่องจูบ เรื่องกอด ฉันไม่ถือ ฉันพยายามปรับตัวไม่ให้โบราณจนเกินไป แต่ถ้ามากกว่านั้น ฉันก็ยังเกรงใจคุณพ่อกับคุณแม่อยู่ดี... ซึ่งดีเลย์ก็พอเข้าใจ

"แหม ๆ ตัวติดกันไม่ห่างเลยนะ!!" เสียงยัยเฟย์เอ่ยแซวขึ้นมาทันที