ตอนที่ 2-2

“อีโช อีเลววว มึงจะบอกว่ากูเป็นส่วนเกินใช่ไหม!” ลินดาเดินตรงเข้าไปโวยวายเสียงดังใส่โชพร้อมฟาดมือลงที่ไหล่ของชายตัวน้อย(?)อย่างไม่จริงจังมากนัก

“โอ๊ย ๆ โทษกูไม่ได้ค่า มึงไม่ทันกูเองนี่ แบร่!”

“มึงนี่! เชอะ! เอามือถือมาเลย กูไม่ถง ไม่ถ่ายมันแล้ว อารมณ์เสีย” ลินดาแบมือขอมือถือคืนจากโช แต่คุณผู้ชายคนสวยก็ไม่มีทีท่าจะยอมส่งคืนแต่โดยดี

“อยากได้ก็มาเอาคืนไปสิคะ คุณผู้หญิง! ว้ากกกก อีลินน กูล้อเล่นมึงอย่าเพิ่งถอดส้นสูงงงง กรี๊ดดด”

โชที่เห็นลินดาถอดรองเท้าส้นสูงคู่โปรดออกพร้อมทำท่าจะวิ่งไล่ตนก็กรีดร้องเสียงดังก่อนจะเริ่มวิ่งหนีเพื่อนสาวคนสวยของตัวเองไปรอบ ๆ ดาดฟ้าด้วยความสนุกสนานที่ผสมความหวาดกลัวไปด้วย 1 ส่วน

ปลายฟ้ามองภาพเพื่อนทั้งสองที่วิ่งไล่กันไปมาเหมือนสมัยเรียนด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะละความสนใจมามองรูปคู่ของเธอและสกายที่โชจับถ่ายในมือถือ ริมฝีปากบางแย้มยิ้มกว้างอย่างมีความสุขก่อนที่เธอจะกดเซฟรูปนั้นไว้ในเครื่องอย่างรวดเร็วนึกดีใจที่ตนเองเร่งทำงานทั้งที่บริษัทและที่บ้านแล้วออกมาพบเพื่อน ๆ ในวันนี้

คุ้มค่ากับที่ไม่ได้ค่าโอทีในวันหยุดละนะ...

.

.

“อ้าว ชนนนน”

“แด่ความสำเร็จของพวกมึงทุกคนค่าาาา”

เสียงของกลุ่มวัยรุ่นอายุไล่กันดังขึ้นบนดาดฟ้าของอาคารพาณิชย์สามชั้น เสียงชนแก้วดังขึ้นเป็นระยะก่อนพวกเขาทั้ง 5 คนจะยกแก้วขึ้นดื่มพร้อมกัน พลางพูดคุยเรื่องสัพเพเหระของกันละกันไปด้วย

บรรยากาศของชั้นดาดฟ้า โซนพิเศษของร้านอาหารขนาดกลางเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของเหล่าวัยรุ่นหนุ่มสาวที่นัดกันมาสังสรรค์ดังขึ้นไม่ขาดสาย

เครื่องดื่มและอาหารเลิศรสยิ่งอร่อยขึ้นเป็นเท่าตัวเมื่อทานร่วมกันกับเพื่อนที่รู้ใจ

“โช เติมเหล้าให้หน่อย”

“แปป ๆ”

นักประกาศข่าวชายคนสวยตอบรับเพื่อนชายของตัวเองอย่างรีบร้อนพลางพยายามเคี้ยว ๆ กลืน ๆ สเต็กในปากในหมด ก่อนจะคว้าแก้วเปล่าของเก้ามาเติมน้ำแข็งแค่พอเย็นและเทมิกเซอร์พร้อมรินเหล้ายี้ห้อโปรดของอีกฝ่ายลงไปให้ปริมาณพอเหมาะ เพื่อกันไม่ให้เพื่อนชายเมาแอ๋จนหลับเสียก่อน

เวลามาดื่มกัน โชจะเป็นรับหน้าที่ชงเหล่าเพราะอีกฝ่ายจำได้ว่าใครดื่มอะไร และชอบดื่มแบบไหน ทำให้หน้าที่นี่ตกเป็นของเขาไปโดยปริยาย ซึ่งโชก็รับมันมาอย่างเต็มใจ

“อ่ะ อีเก้าเหล้ามึง”

“ขอบคุณค้าบบ คุณนักข่าวชื่อดัง”

เก้ารับแก้วเหล้าจากโชไปพร้อมเอ่ยแซวที่อีกฝ่ายกับลินดาทำช่องยูทูปข่าวด้วยกันจนดังและได้เซ็นสัญญากับช่องข่าวมีชื่อ ตอนนี้ทั้งสองคนเป็นนักข่าวชื่อดังที่ไม่ว่าใครก็ต้องรู้จักในฐานะ ผู้ประกาศข่าวคู่ของวงการ

“ขอบคุณค่าท่านประธาน ขอให้ร่ำขอให้รวย ขอให้เงินทองไหลมาเทมา ธุรกิจไม่มีวันเจ๊งนะคะ!” โชเอ่ยคำอวยพรให้กับชายหนุ่มที่กำลังเปิดธุรกิจใหม่ภายใต้ชื่อของตัวเอง ไม่ใช่ธุรกิจเดิมที่ได้รับสืบทอดมาจากบิดามารดา

“งั้นกูดื่มแก้วนี้เป็นการยินดีกับนักข่าวคนสวยของเราทั้งสองคนที่ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานนะคร้าบบบบ” เก้ากล่าวอวยพรก่อนจะนำเพื่อน ๆ ดื่มฉลองให้กับโชและลินดาตามธรรมเนียม

“เช่นกันค่าาา”

ชายหนุ่มจริตสาวสวยยกแก้วเครื่องของตนไปชนกับเก้า นัยน์ตาคมเฉียวทั้งสองคู่สบกันอย่างจริงใจ ไร้ซึ่งคำอวยพร เพราะแค่เพียงสบตาต่างก็รับรู้แล้วว่าคนตรงหน้ายินดีกับพวกเขามากขนาดไหน

ปลายฟ้ายิ้มหวานให้กับพฤติกรรมของเก้าที่ติดมาจากที่บ้าน ก่อนจะยกแก้วเครื่องดื่มของตนขึ้นดื่มหนึ่งอึก ไม่ได้ยกดื่มจนหมดแก้วเหมือนคนอื่น ๆ เพราะเธอไม่ใช่คนชอบดื่มมาตั้งแต่แรกทั้งยังดื่มไม่เก่ง

แต่เพราะงานวันนี้เป็นการฉลองให้กับทุกคนที่เธอรัก เธอจึงยอมดื่มบ้างเล็ก ๆ น้อย ๆ

“เอ่อ สกายแล้วมึงละ เป็นไงบ้าง ได้รับตำแหน่งยัง?”

เก้าเอ่ยเรื่องที่ติดในใจขึ้นมาถามเพื่อนชายอีกคนของกลุ่มที่นั่งเงียบตั้งแต่เริ่มดื่ม เพราะเขาพอทราบจากเรื่องซุบซิบในปาร์ตี้มาบ้างว่าชื่อของประธานบริษัทที่เป็นของพ่อแม่สกายยังไม่มีการเปลี่ยนแปลง

แต่เขาก็รู้จักสกายดีจนมั่นใจว่าเรื่องนั้นคงไม่นานเกินรอ...

“ยัง พวกคนแก่ในบอร์ดยังไม่ยอมน่ะ”

สกายเล่าเรื่องที่ตัวเองกำลังเผชิญออกไปอย่างวางใจ เขารู้ดีว่ากลุ่มคนทั้ง 4 ที่นั่งล้อมเขาอยู่นี้สามารถไว้ใจได้ และสามารถช่วยเขาได้หากเขาเจอปัญหา

ติดเพียงเรื่องภายในที่เขาสามารถจัดการเองได้โดยไม่ต้องให้เพื่อนออกแรง

“ถือหุ้นหรือญาติละ ถ้าถือหุ้นละก็กูช่วยได้นะ” เก้าเอ่ยขึ้นหลังจากจิบยินรสนุ่มในมือสลับกับเหล้าชงรสมือโชที่นานครั้งจะได้ดื่มไปพลาง ๆ แน่นอนว่าสิ่งที่เขาพูดไปไม่ได้ล้อเล่น

“ไม่เป็นไร เรื่องแค่นี้กูจัดการได้” มือแกร่งยกแก้วเครื่องมือในมือขึ้นจิบก่อนจะขยับยกอีกครั้งเป็นสัญญาณบอกเพื่อนสนิทว่าตนเองสามารถจัดการเรื่องต่างๆเองได้

“งั้น...หวังว่ากูจะได้ยินข่าวดีของมึงเร็ว ๆ นี้นะ”

“อืม เหมือนกัน กูขอให้ธุรกิจมึงดีวันดีคืน มียอดถล่มทลาย คู่แข่งทำลายไม่ได้ไปตลอดทาง”

เสียงแก้วบรั่นดีเนื้อดีกระทบกันดังขึ้นก่อนที่สกายและเก้าจะยกดื่มเพื่ออวยพรให้กันและกัน

ลินดาที่สังเกตเห็นความเงียบของปลายฟ้าก็สะกิดเอวจี้ถามเพื่อนสาวคนสวยของตนเสียงอ่อนเสียงหวานเพราะเธอในตอนนี้นั้นเริ่มกรึ่มจากฤทธิ์ของแอลกอร์ฮอลในเส้นเลือดแล้ว

“นี่ตัวเองงงง เป็นไงบ้างคะ ชีวิตช่วงนี้ดีไหม งานหนักรึเปล่า สนใจเช็กห้าหลักสักใบไหม เพื่อนคนนี้ให้ฟรีเลยเป็นรางวัลความน่ารักของเธอ” มือเรียวของลินดาเอื้อมไปบีบแก้มนิ่มของปลายฟ้าเบาๆด้วยความเอ็นดู

“มะ ไม่-”

“อีลิน อีเวร มึงลืมเหรอว่าให้เงินฟ้าตรง ๆ ไม่ได้ เพราะงั้นฟ้ามาทำงานกับกูไหม เป็นแค่ผู้ช่วยด้านจิตใจกูพอ ถือกระเป๋าหรือนั่งเป็นกำลังใจก็ได้นะ เก้งคนนี้ต้องการตุ๊กตาดินปั้นสุดน่ารักมาเป็นกำลังใจ”

“ไม่ ๆ ไม่มีทางฟ้าต้องทำงานกับกูครับเพื่อน ฟ้าธุรกิจใหม่เราอ่ะ ขาดผู้จัดการ สนใจไหม เงินเดือนครึ่งแสนเลย เราไม่โม้ เราให้ฟ้าได้สบาย”

เก้าเอ่ยขัดตราทัพทั้งลินดาและโชที่พยายามแย่งตัวปลายฟ้าไปทำงาน อย่างไม่ยอมแพ้ และแน่นอนว่าเขาไม่ได้โกหก เขาขาดผู้จัดการในธุรกิจที่กำลังจะเปิดจริงๆ และหมายมั่นปั่นมือเอาไว้ว่าจะมาทาบทามปลายฟ้าไปทำ

แน่นอนว่าเรื่องเงินเดือนเองก็ไม่ได้โป้ปด เขายินดีจ่ายให้ปลายฟ้าครึ่งแสนต่อเดือนจริง ๆ ตามที่พูด

“เรา...”

“ปฏิเสธ ๆ ฮึ๊ ใช้สิ ปลายฟ้าปฏิเสธพวกเราแน่ ๆ ฮึก เวรกรรมของ

ลินดา ที่สู้ไปยังไงก็ไม่ชนะ เพราะสุดท้ายถ้าให้ฟ้าเลือก ฟ้าก็จะทำงานกับคนที่รู้ใจฟ้าที่สุดอยู่ดี” ดวงตาหวานเยิ้มด้วยฤทธิ์แอลกอร์ฮอลของลินดาปรายมองไปทางสกายสลับกับปลายฟ้าสองสามรอบก่อนจะเอ่ยต่อ

“ดูสิ ขนาดเสื้อยังใส่เหมือนกันเลย”

สกายที่นึกรำคาญการแซวของลินดาก็ขยับเข้าไปกอดคอปลายฟ้าและออกแรงเบา ๆ แค่พอดึงรั้งร่างเพรียวบางเข้ามาให้อ้อมแขนได้

“นี่ใช่ไหมที่พวกมึงอยากเห็น อยากเห็นกูกับฟ้าคบกันให้ได้ว่างั้น” สกายเอ่ยแซวกลับความคิดของเพื่อนด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มไร้อารมณ์คุกรุ่นแต่อย่างใด

พฤติกรรมและปฏิกิริยาของสกายทำให้ปลายฟ้าใจเต้นแรง เธอรู้ว่าสกายแค่ล้อเล่นเท่านั้นไม่ได้คิดจริงจังอะไรเลยแม้แต่น้อย แต่เธอก็ไม่อาจห้ามใจตัวไม่ให้ตกหลุมรักอีกฝ่ายได้เช่นกัน

“เอ่อ นี่แหละที่พวกกูอยากเห็น”

“ไอ้เวรเก้า”

สกายเอาแขนออกจากไหล่บางของปลายฟ้าก่อนจะปาน้ำแข็งก้อนเล็กไปทางเก้า เรียกเสียงหัวเราะจากทุกคนที่นั่งอยู่ด้วยกันไม่เว้นแม้แต่ลินดาที่เมาจนจวนจะหลับ

แก้วเหล้าราคาแพงถูกยกขึ้นชนสลับกันไปมาอีกครั้งก่อนที่สกายจะเป็นคนแรกที่ขอตัวกลับ ตามด้วยปลายฟ้า และ โช เหตุเพราะเริ่มดึกมากแล้วผนวกกับลินดาเริ่มเมาหากดื่มต่ออาจจะเป็นอันตรายได้แม้คนพากลับจะเป็นโชก็ตาม

ทุกคนบอกลากันที่หน้าร้าน โดยไม่ลืมที่จะให้สัญญากับกันและกันว่าจะมาสังสรรค์เล่าเรื่องในชีวิตของตัวเองให้เพื่อนฟังที่นี้ทุกเดือน