ตอนที่ 1-2

ลินดา และ โช มองหน้ากันก่อนจะหันกันไปทำหน้าเหม็นเบื่อคนละทิศละทางกับความมาตรฐานเดียวของสกายที่นอกจากญาดาแฟนสาวแล้ว ผู้หญิงอีกคนในชีวิตชายหนุ่มดูแลดีราวกับกุหลาบวิเศษในนิทานก็คือปลายฟ้า

คู่หูนักประกาศข่าวส่ายหน้าอย่างเอื้อม ๆ ก่อนจะเดินตามอีกสองคนไปโดยมีอคินยืนยิ้มรับที่หน้าเคาน์เตอร์

“ขึ้นดาดฟ้าไปเลยนะ เฮียเก็บโซนนั้นไว้ให้พวกมึงโดยเฉพาะเลย”

“ขอบคุณค่าเฮียย เฮียน่ารักที่สุดเลย” ลินดาเอ่ยตอบอคินเสียงอ่อนเสียงหวาน รุ่นพี่หนุ่มยิ้มรับบาง ๆ พร้อมยื่นใบเมนูให้อีกฝ่ายรับไปจด

ออเดอร์ที่ทุกคนต้องการแล้วค่อยนำกลับลงมาส่ง เมื่อทั้งสองขึ้นมาก็เห็นปลายฟ้านั่งเก้าอี้ชิงช้าอยู่โดยมีสกายยืนสูงบุหรี่มองวิวอยู่ไม่ไกล

“กรี๊ดดด สวยมาก ไม่น่าเชื่อเลยว่าเฮียจะใจดีตกแต่งให้ใหม่ด้วยอ่ะ ดูสิมึงเต็นท์ใหม่ เบาะใหม่ โอยกูรักเฮียคินที่สุดในโลกเลย!” โชเอ่ยขึ้นพร้อมกับทิ้งตัวลงนั่งบนเบาะนิ่มที่อคินวางไว้ครบจำนวนคน

ดาดฟ้าที่ตกแต่งใหม่ให้เป็นสไตล์มินิมอลไม่ต่างจากที่พวกเขาเคยทำไว้มากนัก เปลี่ยนไปเพียงเบาะและชิงช้าที่ปลายฟ้ากำลังนั่งอยู่ตอนนี้

“อื้อ ตอนขึ้นมาเราก็ตกใจเหมือนกัน ไม่คิดเลยว่าเฮียจะตกแต่งให้ใหม่” ปลายฟ้าพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้ม เธอไม่เคยนึกเสียใจเลยที่มาวันนี้เพราะนอกจากจะได้เจอเพื่อนแล้วยังได้เจอคนที่เธอแอบชอบอีกด้วย

ไม่นับรวมความห่วงใยของสกายที่ยังคงเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน

ลมหนาวพัดผ่านพาให้ร่างเพรียวบางของปลายฟ้าสั่นสะท้านด้วยความหนาวเย็น ไหล่บางสั่นไหวจนเธออดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นกอดตัวเองไว้เพื่อทุเลาความหนาว

พยากรณ์อากาศเตือนแล้วว่าช่วงนี้กำลังเข้าสู่ต้นฤดูหนาวและวันนี้จะมีลมหนาวพัดผ่านทำให้อากาศเย็นลงมากกว่าทุกวัน แต่เพราะตื่นเต้นที่จะได้เจอเพื่อนและสกายทำให้เธอลืมหยิบเสื้อกันลมออกมา

“ฟ้า เอาเสื้อกู-”

-ฟุบ-

เสื้อแจ็คเก็จราคาแพงถูกคุลมลงบนไหล่เล็กของปลายฟ้าอย่างเบามือ ความอบอุ่นและกลิ่นน้ำหอมคัสตอมที่สกายชอบฉีดลอยขึ้นเตะจมูกของปลายฟ้า พาเอาหญิงสาวหน้าร้อนฉ่าแต่เธอก็ไม่ลืมจะเอ่ยขอบคุณ

ร่างเพรียวสูดลมหายใจก่อนจะเอ่ยขอบคุณร่างสูงด้วยรอยยิ้ม

“ขอบคุณนะสกาย”

“อืม”

แน่นอนว่าเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่ในสายตาของหนึ่งสาวสวยหนึ่งชายจริตสาวที่พากันมองบนอย่างไม่ได้นัดหมาย แน่นอนว่าในฐานะเพื่อนที่อยู่ด้วยกันมานานย่อมอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากแซว

“มึง จับตัวกูสิ กูยังอยู่ตรงนี้ไหม กูเป็นอากาศไปรึยัง คุณสกายเขาไม่เกรงใจกูเลยมึง” โชหันไปพูดกับลินดาพลางจับมือบางให้มาจับตัวตน แสร้งให้ยืนยันว่าตัวเองยังมีตัวตนอยู่รึไม่

“ยังอยู่ค่า ยังอยู่ แต่มึงต้องตรวจน้ำตาลให้กูค่ะ กูรู้สึกเหมือนน้ำตาลขึ้นไม่รู้เป็นเบาหวานรึเปล่า” ลินดาแสร้งยื่นมือไปให้โชทำทีเป็นตรวจน้ำตาลให้ด้วยท่าทางแสดงราวกับนักแสดงรัชดาลัยมาเองอย่างสมบทบาท

“แหม่ เจอแค่นี้ไม่เท่ากับชาเขียวปั่นหวานร้อยของมึงหรอกค่า! โอ๊ยหนาว ๆ สกายยยย โชก็หนาวนะแต่ถ้าไม่มีเสื้อแล้ว มากอดโชแทนก็ได้นะ” ไม่ว่าเปล่า โชเดินเข้าไปกอดแขนซบไหล่ออเซาะขอความอบอุ่นแต่สกายยิ้มหวานส่งและดึงแขนออกพร้อมกับยัดแก้วยิน(Gin) ใส่มือ

“แดกเหล้าเข้าไปเยอะ ๆ เดี๋ยวมึงก็ร้อนเองแหละ”

ไม่ว่าเปล่า มือแกร่งดันหลังโชให้กลับไปนั่งที่เดิมก่อนจะหมุนกายกลับไปสูบบุหรี่และมองวิวต่ออย่างเอื้อยเฉื่อย

ราวกับมีเรื่องบ้างเรื่องที่เขาไม่สามารถหาทางออกให้กับมันได้วนเวียนอยู่ในจิตใจ