ตอนที่ 5 เงินอยู่ตรงหน้า

ตอนที่ 5 เงินอยู่ตรงหน้า

มันคือพรหมลิขิตเอาไว้ชัด ๆ โนรินยิ้มกว้างทันทีที่คิดว่าตัวเองกำลังเจอหนุ่มในฝัน

“อ่า สวัสดีค่ะ จำฉันได้ไหมคะ ฉันโนริน ที่เราเจอกันหน้าวัดวันนั้น อืม…นี่เราสองคนบังเอิญเจอกันอีกแล้วนะคะ”

“ครับ จำได้สิเราสองคนเจอกันอีกแล้วนะครับ”

โนรินกัดริมฝีปากแอบเขิน พลางส่งสายตาวิบวับให้กับคนตรงหน้า แถมเขาก็ส่งยิ้มให้เธอตอบกลับช่างเป็นภาพที่สุดแสนโรแมนติก

งื้อ…แค่คิดก็ฟินแล้ว และ ใช่…มันคือภาพจากสมองของเธอเอง

ณ.ตอนนี้เธอกำลังมโนไปเองขั้นสุดว่าผู้ชายคนนั้นสุดหล่อในสเปคคนนั้นกำลังส่งยิ้มตอบ

แต่!!

พอคิดว่าตัวเองจะเข้าไปจีบผู้ชายก่อนตามคำท้าของเพื่อน เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้น ปกติเธอไม่ใช่คนที่ต้องมาทำอะไรแบบนี้สักหน่อย

เฮ้อ…มันจะเสียภาพพจน์คุณงามความดี รวมถึงหยากไย่ที่สะสมมานาน จนเกือบจะสามสิบปีไหมนะ

โนรินนึกหวั่นอยู่ในใจจนออกอาการลังเล

“อะ ยัยรินถ้าแกมีซัมติงกับผู้ชายคนนั้นได้ พวกฉันจะเพิ่มให้แกคนละหมื่น”

เสียงมิมิวและสายป่านเอ่ยท้าอีกรอบ ดึงภวังค์ของโนรินให้กลับมาเมื่อได้ยินเรื่องเงิน

สมองของเธอเริ่มทำการประมวลผลเร็วยิ่งกว่าเครื่องคิดเลข

แมรี่สามหมื่น

มิมิวหนึ่งหมื่น

สายป่านหนึ่งหมื่น

หะ ห้า ห้าหมื่น!!!

ตอนสามหมื่นว่าลังเล ตอนห้าหมื่นแทบไม่ต้องคิด ใช่จะไปคิดเยอะทำไม ผู้ชายคนนั้น หล่อ ตรงสเปค คุณสมบัติครบ จบ และเธอต้องได้ (หมายถึงห้าหมื่นนั่น!)

“สบายมาก” เธอยักไหล่เบา ๆ ก่อนสูดลมหายใจเข้าเรียกพลังความกล้าของตัวเอง รองเท้าส้นสูงคู่สวยก้าวฉับแบบสัพเพสัพตา เดินไปหาพ่อหนุ่มหน้าหล่อตรงหน้าอย่างมั่นใจ

เสียงเชียร์ตามหลังของเพื่อน ๆ ที่ส่งเสียงเชียร์ด้วยความเมาอย่างได้ที่ รวมถึงโนรินที่เริ่มจะกึ่ม ๆ เช่นกัน (ลองไม่เมาสิ ใครจะกล้า) ก่อนที่เธอจะไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าผู้ชายคนนั้น

เบ้าหน้าฟ้าประทาน หล่อคมผสานกับจมูกโด่งเป็นสันยังกับหลุดออกมากจากซีรีส์ ยิ่งดูก็ยิ่งหล่อ

เขาเงยหน้าขึ้นมามองโนรินด้วยความแปลกใจ ทว่าสายตากลับเรียบเฉยไม่มีรอยยิ้มแบบเป็นมิตรฉาบอยู่บนใบหน้าเลยแม้แต่น้อย

“มีอะไร”

เสียงห้วนเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นโนรินเอาแต่จ้องหน้าเขานิ่ง

“อ่า คะ คุณ คุณ เอ่อ…”

สถานการณ์จริงมันไม่เหมือนที่ตัวเองซ้อมมาเมื่อกี้ลิบลับ แถมเขาดูไม่เป็นมิตรเหมือนตอนที่เธอเจอหน้าวัดเลยแม้แต่น้อย โนรินเริ่มประหม่าเพราะผิดคาดจากที่เธอคิดเอาไว้

หรือเขาจำไม่ได้! บ้าจริง…เป็นฝาแฝดหรือเปล่าเนี่ย ทำไมมารยาทความเป็นมิตรแตกต่างกับผู้ชายที่เธอเจอที่วัดอย่างกับคนละคน

ไม่มั๊ง ทีเธอเห็นเขาปุ๊ปครั้งเดียวยังจำได้เลย เขาดูออกจะออร่าสว่างวาบในความมืดขนาดนี้ แล้วเขาจะจำเธอไม่ได้เลยหรอ

“ถ้าไม่มีอะไรผมจะไปห้องน้ำ”

เพราะโนรินเอาแต่ตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเอง อยู่ ๆ เขาก็ลุกขึ้นพรวดเหมือนจะเดินหนีเธอยังไงยังงั้น

“หา…”

ให้ตายเถอะโนรินเธอกำลังจะโดนผู้ชายเทต่อหน้ากลุ่มเพื่อนฝูงที่มองมาที่เธออยู่ไม่ไกลอย่างนั้นเหรอ

ในตอนนี้ความรู้สึกของโนรินเหมือนเงินห้าหมื่นกำลังลอยคว้างอยู่กลางอากาศตรงหน้า แต่กลับเอื้อมไปไม่ถึง แล้วมันก็กำลังจะลอยหลุดไป

หมับ!!เธอรีบคว้าแขนเขาเอาไว้

“คือพอดีฉันมาที่นี่ครั้งแรก แค่จะมาถามทางไปห้องน้ำ งั้นคุณพาฉันไปหน่อยสิคะ”

โนรินฉีกยิ้มหวาน ก่อนจะกลายเป็นยิ้มเจื่อน เมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเพิ่งพูดอะไรสะเหล่อ ๆ ออกมา

“อ่อที่ยืนบิดเมื่อกี้ คือปวดฉี่?” เขาเลิกคิ้วขึ้นถามซ้ำประโยคที่น่าอายของโนริน จนเธอต้องกัดฟันยิ้มตอบออกมา

“ค่ะ ปวดฉี่พาไปหน่อยได้ไหมคะ”

ดีนะที่ตอนนี้เพื่อน ๆ ของเขาออกไปยืนเต้นห่างออกไปไม่งั้นเธอคงไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหน รวมถึงเพื่อนของเธอด้วยเช่นกัน

“งั้นก็ตามมา”

ปากบอกให้ตามมา แต่สายตาของเขากลับจ้องไปที่มือของโนรินที่จับอยู่ ความหมายกลาย ๆ ก็คือคงจะบอกให้เธอปล่อยมือจากแขนเขานั่นแหละ

โนรินรีบปล่อยมือเห็นสายตาของเขา เพราะเข้าใจว่าเขาคงไม่ชอบให้ถึงเนื้อถึงตัว

แต่เปล่าเลย

ทันทีที่เธอปล่อยมือ เขากลับเป็นฝ่ายจับข้อมือเธอแทน คราวนี้เป็นโนรินที่เหวอ จ้องมองมือของเขาที่จับข้อมือของเธออยู่

“อ๊ะ…”

“ไหนว่ามาครั้งแรก คนเยอะขนาดนี้ไม่กลัวหลงหรือไง”

ใจจริงอยากจะบอกว่า ที่นี่เธอหลับตาเดินยังได้เหอะ ไม่อยากจะอวด

แต่ก็นะเวลาอยู่กับผู้ชาย เหล่าบรรดาเพื่อนรักสอนเอาไว้ ว่าให้แกล้งทำตัวโนเนะเข้าไว้ พูดง่าย ๆ ก็แกล้งโง่ ผู้ชายชอบนักแหละผู้หญิงประเภทนี้

“งื้อ ขอบคุณมากนะคะคุณดิน”

“หืม คุณรู้จักชื่อผมได้ไง”

ห๊ะ…. โนรินอ้าปากค้าง เหวอเป็นรอบที่ร้อยแปด มิน่าเขาถึงดูเมิน ๆ หยิ่ง ๆ ไม่ทักทายเธอเหมือนตอนที่เจอกันหน้าวัด เพราะเขาจำเธอไม่ได้นะเอง

แต่ไม่ทันที่โนรินจะตอบคำถาม เขาก็ดึงมือของเธอฝ่าฝูงชนจำนวนมาก ก่อนจะโผล่มาถึงหน้าห้องน้ำ

“ถึงล่ะเข้าไปดิ ปวดฉี่เดี๋ยวก็ได้ฉี่ราดกันพอดี เสร็จแล้วก็รีบออกมาแล้วกัน ผมจะยืนรออยู่ตรงนี้”

ว่าแล้วเขาก็เอามือกอดอกก่อนเอาตัวยืนพิงหลังไปที่ผนังกำแพงหน้าห้องน้ำ

“ง่า…ขอบคุณนะคะ”

จะว่าไปเขาก็มีความเป็นสุภาพบุรุษอยู่นะเนี่ย อุตส่าห์มีน้ำใจยืนรอเธอด้วย

โนรินยิ้มเขินเพราะรู้สึกประทับใจ ก่อนจะเห็นสายตาดุจากสุภาพบุรุษที่แอบชมอยู่ในใจ มองเขม็งเชิงตำหนิว่าเมื่อไหร่เธอจะเข้าห้องน้ำไปเสียที

“อ่อ…กะ กำลังไปค่ะ”

ผลั่ก!!!

“ว้าย..”

จังหวะที่โนรินจะแยกตัวออกมา ไม่รู้ว่าใครสักคนเดินชนกระแทกหลังของเธอดังผลั่ก! ส่งผลให้เธอเซถลาแบบไม่ทันตั้งตัวไปด้านหน้า

อึก!!

ร่างเล็กโผเข้าหาคนตรงหน้าในท่ากอด ซึ่งมันจะไม่น่าอายมากเท่าไหร่หรอก ถ้าไม่บังเอิญว่าเขายกมือขึ้นมารับร่างของเธอไว้ตามสัญชาตญาณ แต่ทว่ามืออีกข้างดันพลาดมาขยำที่หน้าอก ส่วนมืออีกข้างนั้น…ดันมาจับอยู่ตรงก้น

“อ๊า…”

โนรินรีบดันตัวออกด้วยความอาย ทว่าคนเมากลุ่มเดิมเดินมาชนเธออีกรอบ จนเธอต้องซบแผงอกเขาอีกครั้ง

“อึก! ขะ ขอโทษค่ะ”

อืม…ผู้ชายอะไรไม่รู้ตัวหอมมาก