ตอนที่ 2 สวรรค์ของโนริน

ตอนที่ 2 สวรรค์ของโนริน

วันปฏิบัติธรรมมาถึง ซึ่งตรงกับวันศุกร์ที่เป็นวันหยุดพิเศษของโนริน เธอต้องรีบขับรถมายังวัดแถวชานเมืองที่เธอชอบมาถือศีลเป็นประจำ แต่เพราะวันนี้รถติดหนักทำให้เธอมาเกือบไม่ทันจะเข้าโบสถ์

โชคยังดีที่เธอลงทะเบียนแบบออนไลน์มาแล้วเลยเหลือแค่เอารถมาจอดที่ลานรับฝากรถ ก่อนที่เธอจะลงไปเอาเสื้อผ้าเป็นชุดขาวที่เตรียมมาอยู่ที่หลังรถไปเปลี่ยน

ความรีบร้อนผสมกับความซุ่มซ่าม ทำให้โนรินหอบข้าวของพะรุงพะรังอยู่ท้ายรถ เธอลนลานปิดฝากระโปรงท้าย แล้วรีบหันหลังไปความไม่ระวังทำให้เธอเผลอชนกับคนที่เพิ่งเดินผ่านมาจากด้านหลังเธอพอดี

ตุ๊บ!

“ว๊าย! ขอโทษค่ะ”

ข้าวของหล่นเกลื่อนกระจัดกระจาย โนรินรีบนั่งลงก้มหน้าก้มตารีบเก็บข้าวของรวมทั้งชุดขาวที่หล่นลงพื้น โดยที่คู่กรณีที่เธอชนก็ช่วยก้มลงมาเก็บของด้วย

เรียวนิ้วมือของคนตรงหน้าที่ยืนมือเข้ามาช่วยเธอเก็บของ ทำเอาสายตาของโนรินสะดุดกึก ผิวขาวเนียนละเอียดแทบไม่เห็นรูขุมขนของเขา บ่งบอกว่าคนตรงหน้าเป็นคนสุขภาพผิวเยี่ยม ถ้าไม่ติดว่าเธอสังเกตเห็นกล้ามเนื้อตามแบบฉบับของผู้ชาย เธอก็คงนึกว่าคนที่ช่วยเธอเก็บของเป็นผู้หญิงไปแล้ว

“ขอโทษครับ คุณเจ็บตรงไหนหรือเปล่า”

เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขอโทษทั้งที่โนรินเป็นฝ่ายไปชนเขาเองแท้ ๆ

แต่...

อา....เสียงเขาหล่อมาก ฟังซะลืมเจ็บ

โนรินค่อย ๆ เงยหน้าไปมองเจ้าของเสียงช้า ๆ ความหล่อของผู้ชายตรงหน้าหล่อบาดใจ จนทำให้โนรินรู้สึกเหมือนวิญญาณแทบจะหลุดออกจากร่าง

อื้อ โคตรหล่อ

หล่อซะจนโนรินนึกว่าตัวเองเจอซุปตาร์ในดวงใจอย่างแจ็คสัน หวัง มายืนอยู่ตรงหน้า ใบหน้าขาวอยู่ดี ๆ ก็ร้อนผ่าวขึ้นมาเองดื้อ ๆ ก่อนจะยกปอยผมขึ้นมาแนบที่หูอย่างเขินอาย

ดีนะยังไม่ได้ใส่ชุดขาวไม่งั้นเธอคงได้ศีลขาดเป็นแน่

โนรินเผลอจ้องมองเขาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเห็นเรียวคิ้วหนาของเขาเลิกขึ้น อ่า…เขาคงรอคำตอบที่เพิ่งถามออกมาเมื่อครู่อยู่สินะ เกือบลืม

“อ่อ เออไม่เจ็บค่ะ” โนรินยิ้มเขินแต่ก็พยายามเก็บอาการ

“คุณไม่เจ็บจริง ๆ เหรอครับ แต่หน้าผากคุณแดงมากเลยนะ”

“แหะ ๆ เล็กน้อยค่ะ แค่นี้เอง” โนรินยกมืออีกข้างที่ไม่ได้ถือของคลำหน้าผากตัวเองป้อย ๆ เริ่มเจ็บมาขึ้นมาบ้างนิด ๆ แต่จำต้องรักษาฟอร์มเอาไว้

“อืม…ว่าแต่คุณมาถือศีลที่วัดนี้คนเดียวเหรอครับ ดีจังที่เห็นวัยรุ่นสมัยนี้ชอบเข้าวัดเข้าวา”

- วะ..วัยรุ่น หมอนี่บอกฉันเป็นวัยรุ่น คิดว่าฉันอายุเท่าไหร่กันแน่นะ ตามน้ำไปก่อนแล้วกันเขาจะได้ไม่หน้าแตก -

“อ่อค่ะ รินชอบมาถือศีลที่วัดนี้เป็นประจำแล้วคุณละคะเพิ่งมาถือศีลที่นี่ครั้งแรกเหรอคะ รินเพิ่งเคยเห็นหน้า”

“ใช่ครับ ผมเพิ่งมาถือศีลที่วัดนี้เป็นครั้งแรก ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณริน เรียกผมว่าดินเฉย ๆ ก็ได้”

- งื้อพระเจ้า ริน - ดิน อะไรจะคล้องจองกันปานนี้ -

โนรินตาลอย เกือบเคลิ้มไปกับใบหน้าหล่อ ๆ ไหนจะเสียงหล่อ ๆ ที่ยิ่งกว่ายากล่อมประสาทเสียอีก

-อึก!! ตายแล้วนี่ฉันจะมาอ๊อยผู้ชายในวัดแบบนี้ไม่ได้นะ มันจะบาป -

โนรินเรียกสติของตัวเองที่กำลังกระเจิดกระเจิงไป เพราะชายหนุ่มหน้าตาหล่อระดับเทพตรงหน้า จนลืมไปว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ตรงหน้าทางเข้าประตูวัด

เอิ่ม….รู้สึกเหมือนขาตัวเองข้างหนึ่งกำลังก้าวเข้าไปสู่ประตูสวรรค์ แต่อีกข้างกำลังจะก้าวลงนรกยังไงยังงั้น

ไม่สิ...อาจจะเป็นสวรรค์เหมือนกันก็ได้ เพียงแต่เป็นสวรรค์คนละชั้น

และนี่ก็คงเป็นสวรรค์ชั้นเจ็ดแหละ ^ ^

โนรินฉีกยิ้มน้อย ๆ ไม่ลืมที่จะรักษาความเป็นกุลสตรีที่เหลือน้อยนิดของตัวเองเอาไว้

“เออ งั้นรินของตัวก่อนนะคะ พอดีต้องรีบไปเปลี่ยนชุดขาว จวนได้เวลารวมตัวแล้ว ไว้เจอกันใหม่นะคะ”

นี่ถ้าไม่ติดว่าตัวเองกำลังจะไปถือศีลแปดละก็นะโนรินละอยากจะยืมคำศัพท์ฮิตมาจากในกูเกิ้ลมาใช้ แล้วท่องอะหังสัมมาสัมพุทโทร 0992456XXX ไปให้

-แต่ไม่ได้สิโนริน เธอมาถือศีล ไม่ได้มาหาผู้ชายนะ!-

“ครับ ไว้เจอกับใหม่นะครับคุณริน”

เขาโน้มศีรษะน้อย ๆ เพื่อขอตัวก่อนจะเดินไปอีกทาง ทิ้งโนรินให้มองตาค้างเพราะกำลังเคลิบเคลิ้มไปอีกรอบเพราะความหล่อ

พุทโธ ธัมโม สังโม

โนรินเอ๊ย นี่เธอจะมาแพ้คนหล่อในเวลานี้ไม่ด้ายยยยย

เธอสะบัดหน้าไปมา เรียกสติที่กำลักระเจิดกระเจิงกลับมาใหม่เป็นรอบที่ล้านแปด ก่อนจะหยุดยืนแล้วสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เป็นการสงบสติอารมณ์ของตัวเอง เพราะขาของเธอกำลังจะก้าวขาผ่านประตูวัด

อืม…ยุบหนอ พองหนอ

อาการระดี้กระด้าเมื่อครู่ หากแต่เมื่อโนรินก้าวเข้ามาในรั้วประตูวัดเธอก็สำรวมกิริยาของตัวเองไม่ให้ว่อกแว่กได้อย่างดี

อาจจะมีบ้างที่สายตาของเธอเผลอมองไปเห็นผู้ชายหล่อโอปป้าคนที่เพิ่งเจอตอนอยู่ทางเข้าวัดอยู่ไม่ไกล แต่กระนั้นเธอก็สามารถดึงสติของตัวเองให้อยู่ในศีลแปดอย่างที่ตั้งใจมาถือศีลไม่ด่างพร้อย

โนรินเธอมักจะยกข้ออ้างบอกกับเพื่อนว่า การที่เธอมาถือศีลปฏิบัติธรรมของเธอว่าเป็นการบวชแก้บนเวลาที่เธอถูกหวยบ่อยๆ เท่านั้นเอง แต่ทว่าในส่วนลึกของโนรินแล้ว หากคนเราไม่ชอบเรื่องในศีลในธรรมจริง คงจะไม่มาถือศีลปฏิบัติธรรมบ่อยมากเท่ากับเธอ

เธอก็แค่ชอบความสงบเวลาที่พาตัวเองมาอยู่ในวัด และต้องเป็นวัดที่เป็นสายปฏิบัติอย่างแท้จริงไม่ใช่วัดที่เป็นสายธุรกิจเพื่อการพาณิชย์

เธอชอบที่ได้อยู่กับตัวเองอย่างเงียบ ๆ ทบทวนตัวเอง ตัดชีวิตของเธอออกจากความวุ่นวายและเรื่องน่าปวดหัวในแต่ละวันไม่ว่าจากการทำงานหรือการดำรงชีวิต

อืม...เงียบ…สงบ…พุทโธ…

.....

การปฏิบัติธรรมในช่วงวันศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ผ่านไปด้วยดี จวบจนวันสุดท้ายที่เธอลาสิกขาศีลแปดเป็นที่เรียบร้อย และอาจเป็นเพราะพอได้ถือศีลจนจิตใจสงบมาแล้ว โนรินเลยไม่ค่อยว่อกแว่กเรื่องอื่นเท่าไหร่นัก เธอขับรถกลับบ้านไปโดยแทบจะลืมไปว่าตัวเองเจอผู้ชายหล่อคนนั้น กว่าจะนึกขึ้นได้ก็ดันขับรถกลับมาได้ครึ่งทางซะแล้ว

อื้อ...ลืมขอเบอร์เลย ว๊า..แย่จัง