ตอนที่ 1 ภาพพจน์ของนางฟ้า

ตอนที่ 1 ภาพพจน์ของนางฟ้า

โนรินจบมหาวิทยาลัยชื่อดังด้วยปริญญาตรีเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง พอเธอมาสมัครที่บริษัทนี้เรียกว่าบริษัทแทบจะคว้าตัวเธอเอาไว้โดยไม่ได้ต้องคิด

สกิลการทำงานของเธอที่เรียกว่าเป๊ะระดับเทพ เธอทำงานที่บริษัทนี้ไม่ถึงห้าปี พอหัวหน้าฝ่ายบุคคลคนเก่าลาออกจากบ้านไปเลี้ยงลูก โนรินเลยได้เลื่อนขั้นมาตอนหัวหน้าฝ่ายบุคคลอย่างกะทันหัน

เพราะงั้นด้วยความที่ได้เป็นหัวหน้างานเมื่ออายุยังน้อย เธอเลยจำเป็นต้องทำตัวให้น่าเกรงขามขึ้นด้วยการแต่งตัวให้ดูเกินอายุ ไม่ว่าผมที่รวบมัดตึงรวมไปถึงแว่นหนาเตอะอย่างตอนนี้

แต่...ก็นะใครมันจะเป๊ะ แอฟเรียบร้อยเป็นแม่ชีแม่พระได้ตลอดทั้งวันทั้งคืน

ครืดดดดด....เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ยังไม่ทันที่โนรินจะเอ่ยปากเซย์ฮัลโหล ปลายสายก็ส่งเสียงแสบทรวงแทรกเข้าก่อน

“คนสวยขา ศุกร์นี้เป็นวันหยุดพิเศษของบริษัทแกมั๊ย ปะไปแฮงค์เอ้าท์กัน”

“โนจ้ายายมะลิ ศุกร์นี้ฉันไม่ว่าง ฉันว่าจะไปนุ่งขาวห่มขาวถือศีลที่วัดสักหน่อย แกก็รู้ว่าการเที่ยวกลางคืนกับการนอนดึกบ่อย ๆ มันไม่ดีต่อสุขภาพ การนอนดึกมันจะทำให้หน้าแก่”

โนรินปฏิเสธแบบไม่ต้องคิด เมื่อหันไปมองตาราง Schedule ที่วงกลมตัวแดงเอาไว้ว่า ‘ปฏิบัติธรรม’

“โปรดเรียกฉันว่าแมรี่ย่ะ เลิกเรียกฉันว่ามะลิได้แล้ว” ปลายสายทำเสียงแบบเซ็ง ๆ ก่อนจะถอนหายใจใส่โทรศัพท์ “เฮ้อ…ไหนแกว่า แกควรต้องได้ปลดปล่อยเดือนละครั้งไง” มะลิทำเสียงจิ๊จะเมื่อโดนปฏิเสธนัดแบบทันควัน

“ใช่ไงเดือนละครั้ง แต่ศุกร์นี้ฉันไปต้องปฏิบัติธรรมก่อน”

“โห แกอ่า” มะลิบ่นกระปอดกระแปด ก่อนจะได้ยินโนรินทำเสียงกระซิบกระซาบ ซึ่งก็ไม่รู้จะว่าเพื่อนรักจะกระซิบกระซาบทำไม ในเมื่อรู้ว่าโนรินนั่งทำงานอยู่ที่ห้องส่วนตัวเพียงคนเดียว

“คืองี้แกฉันเพิ่งถูกหวยสามตัวบนที่บนไว้ เพราะงั้นฉันต้องไปบวชแก้บนก่อน”

“โถ โถ แม่นางฟ้าสายเทา ไอ้เราก็นึกว่าแกซาบซึ้งบุญ”

“แหมไอ้เรื่องซาบ มันก็ซาบอยู่ แต่ถ้าถูกหวยด้วยมันจะซึ้งมากยิ่งขึ้น เอาน่าเอาไว้ศุกร์สิ้นเดือนค่อยเจอกัน ฉันว่าฉันตั้งใจจะปลดปล่อยแค่เดือนละวันพอ เดี๋ยวเสียภาพพจน์”

“แต่ฉันรู้ไส้รู้พุงแกหมดว่าแกแอบแรดแค่ไหน แต่งตัวไปเที่ยวแต่ละทีงี้”

“หยาบคายใครแรด ไม่มี๊ เออน่า ฉันเป็นถึงพนักงานดีเด่นนะยะ ประวัติใสสะอาดไม่มีด่างพร้อย ก็ต้องรักษาภาพพจน์นางฟ้าหน่อยสิ อีกอย่างเวลาออกเที่ยวก็ต้องแต่งตัวแรง ๆ หน่อย หรือแกจะให้ฉันใส่ชุดขาวเข้าผับ”

“ฉันก็เห็นแกก็ใส่ชุดขาวทุกรอบ แต่แค่สั้นจุ๊ดแถมยังแหวกจนเห็นร่องอก”

“หรือแกแต่งตัวเบา?”

“แหม...ก็พอกันละน่า เพียงแต่แกแค่หน้าใสกว่าฉัน ดูหน้าแกดิ้ยังกะอายุแค่ยี่สิบ”

“งั้นแกก็ควรลดความแรงแล้วแกมาเข้าวัดปฏิบัติธรรมกับฉันนี่มา แกรู้ไหมว่าการกำหนดลมหายใจเข้าออกช้า ๆ มันช่วยให้ออกซิเจนเข้าไปในร่างกายทำให้ร่างกายผ่องใส เริ่มจากแกค่อย ๆ หายใจเข้าช้า ๆ ….”

“หยุด...แกอย่ามาคุยเรื่องธรรมะกับคนใจบาปอย่างฉัน ฟังแล้วฉันร้อน” มะลิรีบเบรกก่อนที่โนรินจะร่างยาวจนเธอปวดหัว

“แกร้อนรุ่มว่าซ้าน”

“เออ...ถ้าคุยเรื่องผู้ชายว่าไปอย่าง บอกเลยยันเช้า”

“เชอะ นังมะลิคนบาป ฉันรับหล่อนไม่ได้จริง ๆ สำหรับฉัน ฉันไม่เคยคิดว่าผู้ชายเป็นประเด็นสำคัญของชีวิต ฉันสวย ฉันรวย ฉันเป็นตัวแม่จะแคร์เพื่อ…”

“เพื่อไม่ให้ไอ้นั่นของแกเฉา” มะลิชิงพูดแทรกขึ้นมาก่อน

“หล่อนพูดหยาบคายมากค่ะคุณเพื่อนรัก คนสวย ๆ อย่างฉันไม่สนใจหรอกย่ะเรื่องพรรค์นั้น ฉันว่าฉันจะครองพรหมจรรย์จนกว่าอายุสามสิบ”

“จ๊ะแม่คุณ อีกไม่ถึงเดือน หล่อนจะเต็มสามสิบแล้วค่ะ” มะลิค้อนปะหลับปะเหลือกอยู่คนเดียว นี่ถ้าไม่ติดว่าอยู่ไกลกัน เธอว่าจะล็อกคอเพื่อนรักอย่างโนรินมาเขย่า ๆ ให้หัวโยก

มะลิเป็นคนที่รู้จักโนรินดีที่สุก เห็นโนรินเวลาแต่งตัวแซ่บ ๆ ไปเที่ยว แล้วดื่มจัดชนิดเมาหัวราน้ำแบบนั้น แต่เรื่องหนึ่งที่เธอไม่เอาเลยคือเรื่องผู้ชาย ไม่ใช่อะไรหรอก เพราะโนรินเธอตั้งสเปคผู้ชายไว้สูงมาก เลยทำให้เธอครองความโสดแต่แซ่บจนป่านนี้

หล่อ ขาว สูง แสนดี พูดเพราะ แถมอบอุ่นเป็นไมโครเวฟ งื้อ…แค่คิดก็ฟินแล้ว ว่าแต่ผู้ชายดีเพียบพร้อมสมัยนี้หายากยิ่งกว่าถูกหวยรางวัลที่หนึ่ง

ในหนึ่งปีมี 365 วัน โนรินถือศีลห้าไปแล้ว 353 วัน เหลืออีก 12 วันที่เธอขอเลือกที่จะผิดศีลข้อ5 ว่าด้วย

สุราเมระยะมัชชะปะมาทัฏฐานา เวระมะณี สิกขาปะทัง สะมาทิยามิ (ข้าพเจ้าขอเว้นจากการดื่มสุรา ของมึนเมา) เธอเลยขอปล่อยตัวเองกับแสงสีเสียงและแอลกอฮอล์ดูบ้าง อย่างน้อยก็ให้ให้รางวัลกับการเป็นคนดีตั้ง 353 วันของเธอ

แค่วันศุกร์ขอแบบแบดสุด ๆ แค่เดือนละวัน ขอใช้ชีวิตแบบเทา ๆ บ้างก็พอ

(ส่วนวันที่ 1 กับวันที่ 16 ของแต่ละเดือนเป็นข้อยกเว้นเพราะไม่อยู่ในศีล5 เธอเลยเล่นหวยได้ไม่อั้น)

“เออน่าปล่อยฉันเถอะ หยากไย่ไม่ทันขึ้นหรอก”

“เฮ้อ…ยัยโนริน ฉันละเบื่อความหัวโบราณของแกจริง ๆ เอางี้ถ้าแกหาผู้ชายได้ก่อนวาเลนไทน์ปีนี้ ฉันจะให้แกห้าพัน”

และนี่ก็คืออีกเรื่องหนึ่ง ที่มะลิรู้ดีเกี่ยวกับความเป็นโนรินก็คือ….

“แก๊...แกเห็นฉันเป็นคนหน้าเงินหรือไงห๊ะยัยมะลิ เอ๊ย แมรี่”

“หนึ่งหมื่น”

“ไม่!”

“สองหมื่น”

“คนอย่างฉันซื้อไม่ได้ด้วยเงิน” โนรินยังคงยืนกรานปฏิเสธเสียงแข็ง

“สามหมื่น”

“ลืมไปถ้าไม่มากพอ งั้นโอเค ? จบดีล ก่อนวาเลนไทน์แม่จะหาผู้ชายหล่อ หล่อแบบจัด ๆ มาอวดแก”

นี่ไง…ความเป็นโนรินที่มะลิรู้จักดี เรื่องงกเรื่องเงินเป็นที่หนึ่งไม่มีใครเกิน

“เค ตามนั้น แกไปปฏิบัติธรรมเสร็จแล้วนัดมา”

“ได้เลย เพื่อนรักสามหมื่นนะ จุฟ จุฟ”

โนรินยิ้มอย่างหมายมั่นก่อนวางสายรับคำท้า แต่นั่นต้องหลังจากที่เธอไปปฏิบัติธรรมกลับมาก่อนนะ แม่จะหาหนุ่มหล่อแบบแซ่บ ๆ มาอวดเพื่อน ชนิดที่เพื่อนรักของเห็นแล้วจะต้องร้อง อู้วหูว

ว่าแต่...หนุ่มแซ่บ ๆ เธอจะไปหามาจากไหน หรือไปหาตามบาร์โฮสเหรอ อื้อ…ไม่ได้นะเสียภาพหมด