ตอนที่ 8 ทางออก

“จาหาคูมแม่”

ใบหน้าหล่อเหลามองดวงตากลมโตคู่เล็กที่บวมช้ำอย่างนึกเอ็นดู ขนาดเงียบและเล่นของเล่นอื่น แต่พอนึกขึ้นได้ตอนไหนก็ร้องหาแม่ตอนนั้น การหลอกล่อเด็กนั้นไม่ยาก แค่เอามือถือมาล่อ หนูยิ้มก็ลืมเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นได้ชั่วขณะ

“เดี๋ยวแม่ก็มาครับ” ชายหนุ่มบอกกับลูกแล้วมองไปทางประตู ส้มที่นั่งเลี้ยงคุณหนูแอบยิ้มเมื่อเห็นอาการคุณผู้ชาย ตั้งแต่เข้ามาในบ้าน ก็เอาแต่นั่งมองทางเข้าไม่ละสายตา

อรรถโมโหที่จนป่านนี้เธอยังไม่ตามมาเอาลูกคืนอีก เขาคิดว่า รสรินต้องตามมาเพราะเธอรักลูกมาก แต่จนป่านนี้ยังไม่มีวี่แววหรือเขาจะใจร้อนเกินไป เพิ่งผ่านมาแค่ยี่สิบนาทีเอง ชายหนุ่มอมยิ้มเมื่อได้ยินเสียงคนเดินมาทางนี้ ก่อนจะกลอกตาเมื่อเห็นว่าคน ๆ นั้นคืออิน

“โรสหลับไปแล้ว” อินตอบ ก่อนจะรับเด็กน้อยเข้าสู่วงแขน เมื่อร่างเล็ก ๆ โผเข้าหาเขา หนูยิ้มทิ้งมือถือในมือทันทีเมื่อเห็นหน้าอิน

“รักกันจังนะ” อรรถแขวะลูกเมื่อหนูยิ้มโผหาอิน ทีกับเขาแค่จับแก้มยังปัดมือออก

“ก็เลี้ยงมากับมือนี่หว่า จริงไหมคะคนสวยของลุง” อินตอบอรรถ ก่อนจะก้มลงไปหอมแก้มนิ่ม ๆ ของหลาน รู้สึกขัดใจที่เห็นตาคู่เล็ก บวมช้ำ

“เล่นแรงไปนะ เห็นไหมลูกร้องไห้ตาบวมหมดแล้ว” ลูกแค่ตาบวม แต่แม่ถึงกับสลบ ประโยคหลังอินไม่ได้พูดออกไป

“ไม่ได้เล่น ผมเอาจริง” อรรถตอบเสียงดังฟังชัด

“จะเอาหนูยิ้มไปให้เด็กแกเลี้ยงหรือไง” อินถามเมื่ออุ้มหลานขึ้นมาบนตัก

“คิดเหรอว่าจะมีใครรักหนูยิ้มเท่าโรส อรรถ... แกคิดว่าผู้หญิงพวกนั้นรักแกเพราะอะไร จะมีกี่คนที่รักแกด้วยใจ ยิ่งคนที่รักแกด้วยเงินแล้ว แกคิดว่าพวกเธอจะรักลูกแกด้วยไหม”

อินเอ่ยถาม เขาเชื่อว่าผู้หญิงพวกนั้นอาจจะรักอรรถด้วยใจ แต่ก็ต้องมีบ้างบางคนที่รักเพราะเงิน ถ้าอรรถเลือกคนผิด ความลำบากก็คงตกมาที่หนูยิ้ม ปัญหาแม่เลี้ยงลูกเลี้ยงมีให้เห็นบ่อย ๆ

“อย่างน้อยก็ฉัตรคนหนึ่ง ที่ไม่รังเกียจลูกผม” เพราะอยากเอาชนะพี่ชาย อรรถเลยตอบไปแบบนั้น เขาเชื่อว่าฉัตรกมลรักเขาด้วยใจจริง อินถอนหายใจ แล้วพูดประโยคนี้ออกมาเมื่อฟังน้องชายพูดจบ

“งั้นก็หย่ากับโรสซะ แล้วเอาฉัตรกมลเข้ามาอยู่ที่นี่ ให้เธอมาทำหน้าที่แทนโรส จะได้ดูแลแกกับลูกไปพร้อม ๆ กัน ฉันคงปล่อยให้แกเอาหนูยิ้มไปเลี้ยงที่อื่นไม่ได้ ฉันก็รักของฉัน”

อินตอบกลับด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยว เขาเลี้ยงหนูยิ้มมาตั้งแต่เกิด ผูกพันกับแกไม่น้อยไปกว่ารสริน คงยอมให้อรรถเอาหลานไปอยู่ที่อื่นไม่ได้ ทางเดียวที่จะแก้ปัญหาเรื่องนี้คืออรรถต้องปล่อยรสรินไปแล้วพาคนของเขาเข้ามา

คำพูดของพี่ชายทำให้อรรถกลืนน้ำลายลงคอ ไม่มีใครอยากให้เขาอยู่เป็นครอบครัวกับรสริน ทุกคนอยากให้เขาปล่อยเธอไป เธอเจ็บเพราะเขามามากพอแล้ว

“ทำตามที่ฉันบอกนะ ปล่อยโรสไป แล้วพาคนของแกเข้ามา เรื่องหนูยิ้มฉันจะคุยกับโรสเอง โรสโตแล้ว และมีเหตุผลพอ สักวันคงทำใจได้”

“ก็เข้าทางพี่สินะ ให้ผมหย่ากับเมีย พี่จะได้รอเสียบ” อรรถยังคงไม่ยอมแพ้ คำแนะนำของอินกลายเป็นผลร้าย อรรถยังคิดว่าอินอยากได้รสรินไว้เอง

“ฉันยอมรับว่าฉันรักโรส แต่สิ่งที่แกได้จากโรสมันไม่ได้ทำให้แกรู้เลยหรือว่าฉันไม่ได้คิดจะเกินเลยกับโรสในแง่นั้น โรสรักแกมาก...มากจนไม่เคยมองฉัน แกต่างหากที่ทำตัวเอง แกทำให้โรสหมดใจเองนะอรรถ หัดมองตัวเองบ้าง อย่าเอาแต่โทษคนอื่น”

อินเตือนน้องชายก่อนจะอุ้มหลานเดินออกไป เมื่อหมดเรื่องที่จะคุย เขาไม่กล้าทิ้งหนูยิ้มไว้กับพ่อที่โตแค่ตัวแต่ไร้สมอง เกิดอรรถคิดอยากเอาชนะแล้วพาหนูยิ้มไปอยู่ที่อื่น รสรินจะเป็นยังไง ที่ผ่านมาเขาไม่เคยยุ่งกับเรื่องน้อง เพราะคิดว่าโต ๆ กันแล้ว เรื่องส่วนตัวอรรถอาจจะบกพร่องเพราะเป็นคนเจ้าชู้ แต่เรื่องงานอรรถก็เป็นคนที่เก่ง และมุ่งมั่นคนหนึ่ง ถ้าอรรถจะเอาหนูยิ้มไปจากรสรินจริง ๆ เขาคงจะยอมไม่ได้ เขาจะเลี้ยงหนูยิ้มเอง จะอธิบายเรื่องนี้ให้รสรินเข้าใจ ลูกเป็นคน ไม่ใช่สิ่งของ ถ้าพ่อแม่เลิกกันจริง ๆ เขาที่เป็นคนกลาง จะเลี้ยงหลานไว้เอง

อรรถไม่ห้ามเมื่ออินอุ้มหนูยิ้มออกไป มือแกร่งยกขึ้นโบกให้หนูยิ้ม เมื่อลูกหันมาโบกมือให้เขา หนูยิ้มไร้เดียงสาจริง ๆ ถึงเขาทำให้เธอเสียใจ แต่พอถึงเวลาจากลาลูกก็โบกมือให้

ร่างสูงทิ้งตัวลงบนโซฟาเมื่อหาทางออกให้ตัวเองไม่เจอ ในขณะที่มือถือก็ยังดังไม่ขาดสาย รสรินเพิ่งจะเสียสิ่งที่หวงแหนให้เขาแท้ ๆ แต่เธอกลับไม่สนใจอะไร เธอกำลังจะไปจากเขาจริง ๆ หรือ...

ผู้หญิงที่เคยตามหึงหวงเขาคนนั้นหายไปไหนกันนะ ที่เขาเห็นตอนนี้มีเพียงผู้หญิงแปลกหน้าคนหนึ่งที่มองเขาด้วยสายตาว่างเปล่า บุหรี่ถูกคว้าขึ้นมาจุดสูบ อัดควันเข้าปอดแรง ๆ ก่อนจะคว้ามือถือขึ้นมากดปิดเพื่อตัดปัญหา คนอื่นจะเป็นยังไงก็ช่าง ตอนนี้สิ่งที่เขาต้องรีบทำก็คือเอาหัวใจของรสรินกลับคืนมา