ตอนที่ 5 หมาหวงก้าง

รสรินมองสำรวจความเรียบร้อยของตัวเองอีกครั้งเมื่ออรรถพารถเข้ามาจอดหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ ตากลมโตมองไปที่ ร่างสูงของคนที่ยืนรออยู่หน้าบ้าน อินกะเวลาได้พอดี หลังจากที่เธอส่งข้อความมาบอกว่ากำลังกลับบ้าน แต่รถติดมากอาจจะถึงบ้านช้า ในอ้อมแขนของเขามีเด็กผู้หญิงตัวน้อยที่กำลังมองมาที่เธอเช่นกัน ทันทีที่รถจอดสนิทร่างเล็กกลมป้อมก็ดิ้นลงจากอ้อมแขนของคนเป็นลุง แต่อินโอบกระชับคนตัวเล็กเอาไว้ ไม่ปล่อยลงพื้นตามที่หนูน้อยต้องการ

อรรถมองภาพตรงหน้าอย่างขัดใจ ยิ่งเห็นใบหน้าบูดบึ้งของพี่ชายก็อยากแกล้ง หมอนั่นไม่มีสิทธิ์มาทำท่าทางแบบนี้ใส่รสริน เพราะเธอคือเมียของเขา

“อ๊ะ! คุณอรรถ อื้อ”

มือแกร่งฉวยข้อมือของคนที่เอาแต่มองผู้ชายที่ยืนรอ มืออีกข้างช้อนที่ท้ายทอย บังคับให้เธอเงยหน้าขึ้นรับจุมพิตของเขา อรรถจงใจมอบจูบที่ดูดดื่มให้เธอ เพราะเขาไม่ชอบสายตาที่คนทั้งสองมองกัน ทำไมรสรินต้องทำเหมือนกับรู้สึกผิดกับอิน ทั้ง ๆ ที่เธอไปค้างคืนกับเขา

อินมองภาพคนในรถก่อนจะเบือนหน้าหนี เมื่อเห็นการกระทำของคนทั้งสอง รสรินหายไปทั้งคืน กลับมาพร้อมกับอรรถ แล้วอรรถยังจูบเธอโชว์เขา ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้หน้าของเธออรรถก็แทบจะไม่มอง

“ปล่อยนะ! คุณอรรถ ปล่อย!”

อรรถถอนปากออกเมื่อจูบจนพอใจ รู้สึกสะใจเมื่อเห็นพี่ชายหันหน้าไปทางอื่น ไม่บอกก็รู้ว่าอินกำลังเจ็บ

สมน้ำหน้า! อยากทำตัวเป็นมดแดงแฝงพวงมะม่วง ก็ต้องเจ็บแบบนี้แหละ มือบางผลักอกแกร่ง ดวงตากลมโตมองหน้าเขาอย่างเกลียดชัง เขาจูบเธอเพราะต้องการให้อินเห็น จงใจประกาศให้อินรู้ว่าเธอเป็นของเขา เธอไม่ได้โกรธที่เขาแสดงความเป็นเจ้าของ แต่โกรธเพราะลูกต่างหาก เขากล้าทำเรื่องแบบนี้ต่อหน้าลูกได้ยังไง

“ส่องกระจกหน่อยไหม”

อรรถแซวเมื่อเธอทำท่าจะเปิดประตูรถลงไป ตากลมโตตวัดกลับมามอง อรรถอมยิ้มเมื่อเห็นปากบางที่ช้ำอยู่แล้วเจ่อขึ้นมาอีกเขาจงใจบดจูบหนัก ๆ และกัดจนมันบวมช้ำ หญิงสาวสะบัดหน้าหนี ไม่สนใจคำเตือนของเขา

“คูมแม่”

เด็กน้อยดิ้นอีกครั้ง เมื่อเห็นหญิงสาวเดินลงมาจากรถ รสรินเดินมาหยุดตรงหน้าคนตัวสูง กลืนน้ำลายลงคอเมื่อเห็นสายตาของอิน ตอนนี้ความรู้สึกของเธอไม่ต่างอะไรกับเด็กน้อยที่โดนผู้ปกครอง จับได้ว่าแอบหนีเที่ยว ตากลมโตมองหน้าคนในอ้อมแขนเขาเพื่อหลบจากสายตาดุ ๆ คู่นั้น แขนเรียวเอื้อมไปรับหนูยิ้มมาอุ้มเอาไว้ จมูกโด่งสวยฝังลงไปบนแก้มของลูกอย่างแสนรัก นี่เป็นครั้งแรกที่แยกจากกัน ขนาดแค่คืนเดียวเธอยังคิดถึงลูกใจแทบขาด

“คิดถึงจังเลยคนสวยของแม่” พูดพร้อมกับหอมลูกซ้ำ ๆ หนูน้อยหัวเราะคิกเมื่อถูกคนเป็นแม่ฟัดเอา ๆ

“เบาสิโรส ช้ำหมดแล้ว” อินเอ่ยเตือน เมื่อรสรินฟัดจนแก้มคน ตัวเล็กแดงเป็นปื้นไปทั้งหน้า

“คิดถึงนี่คะ เมื่อคืนงอแงกวนพี่อินหรือเปล่า ขอโทษนะคะที่ทำให้พี่อินลำบาก” รสรินช้อนตาขึ้นมองหน้าอิน ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด

“วันหลังอย่าหนีลูกเที่ยวอีกก็แล้วกัน” อินตอบกลับมาอย่างนึกเอ็นดู เมื่อเห็นตากลม ๆ ของเธอ ใจเขาก็อ่อนยวบ

การกระทำของคนทั้งสอง ทำให้คนที่ยืนอยู่ข้างหลังหญิงสาว ขบกรามเข้าหากันแน่น สองคนนี้ทำเหมือนเขาเป็นอากาศ

“ไม่ได้ไปเที่ยวไหนนี่ แค่เมียไปนอนค้างกับผัว ไม่เห็นจะแปลก”

อรรถพูดขึ้นอย่างรู้สึกขัดใจกับคำพูดของพี่ชาย

“คุณอรรถ!” รสรินร้องด้วยความตกใจ เมื่อเขาพูดคำนี้ออกมา อรรถไม่สนใจ มือแกร่งยื่นไปเขี่ยแก้มหนูยิ้ม แต่กลับถูกเด็กน้อยผลักออก ตากลมโตคู่เล็กมองเขาด้วยสายตาไม่ไว้วางใจ ก่อนจะซุกหน้าลง กับอกหญิงสาว อรรถหน้าตึงที่ลูกจำเขาไม่ได้

“พ่อไงครับ” อรรถบอกกับหนูน้อย

“หนูยิ้มไม่มีความทรงจำตรงนี้หรอกค่ะ ขอโทษนะคะ ฉันจะเข้าบ้านแล้ว”

รสรินหันมาตอบด้วยสีหน้าสะใจ ลูกจะจำเขาได้ยังไง เพราะนาน ๆ อรรถจะกลับมาบ้านสักครั้ง กลับมาก็อยู่ไม่เกินชั่วโมง และที่สำคัญเขาไม่เคยสนใจลูก จำได้หรือเปล่าว่าตัวเองมีลูก หญิงสาว เบะปากใส่เขาอย่างเย้ยหยัน สะบัดหน้าหนีแล้วอุ้มลูกน้อยเดินเข้าบ้านไป อินเองก็แอบขำเมื่อเห็นสีหน้าของน้องชาย

“ไปไหนกันมา” อินถามเมื่ออยู่กันตามลำพัง

“นอนค้างที่โรงแรม” อรรถตอบก่อนจะคว้าบุหรี่มาจุดสูบ

“อรรถ นายกำลังจะหย่ากับโรสไม่ใช่หรือ”

“ทำไมครับ รอเสียบเหรอ”

“ถ้าแกไม่ใช่น้องฉัน ฉันคงเอาเลือดปากแกออก พูดจาให้เกียรติโรสหน่อย” อินเตือน เพราะน้องชายพูดไม่เข้าหู

“การกระทำของพี่ ใคร ๆ เขาก็รู้กันทั้งนั้น พี่หวังอะไร คิดอะไร ทำไมผมจะไม่รู้ นั่นเมียกับลูกของผม” อรรถประกาศกร้าว ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าอินคิดอะไรกับรสริน ดีที่เขาไหวตัวทัน จึงไม่หย่าให้เธอ ไม่อย่างนั้นเมียเขาคงกลายมาเป็นพี่สะใภ้ และลูกก็คงกลายมาเป็นหลานอา

“ดีใจนะที่แกจำได้” แทนที่อินจะโกรธ แต่เขากลับหัวเราะให้น้องชาย เกิดอะไรขึ้นระหว่างคนทั้งสองทำไมเขาจะไม่รู้ ผู้หญิงกลับมาในสภาพที่ช้ำไปทั้งตัว ถึงแม้จะมีสูทปิดไหล่เปลือยเอาไว้ แต่ก็มีส่วนอื่นที่พ้นเนื้อผ้าออกมา

“โรสเป็นของผม” อรรถแสดงความเป็นเจ้าของเมื่อพี่ชายยังนิ่ง

“แกน่าจะนึกได้ตั้งแต่เมื่อสามปีก่อนแล้วนะ ไม่น่ารอให้โรส หมดใจ แล้วค่อยมารู้สึกตัว”

คำพูดของอินทำให้หัวใจแกร่งกระตุก

“หมายความว่าไง”

“อ้าว! นี่แกไม่รู้เหรอว่าโรสจะย้ายไปอยู่อเมริกา”

“อะไรนะ!” อรรถร้องออกมาด้วยความตกใจ รสรินจะไปอยู่อเมริกาอย่างนั้นหรือ

“เป็นผัวประสาอะไรถึงไม่รู้” อินได้ทีหัวเราะเสียงดัง เมื่อเห็นหน้าน้องหดเหลือสองนิ้ว

“ขอตัวนะ” อรรถพูดพร้อมกับเดินหนี

“โรสวางแผนเรื่องนี้มานานแล้ว ถ้าแกสนใจเมียแกบ้าง เรื่องก็คงไม่เป็นแบบนี้”

อินพูดตามหลังเมื่อน้องชายตัวดีเดินไปทางฝั่งที่รสรินอยู่ ตั้งแต่มีหนูยิ้ม รสรินก็อยู่แยกกับอรรถอย่างถาวร

ร่างสูงผ่อนลมหายใจ เมื่อรู้สึกเจ็บหน่วงที่อกข้างซ้าย ถ้าคนที่ถูกเลือกให้แต่งงานเป็นเขา รสรินก็คงไม่ต้องมาเสียใจแบบนี้ เรื่องของหัวใจมันบังคับกันได้ที่ไหน เพราะวันนั้น หญิงสาวก็เป็นคนตัดสินใจเอง ว่าคนที่เธอจะแต่งงานด้วยคืออรรถ