บทที่ 6 เผ่นแน่บ

เช้าวันต่อมา

ทิชาขยับร่างกายเล็กน้อย ก่อนจะรู้สึกปวดร้าวระบมไปทั้งตัว อาการวิงเวียนศีรษะเป็นสิ่งถัดมาที่รับรู้ ดวงตากลมสวยราวกับแมวน้อยปรือขึ้นช้าๆ ไล่สำรวจสภาพแวดล้อมรอบด้านด้วยความมึนงง เพราะทั้งห้องตกอยู่ในความมืดมิด แต่สติสัมปชัญญะก็ยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่ ยังคงปวดหัวตุบๆ จากฤทธิ์ยาที่คั่งค้างอยู่

ภาพความทรงจำขาดห้วงเมื่อคืนย้อนเข้ามาในหัว ตั้งแต่เพื่อนสาวนัดให้ไปเจอที่ผับ ดื่มแก้วเหล้าจากคนแปลกหน้า ก่อนที่เธอจะถูกพวกเขาฉุดกระชากแล้วมีรถพุ่งเข้ามาหา

ยิ่งคิดเส้นขมับก็ตึงเปรี๊ยะ ปวดจี๊ดขึ้นมาพร้อมภาพฉากรักวาบหวิวร้อนแรงไหลเข้ามา

เธอนอนตัวแข็ง เริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมดได้ก็แตกตื่นสุดขีด ทิชาหลับตาปี๋ หัวใจเต้นแรงสั่นระรัวราวกับจะหลุดออกมานอกอก เพราะรับรู้ได้ว่าบัดนี้เธอไม่ได้อยู่ตามลำพังบนเตียงกว้าง

ริมฝีปากบวมช้ำจากการถูกบดจูบดูดดื่มตลอดคืนเม้มเข้าหากัน ค่อยๆ ขยับกายออกห่างหนุ่มแปลกหน้าด้านหลัง เสียงตุบๆ กลางอกดังลั่นด้วยความตื่นกลัวไม่ต่างกับต้องกู้ระเบิดที่มีตัวเลขนับถอยหลังอยู่

โชคดีที่ชายหนุ่มคนนั้นหลับสนิทจากความอ่อนเพลีย ทำให้ไม่ได้รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาตอนที่ทิชากำลังย่องลงจากเตียง

มือบางยกขึ้นปกปิดร่างกายเปลือยเปล่าของตัวเอง กวาดสายตาหาเสื้อผ้าแต่ก็ไม่พบ ได้แต่ยืนบื้อด้วยความทำอะไรไม่ถูกอยู่ที่เดิม

"อื้ออออ~"

เธอสะดุ้งโหยงรีบย่อตัวลงคุดคู้อยู่กับพื้น ซ่อนตัวตามสัญชาตญาณการเอาตัวรอด เมื่อได้ยินเสียงครางเบาๆ ในลำคอของชายที่กำลังอยู่ในห้วงนิทรา ก่อนที่เรือนร่างกำยำจะขยับพลิก หันกลับมาทิศทางที่เธอหลบอยู่

เสียงเงียบไปแล้ว แต่หัวใจเธอยังบีบรัดทำงานอย่างหนัก ค่อยๆ ชะโงกหน้าขึ้นมอง ลมหายใจแห่งความโล่งอกถูกพ่นออกมาช้าๆ เมื่อพบว่าเขายังหลับสนิท จึงได้เห็นใบหน้าหล่อเหลาคมสันชัดๆ เป็นครั้งแรก แต่ทิชาไม่มีเวลามาสำรวจหน้าตาหนุ่มที่ช่วงชิงความบริสุทธิ์ของเธอไป รีบมองซ้ายมองขวาหาอะไรสักอย่างมาห่อหุ้มร่างกายเปลือยเปล่าของตัวเองให้เร็วที่สุด

ร่างเล็กคลานหมอบไปตามพื้นเพื่อหาเสื้อผ้าที่หายไปของตน แต่วนรอบเตียงก็ยังไม่พบของที่ตามหา

และแล้วสายตาก็เหลือบไปพบผ้าเช็ดตัวผืนหนึ่งถูกพาดไว้กับพนักเก้าอี้ ทิชาไม่รอช้าเอื้อมเข้าไปหยิบฉวยราวกับมันเป็นเชือกเส้นสุดท้าย

เมื่อมีผ้าพันรอบร่างแล้วหญิงสาวตัวเล็กก็จรดฝีเท้าแผ่วเบา ย่องออกไปจากห้องนอนกว้างที่เย็นเฉียบเหมือนอยู่ขั้วโลกเหนือ

เธออยากจะทุบหัวตัวเองแรงๆ จริงๆ ที่ดันพลาดท่าเสียทีกับเรื่องโง่ๆ ตอนนี้เธอยืนอยู่ภายในห้องนั่งเล่นกว้างตกแต่งหรูหราอย่างที่ไม่เคยคาดคิดว่าชีวิตตัวเองจะมีโอกาสย่างกรายเข้ามา

หัวเวียนตื้อ ตั้งตัวไม่ถูกว่าควรจะออกไปจากที่นี่อย่างไรในเมื่อเธอมีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวติดกาย จึงรีบเดินสำรวจเพื่อหาข้าวของเครื่องใช้ แล้วก็ต้องโล่งใจหลังจากพบมันถูกถอดกองทิ้งเอาไว้บนพื้นใกล้โซฟา แถมยังพบกระเป๋าถือใบเล็กของตัวเองหล่นอยู่หน้าประตูห้องนอน

ทิชาลงมือหยิบเดรสยับยู่ยี่ขึ้นมาถือ พร้อมกางเกงชั้นใน แต่จนแล้วจนรอดเธอก็ไม่พบบราเซียร์หล่นอยู่ที่ไหนเลย แต่เวลาไม่รอท่า เธอไม่อยากอยู่ที่นี่นานกว่านี้แล้ว ไม่อยากเอ้อระเหยจนอีกฝ่ายตื่นขึ้นมา จึงรีบสวมใส่เสื้อผ้าเท่าที่มี แล้วพุ่งไปหยิบกระเป๋าถือ สำรวจเช็กข้าวของภายในอีกครั้ง ก็เห็นว่าทุกอย่างยังอยู่ครบ

เมื่อทุกอย่างดูเรียบร้อยเรียวขาเล็กก็รีบโกยแน่บออกจากห้องให้เร็วที่สุด

แล้วก็เหมือนที่เขาพูดกันว่ายามที่ตื่นตระหนกสุดขีด ร่างกายจะหลั่งอะดรีนาลีนมากกว่าปกติ ทำให้สามารถทำสิ่งที่ปกติไม่สามารถทำได้ หรือลืมเลือนความเจ็บปวดไปชั่วขณะ ทิชาก็เช่นเดียวกัน

ทันทีที่เธอก้าวออกมาจากคอนโดหรูที่ไม่แน่ใจว่าอยู่ส่วนไหนของกรุงเทพได้ เมื่อเห็นรถราวิ่งไปมาบนถนน ความรู้สึกปลอดภัยก็ค่อยๆ แผ่กระจาย หัวใจที่เต้นแรงมาตลอดเริ่มสงบลง ทำให้เริ่มรับรู้ว่าร่างกายตัวเองปวดระบมร้าวรานไปทุกส่วน ขยับเดินทีก็แสบแปลบ โดยมีจุดศูนย์กลางอยู่ที่ร่องน้อยแสนบอบบาง

อาการวิงเวียนจู่โจมอีกครั้ง ทำให้ต้องรีบวิ่งไปอาเจียนยังพุ่มไม้ข้างถนนอย่างหมดสภาพ น้ำหูน้ำตาไหลพราก สำรอกเอายานรกที่กินเข้าไปออกมาจนเกลี้ยง

ช่วงเช้าของวันหยุดผู้คนก็ยังไม่พลุกพล่านมาก แต่ก็มีคนที่เดินผ่านไปผ่านมาขมวดคิ้วมองมาด้วยความสงสัย แต่ก็ไม่มีใครคิดจะเดินเข้ามาไถ่ถามหรือหยิบยื่นน้ำใจให้

หลังมือบางปาดคราบอาเจียนที่มุมปากออกอย่างสังเวชใจ แต่เธอก็เริ่มชินเสียแล้วกับสังคมปัจจุบันที่แก่งแย่งชิงดี และไม่อยากเอาตัวไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องคนอื่น

เธอนั่งพักหอบหายใจอยู่อีกสักพัก ก็รู้สึกดีขึ้นจึงตัดสินใจโบกรถแท็กซี่ริมถนนบริเวณนั้นเพื่อกลับที่พักโดยด่วน และไม่ลืมที่จะแวะหาซื้อยาคุมฉุกเฉินมารับประทานด้วย ความทรงจำเมื่อคืนมันไม่ชัดเจนนัก แต่สิ่งที่แน่ใจร้อยเปอร์เซ็นต์คือเธอได้เสียสิ่งที่หวงแหนมาทั้งชีวิตให้ชายแปลกหน้าไปซะแล้ว แถมยังไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อ

แต่จะโทษใครได้ นอกจากความไม่ระมัดระวังของตัวเธอเอง

อะพาร์ตเมนต์ทิชา

หญิงสาวหอบร่างกายบอบช้ำกลับมายังห้องพักเล็กกะทัดรัดราคาประหยัดของตัวเอง สิ่งแรกที่ทำคือรับประทานยาคุมฉุกเฉินเนื่องจากจำไม่ได้ว่าเมื่อคืนมีการป้องกันหรือเปล่า

ก่อนจะเข้าไปอาบน้ำชำระล้างคราบสิ่งสกปรกทั้งหลาย พวงแก้มร้อนวาบทั้งโกรธทั้งอายเมื่อได้เห็นสภาพตัวเองชัดๆ เป็นครั้งแรก

ตามลำคอ เนินอก หน้าท้อง สะโพก มีแต่รอยแดง รอยขยำ รวมถึงมีรอยฟันกัดกระจายอยู่ทั่วผิวเนียน เธอขนลุกซู่แตกตื่นหวาดกลัวกับร่องรอยบนตัว นี่เรียกว่าเธอคงโชคดีมากที่มีชีวิตรอดออกมาได้

มือบางเอื้อมไปบิดวาล์วปล่อยให้สายน้ำไหลลงผ่านร่าง ขัดเนื้อตัวที่เต็มไปด้วยร่องรอยที่อีกฝ่ายทิ้งเอาไว้ออกไป พลางครุ่นคิดถึงเหตุการณ์เมื่อวานว่าทำไมเธอจึงไปจบที่คอนโดกับเขาได้ ทั้งที่จำได้ว่าชายหนุ่มเป็นคนช่วยเธอจากพวกเดนนรกนั่น

ฝ่ามือเนียนลูบไปตามร่างกายตัวเองช้าๆ ก่อนดวงตากลมเบิกกว้างด้วยความแตกตื่น สมองค่อยๆ แจ่มชัดขึ้น แก้มใสแดงก่ำด้วยความกระดากอายสุดชีวิต เริ่มจำได้ว่าเธอเองนั่นแหละเป็นฝ่ายไปยั่วยวนเขาก่อน แถมยังทำเรื่องน่าอายต่อหน้าชายแปลกหน้าราวกับสาวกร้านโลก

"โอ๊ย! ตายแล้วทิชา ทำไมแกมันหน้าไม่อายขนาดนี้!"

"แกยังมีหน้าไปเจอชาวบ้านได้อีกไหม ยัยบ้า!"

"ฮืออออ สาธุ~ ขออย่าให้หนูได้พบเจอผู้ชายคนนั้นอีกตลอดชีวิตเลยนะคะ"

เธอโวยวายเป็นบ้าเป็นบออยู่คนเดียวราวกับคนเสียสติ ถ้าเอาหัวโขกผนังห้องน้ำแล้วลืมเรื่องทั้งหมดได้เธอคงทำไปแล้ว ตอนนี้จะร้องไห้มันก็ร้องไม่ออก มันเป็นอาการสมเพชเวทนาตัวเองมากกว่า หวาดกลัวผู้ชายมาทั้งชีวิต แต่พอขาดสติถึงกับกระโจนใส่เขาราวกับแมวป่ายั่วสวาทกระหายรัก ถ้าใครมารับรู้เรื่องนี้เธอคงอับอายไปชั่วชีวิต

กว่าทิชาจะรวบรวมสติได้ก็ใช้เวลาอยู่นาน เธอถอนหายใจปลงตกรอบที่ร้อย แต่ก็ไม่อาจจะเอาสิ่งที่สูญเสียไปกลับคืนมาได้อยู่ดี จึงเลือกที่จะเก็บเรื่องนี้เอาไว้เป็นบทเรียนในชีวิต และระมัดระวังรอบคอบให้มากกว่าเดิม

หลังจากนั้นก็ต้องโทรไปฟังกิ๊ฟด่าอยู่เกือบชั่วโมง โทษฐานที่ไม่ยอมโทรบอกและไม่รับสายอีก ปล่อยให้เพื่อนสาวกระวนกระวายใจอยู่ทั้งคืน ซึ่งทิชาก็ได้แต่ปั้นเรื่องโกหกเพื่อนรักไป ไม่อยากให้อีกฝ่ายโทษตัวเองว่าเป็นต้นเหตุให้เธอต้องพบเจอกับเรื่องเลวร้าย

บอดีการ์ดคนสนิทของประธานบริษัทยักษ์ใหญ่ เจ้าของร่างกายกำยำล่ำสันบิดกายขับไล่ความเมื่อยล้า มือใหญ่ควานไปยังที่นอนข้างกายหวังจะดึงร่างยั่วเย้าของแมวสาวมากอดให้ชุ่มปอด แต่ก็พบเพียงความว่างเปล่า นัยน์ตาสีเข้มลืมพรึบขึ้นมา กวาดสายตามองไปทั่วห้องก็ไม่พบสาวแปลกหน้าคนเมื่อคืนแล้ว ราวกับทุกอย่างเป็นเพียงแค่ความฝัน

คิ้วเข้มพาดเฉียงขมวดเข้าหากัน หยัดกายลุกขึ้นจากเตียง เดินตามหาสาวปริศนาทั่วห้องนอนรวมไปถึงห้องน้ำ แต่มันไม่เจอแม้แต่เงา

ห้องนั่งเล่นที่เคยเรียบร้อยกลับเละเทะ บ่งบอกชัดเจนว่าเมื่อคืนมันผ่านสมรภูมิบทสวาทมาอย่างหนักหน่วง หมอนอิง โคมไฟ สมุด และอีกหลายอย่างตกกระจายเกลื่อนพื้นห้อง แต่ไม่หลงเหลือข้าวของของอีกฝ่ายสักชิ้น

หากเป็นปกติเขาคงไม่คิดจะสนใจ เพราะผู้หญิงเช่นนี้ก็มักวนเวียนผ่านเข้ามาในชีวิตเขานับครั้งไม่ถ้วนตามประสาหนุ่มโสด แต่อะไรบางอย่างในตัวเธอกลับทำให้เขาติดใจ อาจจะเป็นเพราะบุคลิกน่าทะนุถนอมแต่ก็ยั่วยวนชวนให้รังแก หรือเสียงหวานยามอ้อนวอนขอให้เขากระแทกเธอหนักๆ ยังไม่นับรวมความสดใหม่บีบรัดของสาวบริสุทธิ์ที่ไม่ได้ลิ้มลองมาหลายปี เขาจึงอยากจะรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใครกันแน่

ร่างสูงไม่สวมใส่เสื้อผ้าสักชิ้น เดินล่อนจ้อนอวดความใหญ่โตของร่างกายส่วนล่างโดยไร้ซึ่งความอายกลับเข้าไปยังห้องนอน คว้ามือถือข้างเตียงขึ้นมาเปิดดูภาพบันทึกจากกล้องวงจรปิดที่ติดตั้งเอาไว้ในห้องพัก

เขาเปิดไล่ดูตั้งแต่เมื่อคืน ทำให้เห็นฉากรักแสนร้อนแรงในห้องนั่งเล่นระหว่างคนทั้งคู่ชัดเจน ค่อยๆ เลื่อนเวลามาสู่ในช่วงเช้า

มุมปากบิดขึ้นขบขันเล็กน้อยกับท่าทางทำอะไรไม่ถูกของหญิงสาวที่สวมเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียว เธอยืนทึ้งหัวมองซ้ายมองขวาด้วยความสับสน ก่อนจะเริ่มเดินไล่วนรอบที่พักค้นหาเสื้อผ้า สาวน้อยจากไปโดยไม่มีคำร่ำลาทำเจ้าของห้องแอบขัดเคืองใจไม่น้อย

ทั้งที่เขาอุตส่าห์ช่วยเหลือเธอสุดฝีมือ แต่กลับจากไปโดยไม่บอกชื่อให้รู้จักสักคำ

บอดีการ์ดหนุ่มถึงกับลงทุนไปขอภาพจากกล้องวงจรปิดของคอนโด เพื่อดูว่าสาวปริศนากลับไปอย่างไร พอได้เห็นเธอก้มหน้าอาเจียนตรงพุ่มไม้หน้าคอนโดก็รู้สึกสงสารขึ้นมา แต่นอกจากนั้นก็ไม่มีเบาะแสอะไรให้ตามต่อ หรืออาจจะเรียกได้ว่าเขาไม่ได้ว่างมากพอจะทำเรื่องแบบนั้น จึงได้แต่ปล่อยให้มันเป็นความทรงจำดีๆ ไปแทน