OMG 02 ยอม

คอนโด M

ผมอยู่ในลิฟต์ของตึกสูงคอนโด M ชั้น 50 ชั้นบนสุดคือชั้นที่ผมกำลังจะไป และทั้งชั้นนั้นมีแค่ห้องเดียว ไอ้มอสเป็นเจ้าของชั้นนี้ทั้งชั้น เราเรียกที่นี่ว่า ‘ฐานลับ’ มีไว้คลายเครียดจากปัญหาข้างนอก อยู่ที่นี่เหมือนเข้ามาอีกโลก พวกผมคิดแบบนั้น แต่ความจริงมันก็ไม่มีอะไรแปลกมากหรอกครับ ก็แค่ที่ที่อยู่แล้วสบายใจ แค่ที่ที่พวกมีปัญหาอย่างพวกผมมารวมตัวกัน

ผมมาที่นี่เพราะไอ้มอสมันเรียกตัวมาไงครับ

ติ๊ด

ผมแตะคีย์การ์ดเข้ามาในห้องเห็นไอ้มอสผู้ชายที่เป็นทายาทเจ้าของมหา’ลัยแห่งหนึ่ง ผู้ชายที่ต้องเนี๊ยบทุกครั้งที่เข้ามหา’ลัย แต่ใครจะรู้ว่ามันขายเซ็กซ์ แล้วเวลาอยู่ห้องมันโคตรจะสกปรก ตอนนี้มันกำลังนั่งเล่นเกมออนไลน์ ซึ่งไม่ใช่แนวของผม และผมก็โคตรจะเบื่อถ้ามาเจอมันในเวลานี้ เพราะว่ามันจะไม่สนใจผม

“มันเล่นนานยัง” ผมถามไอ้โซ่ที่นั่งหน้าจอคอมพิวเตอร์ กำลังเลื่อนดูโพรไฟล์ของลูกค้าต่าง ๆ ที่ส่งเข้ามาตลอดเวลา ที่บอกว่าตลอดเวลาเพราะมันย้ายตัวเองมาอยู่ที่นี่อย่างถาวร

‘ไม่ต้องเปลืองค่าไฟค่าน้ำหลายที่’ คือประโยคที่มันพูด ค่าไฟค่าน้ำค่าส่วนกลางของที่นี่หารเท่า ๆ กันทุกคน ถึงแม้พวกผมบางคนจะไม่ได้มาบ่อยก็ตาม การที่ไอ้โซ่อยู่ที่นี่พวกผมก็ไม่ได้ว่าอะไร ก็ใครในกลุ่มจะมาอยู่ก็ได้ ไม่ใช่เรื่องที่ต้องคิดเล็กคิดน้อย

“นานแล้วครับ” ไอ้นี่ก็ไม่ได้ละสายตามองผมสักนิด ไอ้โซ่เป็นผู้ชายขาวตี๋ ขาวจนซีด ลูกครึ่งจีนไทย แม่เป็นจีน พ่อเป็นคนไทย ทำตัวเป็นดีเลอร์ เหมือนไม่รับงาน แต่ว่ามันน่ะรับครับ นาน ๆ จะรับสักที เบ้าหน้ามันก็สามารถเป็นดาราได้ทีเดียว ทว่ามันติสเกินจะทำงานกับคนในสังคมได้

“กว่ามันจะเลิก กูเซ็ง” ผมเดินมาหาของกินที่ตู้เย็น ในนี้ไม่มีของสด มีแค่ของแช่แข็งที่เอาไว้เวฟกิน กับพวกนม ชีวิตของไอ้โซ่วนเวียนแต่กับของพวกนี้ครับ พวกอาหารสดถ้าอยากกินคือซื้อเข้ามากินหรือซื้อมาทำ ซึ่งคนที่ซื้อไม่ใช่ไอ้โซ่ และแก๊ปอะไรพวกนั้นไม่ได้กินเงินไอ้โซ่สักบาท มันเป็นพวกกลัวแสงแดด กลัวการพบเจอผู้คนเวลากลางวัน ทุกวันนี้มันก็ใช้ชีวิตเหมือนแวมไพร์ละ

ผมเดินมานั่งข้างไอ้โซ่ นั่งดูโพรไฟล์ของลูกค้าในมือของผมถือข้าวแช่แข็งที่เวฟแล้ว

“ทำไมคุณเรซถึงจะไม่รับงานครับ” ไอ้โซ่หันมามองผมแวบหนึ่งแล้วหันไปสนใจหน้าจอ

อ้อ อีกอย่างคือไอ้โซ่มันเป็นคนพูดจาเพราะ เป็นคนไม่ค่อยพูดแต่พอพูดก็คืองัดแต่คำเพราะ ๆ มาพูด และเป็นคนใจเย็น ค่อนไปทางความรู้สึกช้า

“ไอ้เชี่ยมอสไม่ได้พูดให้มึงฟังเหรอ” ต่างกับผมที่แล้วแต่อารมณ์ บางทีก็อยากหยาบ บางทีก็สุภาพบุรุษ ส่วนใหญ่ก็ไม่ค่อยสุภาพหรอกครับ ผมมันคนใจทราม

“ผมไม่ได้ว่างครับ”

“ตาดูหูมึงก็ฟังสิ”

“ไม่หรอกครับ เวลาทำงานผมต้องเต็มที่ ไม่ชอบให้ใครรบกวน” นั่นไง มันหลอกด่าผม

“เออ งั้นมึงก็เต็มที่ซะ กูเลิกพูดด้วยแล้ว” ผมลุกมากินข้าวด้านนอกที่มีระเบียงให้นั่งรับลม เสร็จแล้วก็นั่งดูดบุหรี่ อีกสักพักถ้าไอ้มอสยังไม่เสร็จผมจะไปนอนรอละ เดี๋ยวมันเลิกเล่นก็คงไปเรียกผมแบบที่เคยทำ

กระทั่งผมนอนจนเต็มอิ่มไอ้มอสก็ยังไม่โผล่หัวมาหาผม ผมจึงเดินออกมาจากห้องนอน มันเพิ่งจะปิดคอม ขณะเดียวกันไอ้โซ่ยังนั่งอยู่ที่เดิม

“มึงนี่มันจริง ๆ เลยเนอะ” ผมมองไอ้มอสด้วยสายตาไม่พอใจ เรียกผมมาแทนที่จะคุยธุระเสือกมาเล่นเกมสบายอารมณ์ กระทั่งฟ้าเริ่มจะมืด

“กูผิดอะไร กูแค่ทักไปบอกไว้ เผื่อมึงตื่นมึงจะได้เห็น ใครจะคิดว่ามึงจะกดอ่านเร็ว”

“กูลืมปิดเสียง”

“งั้นก็ความผิดมึง สรุปมึงไปสอนแทนทีนะ ไม่กี่วันหรอก” น้ำเสียงอ่อนลงกว่าเมื่อกี้นิดหน่อย

“ความรู้กูเท่าหางอึ่งจะไปสอนใครได้”

“อย่ามาฟอร์มขี้เกียจ กูยอมจ่ายเท่ากับชั่วโมงที่มึงบริการลูกค้าเลยอะ จ้างมึงแพงกว่าคนอื่นอีก”

“แล้วกูจะได้ปลดปล่อยหรือไง”

“อย่างมึงถ้าอยากได้คงไม่อยาก”

“แต่กูอยากเสียตัวแล้วได้เงินใช้ มันดูมีค่ามีราคา”

เมื่อไอ้มอสเห็นท่าทางของผมที่ไม่คิดจะทำตามที่มันขอ มันก็พูดบางอย่างออกมา “กูสั่งไอ้โซ่งดรับงานมึง 1 เดือน”

“ไอ้มอส ทำเหี้ยไรไม่ปรึกษากูเลย” ผมด่ามันก่อนจะหันไปถามอีกคน “มึงทำตามที่มันพูดหรือเปล่าไอ้โซ่”

“ทำครับ” ตอบโดยที่ไม่ละสายตาออกจากหน้าจอ เหมือนเรื่องนี้ไม่ได้สำคัญอะไรกับมัน

“ไอ้โซ่!”

“ก็ผมเห็นคุณมอสกับคุณเรซคุยกันในกรุ๊ป ผมเข้าใจว่าตกลงกันเรียบร้อย แล้วให้คุณมอสมาบอกผมไงครับ” ไอ้โซ่ยังคงพูดโดยไม่มองหน้าผมอีกเช่นเคย ไอ้นี่มันเลือดเย็น ไม่ใช่คนซื่อบื้อ ทำเหมือนโง่ แต่มันร้ายลึก

“กูเพิ่งจะคุยกับมันเอง แล้วกูก็ไม่ตกลงด้วย มึงเปลี่ยนคำสั่งให้กูเดี๋ยวนี้” ผมงี่เง่าขึ้นมาทันที ให้ไปยืนสอนคนผมถนัดที่ไหนกัน ผมถนัดแต่นอนสอน เฉพาะผู้หญิงด้วย

“ไม่ได้ครับคุณเรซ ถ้าเปลี่ยนคำสั่งลูกค้าจะไม่เชื่อถือเรา”

“…” รู้สึกเหมือนโดนลอยแพกลางทะเล หนึ่งเดือนกับการมีเซ็กซ์โดยไม่ได้รับเงิน แบบนี้ผมจะใช้ชีวิตให้มีความสุขได้ยังไง

“มึงก็ไปสอนให้กูหน่อยอาจารย์เรซ แค่ชั่วคราวเอง” ยัง ไอ้ตัวการนี่ก็ยังไม่จบ ไอ้เพื่อนบัดซบ

“กูไม่ชอบเด็กมหา’ลัย” เพราะทำให้ผมไม่มีราคาครับ ส่วนใหญ่เด็กมหา’ลัยสำหรับผมคือกินฟรี

“คุณเรซก็ขายในมหา’ลัยคุณมอสเลยสิครับ ได้ทั้งมันส์ได้ทั้งเงิน สวย ๆ ทั้งนั้นด้วย” เออ ความคิดดี บอกแล้วไงครับว่าไอ้โซ่มันไม่โง่ ไอ้นี่มันหัวหมอ

“มึงหยุดแนะนำมันเลยไอ้โซ่ หน้าอย่างมันแค่เข้าไปนักศึกษาก็มองตามเป็นแถว ถ้ารู้ว่ามันขายตัวคิวไม่ยาวเลยหรือไง ถึงหูย่ากูขึ้นมา กูก็หลุดจากตำแหน่งหลานรักสิ กูฝืนตัวเองเพื่อจะคว้าตำแหน่งในมอแค่ไหนพวกมึงก็รู้”

ผมมองหน้าไอ้มอสด้วยสายตาโกรธเคือง ไอ้เวรนี่ไม่อยากเสียสักอย่าง แต่อย่าคิดว่าผมจะยอม มันต้องเสียสักทาง “คือยังไงกูก็ต้องไปสอนถูกไหม”

“ใช่แล้วครับเพี่ยน แล้วก็ห้ามขายในมอด้วยนะครับ” ดี๊ด๊าเชียวนะมึง มันรู้ไงว่ายังไงผมก็ต้องใจอ่อนถ้ามันหยิบยกเรื่องตำแหน่งรองอธิการบดีมาอ้าง

“ก็ได้ แต่มีข้อแม้” หึหึ มาดูกันว่าใครจะทรมานกว่ากัน

“พูดมาเลย เพี่ยนยินดีทำทุกอย่างครับ” หน้าเหมือนหมาเวลาเจอเจ้าของอะครับ

ผมยกยิ้มและหันมาพูดกับไอ้โซ่ “มึงขึ้นป้ายไปเลยว่าไอ้มอสงดรับงานหนึ่งเดือน”

“ได้ครับ” ไอ้โซ่ทำตามที่ผมบอกอย่างเร็ว

“ฮะ เฮ้ย แบบนี้ได้ไงไอ้เรซ”

“แบบนี้แหละ จนกว่ากูจะได้กลับมาทำ มึงก็อยู่เหมือนกู หรือมึงจะไม่เอาก็ได้ แต่กูก็ไม่ไปสอน”

“เออ ยอมก็ยอม มึงแม่งร้ายจริง ไอ้เวร” เกิดใบหน้าอมทุกข์ขึ้นมาเลยนะมึง หึ สมน้ำหน้า กูไม่ได้ มึงก็ต้องไม่ได้เหมือนกัน