บทที่ 1

หลังจากกรำงานหนักติดต่อกันนานกว่ายี่สิบชั่วโมง ร่างกายที่เริ่มจะต่อสู้กับความอ่อนล้าไม่ไหวก็ออกอาการประท้วง เปลือกตาหนักอึ้ง ปากหาวออกมาเรื่อย ๆ จนน้ำตาซึม หากไม่ได้ดื่มกาแฟที่ทั้งขมและเข้มมากถึงสามแก้ว คนที่กำลังเหนื่อยล้าก็คงไม่ได้มาร่วมงานในค่ำคืนสำคัญ

หลังจากทักทายเจ้าบ่าวและเจ้าสาวซึ่งเป็นเพื่อนร่วมงานแล้ว เจ้าของร่างสูงใหญ่ก็ลากเพื่อนสนิทไปสังสรรค์ต่อที่บาร์ของโรงแรมเพราะอยากอยู่เงียบ ๆ ก่อนกลับไปพักผ่อนที่บ้าน ทว่านั่งดื่มได้ไม่ถึงยี่สิบนาที เพื่อนตัวดีก็บอกว่ามีคนอยากจะทำความรู้จัก ทิ้งให้คนเหงานั่งอยู่ตามลำพัง

มีหรือที่ผู้ชายหล่อร้าย เสน่ห์ล้นจะอยู่คนเดียวได้นาน

มือหนารับซองคีย์การ์ดจากสาวสวยที่จำได้ว่าเป็นเซลล์ขายอุปกรณ์ทางการแพทย์ แต่เขาจำไม่ได้แล้วว่าเคยนอนด้วยกันหรือว่าแค่ไปกินข้าวเฉย ๆ

ไม่ได้ขี้ลืม แต่แค่ไม่คิดจะเก็บเอามาใส่ใจ

นายแพทย์กองทัพ ชัยภูรี กุมารแพทย์หนุ่มสุดหล่อวางคีย์การ์ดไว้บนบาร์ ก่อนจะหันไปยิ้มให้กับเพื่อนสนิทที่เพิ่งจะวิ่งหน้าตาตื่นกลับมา เดาว่าสาวที่นัดเจอคงจะไม่สวยอย่างที่คิด

“มึงจะไปไหน” ศัลยแพทย์ออร์โธปีดิกส์วางโทรศัพท์กับซองสีขาวลงบนบาร์ พร้อมกับขอเครื่องดื่มที่แรงที่สุดสองแก้ว หน้าตาหล่อทะเล้นดูไม่ค่อยมีความสุขนัก

“ไปหาความสุข” คนตัวใหญ่ตอบสั้น ๆ หยิบคีย์การ์ดและขอตัวไปพักผ่อนในแบบที่ตัวเองชอบทันที

ไม่ได้นอนก็ไม่เป็นไร ขอออกกำลังกาย ‘ตรงนั้น’ ก่อนแล้วค่อยว่ากัน

ความอ่อนเพลียบวกกับเหล้าที่ดื่มไปหลายแก้วทำให้สองขาขยับลำบาก แต่เบื้องล่างกลับตื่นเต้นที่จะได้ขยับเขยื้อนผ่านความอ่อนนุ่มและฉ่ำชื้น จริง ๆ ตัวเขาเองก็ไม่ได้หมกมุ่นอะไร แต่แค่ร่างกายมันเรียกร้องเพราะไม่ได้ปลดปล่อยอย่างถูกต้องมาเป็นเวลานาน

เสียงประตูเปิดหลังจากทาบคีย์การ์ดลงบนเลขห้องที่เขียนไว้บนซองสีขาว กองทัพก้าวขายาว ๆ ไม่เสียเวลาเปิดไฟ ในนาทีนี้เขาไม่อยากเห็นหน้าของใครให้เกิดความผูกพัน

“เริ่มกันเลยนะครับ พี่รอไม่ไหวแล้ว”

สูทราคาแพงถูกโยนทิ้งอย่างไร้เยื่อใย ตามมาด้วยเนกไทและเสื้อสีขาว ขยับตัวอีกไม่ถึงนาที ร่างที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามก็เกือบจะเปลือยเปล่า เหลือเพียงกางเกงชั้นในสีเข้มเพียงแค่ชิ้นเดียว

กองทัพยิ้มกริ่ม คิดเอาเองว่าสาวสวยบนเตียงคงอยากจะเล่นบทรักเงียบ ๆ ให้เขาช่วยจัดการทุกอย่าง แกล้งทำเป็นนอนคว่ำหน้าเพื่อเรียกความตื่นเต้น ทั้ง ๆ ที่เพิ่งจะเจอกันไม่ถึงยี่สิบนาทีที่ผ่านมา

เขาลูบไล้เดรสสีชมพูหวานที่เห็นได้จากโคมไฟที่ส่องมาจากมุมห้อง นึกขำตัวเองที่เมาจนตาลาย จำไปได้ยังไงว่าเซลล์คนสวยสวมเดรสเกาะอกสีเทา

“รินทร์เหนื่อยค่ะ ขอนอนต่ออีกนิดนะคะ”

ผู้หญิงของกองทัพในค่ำคืนนี้มีชื่อว่ารินทร์ ทว่าเขาไม่ใส่ใจ เพราะยิ่งรู้มากเท่าไหร่ เรื่องราวก็ยิ่งซับซ้อนมากขึ้นเท่านั้น

“รินทร์นอนเฉย ๆ ได้เลยนะครับ เดี๋ยวผมทำให้…”

ชื่อรินทร์ เขาไม่คุ้นว่าเคยยุ่งกับผู้หญิงที่มีชื่อว่ารินทร์มาก่อน หรือว่าจะเป็นรินลดา แต่ผู้หญิงคนนั้นก็แทนตัวว่าลดา หรือว่าจะเป็นน้ำริน หรือว่าไพลินนะ?

กลิ่นหอมของเธอลบคำถามที่วนเวียนอยู่ในหัว ข้างล่างปวดหนึบ อยากจะรุกหนักให้สาสมแก่ความต้องการ เขาอัดอั้นมานานและอยากจะระบายอย่างเร่งด่วน แต่ในเมื่อไม่ใช่ผู้ชายเห็นแก่ตัว โดยเฉพาะเรื่องบนเตียง การเล้าโลมให้อีกฝ่ายพร้อมที่จะมีความสุขด้วยกันจึงเป็นเรื่องสำคัญ

นิ้วเรียวที่จับมีดผ่าตัดมาตลอดบ่าย ค่อย ๆ เกี่ยวเอาแขนเสื้อทรงตุ๊กตาของเธอลงมา คนสวยของเขายังคงนอนคว่ำ คงอยากจะเล่นเกมบนเตียงด้วยกันจริง ๆ ซึ่งเขาเองก็ไม่ได้รู้สึกขัดใจอะไร