บทที่ 13

เขาห่วงพี่สาวมาก เพราะตั้งแต่จำความได้เธอก็ถูกแม่ตีอยู่เรื่อย ๆ ตอนเด็กเขาทำอะไรไม่ได้มาก นอกจากปลอบใจและวิ่งไปฟ้องพ่อ พอโตแล้วจึงตั้งใจว่าจะปกป้องพี่สาวให้ดีที่สุด

ภาพดาราหนุ่มหล่อที่สาว ๆ กำลังคลั่งไคล้ โดยเฉพาะลูกสาวที่ชอบพร่ำเพ้อพูดถึงอยู่ที่บ้านทำให้ธัญญ์อารมณ์เสียอย่างหนัก เขาคงไม่รู้สึกอะไรถ้ามันกำลังกอดคนอื่น ทว่าคนที่อยู่ในอ้อมแขนคือของเล่นที่เขาจ่ายมาในราคาแพงและยังใช้ไม่คุ้มเสียด้วยซ้ำ

เจ้าของร่างสูงยืนรอจนกระทั่ง ‘โปรด ปาณัฐ’ เดินออกจากล็อบบีแล้วจึงกลับขึ้นห้องที่ซื้อเอาไว้เป็นสถานที่พักผ่อน หลังจากยืนสงบสติอารมณ์อยู่พักใหญ่ ธัญญ์ก็บอกกับตัวเองว่าผู้หญิงชั่วคราวของไม่ได้ทำผิดอะไร

กฎข้อสามคือห้ามนอกกาย ไม่ใช่ห้ามนอกใจสักหน่อย

“คุณ” เธออ้าปากน้อย ๆ และพอได้สติก็รีบยกมือไหว้อย่างมีมารยาท

“ทำอะไรอยู่เหรอแก้ม”

“แปลเอกสารค่ะ ขอแก้มเก็บของแป๊บเดียวนะคะ”

“ไม่ต้องเก็บหรอก เธอไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวฉันจะไปรอที่เตียง”

“ค่ะ…” ปัณณิการีบรับคำสั่ง หันหลังเพื่อเตรียมตัวให้พร้อม แต่พอเธอหยิบเสื้อตัวหลวม เขาก็บอกว่าเปลี่ยนใจอยากให้เธอสวมชุดลูกไม้แทน

‘คุณ’ ดูอารมณ์ไม่ค่อยดี และหน้าที่ของเธอคือทำให้เขาอารมณ์ดี

“วันนี้ออกไปข้างนอกมาเหรอ เหมือนฉันจะเห็นเธอขึ้นลิฟต์ก่อนหน้ากันแค่นิดเดียว”

“ค่ะ แก้มมีธุระนิดหน่อย แก้มขอโทษนะคะที่เตรียมตัวช้า” ธัญญ์ยิ้มหยันเพราะเข้าใจไปว่าธุระของเธอก็คือดาราหนุ่มรูปหล่อที่สาว ๆ บอกว่ากำลังมาแรง

“เริ่มเถอะ หวังว่าเธอคงจะพอทำได้แล้วนะ”

“ค่ะ แก้มทำได้” เธอค่อย ๆ คลานขึ้นไปหาผู้ชายที่นั่งพิงอยู่บนเตียง กลิ่นน้ำหอมของเขาทำให้เธอรู้สึกประหม่าจนอยากจะดื่มเหล้าปลอบใจตัวเอง

“วันนี้ฉันรีบ คงใจเย็นไม่ไหว” กล่าวจบธัญญ์ก็พลิกตัวผู้หญิงที่ทำให้เขาว้าวุ่นจนเกือบตั้งสมาธิทำงานไม่ได้ลงไปนอนอยู่ใต้ร่าง ทว่าทันทีที่ทาบริมฝีปากลงบนซอกคอหอมกรุ่น ธัญญ์ก็จำหยุดตัวเองลงกลางคัน

“เธอตัวร้อน ไม่สบายเป็นอะไรหรือเปล่า”

“แก้มไม่เป็นไรค่ะ คุณทำต่อเถอะนะคะ”

“แก้มหวาน…” ธัญญ์ส่ายหน้า ดูอยากถอยมากกว่ารุก

“แก้มทำได้ค่ะ” ปัณณิกายิ้มหวานหยดย้อย หัวใจของเธอพองโตกับความห่วงใยเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เขามอบให้กัน ยิ่งเขามองมาด้วยความห่วงใย เธอก็ยิ่งลืมตัวปล่อยใจให้เป็นไปตามธรรมชาติ

ธัญญ์กดริมฝีปากหยักได้รูปซ้ำ ๆ จนทั่วร่าง เว้นแค่เพียงริมฝีปากบางน่าจูบเอาไว้ที่เดียว แรกเริ่มเขาตั้งใจว่าจะไม่ฝากฝังรอยอะไรเพิ่มเติม แต่พอนึกถึงหน้าหล่อ ๆ ของดาราหนุ่ม โทสะก็พลันครอบงำ เกิดอาการหวงของเล่น เร่งทำเครื่องหมายแสดงความเป็นเจ้าของทันที

ความรุนแรงเพิ่มระดับตามความโกรธ ทว่าแก้มหวานที่หวานไปทั้งตัวของเขาไม่เคยปริปากบ่น เธอครางเสียงหวานยามเสียดเสียวเกินทนและนิ่วหน้ายามเขาทำอะไรที่หนักจนเกินควร

“เธอรู้ใช่ไหมว่าห้ามยุ่งกับใครในขณะที่อยู่กับฉัน”

“ค่ะ แก้มเป็นของคุณคนเดียว คุณก็น่าจะรู้แล้วไม่ใช่เหรอคะ” เธอหอบเบา ๆ ขณะเอียงคอถามอย่างน่ารัก

“อืม ฉันรู้แล้ว” ธัญญ์ชำแรกความใหญ่โตเป็นครั้งที่สามของค่ำคืนอันยาวนาน พลางมองเธอกัดปากข่มอารมณ์หวามไหว เขาไม่รู้ว่าแก้มหวานเจ็บหรือว่าอะไรกันแน่ แต่พอเสียงหวานหลุดรอดออกจากริมฝีปากน่ากัด เขาก็รีบเร่งรัวจังหวะเอาแต่ใจตัวเองทันที

“คุณค่ะ แก้มหายใจไม่ทัน”

“ทนอีกนิดนะแก้มหวาน… อีกนิดเดียว” ของเล่นชิ้นนี้ทำเขาเปลืองทั้งแรงและเวลา ทว่าธัญญ์กลับรู้สึกหลงใหลจนยากจะถอนตัว

“ค่ะ… แก้มยังไหว” ธัญญ์เอาแต่ใจตลอดคืนและปล่อยให้เธอพักผ่อนราว ๆ ตีสอง เขาเองก็เหนื่อยมากไม่แพ้กัน จึงตัดสินใจว่าจะงีบสักสองสามชั่วโมงก่อนแล้วค่อยกลับบ้าน

พอถึงเวลาที่ตั้งใจเอาไว้ หนุ่มใหญ่ก็ตื่นขึ้นมาและกดจูบลงบนแก้มของเธอเบา ๆ ทว่าความร้อนบนผิวนุ่มกลับทำให้เขาผละร่างออกแทบจะในทันที

แก้มหวานของเขาทนไม่ไหวซะแล้ว…