ตอนที่ 5 The Penetrating Fangs

“เห็นไหม ไม่ได้เจ็บอะไรอีกแล้ว” เมื่อริมฝีปากร้อนคลายอากิฮิสะเอ่ยด้วยเสียงทุ้มลึก

ฉันนิ่งอึ้ง

บาดแผลของฉัน....มันเหมือนกับว่าไม่เคยมีอยู่ตรงนั้นด้วยซ้ำ รอยจ้ำสีแดงเลือนหาย กลายเป็นเพียงสีชมพูเรื่อจาง

เมื่อเขาทำแบบนั้นบาดแผลของฉันหายไปงั้นเหรอ

บางอย่างแวมไพร์อาจพูดความจริง ฉันหมายถึงเรื่องที่ว่าการถูกดื่มเลือดไม่ค่อยเจ็บ ไม่ได้หมายถึงเรื่องที่ว่าจะรู้สึกดี ซึ่งเรื่องหลังมันไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้ว

จะว่าไปสมัยเด็กอากิฮิสะไม่เคยโกหกฉัน เขาเป็นเพื่อนที่ดี แต่ทว่านั่นมันผ่านไปแล้ว อากิฮิสะคนนี้เป็นแวมไพร์ อากิฮิสะตัวเล็กที่น่ารักคนนั้นน่ะหายไปตลอดกาลแล้ว!

แล้วฉันเห็นริมฝีปากได้รูปของแวมไพร์หยักยิ้มตรงมุม ดูแทบมองไม่เห็นเหมือนราวกับกลางคืนที่ยากจะเข้าใจ

“แต่ในเมื่อเลยมาถึงขึ้นนี้ เธอคงไปไหนไม่ได้แล้วนอกจากอยู่แบบนี้”

อยู่แบบนี้

“หมายความว่าไง” ฉันสังหรณ์ไม่ดี เย็นยะเยือกอย่างบอกไม่ถูก

“ที่พามาอยู่ด้วยก็เพราะจำเป็น คงให้กลับไปบ้านเดิมไม่ได้อีก”

“ฉันจะไม่ได้กลับบ้าน” ฉันขึ้นเสียง “น...นี่มันการลักพาตัวชัดๆ!”

“เปล่าเลย” แวมไพร์ตอบปฏิเสธ “หากแต่เป็นการปกป้องและอารักขาอย่างดี”

“ไม่เห็นจะเข้าใจเลย นายทำร้ายฉัน เพราะงั้นไม่ต้องมาพูดอะไรทั้งนั้น!”

ฉันโกรธชะมัด ให้ตายสิ!

“การที่เหยื่อสักคนถูกแวมไพร์กัด เหยื่อนั้นจะจะล่อแวมไพร์อื่นมาอีก แวมไพร์มีมากมายราวกับค้างคาวในเวลากลางคืน ห่างจากฉันแล้วแวมไพร์ทั้งหมดจะมารุมดื่มเลือดจากร่างเธอ”

ฉันหนาววูบไปทั้งร่าง เส้นขนลุกเกรียว

นี่มันบ้าไปแล้วอายามิ...!

“เพราะงั้น...เธอจะปลอดภัยหากอยู่ที่นี่และทำตัวดีๆ เพื่อจะเป็นเหยื่อของฉันคนเดียวเท่านั้น ไม่ใช่ของแวมไพร์อื่นด้วย”

ฉันผลักอากิฮิสะ

“พอกันที นายเพิ่งดื่มเลือดฉัน นี่มันไม่ใช่การปกป้องสักนิด!”

ไม่เข้าใจเลย โลกของแวมไพร์

ทำไมฉันตกลงมาอยู่ในวังวนอันแปลกประหลาดราวกับเที่ยงคืนที่มองอะไรไม่เห็นแบบนี้!

จริงสิ ตอนนี้เขาไม่ใช่เด็กน้อยคนเดิมแล้วนี่

“จะไปไหน” เสียงทุ้มเอ่ยถามเมื่อฉันลุกขึ้น กลัดกระดุมและเคลื่อนเสื้อนอกเข้าหากัน

“ไปจากที่นี่”

ใครจะไปอยู่

คมเขี้ยวไม่เจ็บหรอก แต่ที่เขาปลดกระดุมเสื้อฉันและจูบฉันลึกลงไปแบบนั้นมันแย่กว่าร้อยเท่า ฉันไม่เคยยอมให้ผู้ชายเข้าใกล้ด้วยซ้ำ! นอกจากพ่อกับอากิฮิสะสมัยเราเป็นเด็ก

“หยุดอยู่ตรงนั้นจะดีกว่า” เสียงทุ้มลึกเตือน

ปัง!

ทว่าฉันเหวี่ยงประตูปิดและเดินจ้ำอ้าวออกไปแล้ว ทิ้งอากิฮิสะไว้ในห้องอย่างนั้นพร้อมกับคำเตือนที่ทำให้ฉันร้อนๆ หนาวๆ อยู่เหมือนกัน แต่ฉันไม่ใช่คนขี้กลัวสักนิด

ฉันหัวรั้นด้วย ใครบอกให้ทำอะไรก็มักทำอีกอย่าง แวมไพร์ที่เห็นฉันเป็นเหยื่อนะเหรอจะมาเตือนและปกป้องฉัน มันไม่เหมือนสิงโตที่ขย้ำกวางกินแล้วบอกว่าจะปกป้องกวางหรืออย่างไรกัน!

นี่มันไม่เหมือนการพบเพื่อนเก่าแบบที่น่าจะเป็นสักนิด!

แล้วกระเป๋าของฉันอยู่ไหน อากิฮิสะเอามาด้วยหรือเปล่า ตอนที่ฉันหมดสติจากการถูกดื่มเลือดเขาได้เอากระเป๋ามาให้ฉันไหม

ช่างเหอะ

ฉันเดินรุดลงบันไดชั้นสองแล้วเปิดประตูออกจากบ้าน สายฝนยังตกอยู่อีก

ทว่าเดินออกไปได้สักพักจู่ๆ มีผู้ชายที่ไหนไม่รู้มาทักฉันข้างทาง โครงหน้าคมคายแบบไม่ธรรมดา ให้ไปเดินแบบยังได้ ถ่ายแบบเปลือยท่อนบนก็ได้เช่นกันเพราะเรือนร่างเฟิร์มมาก

“จะไปไหนครับ ให้ผมไปส่งไหม” ดวงตาคมของคนแปลกหน้าลากมองลำคอของฉันพร้อมรอยยิ้ม

ปราดเดียวก็เข้าใจได้

เขาเป็นแวมไพร์! คำเตือนของอากิฮิสะวกเข้ามาในหัวฉัน

“ไม่ต้อง”

รีบเดินหนีจนไม่เห็นอีกฝ่ายแล้ววิ่งต่อไปอีกไกล หากแต่พื้นถนนเปียกทำให้เท้าฉันลื่นไถล

พรืด...!

“อ๊ะ...!”

ฟุ่บ

“คนสวยอย่างคุณควรจะระวังหน่อยนะครับ เดี๋ยวผิวเนียนๆ อาจจะเป็นรอยได้”

คราวนี้ชายหนุ่มร่างสูงที่ไม่ใช่คนเดิมประคองแผ่นหลังของฉันไว้ได้ทันก่อนจะล้มลง ตามด้วยคำพูดแสดงความห่วงใย ใบหน้าของเขาหล่อเหลาเกินจริงอีกเช่นกัน และดวงตาสีอ่อนมองอยู่ชิดใกล้นั้นนอกจากฉันที่เกลียดผู้ชายแล้ว...หากผู้หญิงอื่นเห็นคงยากจะละสายตาไปได้

พลันฝ่ายนั้นยกยิ้มร้าย มาดเจ้าชายที่อ่อนโยนหายวับไปกับตา “และถ้าเป็นแบบนั้นก็จะน่าเสียดายมากไม่ใช่หรือไง”

“นายเป็นแวมไพร์!”

“รู้ได้ไงครับเนี่ย ตาถึงจริงๆ ผู้หญิงหน้าตาดีมักจะชอบอยู่กับผมนะครับ” ใบหน้าราวกับเจ้าชายก้มลง ส่งผ่านเสียงกระซิบพร่าและร่าเริงข้างหูฉัน “เรามาผ่านค่ำคืนนี้ไปด้วยกันไหม”

คำพูดพวกนี้ แวมไพร์เป็นนักล่าประเภทไหนกันแน่!

“ม...ไม่ ไม่มีทางหรอก!”

“ใจเย็นสิครับ คุณต้องชอบแน่ๆ”

จู่ๆ หมอนี่อุ้มฉันขึ้นเฉยเลย ช้อนใต้ขาฉันไว้ด้วยทำให้ฉันดิ้นลงไม่ได้

“ไม่รู้เหรอครับว่าผู้หญิงทั้งโลกหลงใหลคมเขี้ยวของแวมไพร์ และที่จริงผมก็ไม่ใช่แวมไพร์เสน่ห์แรงที่กัดไปเรื่อยหรอกนะ ผมน่ะรสนิยมดีจะตายไป”

“ป...ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ!” ฉันทั้งผลักทั้งข่วน ทั้งดิ้นทั้งถีบ

“ดุจัง หึ คุณนี่น่าสนใจจริงๆ ดิ้นแรงๆ ข่วนเจ็บๆ แบบนี้ยิ่งทำให้ผมตื่นเต้นอยากชิมเลือดหวานๆ ของคุณเข้าไปใหญ่”

รอยยิ้มราวกับเจ้าชายเผยอเปิดเผยคมเขี้ยวภายใน ก่อนที่ใบหน้านั้นจะโน้มลงมาขณะเดียวกันกับที่ยกร่างฉันขึ้นเพื่อให้ลำคอฉันสัมผัสคมเขี้ยวนั้น

“มาเป็นเหยื่อของผมเถอะนะคืนนี้”

“ยะ...อย่านะ...!”