My sister 03 สำคัญตัวเองเกินไป

กลิ่นหอมบางอย่างที่คุ้นเคยทำให้สายฟ้าลืมตาด้วยความสดชื่น เขาชอบดมกลิ่นนี้มากที่สุด สายฟ้ากะพริบตาเรียกสติตัวเอง ถ้าได้กลิ่นนี้เท่ากับว่าน้องสาวของเขาอยู่ใกล้ ๆ กลอกตามองรอบ ๆ ห้องก่อนจะกระชับคนในอ้อมกอดแล้วก้มมอง

“เฮ้ย!” เขาผลักน้องออกและดีดตัวออกจากที่นอนด้วยความตกใจ คนถูกผลักเสียดหัวใจ รู้ว่าเป็นเธอต้องรังเกียจกันขนาดนี้เลยเหรอ

ที่รักนอนนิ่งอยู่ในท่าที่พี่ผลัก

สายฟ้ามองร่างน้องที่เปลือยเปล่าก่อนจะก้มมองตัวเองแล้วส่ายหัวเบา ๆ เขารีบเดินมาคว้ากางเกงที่วางสะเปะสะปะอยู่พื้นไปใส่ ยืนมองน้องที่นอนแน่นิ่ง สายตาเลื่อนลอย นึกย้อนคิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืนเขามาที่บ้านแล้วก็นั่งดื่มคนเดียวเพราะหงุดหงิดที่ทะเลาะกับแฟนสาว จากนั้นก็จำได้ว่า ง้อแฟนด้วยเรื่องบนเตียง

แล้วทำไมเป็นน้องสาวไปได้ จะว่าไม่ได้ทำน้อง สายตาก็เหลือบไปเห็นคราบเลือดที่ติดอยู่บนผ้าปูที่นอนลายคิตตี้

“ที่รัก” จะถามว่าพี่ได้ทำอะไรเธอหรือเปล่า มันก็ดูจะเป็นคำถามโง่ ๆ เพราะหลักฐานมันคาตา “พี่ขอโทษ พี่เมา คิดว่าเธอเป็น…”

“ลูกหมูรักพี่สาย” ที่รักรีบพูดแทรกก่อนที่พี่จะพูดคำที่เธอไม่อยากได้ยิน ทั้งคืนตั้งแต่เกิดเรื่องเธอนอนไม่หลับ นอนคิดแล้วคิดอีกว่าเรื่องเช้านี้จะออกหัวหรือออกก้อย

และคนเป็นพี่ก็สวนกลับทันควัน “พี่ไม่ได้รักเธอ ลืมเรื่องคืนนี้ซะ ถ้าลืมไม่ได้ก็เก็บเป็นความลับ อย่าให้ใครรู้”

“…” ที่รักลุกขึ้นนั่งมองหน้าพี่ชายนิ่ง ๆ นี่เหรอผู้ชายที่หลงรักมาเป็นสิบปี ตรงไหนนะ ตรงไหนกันที่ทำให้เธอรักผู้ชายคนนี้มานมนาน จริงสิ คนที่เธอรักไม่ใช่ผู้ชายใจร้ายคนนี้นี่

คำพูดที่หลุดปากบวกกับใบหน้านิ่งเรียบของน้องทำให้สายฟ้ารู้สึกตัวว่าสิ่งที่พูดไม่สมควรเอามาก ๆ “คือพี่…”

“แล้วถ้าลูกหมูบอกเรื่องนี้กับพ่อเสือกับแม่หนู พี่คิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นคะ” ที่รักมองหน้าพี่ชายคนละสายเลือดด้วยสายตาท้าทาย

เจ็บให้สุดไปเลยแล้วกัน เผื่อหัวใจซื่อบื้อจะได้จำบ้างว่าคนเขาไม่รัก อย่าไปยัดเยียดให้เขารัก

ด้านสายฟ้าเมื่อได้ยินสิ่งที่น้องพูดใบหน้าเขาชาวาบ ถ้าพ่อแม่ของที่รักรู้เรื่องนี้พวกท่านคงผิดหวังในตัวเขามาก และก็คงให้เขาและเธอแต่งงานกันเพื่อรับผิดชอบสิ่งที่น้องเสียไป “เอาสิ สิทธิ์ของเธอ พี่ผิดต่อเธอ ก็ต้องรับผิดชอบอยู่แล้ว แต่บอกไว้ตรงนี้เลยว่าเธอจะได้แต่ตัว หัวใจพี่ไม่มีวันเป็นของเธอ”

ที่รักยกยิ้ม มองหน้าพี่ชายก่อนลงจากเตียงหาเสื้อคลุมมาใส่ ก็ไม่ผิดจากที่คิดเอาไว้เท่าไหร่ เธอเดินกลับมาประชันหน้ากับพี่ เงยหน้าขึ้นมองคนตัวสูงกว่า ยกมือขึ้นจับปลายคางของพี่เอียงหน้าพี่ไปซ้ายทีขวาทีด้วยสายตาเพ่งพินิจ

แล้วเธอก็ยิ้มก่อนจะพูดว่า “สำคัญตัวเองเกินไปหรือเปล่า ลืมเหรอว่าตัวเองเป็นใคร ฉันเป็นใคร สำนึกหน่อยน่า ก็แค่เด็กที่เก็บมาเลี้ยง ลืมเหรอแม่นายทำครอบครัวฉันแตกแยกนะ ฉันรักนายได้ก็เลิกรักได้ คนอย่างฉันไม่จำเป็นต้องร้องขอความรักก็มีคนเสนอตัวเข้ามาทั้งนั้น เลิกสำคัญตัวเถอะ วันนี้นายสำคัญกับฉัน แต่พรุ่งนี้นายจะไม่สำคัญอีกต่อไป”

จบคำพูดที่รักผลักที่ปลายคางพี่เต็มแรงของเธอ

สายฟ้ายืนตัวแข็งทื่อ ใบหน้าชาทั้งแถบ ลืมหายใจไปชั่วขณะ น้องสาวไม่เคยพูดคำพวกนี้เรื่องพวกนี้ออกมาสักครั้ง นี่คือครั้งแรกที่เธอพูดเรื่องของเขา ครั้งแรกที่คำพูดแทนตัวเปลี่ยนไป และครั้งแรกที่น้องมองเขาด้วยสายตาเย็นชา ทำเหมือนเขาเป็นคนแปลกหน้า

ที่รักแสยะยิ้มมุมปากก่อนจะดึงผ้าปูที่นอนออกจากฟูก “อ้อ ขอบคุณที่สอนประการณ์เซ็กซ์ให้ฉัน ขอบอกว่านายห่วยแตกมาก”

ว่าจบน้องก็หอบผ้าปูที่นอนเข้าห้องน้ำ ที่รักนึกบางอย่างขึ้นมาได้จึงโผล่หน้าออกมาจากห้องน้ำ “ออกไปจากห้องนอนฉันด้วย ต่อไปอย่าได้คิดเข้ามาอีก เรื่องที่เกิดขึ้นอย่าให้ใครรู้เด็ดขาด ต่างคนต่างอยู่ ไม่ว่าวันนี้หรือวันไหนนายห้ามยุ่งกับชีวิต ฉันไม่ใช่น้องสาวของนาย นายจะเป็นพี่ชายฉันแค่ต่อหน้าพ่อแม่เท่านั้น นอกจากตอนนั้นนายแค่คนแปลกหน้า”

สายฟ้ามองประตูห้องน้ำที่ปิดสนิท จู่ ๆ น้ำตาก็ไหลออกมาหนึ่งข้าง ความทรงจำดี ๆ ที่มีกับน้องเริ่มเข้ามาในหัว

‘ยูกหมูรักพี่สายคว้านะค้า’

‘พี่สายคว้าของน้องตี้ยัก’

‘ไล่ออกค่ะ ใครที่ว่าพี่สายฟ้า นินทาพี่สายฟ้าไล่ออกให้หมด ใครทำพี่สายฟ้าเจ็บ ลูกหมูจะจัดการเอง’

‘สัญญานะคะว่าจะอยู่กับลูกหมู ห้ามทิ้งกันนะคะ พี่สายฟ้าของน้องที่รัก ที่รักของพี่สายฟ้า’

“ฮึก ฮือ...” คนแกล้งปากเก่งนั่งเช็ดคราบเลือดที่เปื้อนผ้าปูที่นอนพลางร้องไห้เสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น และคำพูดที่ต่อว่าให้พี่ชายเสียใจ

รู้ ที่รักรู้ดีว่าอะไรที่พูดแล้วพี่จะเจ็บที่สุด และเกลียดคนพูดที่สุด

“พี่ผิดเองนะ พี่มาพูดทำร้ายใจน้องทำไม พี่ไม่รักษาใจน้อง พี่ไม่รักน้อง ทำไมน้องต้องรักษาใจพี่ ทำไมน้องจะว่าพี่ไม่ได้ ฮึก ฮือ จะเกลียดใช่ไหม เกลียดไปสิ น้องก็เกลียดพี่เหมือนกัน น้องที่รักจะไม่รักพี่สายฟ้าอีกแล้ว”

‘ที่รักมานี่ยายจะพูดอะไรให้ฟัง’

‘อะไรคะคุณยายขา’

‘อย่าไปสนิทกับสายฟ้ามากนักนะ เรากับเขามันคนละชนชั้นกัน’

‘พี่สายฟ้าเป็นพี่ชายของลูกหมูนะคะคุณยาย’

‘ไม่ใช่ มันก็แค่เด็กที่พ่อเราเก็บมาเลี้ยง แม่มันโดนข่มขืน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครเป็นพ่อ แล้วแม่มันยังสร้างเรื่องทำให้พ่อกับแม่ของเราต้องเลิกกัน อย่าไปใกล้กับมัน คนพวกนี้มันเลี้ยงไม่เชื่อง แม่มันร้ายยังไงลูกมันก็ร้ายอย่างนั้น’

ไม่เคยคิดจะพูดเรื่องชาติกำเนิดของพี่ชายที่ยายเอื้องดาวเล่าให้ฟังสักครั้ง ที่รักมองสายฟ้าเป็นคนในครอบครัวมาตลอด ให้พี่ชายได้ทุกอย่างแม้กระทั่งหัวใจก็ยกให้พี่ชาย

แต่พี่กลับไม่เห็นใจน้องเลย