บทที่ 11 เจ้าจ่ายเอง

"พี่จีน่าคะ คือว่า..." "เอาน่า นิ่งไว้ค่ะพี่จัดการเอง" จีน่าพูดสวนแมงปอขึ้นทันทีก่อนที่เธอจะพูดจบแล้วเดินมาลากแขนเจ้าขาไปอีกคน

"เดี๋ยวค่ะพี่จีน่า เจ้าเห็นใบที่ชอบแล้วค่ะขอไปดูใบนั้นก่อนนะคะ" เจ้าขารีบเบรกเพราะกลัวว่าภรรยาพี่ชายจะพาไปเลือกใบที่แพงในร้าน เธอจึงมองใบที่ราคาไม่แพงมากและสามารถจ่ายเองได้ แล้วรีบเดินไปหยิบมาทาบกับตัวแล้วยิ้ม "เจ้าอยากได้ใบนี้ค่ะ มันเน้นใช้งานดี"

"โอเค เอาใบนี้ด้วยค่ะแล้วก็ใบนี้ด้วย อ้อ...ไปเรียนต้องบุก ๆ หน่อย เอาแบบนี้ 2 ใบค่ะพี่ผักกาด แล้ว...." จีน่าว่าพรางเดินไปที่โซนกระเป๋าสะพายของผู้ชายแล้วหันมามอง 2 หนุ่มหันไปมองกระเป๋า "เอากระเป๋าสะพายแบบนี้ดีกว่านะพี่ว่าดีกว่าครอสต์บอดี้เยอะเลยใส่ของได้เยอะด้วย ชอบสีอะไร" จีน่าเดินถือกระเป๋ามา 2 ใบคล้ายกันแต่ต่างสีเดินมาหา 2 หนุ่มพรางถามอย่างปรึกษาทำเอาทั้ง 2 มองหน้ากันกลืนน้ำลายลงคอฝืด ๆ

"พวกผมไม่เอาหรอกครับพี่จี" น้อยว่าพรางเหลือบมองราคากระเป๋า ใบละเกือบแสน *แม่งเกิดมาแค่ใบละ ห้าพันกูก็หน้ามืดแล้ว นี่ 98,000 กูจะเป็นลม ...*

"ไม่ได้ค่ะ เอาคนละใบนี่แหละ พี่คะ เอานี่ค่ะ" ว่าพรางยื่นกระเป๋า 2 ใบให้พนักงานอย่างถูกใจ "แล้วเอาที่จีเลือกไว้กับของคุณแม่มาด้วยนะคะ คิดเงินเลยค่ะ" เอ่ยสั่งพนักงานพรางยกมือถือโทรหาคนจ่ายเงินทันที

"โรมจ๋า พี่เลือกของเรียบร้อยแล้วค่ะ พี่ให้ส่งบิลที่โรมเลยนะ" จีน่าว่าอย่างอารมณ์ดีกับการได้ไถน้องชายสามีซึ่งนาน ๆ จะทำได้ที

"เอ่อ...พี่จีคะ อันนี้เจ้าจ่ายเองดีกว่าค่ะเดี๋ยวค่อยเอาบิลไปให้พี่โรมก็ได้ ขอเจ้าคุยกับพี่โรมเองดีกว่า" เจ้าขาว่าเสียงเบาพรางขอมือถือจากจีน่าเพื่อคุยกับโรม

"ฮั่นโล คุณป๋า..." เสียงใส ๆ กรอกไปตามสายทำเอาปลายสายยิ้มกว้างกับคำเรียกแทนตัวเขาที่เด็กสาวเรียกอย่างน่ารักขึ้นมาทันที

(ว่าไง แต่งตัวออกจากบ้านยังไงให้พี่โดนด่าได้เนี่ย) เสียงทุ้มว่ามาจากปลายสายอย่างอารมณ์ดี

"เอ๊า... นี่ผิดเหรอ ก็สบาย ๆ มั้ยล่ะ ไม่ได้บอกนี่ว่าจะให้ไปไหน" คนตัวเล็กว่าขึ้นอย่างสนิทสนม ทั้ง ๆ ที่เธอเพิ่งเจอชายหนุ่มเมื่อวานแต่เหมือนรู้จักมานานเพราะทุกครั้งที่ครอบครัวของอาเธอไปเยี่ยมก็จะเล่าเรื่องโรมให้ฟังตลอด รวมถึงเรื่องที่ชายหนุ่มชอบตามใจน้องเพื่อนจนเคยตัวจนบางทีเพื่อนเองก็สอนน้องเขาไม่ได้จนพี่น้องได้งอนได้โกรธกัน

(โอเคงั้นพี่ผิด แล้วมีอะไรหรือโดนใครไล่ออกจากร้านอีกล่ะ) เสียงทุ้มเอ่ยถาม

"จะบอกว่า เจ้าจ่ายเองนะแล้วเดี๋ยวเอาใบเสร็จไปให้"

(ตามใจเลยถึงพี่จะเป็นคนจ่ายมันก็ตัดมาจากบัตรที่เจ้าอยู่ดี)

"โอเคงั้นแค่นี้แหละ ขอบคุณค่ะป๋า ม๊วฟ!" ตื๊ด! ว่าพรางส่งจุ๊บผ่านสายให้อย่างน่าตีก่อนจะตัดสายทันที

ถ้าตอนนี้อยู่ใกล้เหมือนเทนจะเห็นว่าโรมยิ้มกว้างมากที่ได้ยินเสียงคนน้องส่งจูบให้ เทนมองหน้าขำ ๆ กับความเห่อน้องสาวคนใหม่ของเพื่อน เมื่อนึกย้อนตอนที่รู้จักกับน้ำหวานหรือของขวัญใหม่ ๆ โรมก็จะเป็นแบบนี้แถมยังคอยว่าพวกตนอยู่บ่อย ๆ เวลาที่ดุ 2 น้องแล้วกางปีกโอ๋สุดพลัง จนบางครั้งตาน้อยตาของน้ำหวานน้องถึงกับส่ายหน้า

ฟากของเจ้าขาหลังจากที่วางสายแล้วหันมายิ้มให้จีน่าแล้วล้วงกระเป๋าหยิบแบล็คการ์ดของโรมออกมายื่นให้พี่ผักกาด ผู้จัดการร้านยิ้ม ๆ "เจ้าจ่ายเองค่ะเดี๋ยวค่อยเอาบิลไปให้" ว่าพรางมองหน้าจีน่าแล้วหันมองหน้าผู้จัดการที่ตอนนี้ไม่ยอมรับบัตรจากเธอ "ทำไมคะ ใช้บัตรนี่ไม่ได้เหรอ หรือจะให้เจ้าไปกดเงินสดมาให้ ก็ได้นะแต่ต้องรอนานหน่อย"

"มะ ไม่ใช่ค่ะ พี่แค่ไม่คิดว่าน้องจะถือแบล็คการ์ดค่ะ ขอโทษค่ะเดี๋ยวพี่จัดการให้นะคะ" ผักกาดยิ้มอ่อนพรางกลืนน้ำลายลงคอ เด็กอะไรแต่งตัวก็งั้น ๆ ทั้งตัวไม่น่าเกินพัน แล้วมาจ่ายค่ากระเป๋า 10 กว่าใบเงินซะหลายล้านทีแรกนึกว่าจะพูดเล่น แต่นี่เล่นดึงแบล็คการ์ดออกมาจ่ายหน้าตาเฉย

"เมื่อกี้บัตรใครคะ" จีน่ากระซิบถามอึ้ง ๆ ถึงจะรู้ว่าครอบครัวของสามีมีบัตรใบนี้กันทุกคนและเธอเองก็มี แต่ไม่คิดว่าเจ้าขาจะถือบัตรนี้หรือว่าเป็นบัตรที่พ่อบุญธรรมเธอทำให้

"ของพี่โรมให้มาค่ะ บอกว่าไม่มีเวลาพามาซื้อของเลยให้บัตรมาแทน" คนสวยว่าพรางยิ้ม ๆ

"อ่อ แล้วไปค่ะนึกว่าพี่โรมไม่ให้เงินน้องมาซื้อของซะอีก งั้นเรียบร้อยแล้วลงไปที่ร้านข้างล่างเด็ก ๆ เดี๋ยวเปลี่ยนชุดกันก่อนค่อยไปทานข้าว ช่วงบ่ายจะมีงานเปิดคอลเลคชั่นใหม่ของแบรนด์เรา เราต้องไปดูกันทุกคนจ่ะ" จีน่าว่าพรางลุกขึ้นจูงมือแมงปอเตรียมจะเดินออกจากร้านแล้วหันมาอย่างนึกได้ "เอ้อ...พี่ผักกาดเอากระเป๋าผู้ชายมาให้น้อง 2 คนนี้เปลี่ยนหน่อยค่ะ แล้วก็ 2 ใบที่จีเลือกทีแรกมาให้น้อง ๆ จีด้วย เด็ก ๆ คะเปลี่ยนกระเป๋าค่ะลูก ๆ เดี๋ยวกระเป๋าเดิมพี่จะให้คนเอาไปส่งที่บ้าน" จีน่าออกคำสั่งอย่างคล่องแคล่ว เมื่อเปลี่ยนกระเป๋ากันเสร็จจึงพากันเดินลงมาที่ร้านที่โม้นาทำงานอีกรอบ ผู้จัดการร้านหนุ่มรีบกระวีกระวาดออกมาต้อนรับอย่างยิ้มแย้มเมื่อภรรยาท่านรองประธานฝ่ายบริหารลงมาที่ร้านด้วยตัวเอง

"สวัสดีค่ะคุณจีน่า" ไหว้ย่ออย่างงามตามมารยาทผู้ดีเกรดพรีเมี่ยมอย่างโม้นา พรางกลืนน้ำลายลงคอเมื่อเห็นหน้าของเจ้าขาและแมงปอที่เดินตามเข้ามาด้วย

"ค่ะคุณโม้นา จีอยากได้ชุดคอลเลคชั่นใหม่ที่จะเปิดตัววันนี้และเหมาะกับน้องจีทั้ง 4 คนเลย รบกวนภายใน 20 นาทีนะคะ" จีน่าว่ายิ้ม ๆ พร้อมกับกำหนดเวลาเสร็จสรรพก่อนจะนั่งลงไขว้ห้างดูนาฬิกาเรือนหรูในข้อมือ

"20 นาที?!" โม้นาอุทานพรางหันมองหน้าทั้ง 4 อึ้ง ๆ

"อย่ามองแบบนั้นค่ะ เรามีสถิติแต่งตัวแค่ 3 นาทีแต่งหน้าทำผมแค่ 5 นาทีเองนะคะ" แมงปอว่าติดตลกแต่มันก็เป็นเรื่องจริงเพราะการแต่งชุดนักเรียน ม. ปลายของพวกเธอใช้เวลาแค่นั้นจริง การแต่งหน้าคือทาแค่แป้งเด็กและหวีผมผูกโบเป็นอันเสร็จ รวมทุกอย่างไม่เกิน 8 นาที

"งั้นจัดเลยค่ะคุณหนูขา ชุดคอลเลคชั่นใหม่อยู่ตรงนี้ค่ะอยากลองชุดไหนชี้เลยลูก ผู้ชายคะลูกมานี่ค่ะ เอวเท่าไหร่กันคะ มาค่ะตามแม่มาทางนี้ค่ะผู้ชายขา นิรา... มาดูคุณหนูช่วยกันเร็ว ๆ ลูก" โม้นาจีบปากจีบคอพรางลากเล็กและน้อยไปที่โซนขายเสื้อผ้าผู้ชายแล้วเรียกพนักงานในร้านมาดูแล 2 สาวเสียงดัง ความวุ่นวายและเว่อร์วังตามแบบฉบับโม้นาเกิดขึ้นทันทีและมันก็เป็นสีสันที่จีน่าชอบมาก ผู้จัดการสาขานี้เป็นอะไรที่จีน่าสนิทสนมมากที่สุดเพราะการที่กายเป็นชายแต่ใจเธอเป็นสาวนั้นทำให้เธอเข้าถึงได้ทั้งชายและหญิงแถมรสนิยมการแต่งตัวของเธอที่ไม่ใช่ในแบบฟอร์มของบริษัทก็ดูดีเอามาก ๆ