บทที่ 8 เอะอะอยากจับกด

“ป…ปล่อยนัญเถอะค่ะ นัญจะเจียวไข่…”

“ไม่ต้องทำ ไปกับฉัน”

เขาสั่งเสียงเข้ม มือยังไม่ยอมปล่อยจากเอวบาง แต่เมื่อสายตาคมกริบเลื่อนลงมองชุดนอนที่ยั่วเย้าเกินควร ก็พลันขมวดคิ้วแน่น เพียงนึกคิดหากมีคนอื่นที่ไม่ใช่เขาเห็นคนตัวเล็กในชุดแบบนี้เข้าแล้วเกิดมีความคิดทะลึ่งเหมือนตัวเองขึ้นมาล่ะ เพียงนึกแล้วก็หงุดหงิด รีบสั่งคนตัวเล็กเสียงดุทันควัน

“ไปเปลี่ยนชุด! สิบนาที ถ้าไม่ลงมาฉันจะขึ้นไปเปลี่ยนให้เองแน่?”

“นัญไม่ไป…”

เสียงปฏิเสธแผ่วๆ แทบไม่ทันพ้นจากริมฝีปาก เธอก็โดนสวนกลับด้วยความเจ้าเล่ห์ของคิเลียนทันที

“หนึ่ง… สอง…”

แค่นับถึงสองก็พอจะรู้ว่าถ้าขึ้นสามเธอไม่รอดแน่ ยัยน้องทำหน้าเหมือนจะงอแง แต่สุดท้ายก็จำยอมเดินขึ้นห้องไปอย่างเสียไม่ได้

“หึ… ยังคงดื้อเหมือนเดิมสินะ ลัญชนา…”

เขากระตุกยิ้มมุมปาก ขณะมองตามแผ่นหลังบางที่เดินหนีขึ้นชั้นบนไป ก่อนจะตามไปลากเธอขึ้นรถตรงเวลาเป๊ะ

ดีที่ยัยน้องมันเปลี่ยนชุดทัน!

ไม่นานรถคันหรูสีดำมืดสนิทก็แล่นเข้ามาจอดหน้าร้านอาหารหรูใจกลางเมือง ลัญชนามองผ่านกระจกเข้าไปก็ต้องขมวดคิ้ว เมื่อร้านอาหารที่เขาพาเธอมาเป็นร้านสไตล์คู่รัก บรรยากาศเงียบสงบแสนโรแมนติก แยกเป็นห้องส่วนตัว ทุกโต๊ะมีม่านผ้าพลิ้วบางกั้นไว้พอให้มีความเป็นส่วนตัวขั้นสุด พนักงานจะมาก็ต่อเมื่อกดปุ่มเรียกเท่านั้น

และแน่นอน พื้นที่นั่งกว้างขวาง แต่พ่อคุณกลับมานั่งเบียดชิดจนไหล่ชนกันกับคนตัวเล็ก ไม่ยอมเว้นแม้แต่นิ้วเดียว

“เฮีย… ที่นั่งมันกว้างจะตาย ทำไมต้องมานั่งเบียดกันด้วยคะ”

“ก็ตรงนี้มันมีอุณหภูมิพอดี นั่งแล้วอุ่น”

คำตอบหน้าตายทำเอาคนฟังแทบกัดลิ้นตัวเอง

“งั้นนัญไปนั่งตรงนั้นก็ได้ค่ะ”

ลัญชนาทำท่าจะขยับไปนั่งอีกฝั่ง แต่มือหนาที่ไวกว่ารีบโอบเอวบางเข้าแนบกับตัวเองไว้แน่นไม่ยอมปล่อยให้ห่างกับตัวเองแม่แต่นิ้วเดียว

อะไรของเขาเนี่ย!?

“นั่งตรงนี้แหละ ไม่งั้นทั้งหมดนี่เธอจ่าย”

เขาขู่อย่างหน้าตาย แน่นอนว่าลัญชนารีบนิ่งทันที ใครๆก็รู้อาหารแต่ละจานของร้านนี้มีราคาสูงขนาดไหน นักศึกษาธรรมดาอย่างเธอจะไปมีปัญญาจ่ายได้ยังไง อิเฮียมันจงใจชัดๆ!

อาหารถูกยกมาเสิร์ฟพร้อมช้อนในมือเขาที่ตักขึ้นมาจ่อริมฝีปากนุ่มของคนตัวเล็กที่นั่งหน้าบูดเหมือนโดนบังคับมา

เออก็โดนบังคับมานั่นแหละ!

“อ้าปากสิ”

“นัญโตแล้วนะคะเฮีย ไม่ใช่เด็กๆ ที่กินข้าวเองไม่เป็น”

เธอเอ่ยเสียงมุ่ย แต่เขากลับแค่นหัวเราะในลำคอ ก่อนจะวางช้อนลงแล้วยื่นหน้ามามองเธอแววตาเจ้าเล่ห์

“หึ… ฉันก็ไม่เคยลืมว่าเธอโตหรอก…”

เขาหรี่ตามองเธอ ขณะก้มกระซิบชิดใบหูจนลมหายใจอุ่นร้อนกระทบผิวเนียน

“…ตั้งแต่คืนนั้น ที่เธอครางใต้ร่างฉัน”

“ฮึก… ฮะ เฮียคิลพูดอะไรคะ!”

ลัญชนาถึงกับแทบสำลักน้ำลายตัวเอง หูแดงวาบ หน้าเหวอจนหาคำมาด่ากลับไม่ได้

แต่พ่อคุณกลับยิ้มกรุ่มกริ่มเหมือนภูมิใจนักหนากับความเขินของคนตัวเล็ก

“พูดความจริง”

เขายักไหล่อย่างไม่เดือดร้อน ก่อนจะหยิบช้อนตักอาหารในจานขึ้นมาจ่อปากนุ่มอีกที ยักคิ้วหนาบ่งบอกว่า เขากำลังบังคับให้เธอกินมันเข้าไป!

งับ!

ลัญชนาได้แต่อ้าปากงับแต่โดยดี ไม่เคยขัดใจเขาได้หรอก เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กจนตอนนี้ยิ่งแก่ยิ่งเอาแต่ใจกว่าเก่าเป็นเท่าเลย

คนตัวเล็กเขี้ยวตุ้ยๆแก้มตุ่ยแล้วยังทำหน้าบูดหน้าเบี้ยวไปด้วย ทำเอาคนที่นั่งมองลอบยิ้มเอ็นดูจนอดใจไม่ไหว ยื่นมือไปยี้หัวทุยอย่างหมั่นเขี้ยว

“อื้ออ”

ลัญชนาหันหน้ามามองคิเลียนตาขวาง ตอนนี้เหมือนสองคนได้กลับมาสนิทกันหลังจากที่ห่างเหินกันนานอีกครั้งเลย… เหมือนกับตอนที่ทั้งสองชอบแกล้งกันเล่นบ่อยๆเมื่อก่อน…

“ป้อนฉันบ้างสิ”

เสียงทุ้มแหบเอ่ยขึ้นยียวน ริมฝีปากหยักยกยิ้มเจ้าเล่ห์ เขาเอียงตัวเท้าคางบนโต๊ะ มองใบหน้าหวานของเธอที่กำลังเคี้ยวข้าวแก้มตุ่ย

แม่ง… เห็นแล้วอยากจับกดตรงนี้ให้รู้แล้วรู้รอด

“ทำไมเฮียไม่ตักกินเองล่ะคะ”

ลัญชนาสวนกลับโดยไม่มองหน้าเขา แกล้งหันไปอีกทางเพื่อหลบสายตาคม ก็เล่นมองเธอด้วยสายตาแพรวพราวจนทำเอาหัวใจดวงเล็กสั่นไหว

“ก็เฮียอยากให้นัญป้อนนี่คะ เฮียยังป้อนนัญเลย จะใจร้ายใจดำไปหน่อยมั้ย”

เขาเอ่ยเสียงนุ่ม อยู่ๆมาเปลี่ยนสรรพนามที่เรียกหนําซํ้ายังใช้โทนเสียงปนอ้อนนั่นอีก เล่นเอาคนตัวเล็กเขินจนเผลอทำตัวลุกลี้ลุกลน ทำอะไรไม่ถูกไปหมด สองพวงแก้มนวลแดงซ่านจนหูแทบไหม้ แต่เขากลับยิ้มได้ใจเจตนาแกล้งเธอชัดๆ

“น…นัญป้อนก็ได้ค่ะ”

เสียงหวานตะกุกตะกัก มือเล็กรีบตักข้าวในจานขึ้นมาแล้วยัดใส่ปากอีกคนอย่างรวดเร็วเพื่อปิดปากคนพูดจาเหลวไหล

พอคิเลียนทำทีจะอ้าปากเท่านั้นแหละ ยัยน้องก็ตักอย่างอื่นยัดตามซ้ำ จนอิพี่มันเคี้ยวแทบไม่ทัน!

“แค่กๆ…” เขาแทบสำลักจนต้องยกมือห้ามคนที่ทำท่าจะเอาช้อนยัดปากซํ้า เป็นไงล่ะโดนแกล้งกลับสะให้บ้าง

“พ..พอก่อน”

ลัญชนาทำหน้ายู่ ยักคิ้วใส่เบาๆ

“สมน้ำหน้า คนชอบแกล้งก็ต้องโดนแกล้งกลับค่ะ”

คิเลียนได้แต่เค้นหัวเราะเบาๆในลำคอ ขณะมองใบหน้าหวานที่แสดงถึงความสะใจที่ได้เอาคืนเขา แต่ก็ยังแดงซ่านไม่หาย เข้าใจได้หรอกว่าน้องสาวใช้กำลังแก้เขินชัดๆ

หึ… ชอบชิบหายเลย เด็กดื้อแบบนี้ มองยังไงก็น่าจับกดชิบหาย