ชีวิตที่พังทลาย

บทที่ 1

ในวันที่ฝนกระหน่ำตกลงมา...สายฝนหลั่งรินลงจากฟากฟ้า มีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังยืนตากฝนจนเนื้อตัวเปียกปอน ร่างบางๆ เนื้อตัวสั่นสะท้านด้วยแรงสะอื้นและอาการที่หนาวสั่น

เธอมองไปข้างหน้าด้วยแววตาที่ว่างเปล่า พร้อมกับเดินไปข้างหน้าอย่างไร้เรี่ยวแรง หยดน้ำตาที่หลั่งรินของเธอหล่อรวมกับสายฝนจนแทบแยกไม่ออกว่าเป็นน้ำฝนหรือน้ำตาของเธอ

ในขณะที่เธอมองสายฝน เธอก็ครุ่นคิดกับชีวิตที่ผ่านมาของเธอ ชีวิตของเธอผ่านมรสุมค่อนข้างหนัก เธอเรียนจบมัธยมศึกษาตอนปลาย เธอได้สอบเข้ามหาลัยชั้นนำของประเทศ แต่ทุกอย่างกลับพังทลายลง เมื่อพ่อกับแม่ของเธอได้

เสียชีวิตอย่างกะทันหันด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ ทำให้เธอไม่มีญาติที่ไหนให้พึ่งพิง ไม่มีพ่อกับแม่คอยแสดงความยินดี คอยให้กำลังใจเธอ อย่างที่เธอได้รับเสมอมา เธอเดินมาเรื่อยๆ จนถึงสะพานแห่งหนึ่ง ณ แม่น้ำแห่งหนึ่งกว้างใหญ่สุดลุกหูลุกตา ในใจเธอก็ครุ่นคิดแค่เพียงว่า

'โลกใบนี้ช่างมืดมนเหลือเกิน คงจะดีกว่าถ้าฉันหายไป แบบนั้นมันจะสบายใจขึ้นไหมนะ ฉันเกลียดตัวเองเหลือเกินที่ไม่สามารถยอมรับความจริงนี้ได้'

' ทั้งพ่อกับแม่ของฉันบอกฉันเสมอว่าจะคอยอยู่ข้างๆ แต่มาวันนี้มันไม่ใช่เลย มันคอยแต่จะห่างออกไป ทำยังไงดี'

' เวลาคือยารักษา คำพูดนี้มันจะเชื่อได้จริงไหม หากคำพูดนี้ถูกต้องจริงๆ ก็กลัวว่า ถ้ามีความสุขมากๆ ความเจ็บปวดจะกลับมาอีก'

'ความทรงจำของพ่อกับแม่นั้นแสนงดงาม แต่ในใจของฉันกลับเจ็บปวด เจ็บมากเกินกว่าที่จะเจ็บได้แล้ว แต่ความเจ็บปวดยังไม่หายไป'

เธอได้แต่ครุ่นคิดในใจ ตัดพ้อในโชคชะตาของตัวเอง สองมือของเธอก็เอื้อมไปจับขอบราวสะพาน เตรียมที่จะปีนขึ้นไป สองขาของเธอก็ก้าวเหยียบแท่นเหล็ก ปีนขึ้นไป เธอยืนบนราวสะพาน สายลมพัดเอื่อยๆ ปะทะหน้าของเธออย่างเป็นระยะ ดวงตาสีนิลเต็มไปด้วยแววตาที่เศร้าโศก มองผืนน้ำที่กำลังกระเพื่อมด้วยแรงลมพัด เธอคงอยู่ไม่ได้หากชีวิตนี้มีเพียงเธอคนเดียว เธอเอนกายลงไปปล่อยให้ตัวเองร่วงลงบนผืนน้ำ ตามแรงโน้มถ่วง

"ขอโทษนะคะคุณพ่อคุณแม่ เดี๋ยวมิรินจะตามไปค่ะ"

.....

ทันใดนั้นเองก็มีมือปริศนาของชายคนหนึ่ง คว้าเธอไว้ ก่อนที่เธอจะร่วงลงไป

"ตุบ" เสียงคนสองคนร่วงลงบนพื้นสะพาน

"เธอ เธอเป็นอะไรไหม"

ชายหนุ่มเขย่าตัวเธอ ใช้มือสัมผัสใบหน้าของเธอเบาๆ เพื่อเรียกสติให้กลับคืนมา เขามองไปที่ใบหน้าของเธอ ก็ตื่นตะลึงจนไม่อาจละสายตา ขนตาเธองอนยาวดุจขนนก ริมฝีปากเล็กเป็นรูปกระจับ จมูกโด่งเป็นสัน ผมยาวสลวยประมาณกลางหลัง แต่ดวงตาของเธอแดงก่ำ เนื่องจากผ่านการร้องไห้มาหลายชั่วโมง สีผิวเนียนละเอียดขาวซีดเหมือนกระดาษ สภาพของเธอเป็นขนาดนี้ แต่กลับทำให้ความสวยของเธอลดลงเลยแม้แต่น้อย

เมื่อเธอไม่ยอมตื่น เขาพาเธอไปโรงพยาบาลใกล้เคียงทันที เขาไม่ได้เป็นคนใจร้ายใจดำที่จะทิ้งคนตรงหน้าไว้ตรงนี้ หากเป็นคนอื่นสำหรับเขาแล้วคงจะช่วยเช่นกัน เขาได้แต่คิดในใจ ผู้หญิงคนนี้ผ่านเรื่องราวหนักหนาแค่ไหน ถึงจะมาจบชีวิตแบบนี้กัน