ตอนที่ 5 ของฝาก 2

"กูไม่เอาปลาร้ามึงแล้ว โน่นของฝากจากฝรั่งเศสกูมาแล้ว น้ำหอมของแทร่" ศรัณหันไปให้ความสนใจกับผู้มาใหม่ทันที

"เรื่องของมึง ตอนเที่ยงอย่ามาขอปลาร้าฝีมือยายกูกินแล้วกัน"

"โอ๋ น้องกวางคนสวยอย่างอนนะ" ไม่พูดเปล่าเมื่อศรัณเดินเข้ามาใกล้เธอ พร้อมกับกอดตรงศีรษะเธอไว้แน่น จนผมยุ่ง กวินนารีบถีบมันออกห่าง ก่อนจะขึงตาใส่

"เล่นเป็นเด็กไม่รู้จักโตวะ" จอมพลหันไปดุคนที่เพิ่งโดนถีบ

"อ่ะ น้ำหอมของฝาก"

"ขอบใจ"

เธอรับถุงมาแล้ว ก็เดินกลับมาที่โต๊ะทำงานตัวเอง วางถุงน้ำหอมราคาแพงไว้บนโต๊ะ ก่อนจะหยิบงานของตัวเองขึ้นมาสะสาง

"แล้วไหนของฝากกูล่ะ" จอมพลทวงของตัวเองบ้าง

"มีแต่ปลาร้าอ่ะ" เธอส่งถุงของฝากให้เขาสองถุง "ฝากให้น้องขวัญด้วย" ที่บอกปลาร้าแท้ที่จริงมันเป็นขนมจากญี่ปุ่น เพราะรู้ว่าจอมพลไม่กินปลาร้า ของแพงก็ไม่ซื้อให้เพราะมันรวยอยู่แล้ว

ไอ้น้ำหอมที่มันให้มาก็คงจะราคาหลายหมื่น ยิ่งทริปยุโรปกับสาวสวยทั้งที แม้แต่ของฝากก็คงจะเปย์ต่อหน้าสาวไม่อั้น

"แล้วตรุษจีนนี้ไปไหนหรือเปล่า" จอมพลถามกวินนาที่ยุ่งกับเอกสารตรงหน้า

"ยังไม่รู้ ภูเก็ตมั้ง"

เพราะหยุดยาวในเทศกาลของคนเชื้อสายจีน และแน่นอนเจ้าของบริษัทหุ้นใหญ่ท่านเชื้อสายจีนเต็มตัว บริษัทจึงได้หยุดยาวอีกครั้ง

"แม่ชวนไปไหว้เจ้าที่บ้าน"

อีกสองคนไม่ได้รับชวน เพราะต่างก็เชื้อสายจีนเช่นเดียวกัน มีเพียงเธอที่ไทยแท้ และในทุกๆ ปีที่เธอจะได้รับเชิญให้ไปไหว้เทพเจ้า ไหว้บรรพบุรุษที่บ้านจอมพล เพราะนอกจากจะสนิทกับน้องสาวเขา แม่อนงค์ยังออกจะคุยกันถูกคอกับเธอไม่น้อย

"แม่บอกว่าจะผัดหมี่ซั่วไว้ให้" จุดอ่อนของเธอมันอยู่ตรงนี้แหละ อาหารจีนอย่างหมี่ซั่ว ยังไม่รวมอีกหลายอย่างที่แม่อนงค์ชอบทำ

"โห ไอ้กวางก็ไอ้อั่งเปาคนเดียวอีกแล้วซิวะ" ศรัณบ่นอุบ

"งั้นมึงก็ไปไหว้เจ้าบ้านมันซิ" ยศกรเสนอแนะให้

"กูก็ถูกเตี่ยด่าพอดี เงินกงสีก็จะอดน่ะซิ" ฟังเหตุผลของศรัณทุกคนจึงได้แต่ส่ายหัว

กว่าเรื่องของฝากอันแสนวุ่นวายจะจบลง กวินนาก็ต้องตบกาแฟเป็นแก้วที่สอง ถึงจะได้นั่งอ่านรายงานที่ฝ่ายขายส่งมาให้ โปรเจกต์สนามแข่งได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว เมื่อฝ่ายขายสรุปตัวเลขคร่าวๆ ตลอดจนถึงสัญญาเอกสารต่างๆ ที่เตรียมความพร้อมเรียบร้อย เหลือแค่แบบของอาคารที่เธอต้องเข้าไปคุยกับลูกค้าอีกครั้ง

ข้อความสวัสดีปีใหม่ของเคนที่เธอเพิ่งจะตอบกลับไปวันนี้ พร้อมทั้งถามความสะดวกที่จะเข้าไปคุยเรื่องแบบอาคาร

และเพียงไม่กี่วินาที เคนก็ตอบกลับข้อความเธอกลับมาทันที "สะดวกวันนี้"

กวินนาได้แต่ถอนหายใจ และก็ต้องเก็บของใส่กระเป๋าเป้อีกครั้ง เมื่อต้องออกไปหาลูกค้า

บิ๊กไบก์คันใหญ่จอดที่สนามแข่งอันคุ้นเคย ส่งข้อความไปบอกเคนว่ามาถึงแล้ว และเพียงครู่เดียวเจ้าตัวก็ออกมายืนยิ้มรออยู่หน้าออฟฟิศ

"คิดถึงน้องกวางจังเลย"

"ค่ะ" เธอเพียงตอบรับคำสั้นๆ สีหน้าไม่บ่งบอกอารมณ์

"ปีใหม่แล้ว ทำไมทำหน้าแห้งเหี่ยวแบบนั้นล่ะ"

"อยากรู้คำตอบจริงๆ หรือคะ"

"ไม่ต้องก็ได้จ้ะ" เคนรีบห้ามเมื่อเห็นรอยยิ้มเหี้ยมเกรียมปรากฏบนใบหน้าหวาน

แบบของอาคารต่างๆ ที่เขาตัดมาจากนิตยสารบ้าง พรินต์ออกมาจากคอมพิวเตอร์บ้างถูกวางเตรียมไว้ให้ จนเธอออกจะชื่นชมเขาไม่ได้ พอถึงเวลางานอย่างน้อยผู้ชายตรงหน้าก็ไม่ได้เล่นไปเสียทุกอย่างจนเธอทำงานลำบาก แต่บางครั้งกลับสบายใจเสียด้วยซ้ำ

"โอเคไหม"

"ดีเลยค่ะแบบนี้ ทำให้เห็นภาพขึ้นเยอะ"

จากนั้นเขายังอธิบายถึงความต้องการต่างๆ ในการอำนวยความสะดวกให้ลูกค้า ซึ่งเธอออกจะทึ่งไม่น้อย ไม่คิดว่าเขาจะใส่ใจลูกค้าเช่นนี้ คิดแค่ว่าทำสนุกเล่นไปวันๆ เท่านั้น

แต่พอหมดโหมดการทำงาน สายตากะลิ้มกะเหลี่ยก็ฉายแววออกมาทันที

"ทานข้าวเที่ยงกับพี่นะ" ถ้าเขาจะพูดด้วยน้ำเสียงปกติ เธอจะมองเขาดีกว่านี้ขึ้นอีกเยอะเลย

"ขอโทษนะคะ พอดีกวางมีนัดช่วงบ่ายค่ะ ไว้วันหลังนะคะ" เธอรวบรวมเอกสารใส่แฟ้มตอนที่เอ่ยตอบ

"งั้นเดี๋ยวตอนเย็นพี่ไปหาที่ออฟฟิศ"

"..."

"ตามนั้นนะ"

พูดจบเคนก็ลุกออกจากโต๊ะประชุมไปทันที ทิ้งให้เธอได้แต่อึ้งอยู่ตรงนั้น ปฏิเสธก็ไม่ทัน

'รู้งี้กินข้าวเที่ยงก็ดีแล้ว'