ตอนที่ 2 ฟัดกับหมา 2

กวินนาตื่นขึ้นมาตอนเช้าด้วยอาการปวดร้าวไปทั้งแผ่นหลัง โดยเฉพาะบริเวณเอวแทบจะขยับไม่ได้และมันยังปวดลามไปถึงต้นขาอีกด้วย

เธอฝืนลุกขึ้นยืนเดินไปหน้ากระจกบานใหญ่ถลกเสื้อชุดนอนดูข้างเอวก็ต้องตกใจเมื่อเห็นรอยเขียวอมม่วงช้ำข้างเอวจนเกือบถึงแผ่นหลังมันดูน่ากลัวไม่น้อย ก่อนจะค่อยๆ ขยับเนื้อขยับตัวพอให้ฝืนร่างกายเข้าไปอาบน้ำเพื่อเตรียมตัวไปทำงานได้

กางเกงยีนพอดีตัวที่เคยใส่อยู่ทุกวัน วันนี้เธอแทบจะไม่สามารถยกขาขึ้นสวมมันได้แม้จะนั่งอยู่บนเตียงก็ตาม จนต้องเลือกกระโปรงที่มีเพียงไม่กี่ตัวในตู้ออกมาใส่ พร้อมกับเสื้อเชิ้ตสีขาว รองเท้าผ้าใบก็ใส่ไม่ถนัดเพราะตอนที่รถล้มขาข้างซ้ายเธอกระแทกพื้นอย่างแรงและมันออกจะปวดตรงฝ่าเท้าเสียด้วย จึงได้เลือกรองเท้าแบบสวมไม่มีส้น

ยืนมองตัวเองในกระจกแล้วก็ต้องถอนหายใจหนักๆ แม้จะเคยใส่ชุดแบบนี้แต่ก็ไม่บ่อยนัก และเหมือนช่วงระยะหลังมานี่เธอจะไม่ค่อยได้ใส่กระโปรงแบบนี้ หรือถ้าจะใส่กระโปรงก็จะไม่ใช่เวลาทำงาน นึกถึงไอ้สามคนที่ออฟฟิศแล้วก็ต้องเตรียมทำใจกับปากของพวกมัน

และรถบิ๊กไบก์ที่จอดอยู่เมื่อคืนก็ยังคงจอดอยู่ตรงนั้น เมื่อวันนี้เธอต้องเลือกใช้รถเก๋งสัญชาติยุโรปทรงสปอร์ตไปทำงานแทน

"เหี้ย พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกแน่ๆ"

นั่นไงเสียงไอ้ศรัณลอยมาแต่ไกลทันทีที่เธอเปิดประตูเข้าห้องทำงานมา ยังดีนะที่ห้องออกแบบนี้มีแค่สามคนเท่านั้น

เธอจึงได้แต่ตวัดสายตาขุ่นๆ มองพวกมัน

"ระวังพระอาทิตย์จะตกใส่หัวมึงก็แล้วกัน" เสียงหัวเราะขบขันดังขึ้นทันที

"แต่แบบนี้ก็สวยดีนะ มีเดตหรือวะไอ้กวาง" ยศกรเอ่ยถามขึ้นมา

"เดตเหี้ยอะไร เกือบเดดซิไม่ว่า"

"เป็นไรวะ" น้ำเสียงของศรัณดูขึงขังขึ้นทันที

"รถล้ม"

"เดี๋ยวพ่อมึงก็แดกหัวอีกหรอก ยิ่งห้ามมึงไปแข่งรถไม่ใช่หรือ" ยศกรหมายถึงเจ้านายใหญ่ในห้องผู้บริหารอย่างจอมพล

"พวกมึงก็อย่าเสือกพูด"

"ทำเหมือนพ่อมึงโง่เนอะ"

"แล้วเมื่อคืนเป็นไงวะ พวกมึงจ่ายกูมาด้วยเลย เมื่อคืนแม่งคงเสร็จแน่" กวินนารีบเปลี่ยนเรื่อง

"ยังไม่รู้คำตอบโว้ย รอพ่อมึงมาก่อนค่อยหลอกถามมัน"

และยังไม่ทันได้มีใครพูดอะไรต่อ ประตูห้องก็ถูกเปิดออก คนที่ถูกพูดถึงแค่จะเปิดประตูเอาขนมที่น้องสาวตัวเองฝากมาให้พี่กวางแค่นั้น แต่พอเห็นเครื่องแต่งกายของลูกน้องทำให้เขาต้องเดินเข้ามาถึงในห้อง ไปยืนอยู่ข้างเก้าอี้ในระยะที่ใช้สายตาไล่ตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนรอยคิ้วจะขมวดขึ้นด้วยความสงสัย

"วันนี้อยากเป็นผู้หญิงหรือ"

"ไอ้จอม กูก็เป็นผู้หญิงทุกวันหรือเปล่าวะ"

จอมพลไหวไหล่ไม่ตอบ แล้วก็วางถุงขนมที่หน้าโต๊ะเธอ

"อะไรวะ น้องขวัญลำเอียงจังวะ มีแต่ขนมมาฝากไอ้กวาง"

"กูก็เห็นพวกมึงแย่งไอ้กวางแดกทุกที จะเดือดร้อนทำไม" ยศกรได้แต่หัวเราะศรัณที่โวยวาย เพราะสุดท้ายก็เป็นอย่างจอมพลว่า ขนมที่ฝากพี่กวางออกจะเยอะไม่น้อย จนไอ้พวกนี้แย่งไปกินทุกครั้ง

"เออ ว่าแต่เมื่อคืน มึงไปต่อกันที่ไหนวะ" ศรัณหันไปยักคิ้วหลิ่วตาให้จอมพลอย่างรู้ทัน

"ไปส่งที่บ้านเขา แค่นั้น"

"แค่นั้นเองหรือวะ" เหมือนคนถามจะยังไม่เชื่อ

"เหี้ย พวกมึงคิดอะไร นั่นลูกค้านะโว้ย เลวฉิบหาย กวางตามมานี่ด้วย" พูดจบจอมพลก็ออกจากห้องกลับไปห้องตัวเองทันที

กวินนาหันไปแยกเขี้ยวใส่ศรัณกับยศกร เพราะรู้ว่าต้องจ่ายค่าพนันเมื่อคืน ก่อนจะตามเจ้านายไปที่ห้อง

"ไปแข่งรถมาหรือ"

พอเธอเดินเข้าห้องผู้บริหารท่านก็ยิงคำถามจนแทบจะหงายหลัง

"เปล่านี่"

"แล้วทำไมแต่งตัวแบบนี้ มีเดตหรือ"

"ก็เปล่า"

จอมพลลุกจากเก้าอี้ตัวใหญ่เดินเข้ามาใกล้คนที่ตีหน้านิ่งตอบคำถามก็เหมือนไม่ตอบ

เดินวนเธอหนึ่งรอบ ก่อนจะทิ้งสะโพกสอบพิงโต๊ะทำงานในท่าสบายๆ แต่คนที่ยืนอยู่ตรงหน้ากลับรู้สึกประหม่าอย่างช่วยไม่ได้

สายตาสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้า ทำเธอหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล ความรู้สึกว่ากระโปรงสั้นเหนือเข่าเล็กน้อยแต่สายตาที่เขามองชายกระโปรงอย่างกับเธอไม่ได้นุ่งอะไรอย่างนั้นแหละ

"มองอะไรของมึงขนาดนี้ ไอ้จอม ถ้าถามจบแล้วกูจะกลับไปทำงาน"

เธอกำลังจะหันหลังกลับ แต่เขาเอื้อมตัวเพียงนิดรั้งแขนเธอไว้

"โอ๊ย!!"

แค่เขารั้งตัวไว้ก็ทำเธอร้องเสียงหลง ฝ่ามือใหญ่ออกแรงดึงเพียงเบาๆ เธอก็เซถลาไปกระแทกแผ่นอกกว้างของคนด้านหลัง ก่อนจะรีบขยับตัวออกห่างราวกับโดนของร้อน

"กูได้กลิ่นยาทาแก้ปวด แก้ฟกช้ำ"

"ก็กูปวดขา"

คำตอบของเธอเหมือนจะไม่ตรงกับที่เขาสงสัย เมื่อจอมพลรั้งชายเสื้อเธอออกมาจากกระโปรงถลกขึ้นนิด สิ่งที่เขาสงสัยก็ชัดเจนอยู่ตรงหน้า

"รถล้มหรือไปฟัดกับหมามา"