ตอนที่ 1 C Friend 2

จอมพลกดยิ้มมุมปาก พลางพยักหน้าน้อยๆ เพราะคำที่เธอตอบมามันเป็นจริงอย่างนั้นทุกคำ และมันยังสามารถมีส่วนที่เร่งมือขึ้นอีกนิดหนึ่งได้ รวมถึงการนำเทคโนโลยีที่ทันสมัยเข้ามาช่วยทุ่นแรง มันก็จะยิ่งทำให้งานออกมาได้ทันเวลาและยังได้มาตรฐานอีกด้วย

"ไปๆ เสร็จแล้วพวกมึงก็แยกย้ายกลับห้อง กลับทีมตัวเองไป กูจะทำงานแล้ว"

เจ้าของห้องเอ่ยไล่สมาชิกที่นั่งอยู่ที่โซฟาบ้าง นั่งอยู่ที่โต๊ะเขียนแบบของเขาบ้าง และอีกคนที่ยืนพิงโต๊ะทำงานตัวใหญ่ของเขาโดยใช้สะโพกเกยไว้บนโต๊ะเล็กน้อย ทุกคนจึงได้เตรียมแยกย้ายกันกลับไปทำงาน

บริษัท C Friend รับสร้างบ้าน ก่อตั้งมาได้สามปีเต็ม หลังจากที่พวกเขาเรียนจบปริญญาโท โดยการร่วมหุ้นของกลุ่มเพื่อนสี่คน และหุ้นใหญ่ของบริษัทก็คือ จอมพล

ส่วนอีกสามคนเป็นเพียงหุ้นส่วนเล็กๆ คล้ายพนักงานบริษัทแต่ก็ยังได้รับส่วนแบ่งกำไรจากการบริหาร และแน่นอน มันยังรวมถึงความเป็นเพื่อนกันมากว่าเก้าปี และแน่นอนเวลาที่นอกเหนือจากการทำงานหรือแม้แต่เวลาส่วนตัว ทั้งสี่คนก็ออกจะพูดคุยกันตามสไตล์เพื่อน และยังเป็นเพื่อนผู้ชายอีกด้วย ทำให้เธอที่เป็นผู้หญิงคนเดียวของกลุ่มดูดิบเถื่อนไปทันที แต่พอถึงเวลาทำงานทุกคนก็ล้วนมีความเป็นมืออาชีพและให้เกียรติกันตามตำแหน่งหน้าที่

"กวาง"

เสียงเข้มของเจ้าของห้องเอ่ยเรียกตอนที่เธอกำลังจะเดินออกประตู

"ว่า"

"มึงมานั่งนี่ก่อนซิ"

"มีอะไร"

"ตอนประชุมทำไมดูเหม่อๆ เมื่อคืนมึงไปแข่งรถมาอีกแล้วล่ะซิ"

"ไม่ได้ไป" คนถูกถามได้แต่ปฏิเสธเสียงแข็ง

"กูเห็นนะว่าเฟซบุ๊กมึงเช็กอินสนามแข็งรถ" กวินนาได้แต่หรี่ตามองจอมพล

"ขนาดมึงอยู่กับสาวๆ มึงยังมีเวลามาส่องชีวิตกูอีกนะ น้องมันขอร้องน่ะ"

"ช่วงนี้มึงงดก่อนเถอะ ขอร้อง"

"กูทำงานได้ตามกำหนดหรอกน่ะ ไม่กระทบกับงาน"

"กูห่วงสุขภาพมึงมากกว่า งานก็เยอะช่วงนี้ ถ้าเกิดอุบัติเหตุขึ้นมาจะว่าไง"

"กูไม่ให้กระทบถึงงานมึงหรอก"

"เอ๊ะ ไอ้กวาง มึงเข้าใจที่กูพูดไหมเนี่ย"

"เออ กูรู้แล้ว"

กวินนาถอนหายใจอย่างแรง ก่อนจะลุกออกไปจากห้องท่านประธานใหญ่

"โดนด่าไรวะ เรื่องมึงไปแข่งรถเมื่อคืนหรือไอ้กวาง" ศรัณกระซิบเสียงถามคนที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆ ในตำแหน่งเดียวกัน

"เออ" กวินตาสะบัดเสียงตอบ

"แล้วมึงโพสต์เฟซบุ๊กทำไม แต่อันนี้กูก็เห็นด้วยกับไอ้จอมนะ"

"กูไม่ได้โพสต์ ไอ้ห่านั่นมันแท็กกู"

ศรัณได้แต่ส่ายหน้าให้สาวมาดเท่ข้างๆ เห็นมันได้แต่ปรับเก้าอี้ให้เอนลง เรียวขายาวภายใต้กางเกงยีนสีเข้มพาดไปบนโต๊ะทำงานก่อนจะหลับตาเป็นการตัดบทสนทนา

"มันไปอดนอนจากไหนมาอีกวะ" ยศกรเดินมาถึงโต๊ะทำงานตัวถัดไปอีกตัวในทีมสถาปนิกเห็นภาพหญิงสาวที่นอนพาดขาบนโต๊ะก็เอ่ยถามศรัณขึ้น

"เหมือนเดิม"

"นอนเยอะๆ เลยมึงไอ้กวาง คืนนี้เจ้านายมึงต้องเลี้ยงรับรองคุณแอมคนสวยนั่นอีก" ยศกรเอ่ยเสียงกลั้วหัวเราะใส่

กวินนาตลบผ้าผืนบางที่คลุมตั้งแต่หน้าถึงต้นขาออก หันสายตาไปมองยศกรเขม็ง

"จริง เจ้านายมึงเพิ่งส่งข้อความมาบอกเมื่อกี้ ไม่ได้อ่านหรือไง"

"ยัง" เธอจึงคลุมผ้าขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะขอพักสายตาสักหน่อย นอกจากกลับจากแข่งรถเกือบจะตีหนึ่ง เธอยังต้องตามแก้งานให้ลูกค้าอีกเจ้าที่เร่งมาจนเกือบจะสว่างคาตา

'พี่กวาง คืนนี้มาได้อีกไหม ไอ้พวกนั้นมันอยากแก้มือ'

เสียงข้อความที่ดังขึ้นในเวลาเกือบจะเลิกงานปลุกเธอตื่น มองนาฬิกาที่ผนังห้องจึงรู้ว่าตัวเองหลับไปกว่าชั่วโมง

Kwang : วันนี้ไม่ได้ว่ะ มีเลี้ยงลูกค้า

งานเลี้ยงรับรองลูกค้าพิเศษ เจ้าของโครงการกว่าร้อยล้านบาท ร้านอาหารกึ่งบาร์บรรยากาศแสนโรแมนติกพร้อมกับไวน์ราคาขวดละหลายหมื่น นอกจากทีมสถาปนิก ก็ยังมีลูกน้องของคุณแอมอีกสามสี่คนที่เข้าร่วมประชุมเมื่อช่วงบ่ายมากันครบ

นอกจากเธอที่เป็นผู้หญิงคนเดียวในโต๊ะ ก็ยังมีคุณแอม เจ้านายเธอมันสั่งเสียงเข้มว่าต้องมาด้วยให้ได้ จะได้เป็นเพื่อนคุยกับลูกค้า เพราะเกรงว่าจะมีแต่ผู้ชาย

สุดท้ายคนที่ถูกบังคับให้มารับรองลูกค้าก็ต้องนั่งกระดกไวน์อยู่กับกลุ่มสถาปนิกทั้งของเธอและของลูกค้า เพราะเจ้าของโครงการดูจะไม่สนใจพูดคุยกับใครสักเท่าไหร่ นอกจากคนที่นั่งอยู่โซฟาหัวโต๊ะ

ถ้าคุณแอมนั่นเขยิบไปนั่งใกล้ๆ ด้วยได้ มีหวังคงจะเกยขึ้นไปบนตักคนตัวโตนั่นแล้ว เพราะแววตาที่ทั้งคู่มองกันอยู่เป็นระยะๆ มันออกจะสื่อความนัยอย่างที่รู้กันแค่สองคนเสียมากกว่า

ถ้าไม่ติดว่าคุณแอมพาลูกน้องมาด้วย ไอ้ศรัณมันคงตั้งโต๊ะพนันแล้ว ว่าคืนนี้จะเสร็จหรือไม่เสร็จ และแทบจะไม่รู้ว่าใครจะเสร็จใครกันแน่

ทนมองภาพนั้นอยู่เกือบครึ่งคืน จนในที่สุดเธอก็ได้แต่ส่งข้อความไปตอบรับข้อความจาก..กัน..รุ่นน้องที่รู้จักเพราะเคยเอาบิ๊กไบก์ไปซ่อมที่ร้านมันรวมถึงเข้าไปแต่งรถอยู่บ่อยๆ ตอนหลังจึงกลายมาเป็นเพื่อนรุ่นน้องที่สนิทกันในกลุ่มแต่งรถ นานเข้าเมื่อมันเห็นว่าเธอชอบขับรถมอเตอร์ไซค์แถมยังขับเร็วจึงได้ชวนไปลงสนาม หนักเข้ามันถึงกับไปรับคำท้าชวนเธอหารายได้พิเศษเสียอย่างนั้น อย่างเมื่อคืนเธอก็ได้เงินมาเกือบสองแสน

Kwang : ทันไหมวะ เดี๋ยวเที่ยงคืนกว่าๆ ออกไป

กัน : ได้พี่รีบมาเลย กันอยากได้เงินกินหนม

"กลับแล้วหรือวะ" ศรัณเอ่ยถามเมื่อเห็นเธอเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าเป้

"เออ ไม่มีอะไรแล้วนี่ ถ้าไงกวางขอตัวกลับก่อนนะคะ" ในประโยคตอนท้ายเธอหันไปบอกกลุ่มลูกค้าที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

"ไปจริงดิ" ยศกรเอ่ยถามซ้ำ

"กูฝากลงด้วย เสร็จ หนึ่งหมื่น" กวินนายักคิ้วข้างหนึ่งให้ศรัณ พลางตบไหล่เพื่อนยิ้มอย่างรู้ทัน

"กวาง จะกลับแล้วไง" เสียงคนหัวโต๊ะเอ่ยแทรกเสียงเพลงคลาสสิกถาม เมื่อเห็นเธอหยิบเป้ขึ้นสะพายหลัง

"อือ ขอตัวก่อนนะคะ" แต่ในประโยคหลังเธอบอกเจ้าของโครงการคนสวยที่หันมามองพอดี

"ค่ะ กลับดีๆ นะคะ"

เจ้านายอย่างจอมพลจึงทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ขมวดคิ้วมองสาวร่างสูงเดินออกจากร้าน