Chapter 2 | เทียร์

@Trima Beverage

ตึกสูง 40 ชั้น สร้างขึ้นใหม่เพื่อลดพื้นที่สำนักงานในแนวราบ จัดตั้งเป็นอาคารสำนักงานใหญ่ ตั้งอยู่ย่าน พระราม 3 ถนนตัดใหม่เชื่อมต่อท่าเรือ ไม่ห่างไกลโกดังสินค้า สะดวกในการเข้าเมือง ทั้งโดยรถส่วนบุคคล หรือขนส่งสาธารณะ

ถนนใหญ่หลายสาย พร้อมให้รถบรรทุกเคลื่อนที่ได้ในยามค่ำคืน ยอดขายที่เพิ่มขึ้นทุกปี และความพร้อมสำหรับการเปลี่ยนแปลงธุรกิจเข้าสู่ยุคถัดไป กำลังเร่งจัดเตรียม

ร่างบางนั่งฟังคำถามจากผู้อาวุโสกว่า เธอพยายามเลือกเฟ้นคำตอบดีๆ แต่ปัญหาคือ ถ้าอะไรที่ขัดใจไป เธอมักจะเลือกตอบตรงกับความคิดตัวเอง มากกว่าเอาใจคนที่ฟังอยู่

ความกังวลว่าจะถูกคัดออกจึงมีมาก

“เรามีคนส่งใบสมัครมาตำแหน่งงานนี้กันเยอะค่ะ คุณลิลิณญ์สนใจสมัครมาเพราะอะไรคะ”

“ใครๆ ก็ต้องอยากร่วมงานกับ Trima Bev อยู่แล้ว อีกอย่างตอนที่เทียร์ลองกดสมัครมาน่ะค่ะ...ชอบมากเลย ที่ไม่ให้ใส่ชื่อ สกุลจริง หรือแนบรูป มันเหมือนเราอยู่รายการหน้ากากนักร้องนะคะ” หญิงสาวตอบอย่างอารมณ์ดี แต่เธอรู้สึกแบบนั้นจริงๆ

หญิงสาวเลื่อนอ่านข้อมูลผู้สมัครคนนี้จากแทปเล็ตของบริษัท นึกขึ้นมาได้ตอนที่เธอต้องนั่งไล่ประวัติเบื้องต้นให้ผู้จัดการแผนกฟังนั้น มีคนหนึ่งเป็นชาวต่างชาติ ลืมไปเลย...เพราะว่าลิลิณญ์หน้าไทย พูดไทย เนี่ยแหละหนา ข้อเสียของที่นี่ คือ บริษัทไม่ให้แนบรูปผู้สมัครมาด้วย เพราะไม่อยากให้คนถูกเลือกปฏิบัติ พวกอ้วนต่ำดำขาวอะไรแบบนั้น

“ฮ่าๆ คุณลิลิณญ์ สัญชาติอเมริกัน แต่รู้จักรายการนี้ด้วยหรอคะ”

“แค่เกิดที่เมกาค่ะ แต่โตที่นี่”

“แต่สำเนียงใช้ได้นะคะ ทริมาเบฟ เนี่ย ชัดเจนว่าเด็กมีแอคเซนท์”

“นิดหน่อยค่ะ ทางคุณพ่อน่ะค่ะ”

“อ่อ พอเล่าเรื่องที่บ้านให้ฟังหน่อยได้มั้ยคะ”

“อืม อันที่จริงบ้านเทียร์ทำธุรกิจค่ะ เป็นของครอบครัว แต่ไม่ใช่แนวที่เทียร์อยากทำ ส่วนคุณแม่เป็นครูค่ะ”

“ธุรกิจเกี่ยวกับอะไรคะ”

“โรงเรียนค่ะ แต่เทียร์ชอบธุรกิจจ๋าๆไปเลย”

“ไม่ทราบว่าสมรสแล้วหรือเปล่าคะ”

“โอ๊ะ! ไม่ค่ะ สถานะโสด แต่ที่เปลี่ยนนามสกุล เพราะว่า...เทียร์อยากเป็นต้นตระกูลตัวเองค่ะ คืออยากเป็นคนแรก ฮ่าๆๆ”

“นี่ก็เป็นครั้งแรกนะคะ ที่จิได้ยินเหตุผลนี้”

“ขอแจ้งเรื่องการปกปิดข้อมูลส่วนบุคคลนะคะ ที่นี่เราเก็บประวัติพนักงานดีมากนะคะ ถ้าใครที่ไม่มีความเกี่ยวข้อง จะไม่มีทางรู้เรื่องเลยค่ะ เราให้ใช้ข้อมูลเท่าที่จำเป็น”

“โอ...ทันสมัยมากเลยนะคะ”

“ค่ะ แต่ถ้าปลอมประวัติก็อีกเรื่องนะคะ เราตรวจจับได้เหมือนกัน”

“ว้าว...สุดยอดค่ะ” ลิลิณญ์พยักหน้าตั้งใจฟังและพูดความรู้สึกของตัวเองออกมาตรงๆ เธอชื่นชมวิสัยทัศน์ของผู้นำองค์กรที่นี่มาก

“คุณลิลิณญ์ทำคะแนนเทสต์ได้สูงใช้ได้เลยนะคะ ไม่ทราบว่าปัจจุบันยังสนใจด้านการ forecast การคาดการณ์ตัวเลขต่างๆ อยู่มั้ยคะ หรืออยากไปสายอื่นหรือเปล่า อันที่จริงนอกจากทีมพัฒนากลยุทธ์แล้ว เรามีแผนกอื่นเปิดรับด้วยนะคะ ทางนี้ชอบให้พนักงานใหม่ๆ ได้สำรวจความต้องการดูค่ะ”

“เทียร์ชอบด้านกลยุทธ์ ถ้าได้ทำ ก็อยากทำแผนกนี้ค่ะ”

“เพราะอะไรคุณลิลิณญ์ ถึงตอบรับคำเชิญของเราคะ” จิรนา พนักงานด้านสรรหาบุคลากร สัมภาษณ์ผู้สมัครคนใหม่ที่ยินดีลาออกจากที่เดิมเพื่อมาเริ่มงานกับตริมาเบฟเวอเรจ

“ถ้าพูดตามตรง ก็ต้องเรื่องเงินเดือนแหละค่ะ แต่ส่วนตัว เทียร์คิดว่า การยอมจ่ายเงินจ้างเรา ก็เท่ากับเห็นคุณค่าอะไรบางอย่างในตัวเราน่ะค่ะ มันยิ่งกว่าแฟร์ ต้องขอบคุณที่ให้โอกาสนะคะ”

ตริมาเบฟ ตอบกลับอีเมลผู้สมัครงานด้วยการให้ทราบล่วงหน้าว่า ตำแหน่งงานที่มาสมัครนั้น จากโปรไฟล์ที่ส่งเข้ามา คาดการณ์ช่วงเงินเดือนที่จะได้รับอยู่ที่ประมาณเท่าไร

โดยคุณสมบัติจากใบสมัครของลิลิณญ์ เบื้องต้นตัวเลขที่เธอได้สูงกว่าที่เก่าถึงเท่าตัว หญิงสาวแทบกรี๊ดลั่นออฟฟิศเก่าตอนได้รับอีเมล

“คุณลิลิณญ์สะดวกเริ่มงานเมื่อไรคะ”

“อุ๊ย! ได้งานแล้วหรอคะ พร้อมเลยค่ะ เริ่มได้เลย”

พนักงานสาว อายุรุ่นราวคราวเดียวกัน อาจจะแก่กว่านิดหน่อยเท่านั้น มองผู้มาสมัครงานแล้วยิ้มหวานให้ ก่อนจะลุกขึ้น เพราะสัญญาณที่นาฬิกาข้อมือเธอกะพริบแจ้งเตือนว่า หมดเวลาสัมภาษณ์แล้ว

“ดีค่ะ ถ้าอย่างนั้น เดี๋ยวคุณลิลิณญ์ช่วยรอที่นี่สักครู่นะคะ จิจะไปเอาสัญญาจ้างมาให้ค่ะ”

“เอ่อค่ะ…เรียกเทียร์ได้นะคะ”

“ค่ะ คุณเทียร์”

ลิลิณญ์ วงศ์ภาสกร หรือ เทียร์ หญิงสาววัย 22 ปี ที่ได้รับตั๋วเชิญให้มาทำงานกับ ตริมาเบฟเวอเรจ เพราะทีมสรรหาพนักงานใหม่ ตามหาดาวรุ่งพุ่งแรง ทั้งจากในมหาวิทยาลัยในและต่างประเทศ รวมถึงบริษัทชั้นนำหลายที่ โปรไฟล์ที่ไม่ปรากฏรายละเอียดใด แต่เธอผ่านการคัดเลือกจากผู้จัดการใหม่ หัวหน้าฝ่ายทรัพยากรบุคคลมีหน้าที่ยอมรับการคัดสรรนั้น

หญิงสาวนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ดีใจที่มาสัมภาษณ์ปั๊บ ได้งานปุ๊บ

แอ๊ดดด

ร่างบางหันไปที่ประตู

แทนที่จะเป็น คุณจิรนา ที่มาสัมภาษณ์เธอ กลับกลายเป็นผู้ชายที่ดูโตกว่า สวมชุดทำงานแปลกๆ เพราะไม่ติดกระดุมเสื้อเชิ้ตให้เรียบร้อย เนกไทก็เอียงกะเท่เร่

“อ้าว ผิดห้อง ขอโทษทีครับ”

“มาสัมภาษณ์งานเหมือนกันหรือเปล่าคะ” เธอรีบถาม เพราะถ้าอยู่ในชะตากรรมเดียวกัน แต่เขายังอยู่สภาพนี้ ไม่มีทางได้งานแน่

เทียร์รีบลุกขึ้น มองซ้ายมองขวา แล้วจับลูกบิดประตูห้องให้เปิดกว้างขึ้นอีกนิด

“เข้ามาก่อนมั้ยคะ คุณแต่งตัวไม่เรียบร้อย เดี๋ยวสัมภาษณ์งานไม่ผ่านนะคะ ถึงเขาจะไม่ได้ตัดสินคุณที่ภายนอกก็จริง แต่ความประทับใจในบุคลิกภาพก็สำคัญ มาค่ะ เดี๋ยวฉันช่วย”

ชายหนุ่มก้าวขาเข้ามา แล้วปิดประตูห้อง

ร่างสูงแอบอมยิ้มเล็กน้อย แต่ก็ยอมให้อีกคนช่วยจัดการให้

ผมเส้นเล็กเรียงสลวย กับกลิ่นแชมพูอ่อนๆ ที่เตะจมูกเขาอย่างไม่ตั้งใจ

“ผมไม่ค่อยได้ใส่เนกไท เลยวุ่นวายกับมันนิดหน่อย”

“ขอโทษนะคะ” หญิงสาวไม่ได้มีท่าทีเคอะเขิน แต่กลับกระฉับกระเฉง นิ้วเรียวของเธอจับกระดุมเสื้อเชิ้ตติดให้ครบทุกเม็ด แม้อันบนสุดจะเม็ดเล็กจิ๋ว แถมยังมีกระดุมเล็กตรงปกคอ

“ชำนาญเลยนะครับ”

“ฉันแต่งตัวให้พวกผู้ชายมาเยอะค่ะ”

“แค่กๆๆๆๆๆ” ชายหนุ่มสำลักน้ำลาย

“อุ๊ย!”

“ผมไม่ได้คิดอะไรไม่ดีนะครับ คุณอาจเคยเป็นสไตล์ลิสต์ก็ได้ใช่มั้ยครับ” เขายังเผื่อใจไว้หน่อย เพราะคำพูดเดียวของเธอ เหมือนทำให้อยากเดินออกไปนอกห้อง แล้วบอกพ่อว่า มีธุระ ขอกลับอเมริกาก่อนนะ

“เปล่าหรอกค่ะ แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรไม่ดีด้วยเช่นกัน เรียบร้อยแล้วค่ะ” เทียร์ตบฝุ่นออกจากบ่าให้แบบไม่จำเป็น เธอยืนชื่นชมผลงาน

“คุณนี่...หล่อมากนะคะ แต่งแบบนี้แล้ว เท่สุดๆไปเลย” เธอเอ่ยชมแบบตรงๆ

“พูดจริงหรอครับ” ร่างสูงอกผายไหล่ผึ่ง กล้ามตึงแน่นเปรี๊ยะในชุดเชิ้ตคนทำงานแบบปุถุชนที่สุดเท่าที่ในตู้เสื้อผ้าจะมี เพราะที่เหลือ คือ ชุดใส่เล่น ใส่เที่ยวกลางวัน สังสรรค์กลางคืน แล้วก็ตัดไปที่ชุดสูทอลังการสำหรับออกงาน

“จริงค่ะ ดูดีมากๆ มั่นใจเข้าไว้นะคะ”

เหมือนบทสนทนาจะจบลง อีกฝ่ายที่ยังอยากให้เวลานี้ดำเนินต่อไปอีกสักหน่อย รู้จักกันมากขึ้นอีกสักนิด เขาเลือกหาคำถามที่จะได้ไปต่อ

“คุณได้งานแล้วใช่มั้ย” ชายหนุ่มถาม

“น่าจะ...นะคะ...”

“อืม...ดีครับ ผมชื่อ ธารา คุณล่ะครับ”

“เทียร์ค่ะ”

“คุณดูเหมือนเด็กมาสมัครฝึกงานมากเลย เอ่อ…หมายถึง ดูอายุน้อยนะครับ เพิ่งทำงานที่แรกหรือเปล่าครับ” เขารีบแก้คำพูดให้ถูกต้องตรงกับเจตนาที่จะชม

“ไม่ค่ะ ที่ที่สอง แต่ทำที่แรก ไม่ถึง 3 เดือนเลยค่ะ แหะๆ”

หญิงสาวเหลือบสายตามองไปที่ประตู เกรงพนักงานฝ่ายบุคคลจะเข้ามา

“ยอดเยี่ยมไปเลย ผมไปก่อนนะ เดี๋ยวสาย”

“ค่ะ ขอให้โชคดีนะคะ ถ้าได้งาน ก็...อาจจะได้เจอกัน”

“ถ้าเราได้ทำงานด้วยกัน ต้องสนุกแน่เลยครับ คุณเทียร์”

“สู้ๆค่ะ” หญิงสาวยกมือส่งพลังเชียร์ให้

บานประตูเปิดและปิดลงอย่างรวดเร็ว

.

.

ขวับ!

เสียงลมแรง เมื่อบานประตูเปิดกว้างอีกครั้ง เพียงแต่ธาราไม่ได้ก้าวเข้ามา

“ขอบคุณนะครับ ที่ช่วยแต่งตัวให้”

“อ๊ะ!...ค่ะ!” คนตกใจ ที่ประตูเปิด แต่ก็ตอบรับเขา

รอยยิ้มสุดท้ายที่ทิ้งให้กัน

เหมือนภาพพิมพ์ ที่ระบายลงในห้วงความคิด

อีกฝ่ายปิดประตูลง…

ด้านในห้องสัมภาษณ์ เทียร์ ยิ้มแก้มแดง...เขาหล่อชะมัด

ด้านหน้าห้อง ธารา ยกยิ้มมุมปาก...ขอให้เป็นคนนี้เถอะ