11My Husband เมื่อคุณสามีบอกไม่รัก

11

(ไม่มีทางรักผู้หญิงแบบนี้..)

****

สัปดาห์ต่อมา..@โรงแรมหรูใจกลางเมือง

ชายกระโปรงสีขาวลากยาวถูกจับจัดระเบียบโดยฝีมือดาด้า ที่คอยดูแลความเรียบร้อยตั้งแต่หัวจรดเท้าให้ณิชา พร้อมเอ่ยขึ้นมา

"วันนี้ แกเป็นเจ้าสาวที่สวยและแซ่บมากเลยณิชา"

"ว่าแต่แซ่บให้พริกกี่เม็ดหรอ?" ณิชาเอ่ย พลางฉีกยิ้มให้ดาด้า

"วันนี้เอาไปเลยร้อยเม็ด" ดาด้าเองก็ยิ้มร่าเอ่ยออกมา "เอาไปเลยร้อยเม็ด..ความแซ่บของแกชนะเลิศเลยวันนี้" ไม่พูดเปล่าดาด้าชูนิ้วมือเต็มสิบ อยากให้เพื่อนรักได้ยิ้มเยอะๆ เพราะรู้เรื่องราวของเพื่อนทั้งหมด

"มากอดหน่อย คุณแม่เจ้าสามแฝด" ณิชาระบายยิ้ม ขยับตัวเข้ากอดดาด้า

"จ้า..ยินต้อนรับสู้สมาคมคุณนายตำรวจ เยิ้ฟๆ"

"ไม่อยากเป็นนักหรอกตำแหน่งนี้" ณิชาเบะปาก

ดาด้าส่ายหน้า รู้ว่าณิชาโกรธเกลียดไม่ชอบกุนซือ ต้นเหตุก็เพราะเป็นหลานของอิงอรแท้ๆ ลึกๆกุนซือก็ไม่ได้ทำผิดอะไรเลย

"เฮ้อ..ฉันเอาใจช่วยแกนะ ไม่ว่าแกจะเป็นยังไง คิดจะทำอะไร ฉันอยู่ข้างแกนะณิชา แต่ฉันขอพูดได้ไหม.."

"อือ.." ณิชาพยักหน้าเรียบนิ่ง พลางมองใบหน้าสวยของดาด้า

"คือเอาตรงๆเลยนะ เท่าที่ฉันเจอกุนซือมา ถึงเขาจะเย็นชา ชอบทำหน้าไร้อารมณ์เก่ง แต่เขาก็เป็นคนดีนะ..เชื่อว่าเขาคงปกป้อง ดูแลแกได้"

ใบหน้าเรียวสวยหงึกทันที พอดาด้าพูดจบ น้ำเสียงขุ่นโพล่งขึ้นมา "คนดีแล้วยังไง ฉันไม่ต้องการให้หลานยัยอิงอรมาปกป้องหรอก ดูแลตัวเองได้"

"เฮ้อ.." ดาด้าถึงกับถอนหายใจ รู้นิสัยเพื่อนตัวเองเป็นอย่างดี หากได้โกรธเกลียดคงยากที่จะล้างใจ

ก๊อกๆ แกร็ก!! ประตูผลักเปิดเข้ามาอย่างไร้มารยาท

"ไอ้โซ่" / "ไอ้โซ่" เสียงดีใจของสองสาวดังขึ้นพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย เมื่อเห็นเพื่อนชายคนสนิทอีกคน

-_~* โซ่ขมวดคิ้วยุ่งๆมองณิชาที่อยู่ในชุดเจ้าสาวตาขวางๆ

"แกมามองฉันตาขวางทำไม?" ใบหน้ายุ่งถามพลางกอดอก

"แกสองคนนี่มันจริงๆ ได้ผัวกันอย่างฟ้าแลบ" เสียงห้าวว่า ครั้งนั้นก็ดาด้าเขามาไทยถึงรู้ว่าจดทะเบียนมีสามีเป็นฝั่งเป็นฝา ครั้งนี้ก็มาณิชา

"สามีเป็นคนในเครื่องแบบด้วยนะ" ดาด้าป้องปากบอกโซ่หน้ายิ้มๆ

"เออ..ตอนแรกฉันคิดว่า..จะได้ผัวเป็นไอ้คิมหันต์ซะอีก" โซ่เอ่ยออกมาพลางยกไหล่กวนๆ เพราะเห็นความสนิทสนมของณิชากับคิมหันต์ในบางครั้งเหมือนจะเป็นมากกว่าเพื่อนเสียอีก

"เออ แล้วนี่คิมหันต์มางานแต่งแกไหม?" ดาด้าตวัดดวงตาตื่นๆมาถาม

"ไม่มา..ติดงานอยู่ที่อังกฤษ" ณิชาตอบด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ตั้งแต่เกิดเรื่องเป็นข่าวใหญ่โตจนคนทั่วประเทศรู้ คิมหันต์ก็โทรหาแทบทุกวัน ซึ่งเธอไม่ได้กดรับ รอตอบคำถามคิมหันต์ตอนพบกันทีเดียว คงจะดีกว่าพูดผ่านโทรศัพท์

ก๊อกๆ!!

"...." ใบหน้าสวยตวัดมองทางเสียงเคาะประตู พลางขมวดคิ้วนิดๆ

"สงสัยเจ้าบ่าวแกคงมาตามแล้วล่ะ" ดาด้ากล่าวด้วยสีหน้ายิ้มๆ เดาคู่นี้คงจะกัดกันไปอีกยาว และไม่รู้ว่าคนทั้งสองจะมีทางได้ลงเอยและรักกันได้ไหม

แกร็ก!! ประตูถูกผลักเปิดเข้ามา เป็นคนร่างสูงที่อยู่ในชุดเจ้าบ่าวที่ประดับยศตำรวจ เขายอมใส่ชุดนี้ตามที่อิงอรสั่ง เพื่อเป็นการให้เกียรติเธอและณัทพล

"...." ณิชามองคนตรงหน้าในสายตาเรียบนิ่ง นี่ไม่ใช่ชุดเจ้าบ่าวที่ลองในร้านพรีเวดดิ้ง?

"ดาด้าครับ" ฐานทัพโผล่หน้ามาจากหลังกุนซือ รอยยิ้มสุขุมยิ้มให้ภรรยาตัวเอง

ดาด้าฉีกยิ้มหวานให้สามี พร้อมลากจูงณิชาพามาหากุนซือ ไม่รู้ว่าจะยืนทำหน้านิ่งๆทำไม ซึ่งพอณิชาเผชิญหน้ากับคนร่างสูงตรงหน้าในระยะประชิด ก็ทำหน้านิ่งมึนๆใส่

"ณิชา..แกต้องควงแขนเจ้าบ่าวแบบนี้" ดาด้าจัดแจงจับมือเรียวของเพื่อนตัวเองมาคล้องลำแขนหนาของเจ้าบ่าวจอมนิ่ง

หมับ!!

"...." คนทั้งสองก็ยังคงมองกันอย่างไม่พูดไม่จา

"ไปกันได้แล้วค่ะ..พิธีใกล้เริ่มแล้ว" ดาด้าต้องเป็นคนเอ่ยขึ้นมา ไม่นั้นคนทั้งสองคงยืนจ้องกันอยู่เช่นนี้

"จิ้! ก็เดินไปสิ" ณิชาเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาหน้ายุ่งๆ ไม่รู้กุนซือภวังค์อะไรอยู่คนเดียว ไม่ยอมเดินซักที

"...."

"พี่ทัพ..คู่นี้จะไม่ตีกันกลางงานแต่งใช่ไหมคะ?" ดาด้าป้องปากกระซิบสามี พลางมองสองบ่าวสาวที่พากันเดินนำออกไป โดยคนทั้งคู่เหมือนกำลังฝืนทำสุดๆ

"พี่ว่าคงไม่..สารวัตรเป็นผู้ใหญ่พอคงทนได้" ฐานทัพก้มตอบภรรยา แล้วจับมือเรียวอย่างทะนุถนอมพาเดินเข้าไปในห้องงานเลี้ยง

"มีผัวกันหมด มีกูเนี่ยแหละเมียไม่มี" เสียงห้าวของโซ่บ่น พร้อมล้วงกระเป๋าเดินตามเข้ามาในงาน

กลีบดอกไม้โปรยขึ้นเหนือหัวสองบ่าวสาวที่เดินเคียงคู่กันเข้ามาในงาน ตามด้วยฟองสบู่ลอยละลิวอย่างสวยงาม ปกติคู่บ่าวสาวทุกคู่จะต้องมีรอยยิ้มแห่งความสุขประดับอยู่บนใบหน้า แต่บ่าวสาวคู่นี้กับทำหน้านิ่งกันทั้งคู่ แม้แต่รอยยิ้มบางๆก็ไม่มี!

"สารวัตรหล่อดีนะครับ..แต่เสียอย่าง ทำเป็นแต่หน้าเดียว..คุณณิชาก็ด้วยทำหน้าฝืนสุดๆ" รชตขยับหน้ามาว่ากับลม ที่ยืนโบกมือยิ้มกว้างให้คู่บ่าวสาวที่กำลังจะเดินผ่านไป

"หึ" ลมไม่เอ่ยพูดใดๆ นอกจากแสยะยิ้มแปลกๆ มองสองบ่าวสาวที่เดินขึ้นไปอยู่บนเวทีกันแล้ว

"สวัสดีครับ..กระผมนายธนาวุฒิทำหน้าที่พิธีกรให้ในพิธีมงคสสมรสฯ..ฯลฯ"

พี่ลมคะ..ทำไมต้องให้น้ำมนต์เอามาให้ที่นี่ด้วยคะ" เสียงใสถามด้วยหน้างงๆ

ลมที่ยืนมองสองบ่าวสาวบนเวที ด้วยรอยยิ้มจึงหันมาขมวดคิ้วยุ่งๆ

"จะมาพูดอะไรตรงนี้ เดี๊ยะๆ" ลมทำหน้าดุใส่เจ้าของหน้าจิ้มลิ้ม

"ก็พี่ลม.." ปากเรียวเล็กกำลังอ้าจะเถียงคนตรงหน้า

"เงียบ..แล้วเอามา" ลมกระชากซองถุงเล็กมาจากมือเรียวทันที

"ถ้าแม่หมอรู้ น้ำมนต์ต้องโดนดุแน่ๆ" เจ้าของหน้าจิ้มลิ้มเบะปากคว่ำ พลางมองซองถุงที่ลมเก็บใส่กระเป๋าเสื้อสูท

"ก็อย่าให้รู้สิ..เด็กโง่" มือหนาขยี้หัวทุยก่อนจะเดินหนีหายไปจากตรงนี้ ทิ้งให้คนซื่ออย่างน้ำมนต์ ยืนมองตามด้วยใบหน้ามึนๆ

ต่อมา..

"คุณพ่อ..ทำไมต้องให้ณิชาจดทะเบียน" ณิชาถามคนเป็นพ่อ แสดงสีหน้าไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด แค่เข้าพิธีแต่งงานมันก็มากพอแล้ว

"ก็แกเป็นเมียสารวัตรเขา..ก็ต้องจดทะเบียนให้ถูกต้องตามกฎหมาย" ณัทพลบอกลูกสาวเสียงดุ โดยกุนซือก็ยืนมองเธอด้วยความเงียบ

"แต่.." ไม่ทันที่ณิชาได้พูดจบ..ก็ต้องชะงักเพราะคนเป็นพ่อ

"อย่าเรื่องมาก..ฉันสั่งอะไรก็ทำ.."

"ก็ลูกไม่อยากจด จะบังคับทำไมคะ?" ลภัสสรออกตัวแทนลูกสาวในใบหน้าไม่พอใจเช่นกัน

"ผมเป็นพ่อย่อมเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ลูกอยู่แล้ว" ณัทพลตวัดหน้าไปตอบภรรยาเก่า

"แน่ใจหรอคะ?.." ลภัสสรเริ่มใส่อารมณ์ด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง พลางมองอิงอรที่ยืนอยู่เคียงข้างณัทพลในสายตาเกลียดชัง

"...."

"จิ้! เอาล่ะค่ะ เลิกเถียงกัน ให้อายคนในงานเถอะค่ะ..จดก็จด!" ณิชาห้ามทัพผู้เป็นแม่และผู้เป็นพ่อ ก่อนจรดปลายปากกาหมึกดำลงในใบทะเบียนสมรส จดได้ก็หย่าได้!

"...." กุนซือมองหน้าณิชาที่เซ็นทะเบียนสมรสด้วยสายตานิ่งๆ

ปึก!! แฟ้มใบทะเบียนสมรสถูกเลื่ิอนมากระแทกมือหนาด้วยความแรง จนเขาต้องตวัดดวงตาดุมองคนนิสัยไม่ดี

"ณิชา" ณัทพลที่เห็นการกระทำของลูกสาว เอ่ยเสียงดุทันที

"โทษ!" แม้แต่คำขอโทษยังดูไม่จริงใจสักนิด แถมเธอยังลอยหน้าลอยตากวนๆใส่เขาอีก

"...." กุนซือระงับอารมณ์โกรธและหยิบปากมาเซ็นชื่อในใบทะเบียนสมรส ถ้าตรงนี้ไม่มีสายตาของบรรดาผู้ใหญ่อย่าหวังว่าเมื่อกี้เขาจะยอมให้เธอก้าวร้าวง่ายๆ

"เอ่อ..เสร็จเรียบร้อยแล้วครับ..เดี๋ยวเชิญฝ่ายญาติเจ้าสาวเซ็นเป็นพยานด้วยครับ" นายทะเบียนกล่าวเสียงสุภาพ

"เสร็จแล้วใช่ไหม..ขอตัวค่ะ" ณิชาลุกเดินออกไปจากโต๊ะทันที

"สารวัตรขอโทษแทนลูกสาวผมด้วยนะ" ณัทพลกล่าวออกมาปลงๆ

"ครับ" น้ำเสียงทุ้มตอบเพียงสั้นๆ พลางมองหน้าอิงอร ก่อนหน้าที่จะเข้าพิธีตนได้พูดบางอย่างกับคนเป็นน้าไว้

"ผมจะรับผิดชอบเธอ..อย่างที่น้าอรต้องการ"

"ดีแล้วเป็นลูกผู้ชายต้องรับผิดชอบกับสิ่งที่ตัวเองทำแต่น้าก็หวังให้ธีร์รักหนูณิชาด้วย เห็นแบบนี้เธอน่าสงสารนะ"

"ผมไม่มีทางรักผู้หญิงนิสัยร้ายกาจคนนี้ ไม่มีทาง..ผมมีให้เธอได้แค่ความรับผิดชอบ"

"เฮ้ย..ชนแก้วกับกูซะหน่อยดิ" ลมยื่นแก้วไวน์มาตรงหน้าคนหน้านิ่งที่กำลังนั่งคิดบางอย่างอยู่เงียบๆ

"อืม.." กุนซือรับแก้วไวน์มากระดกดื่มหมดทีเดียวพรวดเดียว

"ยินดีด้วยนะสารวัตร" เสียงเข้มของฐานทัพที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเอ่ย ซึ่งกุนซือก็พยักหน้านิ่งๆให้ตามมารยาท

"มึงดูเมียป้ายแดงของมึงดิ" ลมสะกิดแขนหนาให้หันมองณิชาที่กำลังกอดอยู่กับภารัณ

"...."

"ภารัณนึกว่านายจะไม่มาแล้วซะอีก" ณิชากล่าวด้วยรอยยิ้ม พร้อมกับจูงมือมาเฟียหนุ่มให้เข้ามานั่งในโต๊ะด้วยกัน

"ตามจริงก็ไม่อยากมาหรอก งานแต่งปลอมๆ" คำพูดประชดออกมาจากปากเจ้าของใบหน้าดุ

"เฮ้อ.." เสียงถอนหายใจของดาด้า รอบตัวเธอมีแต่คนปากร้ายและแดกดันกันเก่งเสียจริงๆ

จนกระทั่งเวลาต่อมา..แขกในงานเริ่มทยอยกลับ เวลาตอนนี้ก็ใกล้จะเที่ยงคืนแล้ว ภายในโต๊ะก็ยังนั่งอยู่กันครบ

"ดาด้า..จะเที่ยงคืนแล้ว กลับบ้านกันเถอะครับ" ฐานทัพเดินมาตามภรรยา

"ค่ะ..ด้าก็รู้สึกง่วงๆแล้ว" ดาด้าหันไปพยักหน้าบอกสามีพลางหันกลับมาหาณิชา "ฉันง่วงแล้วอะ..เป็นห่วงเจ้าสามแฝดด้วยกลับก่อนนะ" ดาด้าลุกขึ้นกล่าวลาเพื่อนในโต๊ะ

"อือ..กลับดีๆนะ" ณิชาระบายยิ้มบางให้เพื่อนรัก ตามด้วยภารัณและโซ่ที่พยักหน้าให้นิ่งๆ เมื่อดาด้ากลับไปแล้ว ทั้งโต๊ะจึงเหลือณิชาเป็นผู้หญิงคนเดียว

"แล้วนี่อยู่คอนโดเหมือนเดิมหรือเปล่า?" ภารัณถามขึ้นมา พลางมองหน้าเรียวสวย

"คุณพ่อฉันซื้อบ้านหลังใหม่ให้อยู่กับ..อะ!" ณิชาว่าไม่ทันจบ ก็ต้องลุกพรวดออกจากเก้าอี้จากแรงกระชาก

"อะไรของนาย!" ณิชาตวัดหน้าโมโห มองใบหน้ากุนซือที่แดงจากฤทธิ์เครื่องดื่มแอลกอฮอล์

"กลับ.."

"...!!"

ได้รับคำตอบเพียงประโยคสั้นๆ เจ้าของแขนเรียวก็ถูกกระชากออกจากงานไปทันที โดยมีภารัณและโซ่ขมวดคิ้วมองตาม

"ฮะๆ.." เสียงหัวเราะของลมที่นั่งอยู่โต๊ะถัดไปดังขึ้นมา

"สารวัตรหัวเราะอะไรครับ" รชตถามหน้างงๆ ลมนี่ยังปกติดีใช่ไหม

"หัวเราะอะไรก็เรื่องของกู" ใบหน้ากวนๆตอบ แล้วลุกขึ้นล้วงกระเป๋ากางเกงเดินออกจากงานไปเช่นกัน

********************

อีลม!!? ไปลุ้นกันตอนหน้าว่าณิชาจะเจอกับอะไรเนาะทุกคนน่าจะเดาออกแล้วมั้ง?