My Husband 14  - โดนแย่งงาน

My Husband 14  - โดนแย่งงาน

ฉันไม่ได้สนใจท่าทีของเอมี่ที่มีต่อฉัน แต่ฉันกำลังเสียใจปนผิดหวังเพราะฉันคาดหวังกับงานแรกมาก มากจนแทบอยากจะร้องไห้ เมื่ออยู่ ๆ งานที่ได้รับมอบหมายและทำมาตั้งแต่ต้นถูกเปลี่ยนตัวกะทันหัน

“เห็นว่าเมื่อวานเราลืมนัดคุณเจนนี่ไม่ใช่เหรอคุณเจนนี่โกรธมากเลยนะ”

“เดี๋ยวค่ะพี่แจนเมื่อวานเย็นไม่มีนัดหมายกับคุณเจนนี่เลยนะคะ นัดอะไรคะทำไมหนูไม่รู้เรื่องหนูจะโทรไปถามคุณเจนนี่”

“แต่คุณเจนนี่เขาไม่โอเคเธอแล้วนะใบเฟิร์นเธอจะโทรไปทำไมให้เขาไม่พอใจบริษัทเรา ปล่อยให้ฉันเคลียร์เองเถอะ”

เอมี่ชักสีหน้าใส่ฉัน

“ใช่ พี่ว่าเราอย่าโทรไปให้เรื่องยิ่งแย่ไปกว่าเดิมเลย” พี่แจนสนับสนุนอีกคน

“แต่...โอเคค่ะ งั้นพอจะบอกได้ไหมคะว่าเกิดอะไรขึ้น”

ฉันพยายามกลั้นน้ำตาก่อนพูดออกมาทั้งที่กำลังรู้สึกเหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ที่คอ

คือฉันค่อนข้างมั่นใจว่า ไม่มีทั้งไลน์ ไม่มีทั้งการโทร และไม่มีตารางนัดหมายจากคุณเจนนี่แน่นอน แต่ต่อให้ฉันแก้ตัวอย่างไรแล้วในตอนนี้ก็ถูกมองว่าทำงานไม่เป็นมืออาชีพในสายตาของพี่แจนอยู่ดี

“คุณเจนนี่บอกว่าเมื่อวานไลน์มาหาเราตอนเช้าว่าเลื่อนนัดให้เข้าไปพบเธอที่บริษัทตอนเย็นเพราะเธอนัดแขกพิเศษของเธอมาช่วยดูแลงาน แต่เราตอบตกลงนัดหมายเธอ แต่เรากลับไม่ไปตามนัดทำให้คุณเจนนี่เสียหน้ามาก”

ฉันส่ายหน้าเบา ๆ เป็นเชิงปฏิเสธ ก่อนที่ฉันจะพยายามเปิดไลน์ที่เป็นบทสนทนาระหว่างฉันกับคุณเจนนี่จากมือถือของฉัน แต่มันไม่มีข้อความอย่างที่พี่แจนหัวหน้าของฉันพูดออกมา

“พี่แจนดูสิคะ มันไม่มีจริง ๆ นะ” ฉันรีบส่งมือถือของฉันไปให้

แต่พี่แจนก็ส่งมือถือของตัวเองมาให้ฉันดู พร้อมเปิดหน้าข้อความหน้าที่คุณเจนนี่ส่งมาให้ฉันดูว่ามีหลักฐานการพูดคุยไลน์กับฉันอยู่จริง ๆ

“แล้วนี่อะไร ทำไมคุณเจนนี่ถึงมีข้อความของเธอ”

ฉันรีบคว้ามือถือของพี่แจนมาดูอย่างถือวิสาสะ ดวงตาทั้งคู่เบิกกว้างมองอย่างไม่เชื่อสายตา

ใช่...มันเป็นประโยคสนทนาระหว่างฉันกับคุณเจนนี่จริง แต่แน่นอนว่าฉันไม่ได้คุยกับเธอแน่ ๆ แถมข้อความก็เป็นการพิมพ์ตอบจากมือถือของฉัน แต่ถ้าดูจากเวลาที่คุยกันในข้อความมันน่าจะเป็นตอนเช้าที่ฉันน่าจะไปเข้าห้องน้ำโดยที่ไม่ได้เอามือถือเครื่องที่เป็นของออฟฟิศเข้าไปด้วย

แต่...แล้วใครละพิมพ์คุยแทน แล้วใครที่ลบข้อความออกหลังจากคุยงานกับคุณเจนนี่!

ฉันเงยหน้าขึ้นไปมอเอมี่ที่กำลังยิ้มเย้ยให้ฉันในตอนนี้ เพราะรอยยิ้มของเธอทำให้ฉันพอจะเดาว่าน่าจะเป็นฝีมือของเอมี่ เพราะเธอนั่งไม่ไกลจากโต๊ะทำงานของฉันเท่าไหร่นัก

“แล้วทำไมคุณเจนนี่ถึงไม่โทรตามเฟิร์นละคะ ถ้าหนูผิดนัดจริงคุณเจนนี่ก็น่าจะเป็นฝ่ายโทรตามแต่นี่ไม่มีเลยนะคะ”

“ยังจะกล้าพูดให้ลูกค้าโทรตามเธออีกเหรอหาใบเฟิร์น เขาไม่ยกเลิกงานบริษัทเราก็ดีเท่าไหร่แล้ว” พี่แจนมองหน้าฉันพร้อมกับถอนหายใจออกมา แต่ก็ฉันไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมคุณเจนนี่ถึงไม่โทรตามฉันอย่างที่ควรจะเป็น

“แต่...”

“พอดีฉันไปทานอาหารเย็นร้านนั้น แล้วเจอคุณเจนนี่มากับแฟนพอดีฉันก็เลยเข้าไปทักเพราะจำได้ว่าเป็นลูกค้าของเธอใบเฟิร์น”

โห...จะบังเอิญเกินไปไหม อะไรจะกะเวลาได้เหมาะเหม็งขนาดนั้น

ตะ...แต่ว่าไงนะ เอมี่พูดว่าคุณเจนนี่มากับแฟน แล้วเมื่อวานพี่ภีมม์ก็บอกกับว่าไปทานข้าวกับเพื่อน อย่าบอกนะว่า....

เพื่อนที่พี่ภีมม์พูดถึง คงไม่ใช่เป็นคนเดียวกับคนที่เอมี่กำลังพูดว่าเป็นแฟนของคุณเจนนี่หรอกใช่ไหม

ฉันตัวชาจนพูดอะไรไม่ออก เพราะไม่รู้ว่าจะเสียใจเรื่องไหนก่อนดี ทั้งเรื่องงานและเรื่องพี่ภีมม์ ทำไมทุกอย่างต้องมารุมพร้อม ๆ กันในคราวเดียวแบบนี้

“ยังไงคุณเจนนี่เขาก็เลือกให้ฉันทำงานแทนเธอที่ไม่รับผิดชอบงานแล้ว เธอเอาไว้แก้มืองานหน้าก็แล้วกันนะ” เอมี่ยิ้มให้ฉัน แต่ไม่ได้เป็นยิ้มที่ดูจริงใจเลยแม้แต่น้อย

ฉันได้แต่อึ้งจนไม่พูดออก สองมือกำจนจิกลงไปที่เนื้อ กลั้นน้ำตาตัวเองไม่ให้ไหล เอมี่เล่นสกปรกจริง ๆ ที่ปาดงานฉันไปแถมยังโยนความผิดมาให้ฉัน ซ้ำพี่แจนก็ดูเหมือนจะเชื่อคำพูดของเอมี่มากกว่าฉันด้วย มันเป็นเรื่องที่น่าผิดหวังมาจริง ๆ

ฉันเดินกลับมาออกมาจากโต๊ะของพี่แจน โดยมีเอมี่ที่่เดินตามหลังมาติด ๆ ไม่ใช่อะไรนะ นางเดินมาเอางานที่โต๊ะฉัน งานที่ฉันทำไปแล้วตั้ง 70%

"ไม่ต้องเป็นห่วงนะใบเฟิร์น เอมี่จะทำงานให้ออกมาดีที่สุด เท่าที่ลูกค้าพอใจเลย"

เอมี่ส่งยิ้มให้ฉัน ก่อนจะรับไฟล์งานของฉันกลับไปที่โต๊ะของตัวเอง

เจ็บใจมาก ที่สุดท้ายแล้วฉันต้องเอางานทั้งหมดที่ทำมาเกือบทั้งหมดส่งให้เอมี่ที่ได้งานฉันไปอย่างหน้าตาเฉย

ฉันนั่งทำงานอื่นด้วยความผิดหวัง เสียใจที่ตัวเองโดนฉกงาน รู้สึกทนไม่ไหวจนต้องขอตัวไปเข้าห้องน้ำ นานนับหลายนาทีที่ฉันเอาตัวเอง มาขังไว้ในห้องน้ำและร้องไห้อย่างหนักอยู่คนเดียว กว่าที่ฉันจะทำใจและปรับอารมณ์ให้เป็นปกติอยู่เป็นนานสองนานถึงจะยอมออกมาจากห้องน้ำได้

แต่...ไม่คิดว่าจะตัวเองจะต้องออกมาเจอกับเอมี่ที่กำลังยืนล้างมืออยู่อีก

โคตรเซ็ง....

“โห...นี่ถึงกับขนาดมาแอบร้องไห้คนเดียวในห้องน้ำเลยเหรอ เสียใจด้วยนะ”

“ฉันมั่นใจว่าฉันไม่ได้ลืมนัดคุณเจนนี่” ฉันจ้องหน้าเอมี่อย่างโมโหเพราะมั่นใจว่าเป็นฝีมือเอมี่แน่ ๆ

“แต่ต่อให้เธอมั่นใจมากแค่ไหนคุณเจนนี่เขาก็ไม่เลือกเธอทำงานแล้ว เพราะจากที่เอมมี่คุย ดูคุณเจนนี่กับแฟนของเขาจะชอบงานที่ฉันเสนอมากกว่า”

เอมี่ยักไหล่ให้ฉันด้วยสีหน้ายิ้มเยาะอย่างไม่แคร์

แฟนงั้นเหรอ!

ฟังดูตอกย้ำความรู้สึกฉันให้ยิ่งแย่เข้าไปอีก หรือบางที อาจเป็นไปได้ว่าบางทีที่คุณเจนนี่อะไรนั่นยกเลิกงาน ไม่ใช่เพราะว่าฉันผิดนัด แต่คุณเจนนี่รู้แล้วว่าฉันกับพี่ภีมม์เป็นอะไรกัน เพราะงั้นเธอเลยไม่พอใจฉันขึ้นมาจนถึงขั้นยกเลิกงานโปรเจคนี้กันแน่นะ