06 My Dear ฉันได้สามีเป็นนายตำรวจใหญ่

06

(หางเสียง?")

*****

[Part. Dada]

แปะ!!

ป้าบ!!

เสียงป้าบๆแปะๆคือฉันนั่งตบยุ่งอยู่หน้าบ้านตาฐานทัพ ถ้าฉันมีรถคงขึ้นไปรอบนรถแล้ว รถฉันดันเสียวันนี้ล่ะสิ ซวยไปอีก ฉันเริ่มเชื่อแรงอาถรรพ์วัยเบญจเพสแล้วแหละ

"เมื่อไหร่ตาฐานทัพจะมาล่ะเนี่ย พี่เอมมี่ก็เอารถไปซ่อมไม่มีคนอยู่เป็นเพื่อน" ฉันนั่งพูดอยู่กับศาลพระภูมิตรงหน้าบ้าน ที่ตอนนี้มียุงบินว่อนคอยให้ฉันตบ ตบจนมือบวมหมดแล้ว ฮื่อ..ฮื้อ! อยากจะร้อง!

"ตาผู้กำกับบ้า..ตาผู้กำกับขี้เก๊ก" ฉันนั่งด่า จะด่าให้จามน้ำมูกไหลไปเลย งื่อ แขนขาฉันต้องลายมากแน่ๆเลย

คื้น~ เสียงรถเข้ามาจอด ฉันตวัดหน้ามุ่นๆมองรถเอสยูวีทรงสูงคันสีดำเลี้ยวเข้ามาจอดดับเครื่อง

แกร็ก!! ปั่ง!! ตาฐานทัพลงจากรภ รีบย่ำเดินมาหาฉันที่นั่งทำหน้าหงึกๆอยู

"...." หน้านิ่งๆของตาฐานทัพจ้องหน้าฉัน ก่อนจะเดินไปชั้นรองเท้าหยิบรองเท้าใส่ในบ้านเดินมาหาฉันนั่งลงยองๆลงตรงหน้าฉัน เสียงนิ่งขรึมเอ่ยขึ้นมา "คุณรอผมมากี่ชั่วโมงแล้ว?"

"รวมๆแล้วก็หนึ่งชั่วโมงที่ฉันรอคุณ" ฉันขมวดคิ้วยุ่งเอ่ยตอบเขา

"รวมๆแล้ว?" ฐานทัพเงยหน้านิ่งขึ้นมองฉัน แต่เดี๋ยวนะแววตาแบบนี้ แววตาเหมือนกำลังยิ้ม นี่เขาตลกฉันหรอ แล้วฉันพูดผิดตรงไหน? รวมเวลาดูแล้วที่ฉันนั่งตบยุ่งรอ ก็หนึ่งชั่วโมงอ่า

หมับ!! เท้าฉันถูกจับโดยคนที่นั่งยองๆตรงหน้า ดะ..เดี๋ยวๆจับทำไม

"คุณจะทำอะไร" ฉันก้มหน้าถามคนที่ก้มหน้ากำลังถอดส้นสูงของฉันออก

"ก่อนเข้าบ้านคุณควรเปลี่ยนรองเท้า?" ฐานทัพเงยหน้าเอ่ยเสียงเรียบนิ่ง เขาใช้สายตามองหน้าฉันว่าประมาณไม่รู้หรอ

ฮื้อ ฉันรู้หรอกย่ะ เตรียมรองเท้าของฉันมาเหมือนกัน ชิ่!

"ฉันก็มีเหมือนกัน เดี๋ยวฉันไปเอาของฉันมาใส่" ฉันก้มหน้าบอกฐานทัพ ซึ่งเป็นจังหวะที่ฐานทัพเงยหน้าขึ้นมา ปึก!!

"โอ๊ะ! คุณ!" หน้าผากแข็งๆของตาฐานทัพชนจมูกฉันเต็มๆ ชีวิตจริงมันไม่ใช่แบบในละครหรอก ที่พระเอกเงยขึ้นมาพอดีและสบตากันเหมือนปลากัดอะ

"คุณเจ็บมากไหม?" ฐานทัพทำแววตาตกใจ ยื่นมือมาจะจับใบหน้าฉัน เดี๋ยวก่อนนะเมื่อกี้เขาจับเท้าฉันแล้วหนิ

"หยุดเลย..คุณไม่ต้องมาจับหน้าฉันเลยนะ" ฉันรีบขยับหน้าออกห่างจากมือหนา

"หึ" ตาฐานทัพหัวเราะ แล้วส่ายหน้า มีอะไรให้หน้าขำขันขนาดนั้นเชียว ฮึ้ย! ฉันอยากเขกมะเหงกหัวตาผู้กำกับนี่จริงๆเรอะ

"วันนี้คุณใส่รองเท้าคู่นี้ไปก่อนก็ได้"

-_~* ก็คงจะต้องอย่างนั้นแหละ เล่นจับเท้าฉันใส่รองเท้าของบ้านตัวเองแล้ว ฉันคงไม่ทำอะไรให้ตัวเองยุ่งยากแน่

"อือ..ขอบคุณนะ" เดี๋ยวจะหาฉันไม่มารยาทไม่ขอบคุณอีก

"ขอบคุณนะคะ" เสียงขรึมเอ่ย ตาฐานทัพเงยหน้าทำคิ้วขมวด มองฉันนัยน์ตาเชิงบังคับ เหมือนอยากให้ฉันพูดมีหางเสียง เหอะ..นี่ไงความเผด็จการเริ่มมาแล้ว

ป้าบ!!! ฉันตบยุงที่บินมาเกาะแขน"คุณอย่าพึ่งอบรมมารยาทฉัน ไปเปิดประตูก่อน ฉันเสียเลือดให้ยุงบ้านคุณไปหลายแล้วนะ" ฉันชักสีหน้ามุ่ยพูดออกมา

"...." ตาฐานทัพมองหน้าฉันนิ่งเรียบ ไม่ได้เอ่ยพูดอะไร คนตัวสูงเดินไปไขกุญแจบ้านให้ฉัน แล้วผลักประตูออกกว้างๆ เดินมาช่วยฉันยกกระเป๋าหนักๆของฉัน มีกระเป๋าแค่สองใบ อยู่แค่หกเดือนขนอะไรมามากมาย

บ้านตาฐานทัพดูเนี้ยบ สะอาด ข้าวของจัดเป็นระเบียบทุกตรง สมกับเป็นนายตำรวจเลย ต่างจากฉันแทนที่อยู่คอนโดจะประหยัดพื้นที่ แต่เปล่าเลยฉันวางของทั่วทุกมุมที่มีพื้นที่ โดยเฉพาะกระเป๋า

"นี่ห้องของคุณ"

"...." ฉันก้าวเข้ามาในห้อง ก็ถือว่ากว้างดีสำหรับห้องนอน

"ขอบคุณ..ที่ช่วยขนกระเป๋า.."

"นะคะ"

"...." ประโยคนี้ตาฐานทัพเป็นคนเติม บังคับกลายๆให้ฉันพูดมีหางเสียงกับเขา เพราะเขาเป็นผู้ใหญ่กว่า ผู้ใหญ่แก่ซะด้วยสิ

"ขอบคุณ..นะคะ" ฉันกล่าวตัดความรำคาญ เขาจะได้ออกไปจากห้องของฉันสักที ชักรำคาญ ยืนทำหน้านิ่งเงียบอยู่ได้

"คุณมีอะไร เรียกผมได้ ผมอยู่ห้องข้างๆ" เสียงทุ้มขรึมเอ่ย ก็ยังไม่ยอมเดินออกจากห้องฉันไป

"คร้า ราตรีสวัสดิ์นะคะ ท่านผู้กำกับ" ฉันโบกมือลา โดยเรียกเขาซะเต็มยศซะเลย ไม่ได้ประชดก็เหมือนกับประชดนั่นแหละ

"ครับ" เขาจ้องหน้าฉัน ตอบออกมาในโทนเสียงนิ่งเรียบ ก่อนเดินออกไป

ปั่ง!

ปรึบ!! เมื่อประตูห้องปิดเท่านั้นแหละ ฉันทิ้งตัวนอนบนเตียงนุ่มๆทันที ง่วงมากเลย วันนี้ทำงานทั้งวัน ยังต้องรีบกลับมาขนของ แล้วก็มานั่งบริจาคเลือดให้ยุง รอตาฐานทัพอีก

"พรุ่งนี้ค่อยจัดของเข้าทีเข้าทางแล้วกัน" บ่นพึมพำกับตัวเอง ตาหนักๆของฉันปิดลง หลับไหลไปตอนไหนก็ไม่รู้

[End. Part dada]

เช้าตรู่วันถัดมา

ก๊อก!! ก๊อก!!

"อือ เคาะอะไรแต่เช้า" เสียงงัวเงียโพล่งขึ้นเบาๆ

ก๊อกๆ ก๊อก!!

"กวนการนอนกันจริงๆเรอะ" ดวงตาพริ้มเปิด ตื่นอย่างเต็มตา เงยมองนาฬิกาแขวนพึ่งเจ็ดโมงเช้า ให้ตายเถอะ! เธอไม่เคยต้องตื่นเช้าขนาดนี้

ก๊อกๆๆ

"อือ! มาแล้วคร้า..มาแล้วคร้า" ดาด้าตะโกนบอกคนเคาะ ร่างเล็กเดินมาเปิดประตูให้ ใบหน้าคมสวยในตอนนี้ดูสะลึมสะลือขั้นสุด

"ผมไปทำงานแล้วนะ" ฐานทัพกล่าว ดวงตาคมหยุดจ้องหน้าคนง่วงนอน

"อือ บายค่ะ" ดาด้าเตรียมยกมือขึ้นโบกลา แต่...

หมับ!! ฐานทัพจับมือเล็กๆไว้ แล้วลากให้เธอเดินตามออกมาจากห้องนอน ในสภาพไม่พร้อมอะไรสักอย่าง ก็เธอพึ่งจะลุกจากเตียงมาสดๆร้อนๆ

"คุณ..คุณลากฉันลงมาด้วยทำไมเนี่ย วันนี้วันหยุดของฉัน" เจ้าของหน้าคมสวยบ่นผู้กำกับหนุ่มหน้ามุ่นๆ อะไรของเขาก็ไม่รู้

"มาทานข้าวเช้าด้วยกันไงครับ" ฐานทัพตอบ แล้ววางถ้วยโจ๊กตรงหน้าดาด้าที่ทำหน้าหงึกๆ เนี่ยคือเขาบังคับกันเห็นๆ

"เดี๋ยวฉันคอยมาทานตอนช่วงสายๆก็ได้?"

"ไม่ได้ครับ..คุณควรทานอาหารให้ตรงเวลาสิครับ"

"...." ดาด้ากอกตามองบน ไม่ทันไรก็เริ่มเอานิสัยเผด็จการมาใช้กับเธอแล้ว สรุปนี่ใช่สามีแค่ในนามไหม?

"คุณไม่ควรกลอกตาใส่ผมนะครับ ผมเป็นผู้ใหญ่กว่า" ฐานทัพเริ่มสั่งสอนดาราสาว

"เป็นผู้ใหญ่กว่าแล้วเกี่ยวอะไรกับการกลอกตาคะ?" ดาด้าแสร้งถาม ด้วยความไม่รู้ไม่ชี้

"...." ฐานทัพยิ้มมุมปากนิดๆ เธอแสบไม่ใช่เล่น มีการมาย้อนถามเขาอีก อย่างเธอจะไม่รู้จริงๆหรอ ก็คงถามแกล้งเขาไปอย่างนั้นแหละ ทำไมเขาจะไม่รู้

**************************