ตอนที่ 1 ถึงพริกถึงขิง(1)

" หยุดนะ...อย่าทำแบบนี้ คุณธีปล่อยอัญเถอะ " 

    ร่างเล็กที่นอนหายใจรวยรินจนแทบไม่มีแรงจะตะโกนด่าทอคนตัวโตที่นอนคร่อมทับร่างเล็กของเธออยู่เธอก็ยังฝืนจนสุดกำลังแต่มีหรือคนที่จะได้เป็นเจ้าของเรือนร่างสุดเย้ายวนจะมีความปราณี 

" ผมพาคุณมาถึงเตียงขนาดนี้คิดว่าผมจะปล่อยคุณไปง่ายๆ หรออัญมณีไม่มีทางเสียหรอก ยังไงวันนี้คุณก็ต้องเป็นของผมทั้งร่างกายและจิตใจ อย่าหวังว่าไอ้ก้องภพมันจะได้เข้าใกล้เธออีก "

    ธีรวัฒน์นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงพูดออกมาอย่างเกรี้ยวกราดในขณะที่สายตายังคงจับจ้องอยู่กับเรือนร่างบางที่เป็นเจ้าของหัวใจเขาตลอดมา และยังไม่ทันที่เธอจะต่อต้านใดๆ เขาก็ก้มลงประกบจูบที่ริมฝีปากอวบอิ่มได้รูปอย่างคนเอาแต่ใจบดคลึงกลีบปากบางจนบวมเจ่อ จากนั้นจึงปล่อยให้เธอได้เป็นอิสระแล้วซุกไซร้ซอกคอหอมกรุ่นของเธอแทนอย่างเอาแต่ใจ 

" อร้าย....ปล่อยนะ....ฮือๆ...ก้องภพช่วยอัญด้วย "

    อัญมณีทั้งกรีดร้องและผลักไสคนตัวโตที่อยู่บนเรือนร่างของเธออย่างรังเกียจ 

" คัท!!!!! ยอดเยี่ยมมากครับทั้งคู่ เตรียมตัวถ่ายฉากต่อไปได้เลย "

    ต่อผู้กำกับมือทองของช่องรีบบอกกับทีมงานทันทีหลังจากที่โดนผู้ใหญ่บีบมาอีกทีว่าละครเรื่องนี้จะต้องถ่ายให้จบภายในสี่เดือนนี้เพื่อให้ทันออนแอร์ในต้นปีหน้า 

" คืนนี้หนักหน่อยนะครับไวท์น้องโมจิเหลืออีกหลายฉากเลยมีแต่ฉากเลิฟซีนกันทั้งนั้น "

    ต่อผู้กำกับมือทองบอกออกมาเมื่อเดินเข้ามาที่หน้าเซ็ตที่มีนางเอกสาวดาวรุ่งอย่างโมจิ มนสิชา มัทนพรและตัวร้ายขวัญใจสาวๆ อย่างไวซ์ เวคิน วรเชษณ์กิจสุวรรณ์ ที่เพิ่งเข้าฉากถึงพริกถึงขิงกันไปเมื่อสักครู่ 

" สบายมากค่ะพวกเรามืออาชีพกันทั้งนั้นรับรองว่าคืนนี้ต้องผ่านไปด้วยดีแน่ งั้นโมจิขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะคะ "

    โมจินางเอกสาวหันไปยิ้มให้กับผู้กำกับมือทองและไวซ์ตัวร้ายของเรื่องพ่วงด้วยตำแหน่งเพื่อนสนิทของเธอตั้งแต่มหาวิทยาลัย และรีบเดินเข้าไปในห้องเพื่อไปทำการบ้านสำหรับฉากต่อไปทันที 

" งั้นผมขอตัวด้วยคนนะครับพี่ต่อ "

    ไวซ์เดินตามโมจิไปติดๆ เพราะทั้งสองคนแต่งหน้าและท่องบทอยู่ห้องเดียวกัน ซึ่งนั่นเป็นความต้องการของทั้งสองคนตั้งแต่แรกเพราะสนิทกันมาก ทั้งสองคนมีผู้จัดการคนเดียวกันคือเจ๊มิ่งซึ่งวันนี้ก็ไม่ได้มาด้วยเพราะต้องพานางเอกน้องใหม่ไปฝากฝังกับทางช่อง 

" เฮ้อ!! เหนื่อยชะมัด "

    ไวซ์บ่นออกมาไม่เบานักเมื่อมาถึงโซฟาคู่ใจภายในห้องพักเขาก็ทิ้งตัวลงนอนทันที เมื่อคืนเขาแทบไม่ได้นอนเลยเพราะคู่ขาที่หิ้วมาจากร้านเหล้าของพี่วินซ์ดันน่ารักถูกใจเขาเขาเลยไม่ยอมให้เธอได้นอนอีกทั้งเช้านี้ยังออกกองตั้งแต่ตีห้าเขาจึงมีสภาพอิดโรยอย่างที่เห็น 

" อ่ะ เช็ดปากหน่อยสิ แกจะปล่อยไว้อย่างนี้ไม่ทำความสะอาดหน่อยหรือไงสกปรกจริง "

    โมจิยื่นสำลีที่ใส่น้ำยาเช็ดเครื่องสำอางลงในนั้นเรียบร้อยแล้วยื่นให้กับดาราหนุ่มเพราะรู้ดีว่าเจ้าตัวเจ้าสำอางมากแค่ไหนแต่ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจยังคงหลับตาและนอนต่อไป 

" สกปรกอะไรแกไม่แปรงฟันหรือไง "

" ไอ้บ้า! ไม่เช็ดก็ตามใจ "

    โมจิกำลังจะเดินหนีไปนั่งท่องบทในระหว่างที่มีเวลาพัก 15 นาทีแต่ไวซ์ดึงแขนเรียวให้นั่งลงข้างๆ เขาแทนอย่างรวดเร็ว 

" เช็ดให้หน่อยง่วงจะตายอยู่แล้ว "

    ไวซ์พูดในขณะที่ตัวเขาเองยังไม่ลืมตาขึ้นมาแม้แต่นิดเดียว ภายในห้องนี้มีแค่เขาและเธอเพราะทุกคนมัวแต่ยุ่งวุ่นวายกับการเซ็ตฉากต่อไปและถ่ายนักแสดงคนอื่นรอ

" ปากใครก็เช็ดเอาเองสิ "

    โมจิบอกออกไปอย่างตัดรำคาญพร้อมกับไถฟีดอ่านคอมเม้นในโลกออนไลน์ไปด้วยเธอปฏิเสธแบบนี้ทุกครั้งก็ไม่เคยจะได้ผลครั้งนี้ก็เช่นกัน 

" แกจูบฉัน บนปากฉันก็มีแต่น้ำลายแกเนี่ย ไม่เช็ดก็ตามใจปล่อยมันแห้งอยู่นี่แหละ "

    ไวซ์บอกแต่มือหนากุมมือข้างหนึ่งของเธอไว้แน่นแล้ววางบนหน้าท้องแกร่งของตัวเองยังไม่ยอมปล่อยไปไหนจนโมจิส่ายหน้า 

" งาน มันคืองานถ้าไม่ใช่งานแกไม่มีทางได้แอ้มปากสวยๆ ของฉันหรอกย่ะ เฮ้อ! เออๆ เดี๋ยวเช็ดให้เองก็ได้ปล่อยมือก่อนสิ "

    ไวซ์ปล่อยมือเล็กให้เป็นอิสระพร้อมกับโมจิที่นำสำลีมาเช็ดที่ปากของเขาจนสะอาดหมดจด ปากหยักได้รูปที่เสริมสร้างให้เขาดูมีเสน่ห์อย่างร้ายกาจเธอจ้องมองมันอยู่ชั่วครู่ ปากนี้สินะที่เอาไว้จูบใครต่อใคร เธอส่ายหน้าเบาๆ พร้อมกับหยิบบทขึ้นมาท่องจำอีกครั้งหลังจากที่เมื่อคืนทำการบ้านมาเยอะแล้วแต่เธอก็เป็นแบบนี้เสมอไม่อยากให้ใครต้องมารองานเพียงเพราะเธอจำบทไม่ได้ แต่เมื่ออ่านบทแล้วก็ถึงกับถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า 

" เฮ้อ!!! "

" ถอนหายใจอะไรแกก็น่าจะรู้ตั้งแต่ที่รับเล่นเรื่องนี้แล้ว "

โมจิหันหน้ามาหาเขาเธอนึกว่าเขาหลับไปแล้วเสียอีก 

" ก็ใครจะไปคิดว่ามันจะถึงพริกถึงขิงขนาดนี้ "

    เรื่องนี้ฉากเลิฟซีนส่วนมากเธอต้องเข้ากับตัวร้ายอย่างไวซ์มากกว่าพระเอกอย่างพี่ภูมิเสียอีก เพราะในบทเธอเป็นลูกสาวของแม่เลี้ยงของธีรวัฒน์ซึ่งรับบทโดยไวซ์ต้องอยู่บ้านเดียวกันตลอดเธอจึงมีซีนปะทะคารมกับเขาเยอะต่างจากพระเอกที่ส่วนมากเป็นซีนกุ๊กกิ๊กชวนจิ้นเสียมากกว่า 

" เป็นไงพลิกบทบาทครั้งแรกอยากพลิกกลับไปเล่นบทแบบเดิมแทบไม่ทันเลยใช่ไหมล่ะ ฉันบอกแกตั้งแต่แรกแล้วแนวแรงๆ แบบนี้ไม่เหมาะกับแกหรอก เล่นแนวใสๆ ไม่เปลืองตัวเหมือนตอนแรกก็สิ้นเรื่อง "

    ไวซ์ลืมตาขึ้นมาแต่ทว่ายังนอนอยู่บนโซฟามือข้างหนึ่งหนุนศีรษะเอาไว้อย่างสบายๆ หากโมจิไม่รับเล่นเรื่องนี้เขาเองก็ไม่รับเช่นกันเพราะบทแรงเกินไปเสี่ยงต่อการโดนดราม่าจากแฟนคลับ 

" ก็เรื่องนี้มันน่าสนใจนี่น่าแกก็รู้ว่าบทแบบนี้ทำให้ดังเปรี้ยงมานักต่อนักแล้ว "

    โมจิบอกออกไปพร้อมกับถอนหายใจ เธอน่ะถึงแม้ว่าจะเป็นนางเอกแต่ก็ไม่ได้ดังเปรี้ยงปร้างขนาดนั้น แฟนคลับก็มีแค่กลุ่มเล็กๆ เท่านั้น บทละครเรื่อง โซ่เสน่หารักบนเส้นขอบฟ้า เรื่องนี้ผู้ใหญ่หลายคนก็การันตีว่าใครรับเล่นก็เตรียมตัวดังทะลุปรอทได้เลย 

" อยากดังขนาดนั้นเลย "

    ไวซ์ถามอย่างไม่เข้าใจ ในตอนนี้ก็ใช่ว่าเธอจะไม่เป็นที่รู้จักแฟนคลับของเธอก็กลุ่มใหญ่พอสมควร 

" เหอะ แกไม่ลองมาเป็นคนจนแบบฉันจะรู้อะไร แกทั้งเก่งหล่อรวยแฟนคลับก็แน่นงานก็เยอะจนเลือกรับงานได้ตัดภาพมาที่ฉันต้องแคสแล้วแคสอีกเพื่อพิสูจน์ฝีมือกว่าจะได้แต่ละงาน เฮ้อ! ไม่พูดแล้วไปเปลี่ยนเสื้อผ้าท่องบทต่อดีกว่า "

    โมจิบอกออกไปพร้อมกับปิดบทที่กำลังอ่านแล้วเดินออกไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในขณะที่ไวซ์มองแผ่นหลังที่เธอเดินจากไปอย่างเงียบๆ ทุกครั้งที่คุยกันเรื่องฐานะเงินทองโมจิก็มักจะเดินหนีไปเสมอ