MY KiNG_5 : ถ้าไม่ได้รอใคร..

“คิงส์ ปล่อยเรานะ!” แรงเหวี่ยง เหวี่ยงร่างของน้ำปั่นเซถลา “คิงส์ทำแบบนี้ทำไม?”

“ฉันต่างหากที่ต้องถาม เธอทำแบบนี้ทำไม!”

“เราทำอะไร?”

“…..”

“คิงส์ เบียร์เป็นหุ้นส่วนเรา สิ่งที่คิงส์ทำมัน”

“เป็นหุ้นส่วนแล้วจะทำอะไรกับเธอก็ได้ใช่ไหม?”

“…..”

“ถ้าแค่วางเงินแล้วมีสิทธิ์จะทำอะไรกับเธอก็ได้ ก็บอกดิ!”

“..มันไปกันใหญ่แล้ว เราว่าคิงส์เมาแล้วแหละ” ฉันเดินเลี่ยงคิงส์ และดูเหมือนคิงส์จะไม่พอใจมากด้วย เพราะถ้าพูดให้เข้าใจง่ายๆ คือตลอดเวลาที่คบกันเป็นเพื่อน ฉันไม่เคยเดินเลี่ยงหรือเดินหนีคิงส์สักครั้ง นี่เป็นครั้งแรก

หมับ! แรงรั้งกระชากข้อมือทำให้คนตัวเล็กเซถลากระแทกเข้าอ้อมกอดของคิงส์ทันที น้ำปั่นเงยหน้ามองเพื่อนตัวสูง

“5ปีที่ฉันไม่อยู่”

“….”

“เธอปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้ใครไปบ้าง”

“คิงส์! ถ้าจะดูถูกกันแบบนี้คิงส์กลับไปเลย ไปหาคนของคิงส์”

“รับไม่ได้เหรอ กับภาพที่เห็น?”

“….”

“ฉันเคยดูแลเธอ คอยเดินตามเธอ เพราะหวังว่าเธอจะมองเห็นกันบ้าง”

“….”

“แต่สุดท้ายฉันมีแต่เหนื่อยเปล่า”

“คิงส์… เราดีใจที่คิงส์กลับมานะ แต่ถ้าจะกลับมาเพื่อทะเลาะกันแบบนี้…”

“….”

“คิงส์อย่ากลับมาเลย” ดูท่าว่าการกลับมาพบกันอีกครั้งคงจะไปได้ไม่สวยเท่าไหร่ คิงส์กับน้ำปั่นผิดใจกันชนิดที่ไม่ยอมคุยอะไรกันสักคำหลังจากกลับเข้าไปในผับ แน่นอนว่าเสือกับเหนือดูออก คนที่ดูไม่รู้เรื่องอะไรเลยคงจะเป็นเฟย์

“ทะเลาะกันมาว่างั้น?” เสือถามฉันแบบกระซิบ

“..คิงส์นั่นแหละ ทำตัวเป็นเด็ก”

“ว่ากันว่าคนมีความรักมักจะดูเด็กลงไป นิดนึง~”

“เหนือ…”

“อ่าๆ ไม่อยากให้เครียดนี่หว่า” น้ำปั่นยกเหล้ากระดกดื่มแบบทุกที ตอนนี้ไร้วี่เเววของเบียร์ แต่ก็ไม่มีใครเอะใจคิดถึง

“..พวกมึงจะนั่งอมทุกข์ทำห่าไรกันวะ! ไอ้คิงส์มันกลับมาทั้งที แดกดิ ไม่ยับไม่ต้องกลับนะพวกมึงอะ!” ถึงเหนือจะพยายามชูอารมณ์ของวงสนทนาให้ดีขึ้นแค่ไหน คนที่เป็นปัญหาที่สุดคงไม่พ้นคิงส์กับน้ำปั่น ที่เอาแต่นั่งนิ่งไม่พูดไม่จา

“ถามจริงนะเว้ย.. ที่เป็นแบบนี้ คือยังไง? เพิ่งรู้สึกรักมัน หวงมัน.. หรือรับไม่ได้ที่มันไปดูแลคนอื่น?”

“ไม่ใช่แบบที่เสือคิดสักนิด เราปกติ แต่คิงส์นั่นแหละที่”

“คิงส์~ เฟย์ไม่ไหวแล้ว~”

“…..” คนเป็นแฟนกอดคอแล้วซบอก ฉันทำได้แค่มองนิ่งๆ ถ้าฉันหันหนีเดี๋ยวก็คิดว่าฉันไม่บริสุทธิ์ใจอีก..

“กลับไหม?”

“อื้ม~ อยากนอนกับคิงส์แล้วว~” เสียงหวานคลอเคลีย คนตัวสูงทำได้แค่ประคองเอวคนเป็นแฟนก่อนจะลุกขึ้น

“กูกลับก่อน”

“เออ ขับรถดีๆละมึง”

“….” น้ำปั่นที่มองคิงส์หลังจากที่อีกฝ่ายมองเธอก็ยังคงนิ่ง

“ไม่ต้องห่วงไอ้ปั่นมันหรอก เดี๋ยวกูไปส่งมันเอง” เหนือพูด แต่คิงส์ก็ไม่ได้พูดอะไร ได้แต่พาเฟย์เดินออกไปจากวงสนทนา

“ฟู่ว์~”

“ถอนหายใจเลยเหรอวะ?”

“คิงส์ทำให้เราอึดอัด”

“เอาน่า… อย่างน้อย มันก็ยังห่วงมึงเหมือนเดิม”

“ห่วง? ห่วงอะไร?”

“ก็ที่ไอ้เบียร์!… เหี้ยแล้วกู”

“เหนือ!” เจ้าตัวรีบกลืนเหล้าที่กระดกแล้วรีบหันหลังให้ ถึงเขาจะไม่ใช่คนดีอะไรแต่เหนือก็ไม่นิยมรังแกผู้หญิงแม้แต่นิด คงเพราะมีน้ำปั่นเป็นเพื่อนที่มีปมเกี่ยวกับเรื่องเพศและความเท่าเทียม เหนืออาจจะเป็นคนเดียวที่ซึมซับเรื่องนี้จากน้ำปั่นได้ดีกว่าเสือ หรือแม้แต่คิงส์..

“กูแค่ช่วยมึงเอง”

“ช่วยทำให้ทุกอย่างแย่กว่าเดิมนะสิ” น้ำปั่นลุกขึ้นก่อนจะเดินหนีวงสนทนาไปอีกคน

“ดีแต่ทำให้เรื่องมันยุ่งยากนะมึงอะ”

“แล้วเป็นมึงมึงจะทำไง? ดูพวกแม่งดิ ไอ้ฉิบหาย.. ปากแข็งทั้งคู่!”

“ไอ้คิงส์อะใช่ แต่ไอ้ปั่น… มันแค่ยังไม่ชิน มันอาจไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ”

“ก็นี่ไง! นี่ไง! กูถึง!”

“มึงอยู่เฉยๆ” เสือห้ามปราม

“…เออ! กูจะไม่ยุ่งอีก เค๊?” ท่าทางยกมือปัดแบบขอไปทีคงเป็นสัญญาณย้ำอีกครั้งว่าเรื่องแบบนี้มันจะไม่เกิดขึ้นอีก

อีกด้าน…

“คิงส์~” ร่างบางทิ้งตัวคร่อมร่างหนาที่คุ้นเคย ท่าทางยกสะโพกทั้งที่ไม่มีการสอดใส่ยั่วอารมณ์คิงส์ได้ดีเสมอ มือใหญ่บีบเอวเล็กที่พยายามจะบดขยี้สิ่งที่หลับอยู่ภายใต้กางเกงให้ตื่นตัว แต่ถึงจะเร้าอารมณ์มากขนาดไหน..

‘คิงส์ ปล่อยเรานะ!’

“….” เสียงของน้ำปั่นดันโผล่ขึ้นมาดื้อๆซะอย่างนั้น

แคว่ก~ ในขณะที่คนเป็นแฟนกำลังควักสิ่งที่นอนหลับใต้กางเกงออกมา และริมฝีปากกำลังจะก้มสัมผัสกับเอ็นเนื้อ

“เฟย์”

“หื้มม~?”

“ฉันไม่มีอารมณ์”

“เดี๋ยวก็มีน่า~” ใบหน้าเล็กดื้อรั้นก้มลงอีกครั้ง คิงส์รั้งใบหน้าเฟย์ขึ้นมา หญิงสาวมองเขาอย่างไม่สบอารมณ์

“ฉันเหนื่อย เฟย์”

“ทุกทีที่เหนื่อย เรื่องนี้ก็สู้ไม่ถอยนิ”

“…..”

“มีอะไรที่ไม่ได้บอกฉันหรือเปล่า?”

“…..” คิงส์นิ่ง เฟย์หงุดหงิดกระทั่งลุกขึ้นไปคว้ากระเป๋าและกุญแจรถออกไปจากห้องทันที บุหรี่ถูกตอกแล้วสูบทั้งที่อยู่ในห้อง

ไลน์~ เสียงข้อความแชทดังขึ้น คิงส์มองชื่อคนที่ส่งข้อความมาหาตัวเอง

เหนือ : ไอ้ปั่นอยู่ห้องแล้วนะมึง กูมาส่งมันเอง ไม่ต้องห่วง

แต่ข้อความนั่นไม่ถูกกดอ่าน ควันบุหรี่ลอยฟุ้งบริเวณในตัวห้อง

“ขอบคุณนะเหนือ จริงๆเราขับกลับเองก็ได้ ไม่ได้เมาขนาดนั้นซะหน่อย”

“ก่อนจะหาหุ้นส่วนร้าน หาหุ้นส่วนหัวใจก่อนเถอะ ถ้าไม่ได้รอใคร.. ก็เปิดใจเปิดโอกาสให้ตัวเองได้แล้ว”

“….” ทำไมจู่ๆเหนือถึงเจาะจงจังนะ

“กูรู้ว่ามันยาก ปมมึงอะกูเข้าใจ แต่ถ้าไม่ยอมก้าวข้าม.. มึงก็จะย่ำอยู่กับที่แบบนี้”

“….”

“กูจะถามตรงๆ ถามครั้งสุดท้ายแล้วก็จะไม่พูดอีก”

“..ว่ามาสิ”

“ที่ไม่ยอมคบใครเลย นอกจากปมที่มีแล้ว… มึงรอไอ้คิงส์ด้วยหรือเปล่า”

“..อะไรที่ทำให้เหนือคิดว่าเรารอคิงส์”

“ก็เพราะตั้งแต่มันบินไปอเมริกา ตำแหน่งที่มันช่วยมึงก็ไม่เคยถูกแทนที่ด้วยใครเลย มันเป็นถึงเจ้าของคอนโด แต่ก็ยังหาเวลามาช่วยมึง”

“….”

“…ตอนนั้นมันคงชอบมึงมากจริงๆ”

“แต่ไม่ใช่ตอนนี้แล้วแหละ;)”

“….”

“คิงส์นะ.. มีคนที่เหมาะสมอยู่ข้างๆแล้ว”

“กูถามว่ามึงรอมันหรือเปล่า อย่าเปลี่ยนประเด็น” น้ำปั่นนิ่งไปนาน แต่เหนือก็ยังต้องการรอฟังคำตอบที่ชัดเจน

“..ไม่รู้สิ เราเองก็ บอกไม่ถูกเหมือนกัน”