EP.2 ลางบอกเหตุ

"อะ...เอ่อ..คะคือ..." ปลายฝนเริ่มตะกุกตะกักขึ้นมาทันที ความเย็นวูบวาบค่อย ๆ แทรกแซงขึ้นมาแทนที่ ร่างของหญิงชราที่เธอกอดอยู่ค่อย ๆ กลายเป็นควันธูปอย่างช้า ๆ 

"ต้นหนาว..ต้นหนาวลูก" เสียงของย่ากระซิบที่ข้างหูของเธอซ้ำ ๆ เอ่ยหาแต่ชื่อของน้องชาย

"มันจะเอาต้นหนาวไปด้วย" สิ้นเสียงของย่าที่แหบพร่าและเย็นยะเยือกนั้น 

ฟุ่บ! ปลายฝนสะดุ้งตื่นสุดตัว พร้อมกับสูดลมหายใจเข้าออก ราวกับคนที่ถูกจับกดลงไปในน้ำ 

ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อมากมาย เปียกชุ่มไปทั้งหน้าและแผ่นหลัง ทั้ง ๆ ที่อากาศภายในห้องมันก็ไม่ได้ร้อนเลยสักนิด ด้านนอกหน้าต่างฝนตกเทกระหน่ำ เหมือนกับในความฝันเป๊ะ ๆ 

"ย่า..." ปลายฝนพยายามรวบรวมสติที่มีและพยายามคิดถึงสิ่งที่ย่าของเธอพยายามจะสื่อถึง

ปลายฝนเป็นเด็กที่มีสัมผัสพิเศษมาตั้งแต่ตอนที่เธอยังเป็นเด็ก ๆ แต่พูดไปก็ไม่มีใครในบ้านเชื่อเลยสักคน มีแค่ย่าเท่านั้นที่เชื่อ ย่าบอกว่าเธอเกิดมาพร้อมกับดวงตาที่สาม 

ดวงตาที่สามารถมองเห็นในสิ่งที่คนธรรมดาไม่อาจจะเห็นได้ เพียงแต่ดวงตาคู่นั้นไม่ควรถูกเปิดออก เพราะมันจะส่งผลร้ายต่อเธอในระยะยาว ถ้าหากเธอไม่แข็งแกร่งพอที่จะควบคุมตัวเองได้

"ต้นหนาว?" ปลายฝนรีบลุกจากที่นอนและวิ่งออกไปยังห้องของน้องชายเธอ ที่อยู่ข้าง ๆ ห้องเธอในตอนนี้

ก๊อก ๆ ๆ ๆ

"ต้นหนาว ๆ อยู่ไหม..ต้นหนาวนายอยู่ไหม" ปลายฝนเคาะเรียกน้องชายของเธอเสียงดังสนั่น

ปัง ๆ ๆ พอน้องชายไม่เปิดประตูเธอก็เคาะให้แรงขึ้นกว่าเดิม

"ต้นหนาว ๆ" ปลายฝนบิดที่ลูกบิดประตูห้อง และตะโกนเข้าไปบอกก่อน แต่ยังไม่ทันที่เธอจะกระชากประตูเปิด

หมับ! มือหนาของใครบางคนก็คว้าบีบอย่างแรงที่ไหล่ของเธอ

"นี่มึงเป็นบ้าอะไรของมึงวะ" เสียงของพี่ชายตะโกนลั่นด้วยความโมโห

"กูเพิ่งจะได้นอน เคาะหาส้นตีนอะไรนักหนา" เขาโวยวายลั่นออกมาอย่างหัวเสียเป็นที่สุด 

"มีอะไรกันอีก เสียงดังโวยวายจนนอนไม่ได้เลยเนี่ย" เสียงของพ่อที่โวยวายขึ้นมาอีกคน ก่อนที่แม่จะเปิดไฟทั้งบ้าน และทั้งสี่คนก็หันมามองทางฝนอย่างคาดโทษ

"คือว่าย่ามาหาฝนอะ แล้วบอกว่าต้นหนาวกำลังตกอยู่ในอันตราย" ปลายฝนตอบกลับไปตรง ๆ 

"โถ่...อี..." พี่ชายยกฝ่ามือขึ้นง้างเตรียมจะตบหน้าของฝนด้วยความโมโห

"…" ปลายฝนหลับตาลงและกลั้นใจทันที

"พอเถอะหมอก...เราไปนอนกันต่อเถอะง่วงจะตายอยู่แล้ว" คู่ขาประจำของสายหมอกเดินเข้ามาช่วยห้ามทันทีก่อนจะพากันเดินกลับเข้าไปในห้อง

"แล้วถ้ามึงเคาะอีกนะ คืนนี้กูจะโยนมึงออกไปนอกบ้าน" สายหมอกชี้หน้าน้องสาวคนกลางของเขาแล้วกระแทกเสียงใส่เธอซ้ำ

ทางด้านของแม่ ก็เอาแต่จ้องมองคู่ขาของลูกชายด้วยสายตาเอือมระอาเล็กน้อย เพราะผู้หญิงคนนี้ก็เป็นผู้หญิงเที่ยวกลางคืนทำงานกลางคืน ไม่ต่างจากสายหมอกนั่นแหละ

แน่นอนว่าวัน ๆ ไม่ทำอะไร นอกจากสืบพันธุ์ไปวัน ๆ 

"แต่ว่าย่าเขามาบอกจริง ๆ นะพ่อ...แม่" ปลายฝนหันบอกกับทั้งพ่อและแม่ด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาหลังจากที่พี่ชายคนโตเดินเข้าห้องไปแล้ว

สายตาของเธอเหลือบมองไปยังหน้าต่างบานใหญ่ ที่มองเห็นลานจอดรถของที่บ้าน ซึ่งในโรงรถไม่มีมอเตอร์ไซค์คันใหม่ของน้องชายเธออยู่เลย ทั้ง ๆ ที่เวลานี้มันเกือบตี 3 กว่า แล้วแท้ ๆ 

"คืนนี้เจ้าต้นหนาวมันโทรมาบอกแม่ไว้แล้วว่า จะนอนค้างทำรายงานที่บ้านเพื่อน"

"เราน่ะเลิกไร้สาระแล้วเข้านอนไปซะทีเถอะ แล้วไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายอะไรกับห้องน้องมันอีก" แม่เดินมาดึงมือของปลายฝนออกจากลูกบิดประตูห้องของลูกชายคนเล็กทันที

"เลิกเรียกร้องความสนใจแบบนี้สักที" พ่อเดินเข้ามาพูดใส่ลูกสาวด้วยถ้อยคำที่ไม่ได้สนใจเลยว่าเธอจะรู้สึกเจ็บปวดมากแค่ไหน

และในตอนที่ทุกคนหันหลังและเดินจากไปอย่างช้า ๆ แม่เดินกลับเข้าไปยังห้องนอนของเธอ ขณะที่พ่อก็เดินไปปิดไฟที่บริเวณทางขึ้นบันได

สัมผัสที่เย็นวูบก็เคลื่อนเข้ามาใกล้ ๆ กับปลายฝนอีกครั้ง และผ่านร่างกายของเธอไป ขนแขนของเธอลุกซู่ไปทั้งตัว กลิ่นธูปและน้ำอบกลิ่นประจำตัวของย่าเริ่มชัดมากขึ้น

เรื่อย ๆ 

และในวินาทีที่พ่อเดินไปปิดไฟที่ด้านหน้าห้องโถงใหญ่ ฝนก็เห็นชัดเลยว่า ย่าของเธอยืนจ้องพ่อของเธออยู่ข้าง ๆ เขา ด้วยแววตาสีแดงก่ำที่เต็มไปด้วยน้ำตาและความโกรธ

"อึก.." ปลายฝนยกมือขึ้นปิดปากตัวเองแน่น เพื่อที่จะไม่ให้หลุดเสียงกรี๊ดออกมา แม้ว่าเธอจะตกใจมาก ๆ 

เธอพยายามจะทำเป็นไม่เห็นย่าของตัวเอง เพราะถ้าเธอพูดออกไปอีก คนในบ้านนอกจากจะไม่เชื่อเธอแล้ว ยังจะด่าเธอสาดเสียเทเสียอีก ย่าค่อย ๆ เปลี่ยนจากมองพ่อเป็นมองมาทางเธอแทน ปากของเธอพูดชื่อของหลานชายคนเล็กซ้ำ ๆ 

"ว่าไงนะ" เสียงของแม่พูดขึ้นลั่นบ้านอย่างตกใจสุดขีด

พรึบ! พ่อกดเปิดไฟอีกครั้ง ซึ่งย่าของเธอก็หายไปทันทีที่แสงไฟสว่างจ้าขึ้น

"พะพ่อ..พ่อ เจ้าต้นหนาว ตะต้นหนาว" แม่ร้องขึ้นมาเสียงหลง ท่านวิ่งออกมาจากห้องด้วยใบหน้าที่สติหลุดไปแล้ว

"ถูกรถกระบะชน ตรงทางกลับรถหน้าหมู่บ้านเราอะ"